Salı günkü köşe yazımda Cumhurbaşkanımızı “cunta başı” sözleriyle çiğ ve çirkin biçimde suçlayan Özgür Özel’i eleştirmiştim.

Benimkisi bir yönüyle sert bir siyasi eleştiriydi.

Bu hadsiz ifade elbette her türlü siyasi eleştiriyi hak ediyordu.

Neredeyse her gün başta Sn. Cumhurbaşkanımız olmak üzere yargı mensuplarına tehdit üstüne tehdit, hakaret üstüne hakaret yağdıran Özgür Özel’i “siyasi kahraman” olarak alkışlayan malum çevreler nedense tamamen siyasi eleştiri içeren yazımdan tehdit çıkarmışlardı.

“AKP’li Mehmet Metiner’den Özgür Özel’e tehdit: Sonun hüsran olur!” başlıklarıyla bir merkezden tedavüle sokulan haberler, bütün sermayeleri sadece başlıkları okumaktan ibaret olan malum kesimi harekete geçirdi.

Yazımın kendisi okunmuş olsaydı, yazının hiçbir yerinde ima yollu dahi olsa bir tehdidin olmadığı, hele hele hakaretin h’sinin dahi olmadığı görülürdü.

Ama ne gezer!

Gazetecilik ilkelerini kör bir ideolojik ve siyasi yandaşlık adına ayaklar altına almakta beis görmeyenlerin “muteber gazeteci” olarak görüldüğü bir ülkede yaşıyoruz ne de olsa.

Benim Özgür Özel’in yeni dönemdeki siyasetini eleştirirken dediğim “Sokak ağzının ve sokak siyasetinin sonu hüsran olur” sözüm, “sonun hüsran olur” biçimine dönüştürülerek servis edildi.

Oysa ben bu ifadelerimle Özel’in esas aldığı siyasetin sonunun hüsran olacağını belirtiyordum, Özel’in sonunun değil!

İkisi arasındaki farkı bilmeyenlerin “gazetecilik” yapması ne büyük bir utançtır!

Bilerek çarpıtma yoluna gidenlerin “gazeteci” diye baş tacı edilmeleri ise çok da utanç verici bir durumdur.

Sadece atılan başlık üzerinden ona buna çemkirip hakaret edenlerin sayısının giderek çoğalmış olması da ülkemiz adına büyük bir utanç kaynağıdır.

Demek ki okur-yazar olmak, o tıynetteki insanlar için gerçekten okumayı ve en önemlisi de anlamayı zinhar içermiyor.

Başkalarına peşinen kör ve sağır olmayı ideolojik-siyasi marifet olarak görenlerin sayısı arttıkça, sokaktaki anlayışsızlık ve öfke üzerinden siyaset devşirmeye çalışan siyasetçi sayısı da artıyor haliyle.

Siyasetin sokağa bu şekilde teslim olması, hem demokrasimiz hem de sosyal barışımız için ciddi bir tehdit unsurudur.

ANAYASAYI PARAMPARÇA ETMEK

Muhtemelen 2015 yılında İstanbul’da bir salon toplantısında irticalen yaptığım bir konuşmam her zamanki gibi önü arkası kesilerek tedavüle sokuldu.

Yeni değil, defalarca ısıtılıp tedavüle sokulan bir konudur bu.

Bu konjonktürde de tekrar aynı malum çevreler öne çıkarmaya başladılar.

Vesayetin en koyu ve ısırıcı olduğu dönemde 12 Eylül faşist cunta anayasasını paramparça edeceğimizi söylemiş olmam, o malum odakların istismar malzemesine dönüştü.

Her zamanki gibi çarpıtma yoluna giderek yaptılar bunu.

“Anayasayı tebdil ve tağyir suçu”ndan başlayıp ucu türlü hakaretlere varan sözlere varıncaya kadar üstüme boca etmedikleri kalmadı.

Bir de utanmadan demokrasi, ifade özgürlüğü, hak, hukuk ve adalet deyip durur bunlar!

