Sayın Genel Başkanımız Özgür Özel’in son olarak Van mitinginde kürsüden yinelediği üzere TBMM’de ana muhalefet ve yerel seçim sonuçlarına göre de Türkiye’de birinci parti konumundaki CHP tabiatıyla “terörsüz Türkiye” ülküsünü destekliyor. Kaldı ki, sözkonusu PKK ise yıllardır bu terör örgütü Türkiye’de eylem yapamaz durumdaydı.  

Ancak, iktidardaki AKP-MHP koalisyonundan farklı olarak partimiz bununla yetinmiyor. CHP, genel başkanının ağzından da dile getirildiği üzere, Kürt Sorunu’nun varlığını da tanıyor ve Cumhuriyetin tam ve gerçek demokrasiyle taçlandırılmasının ülkemizin tüm yurttaşlarının mutlu, müreffeh, huzurlu, umutlu ve güvenli yaşamaları için tek çözüm yolu olduğunun da altını kalın kalın çiziyor.

Kürt meselesine ilişkin genel duruma ve son gelişmelere ilişkin yaklaşımımı bu sütunda ayrıntılı  değindiğim için aynı görüşleri bugün burada yeniden tekrar etmeyeceğim. Aşağıda bugün Türkiye’ye baktığımızda nasıl bir durum gördüğümüzü betimlemekle söze başlayacağım: En başa yazılması gereken, 15.5 milyon yurttaşın oyuyla belirlenen ve ilk seçimdeki en güçlü muhalefet Cumhurbaşkanı adayı olan Sayın İBB Başkanı Ekrem İmamoğlu tüm yakın çalışma arkadaşlarıyla birlikte hukuksuzca Silivri zindanında tutsak.

Erdoğan rejiminin “yol temizliği” bağlamında Zafer Partisi Genel Başkanı Sayın Ümit Özdağ da aynı zindanda. Şimdi DEM olan eski HDP’nin Eş Genel Başkanları Sayın Selahattin Demirtaş ve Sayın Figen Yüksekdağ da öyle. Yine HDP’den sayıları belki bine varan milletvekili ile yöneticisi de siyasal tutuklu.  

Anayasada yazılı protesto ve gösteri yürüyüşü hakkı askıda. Aksine, kolluk kuvveti kendinde olmayan yetkileri kullanarak slogan yasaklıyor, pankartlara el koyuyor, en temel insan haklarını keyfi biçimde ihlâl ederek üniversite öğrencilerimizi gözaltına alıyor. En çarpıcı örnek Esila Ayık’ın durumu.

Kayyum uygulamaları devam ediyor. Van ve Mardin gibi DEM’in kazandığı belediye örneklerinin yanı sıra CHP’nin İstanbul’daki Şişli ve Esenyurt ilçe belediyelerine de Kürt yurttaşın iradesi hiçe sayılarak kayyum atandı. Kent uzlaşısı diye bir suç uyduruldu. Fransa gibi kimi ülkelerde “üçgen” adı altında kurumsallaşmış bu uygulama siyasetin en basit bir gereği, bir uzantısıyken burada suç addedildi.  

İfade özgürlüğüne gelindiğinde Türkiye’nin küresel ölçekte iktidar eliyle düşürüldüğü lig belli. Bağımsız yani iktidarın kamu kaynaklarıyla beslemediği medyanın sesi gün be gün RTÜK’ün yağdırdığı yayın durdurma vb. cezalarla ve görevini yapan mensuplarına açılan davalarla kesiliyor. 

Bu liste kuşkusuz uzatılabilir, genişletilebilir, derinleştirilebilir. Bizden istenen ise “ceteris paribus” bir yaklaşımla yani tüm bunların olmadığı varsayılan yahut olsa da bunların hepsine göz yumarak, bunlar kanıksatılarak ülkemize steril bir laboratuvarmış gibi bakmamız ve münhasıran PKK’nın kendini feshetme ve silâh bırakma açıklamasına odaklanmamız.

Maalesef kamuoyu yoklamaları da gösteriyor ki kapalı devre yürütülen süreç halkımızın desteğini de almış değil. Nasıl alsın ki? Sürecin iktidar tarafının herhangi bir ikna çabasına giriştiği yok. Adeta emir-komuta zinciri içinde ama uygun adım ama tekme tokat bilinmeyen, açıklanmayan bir menzile götürüldüğü izlenimi egemen.

Örnek olarak başkent Ankara’nın Eryaman Stadı’nda Amedspor daha geçtiğimiz hafta sonu saldırıya uğruyor ve hakaretamiz tezahüratlarla ayrılıkçılığa uğruyor.

Tüm bunlar bizlere “toplumsal barışın yolunu açtığı, zeminini yarattığı” söylenen Erdoğan-Bahçeli ortak yönetiminde yaşanıyor. “Bu ne yaman çelişki” dersek abartmış olur muyuz?  

