Üç hafta önce Economist’te bir yazı yayınlandı. Başlığı ironik biçimde “Dünyadaki milliyetçiler birleşin!” idi. Yazı her ülkedeki muhafazakâr siyasetlerin liberalizme karşı küresel bir cephe oluşturuyor olduklarından söz ediyordu. Liberalizm derken de kastedilen özgürlükler ve demokrasi. Bir masa etrafında oturup el sıkışmıyor olabilirler ama ülkelerdeki popülist, otoriter, şoven iktidarların söylemleri, politikaları giderek birbirlerine benziyor.

Birbirlerinden öğreniyorlar, kopyalıyorlar ve iktidarları için kendi toplumlarının rızasını alabilmek adına da birbirlerine düşmanlığı kullanıyorlar. Hatırlayın geçen ilkbaharda Türkiye ve Yunanistan siyasetçilerinin birbirlerine söylemlerini. Neredeyse savaş ihtimalinden bile söz edilir, ekranlarda askeri güç kıyaslamaları yapılır olmuştu. İkisi de seçimleri kazandılar, şimdi o gerilimden bahseden yok.

Bu liderler dünyanın yeni bölüşüm kavgasının liderleri ve tetikleyicileri de aynı zamanda. Bir yandan ekonomik, bir yandan siyasi egemenlik kavgası sürdürüyorlar diğer yandan da Müslüman coğrafya ile Batı arasındaki gerilimi, ayrımcılığı, radikal hareketleri körüklüyorlar.

Örneğin Macaristan Başbakanı Viktor Orban Avrupa’nın ortasında ve Avrupa Birliği’nin içinde popülist, şoven, otoriter iktidarın ve hareketin lideri. Göç, ailenin rolü, toplumsal cinsiyet ve ulusal egemenlik konularında sert politikalar izliyor. Öte yandan bizim iktidarı çok da beğeniyor, alkışlıyor. Orban bir hafta önce Antalya Diplomasi Forumu’ndaki konuşmasında göçmen politikası nedeniyle Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ı övdü.

Habere göre Türkiye’nin göç konusundaki rolüne değinen Orban şöyle demiş: "Türkiye olmasaydı şu anda Avrupa, Avrupa Birliği (AB) ülkeleri tamamıyla istikrarını kaybetmiş olurdu. Erdoğan bir yerde Avrupa kıtasını kurtardı. Neredeyse son sekiz yıldır da bu görevi üstlenmekte. Dolayısıyla Türkiye’deki güçlü liderlik olmasaydı hepimizin başı belada olurdu Avrupa’da, bunu söyleyebilirim. Dolayısıyla Avrupa’da herkes Türkiye’ye minnet duymakta ve duymalıdır da zaten."

İktidarlar gerilimleri tırmandırıyor

Paradoks şurada ki bizim iktidarımız da Batı karşıtlığı konusunda, Batı’daki İslam karşıtı ve göçmen karşıtı politikalar, hareketler nedeniyle emperyalizmle mücadele ettiğini anlatıyor bize. İktidarın sözcüleri yerli ve milli olmak gerekliliğini, hatta bugünün sol söyleminin enternasyonalist olmaması gerektiğini söylerken, İstanbul adayları da İstanbul seçimini kazanınca Gazze’nin de sevineceğini söylüyor.

Economist’teki yazıda Orban ve Macaristan hakkında şu tespit vardı: Macaristan’ın başkenti, sağcı siyaseti yeniden şekillendirmeye yönelik küresel bir hareketin kalbinde yer alıyor. Bizim iktidarın trolleri de hilafet diyerek, yeni Osmanlıcılık hayalleriyle Müslüman dünyanın liderliği hayalini kuruyor. İki küresel şoven iddianın liderleri de birbirlerine övgüler düzüyor.

Öte yandan Gazze’deki soykırımı dünya da batısıyla doğusuyla seyrediyor. Müslüman coğrafyanın yoksul ve çaresiz insanları oligarşik ve otoriter yönetimlerden kurtulamadıkça canları pahasına Batı’ya doğru göç ediyor.

