Soran yok ama yine de söyleyim: Bir HDP/DEM Parti seçmeni ve destekçisi olarak İstanbul Büyük Şehir Belediye Başkanlığı seçiminde oyum Ekrem İmamoğlu'na.

DEM Partili arkadaşlarım, İstanbul adayı sevgili Meral Danış Beştaş, yüreğimdeki yeri biraz da oğlum gibi olan Selahattin Demirtaş kızmasınlar, alınıp gücenmesinler. Gerekçelerimi sıraladığımda -yüksek sesle olmasa da- belki içlerinden bana hak verirler.

Gücünü ölçmek ve ispatlamak DEM'in hakkıdır

Öncelikle: Her siyasî hareket gibi Kürt siyasî hareketinin öncü partisi DEM Parti'nin de seçmen nezdindeki gücünü ve desteğini göstermek, bağımsız varlığını ispatlamak hakkıdır. Seçimler bu gücün ve desteğin ölçüldüğü alanlardan biri, hatta en önemlisidir. Öte yandan, Kürt halkının / seçmeninin eşit yurttaşlık ve hak mücadelesinde en ağır baskılara maruz kaldığını, temsilcisini büyük ölçüde HDP / DEM Parti'de bulan Kürt siyasî hareketinin kriminalize edildiğini, şeytanlaştırıldığını, kayyum uygulamalarından keyfi tutuklamalara kadar her türlü hukuksuzlukla, adaletsizlikle mücadele etmek zorunda kaldığını hatırlatmaya bile gerek yok. Bu mücadelede, -bırakalım İslamo Faşist tandanslı Cumhur İttifakı'nı ve diğer ırkçı faşist odakları- başta ana muhalefet partisi CHP olmak üzere kendilerini solda konumlayan muhalif partilerin de, genlerine sinmiş Kürt fobisinden, iktidarın "terör=PKK= Kürt siyasî hareketi" şantajından tümüyle kurtuldukları söylenemez. 

Bu yüzden, tabanın "edi bese!" çığlığına kulak veren DEM'in, yerel seçimlere kendi adaylarıyla girme kararını baştan beri doğru buldum.

2023 seçimlerinin artçı şokları herkesi sarsıyor

14 Mayıs - 28 Mayıs seçimlerinden sonra muhalefet partilerinde yenilmişliğin tetiklediği, seçmene de yansıyan bir deprem oldu. Şimdi yerel seçimlere giderken, siyasî partiler bu depremin artçı şoklarını yaşıyorlar. İrili ufaklı muhalefet partilerinin tümünde tartışmalar, istifalar, küskünlükler, parti içi kargaşa, oy hesabına odaklanmış ilkesiz politikalar, seçimlere birkaç gün kala bile sürüyor. 

Genel seçimlerin ardından yazdığım bir yazıda, mevcut bütün siyasî partilerin önümüzdeki dönemde büyük değişim geçireceklerini, kimilerinin yok olacağını, kimilerinin birleşeceğini, kimilerinin bölüneceğini, Türkiye siyasetinin büyük ölçüde yeniden dizayn edileceğini, Kürt siyasî hareketinin de bu gelişmelerin dışında kalamayacağını söylüyordum. Genel seçimlerden 10 ay sonra gerçekleştirilecek yerel seçimler bu süreci hızlandırdı.

Aynı yazıda, "HDP/DEM Parti, Kürt hak ve özgürlük hareketinin bölgesel mücadele örgütü olmakla mı yetinecek, yoksa doğusuyla batısıyla demokratik Türkiye'nin itici gücü, bir zamanlar Demirtaş'ın deyişiyle 'Ortak vatanda ortak yaşam'ın Türkiye Partisi mi olacak?" diye de soruyordum.

Bu temel sorunun cevabı henüz açık seçik verilememiş gibi geliyor bana. Başta da yazdığım gibi bu izlenimi Parti'nin her yerde aday çıkarma kararı yüzünden, ya da kimi CHP'liler gibi, oylarımızı bölüyorlar kaygısıyla değil, son iki ayın gelişmelerini yakından izleyerek edindim.

Benim mi kafam karışık DEM Parti'nin mi?

Birkaç ay önce, Başak Demirtaş İstanbul Büyük Şehir adaylığına talip olduğunu açıkladığında, önüne gelenin DEM Parti ile ilgili bilir bilmez konuştuğu, abuk sabuk, hatta düşmanca yorumlar yaptığı sırada, "DEM Parti'yi biraz rahat bıraksak" diye yazmıştım. Şimdi ben de dışardan gazel mi okuyorum?

