31 Mart, Türkiye’de kurumsal muhalefetin mustarip olduğu yapısal sorunların toplumsal muhalefet tarafından telafi edildiği bir seçim oldu.

Sandığa gitmeyen yaklaşık 6,5 milyon seçmen, CHP’nin önemli zaferinde, Özgür Özel’in deyimiyle, verilen kredinin asli sebebi… Bu kredinin verilmesinde ne anti-Erdoğancılık ne belediyecilik kampanyasının yetersizliği gibi etmenler başat rolü oynadı. Asıl etmen, politize edilemeyen ve ısrarla politik doğruculuk çerçevesinde hareket edildiği için göz ardı edilen sokağın durumuydu.

Sokak, seçmenin günlük yaşamı, Perspektif.online sayfalarında belirttiğim üzere, kurumsal muhalefetin yetersizliğine ve iktidarın kendisine yönelik artan ilgisizliğine sert bir yanıt verdi.

Bir Sokak Çığlığı Olarak 31 Mart

31 Mart’taki siyaset-üstü müdahale ile Kierkegaard’ın deyimiyle oluşum hâlindeki bir tarihsel durumun “açık niteliği” ile karşı karşıya kaldık. Seçmenin siyaset kurumuna yönelik total öfkesi, özellikle de iktidar seçmeni bağlamında bu açıklığı yaratan en önemli etken…

Ama bu tepki sanıldığı gibi anti-Erdoğancılık meselesinin bir ürünü değil. Ana muhalefetin kimi unsurlarının ya da artık gereksizleştikleri tescillenen kimi siyasi partilerin dilinden düşürmediği “Erdoğan rejimine” ya da “rekabetçi otoriter rejime” karşı bir infial de söz konusu değil.

Tepki bizatihi siyaset kurumunun iktidar ve muhalefet kanadını da içerecek şekilde kendisine yönelikti. Tepki, siyaset bilimi ve hukuk jargonlarıyla toplumsal memnuniyetsizliği anlattığını sananları da içerecek şekilde, politize edilemeyen geçim sıkıntısının sandığa yansımasıyla açığa çıktı.

Yaklaşık 6,5 milyon vatandaşın, geçtiğimiz 2023 seçimine kıyasla sandığa gitmediği bir müdahale bu…

Pop müzik eşliğinde dans eden hacı amcanın tepkisi aslında…

Pastadan aldığı pay, daha boğazından geçmeden eriyen kesim, başta iktidarın kemik seçmeni olan emeklilerin tepkisi…

Aynı zamanda maddi ve manevi olarak yaşadığı sorunlar muhalefet tarafından politize edilemeyen orta-alt kesimin de tepkisi… 

Ve bu tepkiler, muhalefetin seçmene çağrısının ana hatlarından biri olmadı, olamadı. Bu tepkiler, söz konusu ana hatlar tarafından gasp edilme tehlikesiyle karşı karşıya…

Çığlığın Gaspı

31 Mart’ta kazananı da kaybedeni de şaşkına çeviren, sokağın siyaset-üstü müdahalesini farklı söylemler kendi hegemonyasına almak için yarış hâlinde…

Kurumsal muhalefet açısından bu tarihe kadar işe yaramayan söylemlerin bu tepkiyi heba etmesi olası…

CHP yönetimi, yılların ezberleriyle bu tepkiye yaklaşmayı bir kenara bırakmalı…

Bu tepki, CHP’nin izlediği siyasete bir onay ya da CHP tarafından ikna edilmiş olmanın bir sonucu değil.

Kabul etmek gerekir ki karşımızdaki ne bir “demokrasi zaferi” ne de “hukuk” ihtiyacı…

Çünkü muhalefetin de kendi içinde bu kavramları ele alışında ve bunları anlatma kapasitesinde ciddi sorunlar hâlâ sürüyor. Dolayısıyla seçim sonucunun CHP’nin olduğu şey değil, olabileceği şeye bir kredi olduğunu da gözden yitirmemek gerek…

Oluşum Hâlindeki Muhalefet

Sokağın siyaset-üstü müdahalesinin olanaklı kıldığı kredi, başta ana muhalefet partisi olmak üzere kurumsal muhalefeti bir oluşum hâline soktu.

CHP, yeni dönemde olabileceği potansiyel ile sınanacakken; İYİ Parti, olabileceklerini gerçekleştiremediği için ağır bir sonuçla yüzleşti. DEVA, Gelecek gibi yapıların siyasal anlamsızlığı sadece somut bir şekilde görülmüş oldu.

