İki gün sonra -16 Mayıs'ta- Kobane davasının karar duruşması var. Karar yine ertelenirse, iktidar ortağı AKP ve MHP arasındaki pazarlığın, öte yandan da Erdoğan ile Özel arasındaki yumuşama/normalleşme sürecinin bir sonuca varmadığını, yargının beklemede olduğunu anlayacağız. Mahkûmiyet veya beraat (ki hiç beklemiyorum, iyi ihtimal birkaç tahliye olabilir) kararları ise yakın geleceğimizin nasıl şekilleneceğinin işaret olacak.

Dünden beri medyada yer alan "Ülkenin geleceğini etkileyecek bir kararın eşiğindeyiz" başlıklı 159 imzalı bildiride, Kobane davasının -başta Gezi davası olmak üzere- yasayla, hukukla ilişkisi olmayan muvazaalı siyasî davaların kilidi olduğuna dikkat çekiliyor. Bildiri, kamuoyunda ve siyasî parti ve çevrelerde farkındalık yaratmanın yanında, çok temel bir noktanın altını çiziyor: Çözüm, yargının iktidarın sopası olmaktan kurtarılıp hukuk devletinin tanınmasıdır. Bu açıdan, Gezi davası ile Kobane davasının, Kavala'nın tutsaklığı ile Demirtaş'ın tutsaklığının farkı yoktur.

Erdoğan'a iletilen dosyalar arasında Kobane dosyası var mıydı?

Erdoğan'ı bunca yıldır izleyen biri olarak pek umut beslemesem de, Özel'in siyasette normalleşme, yani düşman değil siyasî rakipler olarak medeni ilişki kurma çabalarına karşı değilim. Tayyip Bey'in arzu ettiği gibi "yumuşamak" değil de ilkeli diyalog ve duruş sergilenebilirse, ülkeye zararı olmaz faydası olur, ayrıca karşıdakinin gerçek yüzünün görülmesine de imkân sağlar.

CHP Genel Başkanı Özel, Tayyip Erdoğan'a elinde dosyalarla gideceğini, bu dosyaların başında Gezi dosyası olacağını, dosyada 18 yıla mahkûm edilen Tayfun Kahraman'ın küçücük kızı Vera'nın da fotoğrafı bulunacağını söylediğinde, Osman Kavala'ya özgürlük talebi, -nabız yoklamak için de olsa- AKP içinden de mırıldanmaya başlandığında sevinmiştim. Ama sonra gamlı baykuş yanım ağır bastı, içime kurt düştü. Erdoğan-Özel görüşmesi konusundaki çeşitli haberlerde, yorumlarda, açıklamalarda Osman Kavala, Can Atalay, Gezi davasından bolca söz edilirken, Özgür Özel görüşmeyle ilgili açıklamalar yaparken Kobane davasına, Demirtaş'ın durumuna, tutuklu belediye başkanlarına, kayyım zorlamalarına, vb. hiç değinilmediğini fark ettim. AİHM kararlarını yok sayan, anayasa ve yasa tanımazlığın simgesi olan iki dava, iki hukuk cinayeti aynı muameleyi görmüyor, aynı ilgiye mazhar olmuyordu. 

Belki, yanılıyorum, belki benim vesvesem, benim kötümserliğimdir ama sanki Kobane davası Gezi davasıyla birlikte ele alınırsa, Osman Kavala ve Gezi tutukluları için istenen özgürlük Demirtaş ve Kobane davası tutukluları için de istenirse Erdoğan ürkecek, ortağını ikna etmesi güçleşecek, çabalar sonuçsuz kalacak diye düşünülmüş olabilir miydi? 

Erdoğan'ın kafasında dolaşan tilkilerin kuyrukları, ortağı Bahçeli ve derin görevli danışmanların tilkilerinin kuyruklarına dolaşıyordu besbelli. Özgür Özel ise, "Şimdilik fincancı katırlarını ürkütmeyelim, hele bir Gezi'yi halledelim gerisine sonra bakarız," diye düşünmüş olabilir mi? En vahimi; Kobane'nin tutsaklığı Gezi'nin özgürlüğünün bedeli sayılabilir mi?

Tabii ki yanılabilirim. Hepsi boş kaygılar, temelsiz kuşkular olabilir. Önümüzdeki iki günde ve karar sonrasında CHP'nin davaya nasıl, ne oranda sahip çıkacağını göreceğiz. Umarım yanılırım, umarım kötümserliğimden utanırım.