Bakınız kendi de bilfiil alanda görev yapmış Sayın (e.) Kurmay Yarbay Hakan Şahin yakın zamanlı bir sosyal medya paylaşımında ne diyor: “40 yıldır, F-16 pilotu yüzbaşı kendi ülkesinin ‘o’ dağlarını bombaladı, yüzbinlerce er düşman belletilen bir halka/coğrafyaya karşı savaşa gönderildi. Dolayısıyla, TSK’nın profesyonel personelinden askerliğini ‘oralarda’ yapmış şimdi sivil olan milyonlarca kişiye kadar çok geniş bir kesim mantıklı ve tutarlı bir ikna bekliyor. Bunu yapacak olan da MHP değil. İktidar sahibi AKP/Erdoğan. Bundan kaçınılıyor şu an."  Haksız mı?

Uluslararası boyuta dönersek de bambaşka bir keşmekeşle karşılaşıyoruz. Bize anlatılan “yakın ve gerçek” tehlikenin Suriye’den kaynaklandığıydı. Hatta, nasıl olacaksa İsrail’in ülkemize her an saldırmak üzere olduğu dahi epey üfürülmüştü. Kuzeydoğu Suriye’deki SDG denetimindeki alana ise “girdik giriyoruz, istediğimiz an dalarız” yollu kostaklanmalar kulaklarımızı neredeyse sağır ediyordu. Bir anda o cenah da sütliman oldu. “Öyle yapılmalıydı” demiyoruz, neyin değiştiğini sorguluyoruz.  

Bize söylenen SDG Komutanı Mazlum Abdi’nin terörist olduğu. Halen TSK’nin sınırın ötesindeki ileri karakol veya harekât üssü sayısı 140 dolayında. Abdi, Erbil’e geçip Fransa Dışişleri Bakanı Barrot ile görüşüyor. Dönüyor geliyor Kamışlı’da uluslararası Kürt konferansını DEM heyetinin de katılımıyla topluyor. Anlatılan ile yapılan ve yaşanan arasındaki tutarsızlık bu boyuttayken bu iktidarın hangi sözüne inanılır, hangi sözü ikna edici olur?

İmralı Cezaevi’nde 1999 yılından bu yana bulunan Abdullah Öcalan’ın da türlü olanaklardan yararlandığını ve bir sekretaryaya sahip olduğunu medyadan öğreniyoruz. Eğer ülkemizde halen yasalar geçerliyse tüm mahkumlar aynı haklardan tümüyle yararlanmalıdır. Ancak, Osman Kavala ve Can Atalay gibi simge isimler bile haklarındaki AİHM ve AYM kararları uygulanmayıp, yıllardır eziyete maruz kalırken hangi yasal çerçevede farklı isimlere farklı uygulamalar öngörülebilir?

En başta vurguladığım üzere, CHP toplumsal barış ve terörsüz Türkiye ülkülerine tam destek veriyor. Bizim tepkimiz ve eleştirimiz hukuksuzluğa, daha doğrusu (bu yaşadığımıza öyle denebilecekse) “ikili hukuka” yahut düpedüz ikiyüzlülüğün her türlüsüne. İç cepheyi tahkimden Erdoğan’ın anladığının genel başkanımıza yaptığı pek de üzeri örtülü olmayan Cumhurbaşkanı adayımız Sayın İmamoğlu’nu zindanda unutmak koşuluyla anlaşma teklifine.

Biz kendilerini bugünlük sınırsız muktedir sananların yalanlarını, tutarsızlıklarını, ceberrutluklarını, çapaçulluklarını yüzlerine vurmaktan geri durmayacağız. Adayımızı yanımızda, sandığı önümüzde görünceye dek de mücadelemizden asla vazgeçmeyeceğiz. Yinelemek gerekirse CHP’nin tüm yurttaşlara önerisi tam ve gerçek demokrasiyle taçlanmış cumhuriyetimizin eşit yurttaşları olarak yaşamaktır.

As our esteemed Chairman Özgür Özel recently reiterated from the rostrum at the Van rally, the main opposition party in the Turkish Grand National Assembly and the CHP, which is the first party in Türkiye according to the local election results, naturally supports the ideal of a “Turkey without terrorism.” Moreover, as for the PKK in question, this terrorist organization has been unable to carry out actions in Türkiye for years.

However, unlike the ruling AKP-MHP coalition, our party does not stop there. As stated by its leader, the CHP also recognizes the existence of the Kurdish Question and underlines that crowning the Republic with full and true democracy is the only solution for all citizens of our country to live happily, prosperously, peacefully, hopefully and securely.

Since I have already touched upon my approach to the general situation and recent developments regarding the Kurdish issue in detail in this column, I will not repeat the same views here today. I will begin by describing the situation we see when we look at Türkiye today: First of all, it should be noted that the Mayor of Istanbul Metropolitan Municipality, Ekrem İmamoğlu, who was elected by the votes of 15.5 million citizens and was the strongest opposition presidential candidate in the first election, is unlawfully imprisoned in Silivri prison along with all his close colleagues.