Öncelikle pek dışardan sayılmam, en azından DEM seçmeniyim, taban deyince sadece Kürtler kastedilmiyorsa, ben de, benim gibi düşünen pek çok arkadaşım da tabanız. Oyum hiçbir zaman "ödünç oy" olmadı, Demokratik Cumhuriyet'in inşasının temel unsuru olarak gördüğüm bir siyasî çizginin aslî yandaşı ve destekçisiyim.

Ancak, yerel seçimlere doğru giderken DEM'den gelen kimi açıklamaları ve kararları anlamakta güçlük çekiyorum. Bu durum, Başak Demirtaş'ın adaylık açıklamasıyla başladı, bugüne kadar sürüyor. Bu açıklamanın ardından adaylığın geri çekilmesi, yerine başka adaylar gösterilmesi; Selahattin Demirtaş'ın ve DEM'in konuya ilişkin, şifrelerini çözmekte zorlandığım, bence ikna edici olmayan açıklamaları; aynı dönemde Leyla Zana'nın uzun sessizliğini bozup Erdoğan'a yeni bir çözüm süreci çağrısı, Demirtaş'ın, Ahmet Türk'ün çözümün ana muhatabının Erdoğan olduğu, "yaparsa o yapar" mealindeki sözleri… 

Kuşkusuz benim bilmediğimiz temaslar, taktik ve stratejik hesaplar vardır diye düşünürken, Leyla Zana'nın "1 Nisan'dan sonra bir çözüm süreci başlayacağı, 1 Nisan'ın müjde günü olacağı" sözlerine karşılık Parti'nin Eş Genel Başkanı Tülay Hatimoğulları'nın "AKP Kürt halkına 1 Nisan sonrası için hayal satıyor," demesi, son olarak da aklına, fikrine, vicdanına güvendiğim sevgili Gültan Kışanak'ın "Muhalefet Kürt sorununda iktidarın çizdiği sınırlar dışına çıkamıyor," dedikten sonra, "Seçimden sonra yeni bir sürecin başlama ihtimali çok zayıf. AKP iktidarının bize ne yaşattığını biliyoruz," diye eklemesi…

Sadece birkaçını aktardığım bu beyanlarda, vurgunun veya önceliğin şu veya bu düşüncede olmasını aşan, -hadi çelişki demeyim- bulanıklık yok mu? Benim yaşlı kafam mı karışık, Kürt arkadaşlarımınki mi? Derin devlet dayanaklı AKP-MHP koalisyonundan nasıl bir çözüm umudu devşirileceğini, verilmiş sözler varsa bile Erdoğangillere nasıl güvenileceğini anlamakta güçlük çekiyorum. (Ben 2010 Anayasa referandumunda bir kez güvendim, acısı hâlâ burnumda.) Üstelik iktidarın Rojava ve Kuzey Irak'tan Kürt siyasetini, Kürt varlığını silmeye, Kürt halkının kazanımlarını tasfiye etmeye yeminli olduğu, bölgede 40 kilometre derinliğe inecek yeni bir kara harekâtı planlandığı bilinirken...

Bu amacın izleyicilerinin, bu planların sahiplerinin Kürt halkının haklı taleplerini nasıl karşılayacakları, nasıl bir barış getirecekleri benim için muamma. Bilenler varsa açıklamalılar.

İstanbul'da oyum neden İmamoğlu'na?

Bu yazının asıl amacı, İBB başkanlığı için oyumu neden İmamoğlu'na vereceğimi açıklamaktı. Yukarda kısaca anlatmaya çalıştığım düşünce kırıntılarını paylaşmadan bu kararımı gerekçelendirmem güç olacaktı.

Hemen söyleyim: Tekadam'ı ve rejimini güçlendirecek her türlü söylem ve eylem benden uzak olsun. Rejimin niteliğini hesaba katmadan Erdoğan'a umut bağlamak da herkesten uzak olsun. 

DEM Parti'nin sadece doğuda değil batıda da aday çıkarma kararını parti açısından doğru bulduğumu, desteklediğimi yazmıştım. Bunun tek istisnası olmalıydı: İstanbul.

Seçimlerin matematiği vardır. Herkes biliyor ki, İstanbul Büyük Şehir'de DEM Parti adaylarının seçimi kazanma şansı yok. İki aday var ortada; Kurum ve İmamoğlu. Deriniyle sığıyla devleti ve iktidarı arkasına almış Kurum ile İmamoğlu arasında, büyük ihtimalle az fark olacak. (Belki halkın sağduyusu yine devreye girer de fark yüzbinlerle olur!) İstanbul Büyük Şehir'de İmamoğlu'na verilmemiş her oy Cumhur İttifakı'na, özünde Erdoğan'a gidecek. 

