Başlığı MHP lideri Devlet Bahçeli’den, çarşamba günü yaptığı “çok istiyorsanız AK Parti-CHP ittifakı kurun” mealindeki çarşamba günü yaptığı o uzun açıklamasından ödünç aldım. Söz konusu paragrafın tamamı şöyle: “AK Parti içindeki gayri memnun kesimin devamlı suyu bulandırmasını da dikkate alarak, AK Parti ile CHP arasında geniş tabanlı bir ittifakın vücuda gelmesi, buna da altılı masanın diğer unsurlarının desteği Milliyetçi Hareket Partisi’nin samimi dileği ve temennisidir.”

Bahçeli haklı, AKP içinde yıllardan beri “gayri memnun” bir kesim var. Kaygıları ve bunlara bağlı olarak sayıları giderek artıyor. Bahçeli yine haklı: Bu kesim suyu devamlı bulandırıyor, daha doğrusu bulandırmak istiyor. Ama Bahçeli’nin şu ya da bu nedenle söylemekten imtina ettiği bir şey var: Bu kesim kelimenin gerçek anlamıyla kaçak güreşiyor. Bilinen tabirle “kulislerde” birbirinden farklı birçok şeyden yakınan bu kesimden herhangi birinin söz konusu şikayetlerinden herhangi birini alenen dile getirdiğine, eskaza getirmiş olsa da gelen baskılar üzerine geri adım atmadığına tanık olmuş değiliz.

1 Mart tezkeresi örneği

AKP’yi az çok bilen her gazeteci, gözlemci sorarsanız sizlere, “gayri memnun” oldukları şüphe götürmeyecek AKP’lilerden uzun bir isim listesi sıralayabilir: Üst düzey parti yöneticileri, eski ve mevcut bakanlar, TBMM grup yöneticileri, milletvekilleri, belediye başkanları… Ama bunları alenen yazıp söylemeleri halinde bu kişilerin yoğun bir yalanlama furyasıyla karşılaşacaklarını bilirler.

Peki neden böyle? Öncelikle tabii ki Erdoğan’dan korktukları için. Erdoğan’ın Türkiye’yi “tek adam” sistemine taşımadan önce partiyi “tek adam” sultası altına aldığını, bugünün gayri memnunlarının neredeyse tümünün bu sürece karşı koymak bir yana güçleri oranında bir parçası olduklarını biliyoruz. Kuruluşunda ve ilk yıllarında AKP’de “özgül ağırlığı” olan çok isim vardı. Bu kişiler Erdoğan’ın liderliğini kabul etmekle birlikte parti ve ülke yönetiminde güçleri oranında pay sahibiydiler. En önemlisi Erdoğan’ı eleştirebiliyor, hatta ona rağmen kritik adımlar atabiliyorlardı. 

1 Mart 2003’te Irak tezkeresinin TBMM’de reddedilmesi bunun ilk ve en çarpıcı örneğidir. Kendisinin bütün çaba, uyarı ve tehditlerine rağmen, Abdullah Gül, Bülent Arınç, Hüseyin Çelik, Azmi Ateş gibi isimlerin kısmen örtülü, yer yer aleni çalışmaları sonucu tezkerenin kabul edilmemiş olmasından Erdoğan belli ki çok ciddi dersler çıkardı ve önceliği parti içindeki otoritesini mutlaklaştırmaya verdi.

DEVA ve Gelecek partileri örneği

Bugünkü gayri memnunların mücadelelerini alenen yürütememesinin arkasında, kuruluşundan bu yana AKP’den kopmak zorunda kalan veya tasfiye edilen bir zamanların “güçlü” isimlerinin sayısının epey fazla olması, ama daha önemlisi bunların içinden daha sonra siyasi olarak herhangi bir başarı kaydedebilmiş kimse bulunmaması yatıyor. Gelecek ve DEVA partilerinin önce bir heyecan yaratıyor gibi olup kısa süre içinde mutlak bir başarısızlığa uğramaları; Abdullah Gül’ün bütün gayri memnuniyetine rağmen tam anlamıyla sessizliğe bürünmesi; Bülent Arınç’ın Erdoğan’dan kopamayıp arada sırada çıkışlar yapması ama pek bir heyecan yaratamaması örnekleri ortada. Abdüllatif Şener’in hazin sonunu da bunlara ekleyebilirsiniz.

Bürokratik vesayet

AKP’li gayri memnunları size ekonomiden Kürt sorununa, AB ile ilişkilerden hukuk devletine kadar hemen her konuda yapılan bir dizi yanlış sıralarlar. Ama bu yanlışları yapan(lar)ın kim olduğunu telaffuz etmezler. Zira bütün bu konularda ilk ve belki de tek sorumlunun Erdoğan olduğunu çok iyi bilirler. 

Haklarını yemeyelim, son dönemde bazı danışmanların yüksek perdeden çıkış yapmaları, gayri memnunların “artık” şikayetçi oldukları otoriter rejimden dönme çağrılarına bir tür cihat ilan etmeleri gibi nedenlerle suçlayacak bir kesim ya da yapı bulmuşa benziyorlar: bürokratik vesayet!