Türklük sözleşmesi Türkiyelilik sözleşmesine evrilmedikçe…

Yazının başlığı; çocukluğumdan beri duyup bildiğim, gündelik yaşamda ve siyasette her an tanık olduğumuz haksızlığı, hukuksuzluğu, eşitsizliği ifade eden, yaşam pratiğinden süzülmüş bir deyim. Babam subaydı, bilirim. Erler, zorlu gece nöbetlerinden kaytarmak için bölükte diş geçirebildikleri bir askerciği ayarlarlar. "Kürt Memet" bir simgedir. Nöbet sonunda ona kalır, çünkü o "öteki"dir. 

Gezi davası ile Kobane davası arasındaki fark Kobane davasının Kürt halkının, Kürt siyasetçilerin, Gezi'nin ise bizim Türk mahallesinin davası olmasından ibaret. Biri için yüksek sesle konuşurken ve adalet talep ederken öteki konusunda mümkün olduğunca susmamızın, siyaseten doğruluk adına, "Evet, tabii, Kobane davasında da AİHM kararları uygulanmalı," derken, "ama…" diye sürdürmemizin nedeni bu.

Halkın çoğunluğunun, doğumuyla  dahil olup eğitimiyle, yaşamıyla, ortam baskısıyla içselleştirdiği "Türklük sözleşmesi", ötekileri, hele de Kürtleri kapsamıyor. Bu ülkede barışın, huzurun yerleşmesi, kimlik siyasetinden sıyrılıp "biz" olabilmemiz için gerekli "Türkiyelilik sözleşmesi"ne bir türlü ulaşamıyoruz. 

Kobane davası başlangıç olabilir

Kobane davası nasıl gelişirse gelişsin, nasıl sonuçlanırsa sonuçlansın umuda yolculuğa doğru bir adım olabilir. 159 imzalı bildirinin medyadan gördüğü ilgi, televizyon kanallarında, internet portallerinde, sosyal medyada konunun her zamankinden daha yaygın yer alması, hiç umulmayacak kişilerin Kürt meselesindeki söylemlerinde gözlenen yumuşama, eleştirel olsa da gerçekçi değerlendirmelerin yaygınlaşmaya başlaması iyi işaret sayılmalı. Ne alâkası var demeyin, AMED Spor'un şampiyonluğunun medyada yansıma biçimi, kutlayanların kimlikleri, ırkçı-faşit tepkilerin yaygınlaşamaması bile bir gösterge.

Demek istediğim: Batı mahallesiyle doğu mahallesinin, Türk mahallesiyle Kürt mahallesinin buluşup  haksızlığa hukuksuzluğa karşı birlikte mücadeleyi deneyimlemeleri için fırsat doğuyor. Van'da Belediye Başkanlığı'na el koymaya çalışan zihniyeti gerileten; mahallelerin buluşması, ortaklaşmasıydı.

Bunun çok zor olacağının, büyük engellerle karşılayacağının, başarıya doğru her adımda en ağır biçimde engelleneceğinin, köstekleneceğinin farkındayım. Tam da bu noktada en baştan beri gevelediğimi söylemenin zamanıdır: Özgür Özel CHP'sinin sınavı, -sadece sınavı değil bekası- bu yolda cesur adımlar atılmasına bağlı. Hedef; hukuka, adalete, demokrasiye dönüş ise, "Türk'ün Kürt kilidi" açılmadan o hedefe ulaşmanın olanağı yok. CHP'nin o kilidi açmaya niyeti varsa Kobane davası mükemmel bir fırsat sunuyor. Göreceğiz…

Two days later - on May 16 - there will be a decision hearing in the Kobane case. If the decision is postponed again, we will understand that the bargaining between the ruling partners AKP and MHP, on the other hand, and the softening/normalization process between Erdoğan and Özel, have not reached a conclusion, and the judiciary is on hold. Conviction or acquittal decisions (which I do not expect at all, there may well be a few releases) will be a sign of how our near future will be shaped.

In the declaration with 159 signatures titled "We are on the verge of a decision that will affect the future of the country" and published in the media since yesterday, it is pointed out that the Kobane case - especially the Gezi case - is the key to collusive political cases that have no connection with the law. In addition to raising awareness in the public and political parties and circles, the declaration underlines a very basic point: The solution is to save the judiciary from being the cudgel of the government and recognize the rule of law. In this respect, there is no difference between the Gezi case and the Kobane case, Kavala's captivity and Demirtaş's captivity.

Was the Kobane file among the files forwarded to Erdoğan?