İktidarın adayının kazanması Kürt siyasî hareketinin yeminli düşmanı, ayrımcı, savaşçı, faşizan tek adam rejimini güçlendirecek. İmamoğlu'ndan sakınılan oylar onların psikolojik üstünlük sağlamasına, önümüzdeki dönemde ülkeyi yıkıma sürükleyen politikalarını daha da pervasızca uygulamalarına yol açacak. Öte yandan hepimizin bildiği gibi İstanbul sadece bir mega kent değildir, aynı zamanda büyük bir ekonomik kaynaktır. Erdoğan'ın İstanbul'u ne pahasına olursa olsun kazanma hırsı, iktidarını perçinlemek kadar o kaynakların Hizbullahçılara, Menzilcilere, tarikatlere, cemaatlere, müteahhit çetelerine, savaşın finansmanına akıtılmasını sağlamak içindir. 

Öte yandan, devlet partisi CHP'nin tarihsel toplumsal günahlarının Ekrem İmamoğlu'na yüklenmesi de birikmiş haklı öfkelerin yanlış hedefe yöneltilmesi gibi geliyor bana. İmamoğlu'ndan hoşlanmayabiliriz, beğenmeyebiliriz, yetersiz bulabiliriz; ama karşısındaki aday Türküyle, Kürdüyle bunca yıldır çektiğimiz zorlukların, acıların, haksızlık hukuksuzluğun parçası olan biriyse, bizzat Tekadam'sa, üstelik de bu kenti yönetecek hiçbir vasfa, ehliyete sahip değilse duygusal nedenlerle oyumu kazanamayacağı açık olan başka bir adaya yönlendirerek heba etmekten kaçınırım.

Yerel seçimlerde, bir partinin gücü esas olarak il ve ilçe idare meclislerinin aldığı oylarla ölçülür. Bu yüzden de kendi ilçemde oyumu DEM Parti idare meclisi adaylarına vereceğim. 

Özetle: başlıktaki gibi, desteğim DEM Parti'ye, Büyük Şehir'de oyum İmamoğlu'na.

No one asks, but let me say it anyway: As a HDP/DEM Party voter and supporter, my vote is for Ekrem İmamoğlu in the Istanbul Metropolitan Municipality Mayoral election .

My friends from the DEM Party, my dear Istanbul candidate Meral Danış Beştaş , and Selahattin Demirtaş, who has a special place in my heart like a son, should not be angry or offended. When I list my reasons - even if not out loud - maybe some of them will agree with me.

It is DEM's right to measure and prove its power

First of all: Like every political movement, DEM Party, the leading party of the Kurdish political movement, has the right to show its strength and support among the voters and to prove its independent existence. Elections are one of the areas where this power and support is measured, and even the most important. On the other hand, the Kurdish people/voters were subjected to the heaviest pressures in their struggle for equal citizenship and rights, and the Kurdish political movement, which largely found its representatives in the HDP/DEM Party, was criminalized and demonized, and had to fight against all kinds of lawlessness and injustice, from trustee practices to arbitrary arrests. You don't even need to remind. In this struggle, the opposition parties that positioned themselves on the left, especially the main opposition party CHP - let alone the People's Alliance with an Islamo Fascist tendency and other racist fascist focuses - were completely freed from the Kurdish phobia ingrained in their genes and the government's blackmail of "terror = PKK = Kurdish political movement". cannot be said.

That's why the base shouts "edi bese!" I found the decision of DEM, who heeded his cry, to enter the local elections with its own candidates right from the beginning.

The aftershocks of the 2023 elections are shaking everyone

After the May 14 - May 28 elections, there was an earthquake triggered by the defeat of the opposition parties, which was also reflected in the voters. Now, as we go to local elections, political parties are experiencing the aftershocks of this earthquake. Discussions, resignations, resentments, internal party turmoil, and unprincipled policies focused on counting votes continue in all opposition parties, large and small, even a few days before the elections.

In an article I wrote after the general elections, I said that all existing political parties would undergo great changes in the coming period, some would disappear, some would unite, some would divide, Turkish politics would be largely redesigned, and the Kurdish political movement would not be left out of these developments. Local elections to be held 10 months after the general elections accelerated this process.

In the same article, "Will the HDP/DEM Party be content with being the regional struggle organization of the Kurdish rights and freedom movement, or will it be the driving force of democratic Turkey with its east and west, the Turkey Party of 'common life in the common homeland', as Demirtaş once put it?" I was also asking.

It seems to me that the answer to this fundamental question has not yet been clearly given. As I wrote at the beginning, I gained this impression not because of the Party's decision to nominate candidates everywhere or out of concern that they were splitting our votes, like some CHP members, but by closely following the developments of the last two months.

Is it me or the DEM Party who is confused?

A few months ago, when Başak Demirtaş announced that she was a candidate for the Istanbul Metropolitan Municipality candidacy, I wrote, "Let's leave the DEM Party alone for a while," while everyone she met was talking ignorantly and making nonsensical, even hostile comments about the DEM Party. Am I reading ghazals from outside now?