Burada da işin kolayına kaçtıkları aşikâr: Sanki o danışmanlar ve bürokratlar sadece MHP’den cesaret aldıkları için o çıkışları yapabiliyorlarmış, sanki Erdoğan istese onları anında susturamazmış gibi, Don Kişot’un değirmenlere savaş açması gibi AKP’nin gayri memnunları da “bürokratik vesayet”e savaş açmış durumdalar. Daha doğrusu açmış gibi yapıyorlar.

Uzatmayalım: AKP iktidarının ilk yıllarına “askeri vesayet” ile mücadele damga vurmuştu, AKP iktidarının son yıllarına da “bürokratik vesayet” ile mücadele iddiası damga vurabilir. Dün AKP’nin yanında öncelikle Fethullahçılar olmak üzere farklı kesimler vardı, bugünse gayri memnunlar yanlarına öncelikle CHP’yi almaya çalışıyorlar ve dört gözle “Reis”in de o noktaya gelmesini temenni ediyor, bunun için dua ediyorlar. 

****

Mutlu bayramlar.

I borrowed the title from MHP leader Devlet Bahçeli's long statement on Wednesday, which said, "If you really want to, form an AK Party-CHP alliance." The entire paragraph in question is as follows: "Taking into account the constant muddying of the waters by the dissatisfied segment within the AK Party, it is the sincere wish and wish of the Nationalist Movement Party for a broad-based alliance to be formed between the AK Party and CHP, with the support of other elements of the six-party table."

Bahçeli is right, there has been a "dissatisfied" segment within the AKP for years. Their concerns and therefore their numbers are increasing. Bahçeli is right again: This group constantly muddies the water, or rather wants to muddy it. But there is something that Bahçeli refrains from saying for one reason or another: This group is literally wrestling illegally. We have not witnessed anyone from this segment of people, who complain about many different things "backstage" as it is known, express any of these complaints publicly, or do not step back after the pressure, even if they made a mistake.

Sample of March 1 memorandum

If you ask any journalist or observer who knows the AKP at all, they can list a long list of names of AKP members who are undoubtedly "dissatisfied": Senior party executives, former and current ministers, GNAT group executives, MPs, mayors... But these They know that if they write and say it publicly, these people will face an intense frenzy of denial.

So why is this so? First of course, because they are afraid of Erdoğan. We know that Erdoğan put the party under the "one-man" rule before moving Turkey to a "one-man" system, and that almost all of today's dissatisfied people, far from opposing this process, are a part of it in proportion to their power. There were many names with "specific weight" in the AKP during its establishment and early years. Although these people accepted Erdoğan's leadership, they had a share in the party and country administration in proportion to their power. Most importantly, they could criticize Erdoğan and even take critical steps despite him. 

The rejection of the Iraqi mandate in the Turkish Grand National Assembly on March 1, 2003 is the first and most striking example of this. Despite all his efforts, warnings and threats, Erdoğan obviously learned very serious lessons from the fact that the bill was not accepted as a result of the partially covert and sometimes open efforts of people such as Abdullah Gül, Bülent Arınç, Hüseyin Çelik, Azmi Ateş and gave priority to absolutizing his authority within the party.

Example of DEVA and Future parties

The reason behind the inability of today's dissatisfied people to carry out their struggle publicly is the fact that the number of once "strong" figures who had to break away from the AKP or were liquidated since its establishment is quite high, but more importantly, there is no one among them who was able to achieve any political success later on. The Future and DEVA parties seemed to create excitement at first but soon became an absolute failure; Abdullah Gül's complete silence despite all his dissatisfaction; There are examples of Bülent Arınç not being able to break away from Erdoğan and occasionally making outbursts, but not creating much excitement. You can also add Abdüllatif Şener's sad ending to these.

bureaucratic tutelage

Dissatisfied members of the AKP will list for you a series of mistakes made on almost every issue, from the economy to the Kurdish issue, from relations with the EU to the rule of law. But they do not mention who made these mistakes. Because they know very well that Erdoğan is the first and perhaps the only one responsible for all these issues. 

To their credit, they seem to have found a group or structure to blame for the recent loud outbursts of some advisors and their declaration of a kind of jihad against the calls of the dissatisfied to return from the authoritarian regime that they are "now" complaining about: bureaucratic tutelage!

It is obvious that they are taking the easy way out here too: As if those consultants and bureaucrats could only make those statements because they were encouraged by the MHP, as if Erdoğan could not silence them instantly if he wanted to, just like Don Quixote declaring war on the mills, the dissatisfied AKP also resorted to "bureaucratic tutelage". They have declared war. More precisely, they pretend to be hungry.

Let's not make it longer: The first years of AKP rule were marked by the fight against "military tutelage", and the last years of AKP rule may also be marked by the claim to fight against "bureaucratic tutelage". Yesterday, there were different groups on the side of the AKP, especially the Fethullahists, but today they are dissatisfied, they are trying to get the CHP on their side, and they are eagerly hoping and praying for the "Chief" to come to that point. 

****

Happy holidays.