Bu iktidarlar birbirlerinden besleniyorlar, birbirlerini çoğaltıyorlar.

Bu yıl içinde neredeyse dünyanın yarısı seçim yapacak. Geçen pazar günü Portekiz seçimlerini de sağ ittifak kazandı. Yalnızca Türkiye siyaseti değil dünya siyaseti de sağcılaşıyor. Avrupa’da muhafazakâr, şoven partiler yükselişte. Mussolini’nin takipçisi Meloni, 2022’de İtalya’da iktidara geldi. Avrupa Birliği’nin en kalabalık beş ülkesinden (Almanya, Fransa, İtalya, İspanya ve Polonya) dördünde aşırı sağ partiler var hükümette. İsveç ve Finlandiya gibi sosyal demokrasinin mimarı ülkelerde sağcı popülistler yükselişte. Hollanda’da ve Fransa’da ırkçı Wilders ve Le Pen muhtemelen bir dahaki seçimlerin kazananları olacaklar.

Devletler ve toplumlar güvenlik açmazına sıkışmış durumda. Ve bu durum içinden çıkılmaz bir sarmal. Bu iktidarlar gerilimleri tırmandırıyor, gerilimler toplumların güvenlik ihtiyacını çoğaltıyor, güvenlik ihtiyacı otoriter ve popülist iktidarlara toplumsal rıza üretiyor. Dünyayı tekinsiz hale getiriyorlar, o halin ürettiği toplumsal duyguları manipüle ederek iktidarlarını sürdürüyorlar.

Krizlerin vaka analizi laboratuvarı gibiyiz

Küresel ara buzul dönem uzuyor. Geçici bir araz gibi görünen popülist iktidarlar kalıcılaşıyor. Bir yandan da tüm dünyada gelir adaletsizliği, yoksulluk, eşitsizlik yoğunlaşıyor, derinleşiyor ve kalıcılaşıyor.

Diğer tarafta ve eş zamanlı olarak da bu siyasi ve toplumsal gerilimin tümüyle dışındaymış gibi görünen, bildiğimiz hayat ritmini tümden değiştiren yeni teknolojilerin sahipliği de çok küçük bir azınlığın elinde yoğunlaşıyor. Tıpkı finansal gücün de çok küçük bir azınlığın elinde yoğunlaşması gibi.

T24’te Eray Özer’in yazısından öğreniyoruz ki, finansal dünyada 4 şirket var ki (BlackRock, Vanguard, State Street ve Fidelity), küresel finans sisteminin aşağı yukarı dörtte birini kontrol ediyor. Bu şirketler ‘varlık yönetimi’ şirketleri olarak biliniyor. Yani aslında yatırımcının parasını işletiyor, profesyonel yöneticiler aracılığıyla dünyanın en büyük şirketlerinin hisselerini satın alıyorlar. Yatırımcıları arasında emeklilik fonları da var, sigorta fonları da bireysel yatırımcılar da.

Teknolojiye dönelim, bildiğimiz her şeyi değiştirecek denilen yapay zekaya en büyük yatırımları yapan, geleceği belirleyecek anahtarı ellerine geçiren 5 şirket var; Microsoft, Google, Amazon, Apple, Meta. Dünyanın yapay zekâ araştırma geliştirme faaliyetlerinin toplam bütçesinin yarıdan fazlasını yalnızca bu 5 şirket yapıyor.

Tüm bu aktörlerin müşterileri dünya üzerindeki her bir birey gibi görünse de sahip oldukları kontrolsüz finansal ve teknolojik kapasitenin asıl müşterisi devletler. Her bir birey, aktör, kurum, toplum hayata dahil ve müdahil olma fırsatına sahip ama marifetine, kapasitesine sahip değil.

Sonuçta kalıcılaşmakta olan popülist ve şoven iktidarlar ile bir avuç finans ve teknoloji tekeli doğal yaşam ritmini bozarak, bükerek geleceği şekillendirmeye çalışıyorlar.

