Kısa bir özet verelim: Ekrem İmamoğlu, İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nin bütçesini ve rüşvet, tehdit, şantaj ile elde edilen gayri meşru geliri CHP’yi kurgulamak ve kendisini Cumhurbaşkanı adayı yaptırmak için kullandı. Elindeki parayla CHP’nin üzerine karabasan gibi çöktü. Kemal Kılıçdaroğlu’nu genel başkanlıktan uzaklaştırdı, Özgür Özel’i CHP’ye genel başkan yaptırdı. CHP içinden yapılan şikayetler ve tanıklıklarla İmamoğlu hakkında soruşturma açıldı, tutuklandı.

Bu arada, CHP’nin İstanbul İl Kurultayı ve 38. Olağan Kurultayı’nın da şaibeli olduğu, yargı tarafından bu kurultayların da iptal edilerek CHP’ye kayyım atanacağı söylentileri üzerine Özgür Özel Olağanüstü Kurultay çağrısı yaptı.

Özgür Özel, kurultay çağrısı yaptığı andan dün kurultayda seçilinceye kadar sert, kutuplaştırıcı, gerginliği artıran bir politika izledi. Kurultay’da tekrar seçilerek rüştünü ispat etmek, İmamoğlu’nun parası ve gölgesi olmadan da seçilebileceğini göstermek, koltuğunu korumak istiyordu. Gençleri sokağa döküp polisle çatıştırdı. Tabanı konsolide edebilmek için kışkırtıcı eylemlere başvurdu. Başarılı da oldu. Duygusal havanın etkisiyle karşısına rakip çıkmadı, seçime tek başına girdi ve delegelerin oyunu aldı.

CHP’nin de Özgür Özel’in de bu kurultayla şimdilik rahatladıklarını söylemek mümkün. CHP üzerindeki İmamoğlu vesayeti ortadan kalktı. CHP’nin Cumhurbaşkanı adayının artık Özgür Özel olduğunu söyleyebiliriz. İmamoğlu meselesi ise kapandı. Kısa süre içinde İmamoğlu’nu CHP’liler bile hatırlamayacak, hatırlasalar bile sadece yolsuzluk, hırsızlık iddialarıyla anacaklardır. İmamoğlu’nun Silivri’ye girmesini en çok CHP’liler istiyordu, çıkmasından ise en çok yine CHP’liler rahatsız olacaktır.

Ancak Özgür Özel’in önünde de dikensiz gül bahçesi yok.

CHP içi muhalefet pes etmeyecek, tartışmalar, kavgalar sürecektir.

Daha da önemlisi, eğer yargı 38. Olağan Kurultay’la ilgili “iptal” kararı verir ve CHP’ye kayyım atarsa, Özgür Özel’in genel başkanlığı da, dün yapılan kurultay da geçersiz olacaktır. İşte o zaman CHP içi muhalefet harekete geçecek, yeni ve zorlu bir kurultay süreci başlayacaktır.

Her şey bir tiyatrodan, kumpanyadan ibaretti, dün son sahnesi perdelendi. Şimdilik.

BİTMEYEN KİBİR

Dünkü Kurultay konuşmasında Özgür Özel şu ifadeleri kullandı: “CHP, istese tek parti olarak devam edecekken demokratik seçimlerle ülkeyi tanıştıran partidir.”

Hani bize “bir bitmedi mağduriyetiniz” diyorlar ya; evet bitmedi, çünkü sizin kibriniz bitmedi.

100 yıldır milletten kusursuz, sorgusuz, sualsiz tam bir itaat, iman ve ibadet bekliyorlar: “Her şeyi biz yaptık. Biz yoktan var ettik. Olmasaydık olmazdınız. Ülkenin mülkü, anahtarı bizde, tapusu bizim üzerimizde. Demokrasiyi, sandığı, özgürlüğü hep biz verdik size. Lütfettik. Hatta bizim sayemizde et yiyebildiniz. Biz olmasaydık isimleriniz Yorgo olurdu. Nankörsünüz nankör!”

Bu yersiz ve temelsiz kibir tükenmedikçe Türkiye’ye huzur gelmeyecek; neyse ki artık çok azlar.

Yeri gelmişken, son yazımda bahsettiğim “Anadolu” kavramı siyasi bir tabanı değil, işte tam olarak bu Kemalist/CHP kibri karşısında direnenleri kastediyor.

Bu arada İsmet İnönü çok partili hayata keyfinden değil, mecbur olduğu için geçti. Bu da ayrı bir bahis.

Halifesiz günler

Dün Yeni Şafak’ın sürmanşetinde Dünya Müslüman Alimler Birliği’nin fetvası vardı: “Gazze’deki soykırım karşısında cihat bütün Müslümanlara farzdır!”