Ana muhalefet, İYİ Parti başta olmak üzere, 2023 başarısızlığının mirasını taşıyan partilerin uğradığı hayal kırıklığıyla yeni bir oluşumun faili olma şansına erişti. Kendi kitlesini temsil etmede yaşadığı kapasite sorunlarına rağmen kitleselleşme fırsatı yakaladı.

Kendi adıma beklediğim çözülme, seçmenin siyaset-üstü müdahalesiyle, Ekrem İmamoğlu’nun odağında olacağı bir oluşum yönünde gerçekleşti.

Gündelik hayatın doğrudan muhatabı belediyeler eliyle bu fırsatı politize etme, kitlesel bir desteği sürekli kılma olanağı var. 

Bir alternatif oluşturma imkânı bizzat belediyeler eliyle ana muhalefetin elinde…

March 31 was an election in which the social opposition compensated for the structural problems suffered by the institutional opposition in Turkey.

Approximately 6.5 million voters who did not go to the ballot box were, in the words of Özgür Özel, the main reason for the loan given in CHP's important victory... Factors such as neither anti-Erdoğanism nor the inadequacy of the municipal campaign played a dominant role in the granting of this loan. The real factor was the condition of the street, which could not be politicized and was ignored because it was persistently acted within the framework of political correctness.

As I stated in the pages of Street, Voters' Daily Life and Perspective.online , it gave a harsh response to the inadequacy of the institutional opposition and the increasing indifference of the government towards itself.

March 31 as a Street Scream

With the supra-political intervention on March 31, we were faced with, in Kierkegaard's words, the "open nature" of a historical situation in the making. The total anger of the voters towards the political institution is the most important factor that creates this openness, especially in the context of the voters in power...

But this reaction is not a product of the anti-Erdoganism issue, as it seems. There is no outrage against the "Erdogan regime" or the "competitive authoritarian regime", which are talked about by some elements of the main opposition or some political parties that have now been certified as unnecessary.

The reaction was directed against the political establishment itself, including the ruling and opposition wings. The reaction, including those who thought that they were expressing social dissatisfaction with the jargon of political science and law, was revealed by the reflection of the financial difficulties that could not be politicized at the ballot box.

This is an intervention that prevented approximately 6.5 million citizens from going to the polls compared to the last 2023 election...

The reaction of Uncle Haji dancing to pop music is actually…

The share he got from the cake, the part that melted before it passed his throat, the reaction of the retirees, who were the core voters of the government...

At the same time, the reaction of the middle-lower segment, whose material and moral problems cannot be politicized by the opposition... 

And these reactions were not and could not be one of the main lines of the opposition's call to the voters. These reactions are in danger of being usurped by the main lines in question…

Usurpation of the Scream

Different discourses are competing to take the supra-political intervention of the street into their own hegemony, which surprised both the winners and the losers on March 31st...

It is possible that this reaction will be wasted by the discourses that have not worked so far in terms of institutional opposition...

The CHP administration should stop approaching this reaction with years of memorization...

This reaction is not an approval of the policy followed by the CHP or the result of being persuaded by the CHP.

It must be admitted that what we face is neither a "victory of democracy" nor a need for "law"...

Because there are still serious problems in the opposition's handling of these concepts and its capacity to explain them. Therefore, we should not lose sight of the fact that the election result is not a credit to what the CHP is, but a credit to what it could be...

Opposition in the Form

The credit made possible by the street's supra-political intervention has transformed the institutional opposition, especially the main opposition party, into a formation.

While CHP will be tested with its potential in the new period; İYİ Party faced a heavy consequence because it could not realize what it could have done. The political meaninglessness of structures such as DEVA and Future was only seen in a concrete way.

The main opposition had the chance to become the perpetrator of a new formation with the disappointment of the parties that carried the legacy of the 2023 failure, especially the İYİ Party. Despite the capacity problems it experienced in representing its own mass, it had the opportunity to become mass-market.

For myself, the disintegration that I was waiting for took place in the direction of a formation in which Ekrem İmamoğlu would be the focus, with the supra-political intervention of the voters.

There is an opportunity to politicize this opportunity and maintain mass support through municipalities, which are the direct interlocutors of daily life. 

The possibility of creating an alternative is in the hands of the main opposition, through the municipalities themselves...