Bu gidişatın ekonomik, teknolojik, toplumsal yanına dair bir iddiası olmadan yalnızca siyasi iktidarlara muhalefetin ülkelerde değişimi başaramadıklarını gördük. İtalya’da, Macaristan’da geniş muhalif ittifaklar yerel seçimleri kazandı ama toplumlarının önüne itirazın dışında bir hikâye koyamadıkları için genel seçimleri kaybettiler. Türkiye’de Millet ittifakı sürecinde benzer şeyleri yaşadık.

İnsanlık bu badiren ancak yeni bir hikâye yazarak ve o hikâyenin taşıyıcısı yeni siyasetlerle çıkabilir.

Türkiye’nin şansı da burada aslında. Dünyanın yaşadığı tüm siyasal ve toplumsal gerilimlerin, krizlerin vaka analizi laboratuvarı gibiyiz. Cumhuriyet’in hedefi muasır medeniyete ulaşmaktı ve şimdi o muasır medeniyetin kendisi krizde. Yüz yıl önce parçası olmak, içinde olmak istenilen bir medeniyet vardı, şimdi o medeniyet de ruhunu kaybetmiş durumda.

Şimdi yazacağımız hikâye yalnızca Türkiye için değil dünyaya da örnek olacak bir hikâye olabilir.

Ne olacak, nasıl olacak sorusuna küreselden değil yalnızca yerelden bakarsak, olan biteni toplumun, bireylerin yaşadıklarından değil siyasi iktidarın görünür sözcülerinin söylemlerinden açıklarsak, var olan iktidarı ve yaşanan gerilimleri ezber şemalardan anlamlandırırsak yeni bir hikâye yazma arzusu kalmıyor.

Kısa vadede iki soru var önümüzde, birisi muhafazakârlara diğeri sekülerlere yönelik. Birinci soru; var olan muhafazakâr siyaset ve entelektüel mahalleden bir demokrat filiz ortaya çıkar mı? Ne olup bittiğini, merkezileşmeyi, keyfileşmeyi, yaygınlaşan yolsuzluğu, her gün yönünü ve hizmetin kalitesini kaybeden kurumları, kuralları onlar da görüyor. Ama henüz o mahalleden güçlü bir itiraz çıkmıyor. Eğer farklı isimler altındaki muhafazakâr dünyanın partilerinden, hareketlerinden ve entelektüellerinden bir demokrat çatlama, ayrışma gerçekleşmez, iktidarın kimlik, kutuplaşma, sağcılaşma ve toplumu siyasetsizleştirme politikalarına örtük onay vermeye devam ederlerse ülke bu gerilimlerden daha uzun süre çıkamayabilir.

İkinci soru; seküler siyaset ve mahallede gerçek bir yeni demokrat siyaset çıkar mı? Yaşadıklarımızı yalnızca siyasi iktidar üzerinden açıklamak yetersiz kalıyor. Başta CHP olmak üzere muhalefet aktörleri bir yandan iktidarın çizdiği zihni ve siyasi çerçevenin dışına çıkamıyorlar, öte yandan yolu kapatan büyük bir kaya gibi yeni siyasetin önünde de ağır bir zihni ve duygusal engel oluşturuyorlar. CHP düzene muhalefet yerine düzenin içindeki muhalefet rolüne razı bir siyaset izliyor. Ak Parti iktidarının tüm hatalarına, yorgunluğuna, bunca siyasi-ekonomik krize rağmen hala birinci parti konumunda oluşunda CHP’nin rolünün, eksikliklerinin, hatalarının payı olmadığını söylemek mümkün değil. Hatta tüm seküler mahallenin söylemlerinin de. CHP içinden veya bir başka hareketten seküler mahalleyi de ileriye taşıyacak, dönüştürecek, yerelden evrensele yeni bir hikâye yazma iddiasındaki bir demokrasi hareketi çıkamaz ise kısa vadede neler yaşayabileceğimizi öngörmek zor değil. 