Fetva önemli ama bir karşılık bulacak mı? Maalesef hayır. İsrail Mekke’yi işgal edip Kâbe-i Muazzama’yı yıksa, en fazla birkaç gün kitlesel protesto olur, bir de İslam Konferansı Örgütü vs. toplanıp “şiddetle” kınama yaparlar. O derece bir vurdumduymazlık, o derece bir aymazlık…

Başımıza ne geldiyse halifesizlikten geliyor.

Hilafet eski haliyle geri gelmez ama Dünya Müslüman Alimler Birliği gibi bir şuranın hilafet makamı gibi konumlandırılması mümkün olabilir. Neden olmasın?

Let's give a brief summary: Ekrem İmamoğlu used the budget of the Istanbul Metropolitan Municipality and the illegitimate income obtained through bribery, threats and blackmail to set up the CHP and have himself become a presidential candidate. With the money in his hands, he descended upon the CHP like a nightmare. He removed Kemal Kılıçdaroğlu from the party chairmanship and had Özgür Özel become the party chairman of the CHP. An investigation was launched into İmamoğlu based on complaints and testimonies from within the CHP, and he was arrested.

Meanwhile, following rumors that the CHP's Istanbul Provincial Congress and 38th Ordinary Congress were also questionable and that the judiciary would cancel these congresses and appoint a trustee to the CHP, Özgür Özel called for an Extraordinary Congress.

Özgür Özel, from the moment he called for the convention until he was elected yesterday, pursued a harsh, polarizing, and tension-increasing policy. He wanted to prove his maturity by being re-elected at the convention, to show that he could be elected without İmamoğlu's money and shadow, and to protect his seat. He took the youth to the streets and had them clash with the police. He resorted to provocative actions to consolidate his base. And he was successful. Under the influence of the emotional atmosphere, he did not face an opponent, entered the election alone and received the votes of the delegates.

It is possible to say that both CHP and Özgür Özel are relieved for now with this convention. İmamoğlu's tutelage over CHP has been eliminated. We can say that CHP's presidential candidate is now Özgür Özel. The İmamoğlu issue is closed. In a short time, even CHP members will not remember İmamoğlu, and if they do, they will only remember him with allegations of corruption and theft. CHP members were the ones who wanted İmamoğlu to enter Silivri the most, and CHP members will be the ones who will be most disturbed by his exit.

However, there is no rose garden without thorns in front of Özgür Özel.

The opposition within the CHP will not give up, debates and fights will continue.

More importantly, if the judiciary decides to "cancel" the 38th Ordinary Congress and appoints a trustee to the CHP, both Özgür Özel's chairmanship and the congress held yesterday will be invalid. At that time, the opposition within the CHP will take action and a new and difficult congress process will begin.

Everything was a theatre, a company, and yesterday the last scene was curtained. For now.

NEVER-ENDING ARROGANCE

In his speech at the Congress yesterday, Özgür Özel said: “CHP is the party that introduced democratic elections to the country, even though it could have continued as a single party if it wanted to.”

You know, they tell us, "Your victimization is not over yet"; yes, it is not over, because your arrogance is not over yet.

For 100 years, they have been expecting perfect, unquestioning, complete obedience, faith and worship from the nation: “We did everything. We created from nothing. If we didn’t exist, you wouldn’t exist. We have the country’s property, the key, the title deed in our name. We gave you democracy, the ballot box and freedom. We were a favor. In fact, you were able to eat meat thanks to us. If we didn’t exist, your name would be Yorgo. You are ungrateful, ungrateful!”

Peace will not come to Türkiye until this misplaced and baseless arrogance is eliminated; fortunately, there are very few of them now.

By the way, the concept of “Anatolia” that I mentioned in my last article does not refer to a political base, but to those who resist this Kemalist/CHP arrogance.

By the way, İsmet İnönü did not switch to multi-party life out of pleasure, but because he had to. This is a separate topic.

Days without a Caliph

Yesterday, Yeni Şafak's headline read the World Union of Muslim Scholars' fatwa: "Jihad is obligatory for all Muslims in the face of the genocide in Gaza!"

The fatwa is important, but will it find a response? Unfortunately, no. If Israel invaded Mecca and destroyed the Kaaba, there would be mass protests for a few days at most, and the Organization of Islamic Cooperation etc. would gather and “strongly” condemn it. That level of indifference, that level of carelessness…

Whatever has happened to us is due to the lack of caliphate.

The caliphate will not return in its old form, but it may be possible to position a council like the World Union of Muslim Scholars as the seat of the caliphate. Why not?