Her şeyi yalnızca kendileri için hak gören bu gürûh niyetimden bağımsız okumalar üzerinden nasıl da suçlamalar yapmaya başladılar bir bilseniz!

Oysa önü ve arkası kesilse bile dediğim apaçıktı: “12 Eylül faşist darbe anayasasını topyekûn değiştireceğiz.”

Buradaki “paramparça” sözünün içeriği bu.

Niyetim de bu benim.

Bunu niye söyledim, hangi konjonktürde söyledim?

Bunu bilmeden ve dahi niyetimi sorgulayarak saçma sapan yorumlarda bulunuyorlar.

O konuşmayı sanki bugün yapmışım gibi tedavüle sokmak işlerine geliyor.

Bilmeyenler için kısaca belirteyim.

Malum 2014’te Cumhurbaşkanlığı seçimi yapıldı.

Cumhuriyet tarihinde ilk defa milletin kendi cumhurbaşkanını doğrudan sandıkta seçtiği o seçimde R. Tayyip Erdoğan Cumhurbaşkanı seçildi.

Bu başkanlık sistemine giden yolun ilk somut merhalesiydi.

Sistemik bir kökten değişimdi bu.

Doğrudan millet tarafından seçilen Cumhurbaşkanı yürütmenin elbette başı olacaktı.

Partimiz AK Parti hükümetin sahibiydi.

Yani Cumhurbaşkanımızın kendi partisi aynı zamanda mecliste çoğunluğu olan ve hükümet sahibi olan bir partiydi.

Mevcut anayasaya göre Cumhurbaşkanı gerekli gördüğü hallerde hükümete başkanlık yapma yetkisine sahipti.

Sembolik cumhurbaşkanlığı için getirilen bir anayasal yetkiydi bu.

Ama artık cumhurbaşkanı millet tarafından doğrudan seçildiği için seçilen cumhurbaşkanı sembolik olmaktan çıkmıştı.

Üstelik hükümette olan parti de kendi partimizdi.

O yıllarda İstanbul milletvekiliydim.

CHP cumhurbaşkanımızın bakanlar kuruluna başkanlık etmesini “yetki gaspı” olarak ilan edip “meşruiyet” tartışması açtı.

Mevcut anayasanın açık amir hükmüne rağmen Cumhurbaşkanımızın anayasayı çiğnediğini iddia edip ciddi bir meşruiyet krizi çıkardılar.

Bir yanda da lafa gelince kendilerinin de 82 darbe anayasasına karşı çıktıklarını ve değiştirilmesini talep ettiklerini söyleyip duruyorlardı.

Seçim bölgemde katıldığım bir parti toplantısında yaptığım konuşmada CHP’nin hem bu ikircikli ve çelişkili tavrına dikkat çekmek için “Sevsinler sizin anayasanızı. Kalkıp bir de bu anayasayı referans olarak gösterip meşruiyet tartışması açıyorsunuz” mealinde sözler ettikten sonra şunu diyorum: “Anayasa vesayetin son kalesidir. Bu 12 Eylül faşist fermanını paramparça etmezsek namerdiz.”

Bunu silah yoluyla, sokakta şiddet yoluyla mı yapacağız diyorum? Hayır!

Demokratik ve meşru siyaset yoluyla elbette.

Milletten güç ve yetki alarak 82 darbe anayasasını değiştirip yerine bütünüyle milletin istediği sivil, demokratik ve özgürlükçü bir yeni anayasa yapacağımızı söylüyorum.

Ne var bunda?

Suç bunun neresinde?

Benim sert ve şoke edici bir dille bile olsa demek istediğim de, niyetim de apaçık ortada iken kalkıp bugün o birilerinin “tebdil ve tağyir” suçundan başlayıp darağaçları kurma hevesleri de neyin nesidir?

Ellerinden gelse İstiklal Mahkemeleri kuracak olanların hak, hukuk ve adalet demeleri çelişkinin dik alasıdır!

Yassıada zihniyetine mensup bu güruhun bir de demokrasi, hak, hukuk ve adalet demeleri ne yaman bir çelişkidir!