In the context of the Erdogan regime's "clearing the road", the Chairman of the Victory Party, Mr. Ümit Özdağ, is also in the same prison. The Co-Chairs of the former HDP, now DEM, Mr. Selahattin Demirtaş and Ms. Figen Yüksekdağ are also in the same prison. Again, perhaps a thousand deputies and executives from the HDP are also political prisoners.

The right to protest and demonstrate as written in the constitution is suspended. On the contrary, the security forces are using powers that do not belong to them to ban slogans, confiscate banners, and arbitrarily detain our university students, violating their most basic human rights. The most striking example is the case of Esila Ayık.

Trustee practices continue. In addition to examples of municipalities won by DEM such as Van and Mardin, trustees were also appointed to the CHP’s Şişli and Esenyurt district municipalities in Istanbul, disregarding the will of Kurdish citizens. A crime called urban reconciliation was invented. While this practice, which has been institutionalized under the name of “triangle” in some countries such as France, is the simplest necessity and extension of politics, it was deemed a crime here.

When it comes to freedom of expression, it is clear that Türkiye has been relegated to the league of the government on a global scale. The voice of the independent media, that is, the media that is not supported by the government with public resources, is being silenced day by day with the penalties such as broadcast suspensions etc. imposed by RTÜK and the lawsuits filed against its members who are doing their jobs.

This list can undoubtedly be extended, expanded and deepened. What is wanted from us is to adopt a “ceteris paribus” approach, that is, to assume that none of these things exist, or to turn a blind eye to them even if they do, to make them seem normal, and to look at our country as if it were a sterile laboratory, and to focus exclusively on the PKK’s announcement to dissolve itself and disarm.

Unfortunately, public opinion polls also show that the closed-circuit process has not received the support of our people. How could it? The ruling party has not attempted any persuasion. The dominant impression is that it is being taken to an unknown, undisclosed destination, step by step but kicking and shoving, within the chain of command.

For example, just last weekend, Amedspor was attacked in the Eryaman Stadium in the capital Ankara and was subjected to separatism with insulting chants.

All of this is happening under the joint administration of Erdoğan and Bahçeli, who we are told “paved the way and created the ground for social peace.” Would it be an exaggeration to say, “What a huge contradiction this is”?

Look at what Mr. (ret.) Staff Lieutenant Colonel Hakan Şahin, who himself served in the field, says in a recent social media post: “For 40 years, F-16 pilot captains bombed ‘those’ mountains of their own country, hundreds of thousands of soldiers were sent to war against a people/geography that was perceived as an enemy. Therefore, a very wide segment, from the professional personnel of the TSK to millions of people who did their military service ‘there’ and are now civilians, expects logical and consistent persuasion. And the one who will do this is not the MHP. The ruling AKP/Erdoğan. They are avoiding this right now.” Is he wrong?

If we turn to the international dimension, we encounter a completely different chaos. The “imminent and real” danger we were told was originating from Syria. In fact, it was even rumored that Israel was about to attack our country at any moment. The “we entered and we are entering, we can enter whenever we want” kind of obstructions in the area under SDF control in northeastern Syria were almost deafening to our ears. Suddenly, that side also calmed down. We are not saying “it should have been done that way”, we are questioning what has changed.

We are told that SDF Commander Mazlum Abdi is a terrorist. The number of TSK outposts or operational bases beyond the border is currently around 140. Abdi goes to Erbil and meets with French Foreign Minister Barrot. He returns and convenes an international Kurdish conference in Qamishli with the participation of the DEM delegation. When the inconsistency between what is being said, what is being done and what is being experienced is at this level, which word of this government can be believed, which word can be convincing?

We learn from the media that Abdullah Öcalan, who has been in İmralı Prison since 1999, has also benefited from various opportunities and has a secretariat. If the laws are still valid in our country, all prisoners should benefit from the same rights. However, while even iconic figures such as Osman Kavala and Can Atalay have not been subjected to the implementation of the ECHR and Constitutional Court decisions and have been subjected to torment for years, in what legal framework can different practices be foreseen for different names?

As I emphasized at the beginning, CHP fully supports the ideals of social peace and a terror-free Turkey. Our reaction and criticism is against lawlessness, or rather (if what we are experiencing can be called that) “dual law” or all kinds of sheer hypocrisy. The offer of an agreement to our party chairman on the condition that our presidential candidate, Mr. İmamoğlu, is forgotten in prison, which is not very veiled, as Erdoğan understands from the strengthening of the domestic front.

We will not refrain from exposing the lies, inconsistencies, tyranny and slovenliness of those who think they have unlimited power today. We will never give up our struggle until we see our candidate by our side and the ballot box in front of us. To reiterate, CHP's suggestion to all citizens is to live as equal citizens of our republic crowned with full and real democracy.