Etkileme kapasiteleri zayıflamış durumda

Her toplumda kanaat önderlerinden, bilim insanlarından, sanatçılardan, aktivistlerden etkilenen kabaca yüzde 90-95’ler mertebesinde bir sessiz kitle var, bir de etkilenenleri etkileme kapasitesi olan yüzde 5-10’luk bir kesim var. Bizim ülkemizde etkilenenleri etkileme kapasitesi olanlar ile etkilenenler arasında da bir yarılma giderek büyüyor. Tıpkı siyasi aktörlerin gerçeklikle bağlarının, beslenme ilişkilerinin kopuşu ve dönüştürücü güçlerindeki eksilme gibi etkilenenleri etkileyenlerin de itibarları ve etkileme kapasiteleri zayıflamış durumda.

Uzun vadenin cevaplarını ararken, ülkeyi anlamak, anlamlandırmak için sessiz kitleyi mi etkileyenleri mi dinliyorsunuz, gündelik hayata mı yoksa yalnızca seçimlerin sayısal sonuçlarına mı bakıyorsunuz sorusuna cevabınız varacağınız sonuçları değiştirebilir.

Tüm bu yaşananlara ülke insanının üçte ikisinin sağcı olduğu kabulüyle bakar ve bu tespitinizi veri kabul ederek siyaset yaparsanız çareyi herkesin sağcı olmasında arar, muhalif de olsanız kimilerinin yaptığı gibi toplumun desteğini alabilmek için sağcı söyleme meyledersiniz.

Tüm bu yaşananları milliyetçilik yükseliyor diye anlarsanız kimilerinin yaptığı gibi daha milliyetçi tavırlar, popülist ve ayrımcı, nefret söylemleriyle toplumun desteğini alacağınızı umarsınız.

Hedef durumu inşa etmeye ihtiyacımız var

Tüm bu yaşananları toplum karizmatik lider istiyor diye okursanız tüm bir geleceği lider arayışına rehin eder, olanları izlemekle yetinirsiniz.

Tüm bu yaşananları bu halk popülizmden hoşlanıyor sanırsanız popülizmi daha kaba popülizmle yenebileceğinize inanırsınız.

Hatta yalnızca muhalif partilerin bir kısmının oy tabanlarına, eğitim ve gelir seviyelerine bakıp hüküm verirseniz sanayi toplumu ideolojisi içinde kalıp, iktidar partisinin daha solcu olabileceği iddiasına bile varabilirsiniz.

Ya da bu memleketin geleceğiyle ilgili burnunuzun direği sızlıyorsa, hayat ustam Tarhan Erdem’i anarak, onun sorusuyla, “memleket bu badireden nasıl çıkar”, daha doğru bir siyaset nasıl inşa edilir, yeni Türkiye hikayesi nasıl yazılır sorusunun peşine düşersiniz.

Halbuki dünyanın Türkiye’sinde bu küresel ara buzul dönemde kendimiz için de dünya için de yeni bir hikâye yazabiliriz. Yazmalıyız da.

Eğer bunu başaramaz isek ve beş haftadır dikkatinizi çekmeye çalıştığım büyük sağ-muhafazakâr konsolidasyon gerçekleşirse daha zor günler yaşayabiliriz. Daha önceleri de böyle bir kutuplaşma, cepheleşme yaşanmıştı deyip geçebiliriz ama bu kez farklı dinamikler ve unsurlar var.

Ellili yıllardaki cepheleşme yaşandığında Türkiye köylü bir toplumdu, 24 milyon nüfusun 17 milyonu kırlarda yaşıyordu. Cepheleşmenin gündelik hayattaki etkisi aynı kimlikten ve tanış olan insanların kahvehanelerini ayırmak olmuştu ama çatışma yoktu.

Yetmişli yıllarda Milliyetçi Cephe Hükümetleri döneminde kentleşme başlamıştı. Nüfus 40 milyon, kent nüfusu 17 milyona ulaşmıştı ama hala 23 milyon kırlardaydı. Gerilim ve şiddet gençlik hareketleriyle sınırlı kalmıştı.