First of all, I am not an outsider, at least I am a DEM voter. If the grassroots do not mean only the Kurds, then I and many of my friends who think like me are grassroots. My vote has never been a "borrowed vote". I am a fundamental supporter and supporter of a political line that I see as the fundamental element of the construction of the Democratic Republic.

However, as we head towards the local elections, I am having difficulty understanding some of the statements and decisions coming from DEM. This situation started with Başak Demirtaş's candidacy announcement and continues until today. Following this statement, the candidacy was withdrawn and other candidates were nominated; Selahattin Demirtaş's and DEM's statements on the subject, which I find difficult to decipher and which, in my opinion, are unconvincing; In the same period, Leyla Zana broke her long silence and called on Erdoğan for a new solution process, Demirtaş's and Ahmet Türk 's words that Erdoğan was the main interlocutor of the solution and that "if he can do it, he will do it"...

While I think that there are undoubtedly contacts, tactical and strategic calculations that we do not know about, in response to Leyla Zana 's words, "A solution process will begin after April 1, and April 1 will be a day of good news," Party Co-chairman Tülay Hatimoğulları said , "AKP He is selling dreams to the Kurdish people for the period after April 1," and lastly, my dear Gültan Kışanak , whose mind, opinion and conscience I trust, said, "The opposition cannot go beyond the limits drawn by the government on the Kurdish issue," and added, "The possibility of a new process starting after the election is very slim." "We know what the AKP government has put us through," he added...

Isn't there an ambiguity - let's not call it a contradiction - in these statements, of which I have quoted only a few, that goes beyond the emphasis or priority on this or that thought? Is it my old confusion or that of my Kurdish friends? I have difficulty understanding what kind of solution hope can be gleaned from the deep state-backed AKP-MHP coalition, and how the Erdogan family can be trusted even if there are promises made. (I trusted once, in the 2010 Constitutional referendum, and I still feel the pain.) Moreover, while it is known that the government is sworn to erase Kurdish politics and Kurdish existence from Rojava and Northern Iraq, to ​​liquidate the gains of the Kurdish people, and that a new land operation that will go 40 kilometers deep in the region is planned... .

It is a mystery to me how the followers of this goal and the owners of these plans will meet the justified demands of the Kurdish people and what kind of peace they will bring. If anyone knows, they should explain.

Why is my vote for İmamoğlu in Istanbul?

The main purpose of this article was to explain why I will vote for İmamoğlu for the IMM presidency. It would be difficult for me to justify this decision without sharing the fragments of thought that I tried to briefly explain above.

Let me say it right away: Any rhetoric or action that will strengthen Tekadam and his regime should be far from me. Everyone should avoid pinning their hopes on Erdoğan without taking into account the quality of the regime.

I wrote that I found the DEM Party's decision to nominate candidates not only in the east but also in the west to be correct for the party and that I supported it. There should be only one exception: Istanbul.

There is mathematics to elections. Everyone knows that DEM Party candidates have no chance of winning the election in Istanbul Metropolitan Municipality. There are two candidates; Kurum and İmamoğlu. There will most likely be little difference between Kurum and İmamoğlu, who has the state and power behind him deeply and shallowly. (Maybe the common sense of the people will come into play again and the difference will be hundreds of thousands!) Every vote not given to İmamoğlu in the Istanbul Metropolitan City will go to the People's Alliance, in essence, to Erdoğan.

The victory of the ruling candidate will strengthen the discriminatory, warlike, fascistic one-man regime, which is the sworn enemy of the Kurdish political movement. Votes that avoid İmamoğlu will lead them to gain psychological superiority and to implement their policies that lead the country to destruction even more recklessly in the coming period. On the other hand, as we all know, Istanbul is not only a megacity, but also a major economic resource. Erdoğan's ambition to win Istanbul at all costs is as much to consolidate his power as to ensure that those resources are channeled to Hezbollahists, Menzilists, sects, religious communities, contractor gangs and the financing of the war.

On the other hand, it seems to me that blaming the historical social sins of the state party CHP on Ekrem İmamoğlu is like directing the accumulated righteous anger to the wrong target. We may not like İmamoğlu, we may not like him, we may find him inadequate; But if the candidate in front of me is someone who is a part of the difficulties, pain, injustice and lawlessness that we, Turks and Kurds, have been going through for so many years, and if he is the One Man himself, and if he does not have any qualifications or competence to govern this city, I will avoid wasting my vote by directing it to another candidate who will clearly not win my vote due to emotional reasons.

In local elections, the strength of a party is mainly measured by the votes received by the provincial and district administrative councils. That's why I will vote for the DEM Party administrative council candidates in my district.

In summary: as in the title, my support is for DEM Party, my vote in the Big City is for İmamoğlu.