Anayasa konusunda velev ki şoke edici bir ifade tarzı bile olsa sonuçta benimkisi bir kanaat açıklamaktan ibarettir.

Niyet sorguculuğuna veya Yassıada veya Kel Ali zihniyetine sahipseniz o zaman demokrasi, hak, hukuk ve adalet demekten vazgeçiniz!

Bir söze, şoke edici bir görüşe tahammülünüz yoksa o kelimeleri ağzınızda kirletmeyiniz!

Meraklıları için belirteyim:

82 faşist darbe anayasasının topyekûn değişimini istemem, o anayasada yazılı her metne karşı olduğum anlamına gelmez.

Darbeci faşist bir zihnin eseri olsa bile değişmediği sürece ona uymamak gerektiği anlamına zinhar gelmez.

Değiştirinceye kadar uyacağız anlamına gelir.

Başka türlüsü düşünülemez bile.

Bunu defalarca belirttim. Bir kez daha belirteyim:

Anayasanın ilk dört maddesiyle ve vatandaşlık tanımıyla bir sorunum veya kavgam yok.

Ama ben özü saklı kalmak kaydıyla işbu maddelerin de yeniden yazılması gerektiğine inananlardanım.

Kopyala-yapıştır yerine topyekûn yeni bir yazımdan yanayım.

Topyekûn değişimden kastım budur.

O faşist fermanı paramparça edeceğiz derken kastettiğim, o zihnin tarihe uğurlanmasıdır.

Gayrı bütün yorumlar niyet okumadır ve art niyetliliktir.

PKK SİLAH KULLANABİLİR Mİ?

Adını vermeyeceğim bir televizyon kanalına kurulmuş fanatik bir yandaş “Mehmet Metiner diyor ki” diye başlayıp bana ait olmayan bir şu sözü aktarmakta hiçbir ahlaki beis görmüyor: “PKK özgür Kürdistan için silah kullanabilir.”

Güya ben böyle demişim!

Külliyen yalan!

Benim böyle bir beyanım asla yok.

Olması da mümkün değil zaten.

Defalarca açıkladığım halde bu yalana tenezzül edenlerin yorumcu-analist diye ekranlarda yer bulabilmeleri, medya dünyası açısından utanç ayıplı bir durum.

Silahı ve şiddeti hayatımın hiçbir evresinde hiçbir şekilde meşru görmeyen biriyim.

Teröre ve silaha hep karşı çıkmış biriyim.

Bir siyasal analizim oldu TRT Haber’de katıldığım bir oturumda milletvekili sıfatımla.

Bugün Öcalan’ın silah bırakma çağrısında dediklerine benzer bir analizdi benimkisi.

PKK’nın dört parçada bağımsız ve birleşik bir Kürdistan için dağa çıktığını, Öcalan 1999’da yakalandıktan sonra bu kuruluş felsefesinden vazgeçildiğinin bizzat kendisi tarafından açıklandığını, Öcalan’ın açıkladığı demokratik cumhuriyet projesiyle her türlü etnik ve siyasi bölücülüğü reddettiğini, etnik temelli ayrı devlet, federasyon ve özerklik gibi talepleri şiddetle reddettiğini, silah siyasetini tümden dışladığını, yalnızca demokratik siyaseti esas aldığını hatırlatarak demokratik siyaset yoluyla halledilebilecek kültürel ve siyasal hak arayışları için silah kullanmakta ısrar etmenin Öcalan’ın açıkladığı yeni paradigmaya aykırı olduğunu vurguladım.

Bu sözlerimi birileri “PKK Özgür Kürdistan için silah kullanabilir” biçimine dönüştürüp anında tedavüle soktu.

O gün bugündür, vakti geldiğinde piyasaya sürdükleri bu çarpıtmayı düzeltmeye çalışıyorum.

Özgür Özel’in “Trump’ı telefonla arayıp icazet aldıktan sonra İmamoğlu’nun tutuklanması talimatını verdi” yalanı gibi.

Bir yalanın yalan olduğunu ispatlamak dünyanın en zoru şeyi vesselam.