Şimdi nüfusumuz 85 milyon ve yüzde 94 nüfusumuz kentlerde, yüzde 52 nüfusumuz 12 metropolde. Tanış olunmayan kalabalıklarda, kimliklere sıkışmış haldeyiz. Günaydın, merhaba gibi küçük etkileşimlerden bile uzağız ama aynı apartman tarlalarında birbirimizden çekinerek, ne olduğunu bilmediğimiz tehlikelerden endişelenerek yaşıyoruz.

Aramızda ne kadar paralı asker ya da ne kadar IŞİD gibi küresel terör örgütü üyesi var ya da gizli servis devşirmeleri var bilmiyoruz. Emniyet Genel Müdürlüğü’nün operasyon açıklamalarından anlıyoruz ki metropollerimizi uluslararası suç örgütleri sarmış.   

Bu kez cepheleşme, kutuplaşmanın toplumsal psikolojideki etkileri manevi şiddetten maddi şiddete dönüşmeye daha yatkın.

Dünyanın karmaşası da ülkenin gerilimleri de endişeleri çoğaltıyor. O nedenle önce tüm etnik, dini, siyasi, hayat tarzı ve her türden farklılıklarımızla bir arada yaşamı kurmayı hedeflemeliyiz. O hedef durumda yeni bir siyasi rekabet mümkündür ama önce o hedef durumu inşa etmeye ihtiyacımız var. O hedef duruma ulaştığımızda yeni bir sol ya da sağ siyaset nasıl olacak o gün tartışabiliriz.

Şimdi “dünyanın iyileri birleşin” diye haykırmak, toplumsal esenliğin ve iyiliğin peşine düşmek zamanıdır.

An article was published in the Economist three weeks ago. Its title is ironically “Nationalists of the world, unite!” was. The article talked about how conservative policies in every country were forming a global front against liberalism. What is meant by liberalism is freedom and democracy. They may not sit around a table and shake hands, but the discourses and policies of populist, authoritarian and chauvinist governments in countries are increasingly similar to each other.

They learn from each other, copy each other, and use hostility towards each other to gain the consent of their own societies for their power. Remember what Turkish and Greek politicians said to each other last spring. Even the possibility of war was being talked about, and military power comparisons were being made on the screens. They both won the elections, now there is no one talking about that tension.

These leaders are also the leaders and triggers of the new fight for distribution of the world. On the one hand, they continue to fight for economic and on the other hand political sovereignty, and on the other hand, they fuel the tension, discrimination and radical movements between the Muslim geography and the West.

For example, Hungarian Prime Minister Viktor Orban is the leader of the populist, chauvinist, authoritarian government and movement in the middle of Europe and within the European Union. It follows harsh policies on immigration, the role of the family, gender and national sovereignty. On the other hand, he likes and applauds our government very much. In his speech at the Antalya Diplomatic Forum a week ago, Orban praised President Tayyip Erdoğan for his immigration policy.

According to the news, Orban, referring to Turkey's role in migration, said: "If it were not for Turkey, Europe and the European Union (EU) countries would have completely lost their stability. Erdogan saved the European continent in one place. He has been assuming this duty for almost the last eight years. Therefore, Turkey's "If it wasn't for the strong leadership in Europe, we would all be in trouble in Europe, I can say that. Therefore, everyone in Europe is and should be grateful to Turkey."

Governments escalate tensions

The paradox is that our government tells us that it is fighting against imperialism due to anti-Western sentiment, anti-Islam and anti-immigrant policies and movements in the West. While the spokesmen of the government say that it is necessary to be local and national, and that today's leftist discourse should not be internationalist, Istanbul candidates also say that Gaza will be happy if they win the Istanbul election.

The article in the Economist made the following determination about Orban and Hungary: Hungary's capital is at the heart of a global movement to reshape right-wing politics. The trolls of our government also dream of leadership of the Muslim world by calling it the caliphate and dreaming of neo-Ottomanism. The leaders of the two global chauvinist claims praise each other.

On the other hand, the world is watching the genocide in Gaza from both east and west. The poor and helpless people of the Muslim geography are migrating towards the West at the expense of their lives, unless they can get rid of oligarchic and authoritarian governments.