Even though I don't have much hope as someone who has been following Erdoğan for so many years, I am not against Özel's efforts to normalize politics, that is, to establish civil relations as political rivals rather than enemies. If a principled dialogue and stance can be taken instead of "softening up" as Mr. Tayyip wishes  , it will be beneficial and not harmful to the country, and it will also allow the other party's true face to be seen.

When CHP Chairman Özel said that he would go to Tayyip Erdoğan with files in his hand, that the Gezi file would be at the top of these files, and that there would also be a photo of Vera, the little daughter of Tayfun Kahraman, who was sentenced to 18 years in prison, he demanded freedom for Osman Kavala - to test the pulse. Even so - I was happy when it started to be murmured within the AKP. But then my sad owl side got the better of me and I felt wolfish. While Osman Kavala, Can Atalay and the Gezi case are mentioned a lot in various news, comments and statements about the Erdoğan-Özel meeting, Özgür Özel, while making statements about the meeting, also refers to the Kobane case, Demirtaş's situation, detained mayors, trustee pressures, etc. I noticed it wasn't mentioned at all. Two cases, two legal crimes, which ignored the decisions of the ECHR and were symbols of constitutional and lawlessness, were not treated the same and did not receive the same attention. 

Maybe I'm wrong, maybe it's just my misgivings, my pessimism, but it might have been thought that if the Kobane case was handled together with the Gezi case, if the freedom requested for Osman Kavala and the Gezi detainees was also demanded for Demirtaş and the Kobane case detainees, Erdoğan would be frightened, it would be difficult to convince his partner, and the efforts would be inconclusive. Was it? 

The tails of the foxes wandering around Erdoğan's mind were obviously tangled with the tails of his partner Bahçeli and the deep-seated advisors. Could Özgür Özel, on the other hand, have thought, "Let's not scare the cup shop mules for now, let's just take care of Gezi and see the rest later"? The worst thing is; Can Kobane's captivity be considered the price of Gezi's freedom?

Of course I could be wrong. They may all be empty concerns and unfounded suspicions. In the next two days and after the decision, we will see how and to what extent CHP will support the case. I hope I'm wrong, I hope I'm ashamed of my pessimism.

Unless the contract of Turkishness evolves into the contract of Turkishness...

Title of the article; It is an expression filtered from life practice that I have heard and known since my childhood, expressing the injustice, lawlessness and inequality that we witness every moment in daily life and politics. My father was an officer, I know. In order to avoid the difficult night shifts, the privates arrange for a soldier they can control in the company. "Kurdish Memet" is a symbol. In the end, the watch falls to him, because he is the "other". 

The difference between the Gezi case and the Kobane case is that the Kobane case is the case of the Kurdish people and Kurdish politicians, and Gezi is the case of our Turkish neighborhood. This is the reason why, while we speak loudly and demand justice for one, we keep silent as much as possible about the other, for the sake of political correctness, we say, "Yes, of course, the ECHR rulings should be implemented in the Kobane case as well," while continuing with "but...".

The "Turkish contract", which the majority of the people   are included with at birth and internalize through their education, life and environmental pressure, does not include the others, especially the Kurds. We cannot reach the "Turkish contract" necessary for peace and tranquility to be established in this country, for us to get rid of identity politics and become "us". 

Kobane case may be the beginning

No matter how the Kobane case develops or how it ends, it can be a step towards a journey towards hope. The attention that the declaration with 159 signatures has received from the media, the fact that the issue is more widespread than ever on television channels, internet portals and social media, the softening observed in the discourse of unexpected people on the Kurdish issue, and the fact that realistic, albeit critical, evaluations have become widespread should be considered good signs. Don't ask what it has to do with it, the way AMED Sports' championship was reflected in the media, the identities of the celebrators, and the fact that racist-fascist reactions did not become widespread are all indicators.

What I mean is:   There is an opportunity for the western neighborhood and the eastern neighborhood, the Turkish neighborhood and the Kurdish neighborhood to meet and experience the struggle together against injustice and lawlessness. Reducing the mentality that tried to take over the Mayor's Office in Van; It was the meeting and commonality of neighborhoods.

I am aware that this will be very difficult, that it will encounter great obstacles, and that it will be hindered and hindered in the most severe way at every step towards success. At this point, it is time to say what I have been rambling on from the very beginning: The test of Özgür Özel CHP - not only its test but also its survival - depends on taking bold steps on this path. Aim; As for a return to law, justice and democracy, it is impossible to achieve that goal without opening the "Kurdish lock of the Turks". If the CHP intends to unlock that lock, the Kobane case offers an excellent opportunity. We'll see…