These governments feed on each other and multiply each other.

Almost half of the world will hold elections this year. The right-wing alliance won the Portuguese elections last Sunday. Not only Turkish politics but also world politics is becoming rightist. Conservative, chauvinist parties are on the rise in Europe. Meloni , a follower of Mussolini , came to power in Italy in 2022. Far-right parties are in government in four of the five most populous countries of the European Union (Germany, France, Italy, Spain and Poland). Right-wing populists are on the rise in countries that are the architects of social democracy, such as Sweden and Finland. In the Netherlands and France, racist Wilders and Le Pen will probably be the winners of the next elections.

States and societies are stuck in a security impasse. And this situation is an inextricable spiral. These governments escalate tensions, tensions increase societies' need for security, and the need for security produces social consent for authoritarian and populist governments. They make the world uncanny and maintain their power by manipulating the social emotions produced by that state.

We are like a case analysis laboratory of crises

The global interglacial period is getting longer. Populist governments, which seem like a temporary symptom, are becoming permanent. On the other hand, income inequality, poverty and inequality are intensifying, deepening and becoming permanent all over the world.

On the other hand, and simultaneously, the ownership of new technologies that seem to be completely outside this political and social tension and that completely change the rhythm of life as we know it, is concentrated in the hands of a very small minority. Just like financial power is concentrated in the hands of a very small minority.

We learn from Eray Özer 's article on T24 that there are 4 companies in the financial world (BlackRock, Vanguard, State Street and Fidelity) that control approximately a quarter of the global financial system. These companies are known as 'asset management' companies. In other words, they actually manage investors' money and buy shares of the world's largest companies through professional managers. Its investors include pension funds, insurance funds and individual investors.

Let's get back to technology, there are 5 companies that have made the biggest investments in artificial intelligence, which is said to change everything we know, and hold the key to determining the future; Microsoft, Google, Amazon, Apple, Meta. Only these 5 companies make up more than half of the total budget of the world's artificial intelligence research and development activities.

Although the customers of all these actors seem to be every individual in the world, the real customers of their uncontrolled financial and technological capacity are states. Every individual, actor, institution, society has the opportunity to be included and involved in life, but they do not have the knowledge and capacity.

As a result, populist and chauvinist governments and a handful of finance and technology monopolies are trying to shape the future by disrupting and bending the natural rhythm of life.

We have seen that opposition to political powers alone, without any claim about the economic, technological or social aspects of this trend, cannot achieve change in countries. In Italy and Hungary, broad opposition alliances won local elections but lost general elections because they could not present a story other than opposition to their societies. We experienced similar things during the Nation Alliance process in Turkey.

Humanity can only get out of this crisis by writing a new story and carrying out that story with new policies.

Actually, this is Turkey's chance. We are like a case analysis laboratory for all the political and social tensions and crises the world is experiencing. The goal of the Republic was to achieve contemporary civilization, and now that contemporary civilization itself is in crisis. A hundred years ago, there was a civilization that we wanted to be a part of, to be in, but now that civilization has lost its soul.

The story we will write now may be a story that will set an example not only for Turkey but also for the world.

If we look at the question of what will happen and how it will happen only from a local perspective, not from a global perspective, if we explain what is happening from the discourses of the visible spokesmen of the political power, not from what the society and individuals experience, if we make sense of the existing power and the tensions experienced from memorized schemes, there will be no desire to write a new story.

In the short term, we have two questions before us, one for conservatives and the other for secularists. First question; Will a democratic sprout emerge from the existing conservative political and intellectual neighborhood? They too see what is happening, centralization, arbitrariness, widespread corruption, institutions and rules that are losing their direction and quality of service every day. But there is no strong objection from that neighborhood yet. If there is no democratic crack or separation from the parties, movements and intellectuals of the conservative world under different names, and they continue to give implicit approval to the government's identity, polarization, right-wing and depoliticization policies, the country may not be able to get out of these tensions for a long time.

Second question; Secular politics and will a real new democratic politics emerge in the neighborhood? It is insufficient to explain what we are experiencing solely in terms of political power. Opposition actors, especially the CHP, cannot, on the one hand, go beyond the mental and political framework drawn by the government, and on the other hand, they create a heavy mental and emotional obstacle to the new politics, like a big rock blocking the road. CHP follows a policy that accepts the role of opposition within the order, rather than opposing it. It is not possible to say that CHP's role, shortcomings and mistakes do not play a role in the fact that the AK Party government is still in the first party position despite all its mistakes, fatigue and all these political-economic crises. Even the discourses of the entire secular neighborhood. It is not difficult to foresee what we may experience in the short term if a democracy movement that will move the secular neighborhood forward and transform it, and that claims to write a new story from the local to the universal, cannot emerge from the CHP or another movement. 

Their capacity to influence is weakened

In every society, there is a silent mass of roughly 90-95 percent who are influenced by opinion leaders, scientists, artists and activists, and there is also a 5-10 percent who have the capacity to influence those who are affected. In our country, a divide is growing between those who have the capacity to influence those who are affected and those who are affected. Just as political actors have lost their ties with reality, their nurturing relationships have been severed, and their transformative power has diminished, the reputation and capacity to influence those who influence those affected has also weakened.

While looking for long-term answers, your answer to the question of whether you listen to the silent masses or those who influence you in order to understand and make sense of the country, whether you look at daily life or only the numerical results of the elections may change the conclusions you reach.

If you look at all these events with the assumption that two-thirds of the country's people are right-wing, and if you do politics by taking this as a given, you will seek the solution for everyone to be right-wing, and even if you are an oppositionist, you will tend to right-wing discourse in order to get the support of the society, as some people do.

If you understand all these events as nationalism rising, you hope that you will gain the support of the society with more nationalist attitudes, populist and discriminatory hate speeches, as some people do.

We need to build the target state

If you read all these events as saying that society wants a charismatic leader, you will hostage the entire future to the search for a leader and just watch what happens.

If you think that all these people like populism, you will believe that you can defeat populism with cruder populism.

In fact, if you only look at the voting bases, education and income levels of some of the opposition parties and make your judgment, you can even claim that the ruling party may be more leftist while remaining within the industrial society ideology.

Or, if you are worried about the future of this country, you can remember my master of life, Tarhan Erdem , and pursue the question of "how will the country get out of this trouble?", how can a more accurate politics be built, how can a new Turkey story be written, with his question.

However, in Turkey, we can write a new story for ourselves and the world during this global interglacial period. We should also write.

If we cannot achieve this and the great right-conservative consolidation that I have been trying to draw your attention to for five weeks occurs, we may have more difficult times. We can say that such polarization and confrontation has occurred before, but this time there are different dynamics and elements.

When the conflict in the fifties took place, Turkey was a peasant society, 17 million of the 24 million population lived in the countryside. The effect of confrontation in daily life was to separate the coffeehouses of people of the same identity and acquaintances, but there was no conflict.

Urbanization began in the seventies during the Nationalist Front Governments. The population reached 40 million, the urban population reached 17 million, but 23 million were still in the countryside. Tension and violence were limited to youth movements.

Now our population is 85 million and 94 percent of our population is in cities, 52 percent of our population is in 12 metropolises. We are stuck in identities, in unfamiliar crowds. We are far from even small interactions such as good morning and hello, but we live in the same apartment fields, shying away from each other and worrying about dangers we don't know what they are.

We do not know how many mercenaries, members of global terrorist organizations such as ISIS, or secret service recruits are among us. We understand from the operation statements of the General Directorate of Security that our metropolises are surrounded by international criminal organizations.   

This time, the effects of confrontation and polarization on social psychology are more likely to turn from moral violence into material violence.

The chaos of the world and the tensions of the country increase concerns. Therefore, we must first aim to establish a coexistence with all our ethnic, religious, political, lifestyle and all kinds of differences. A new political competition is possible in that target state, but we need to build that target state first. When we reach that target state, we can discuss what a new left or right policy will be like that day.

Now is the time to shout "good people of the world, unite" and pursue social well-being and goodness.