Kemalist kesimde bile var bu hata; “Türkiye’nin 1946’da demokrasiye geçmesiyle...” diye başlarlar cümlelerine. Böylece Türkiye’de 1946’dan önce demokrasinin olmadığını belirtmiş, haliyle muhafazakârların ve liberallerin hoşuna gidecek şekilde, Atatürk döneminin antidemokratik olduğuna işaret etmiş olurlar! 

Oysa 1946’da geçilen şey demokrasi değil, çok partililiktir.

Atatürk’ün “altı ok”undan birinin adının demokrasi olmamasını da yanlış bir şekilde “Türkiye 1946’da demokrasiye geçti” cümlesine dayanak yaparlar. Oysa demokrasi “altı ok”ta vardır: Halkçılık.

1921 Anayasası’na temel oluşturan 1920 tarihli halkçılık programı, kelimenin tam anlamıyla demokrasidir. Zaten demokrasi, en yalın haliyle, halkın kendi geleceğini belirlemesidir. Halkçılık programı, şûralar (meclis) sistemidir. Halkın nahiye şûrasından başlayarak kaza, vilayet ve en üstte merkez şûra ile kendi kendisini temsilciler eliyle yönetmesidir.

HALKÇILIKTAN YARIM DEMOKRASİYE 

Demokrasi, öyle bulanık bir kavram haline getirilmiştir ki asıl demokrasi olan halkçılığımız bile, kendi aydınlarımız tarafından demokrasi sayılmamaktadır. Varsa yoksa ABD’nin liberal demokrasisi! 

Oysa ABD’nin liberal demokrasisi, halkçılığın yanında, hele de sosyalist demokrasinin yanında en az demokratik olanıdır. Bir kere demokrasi, ikisi de birbirinin aynısı olan iki parti modeli ile uygulanır. Adayları seçiciler seçer, seçilen aday da gerçekte en yüksek seçim fonunu oluşturan kişidir. Dolayısıyla asıl seçen sermayedir. Yani liberal demokrasi, fiilen sermayenin halk üzerindeki diktatörlüğüdür. Sosyalist demokrasi ise tersine halkın diktatörlüğüdür. 

Ne yazık ki “Türk tipi başkanlık modeli” ile Türkiye de iki partili modele doğru zorlanıyor. Diğer partiler, ancak iki merkezin etrafında kümelenerek kendilerine yer bulmaya çalışıyor. İki merkez, müttefik olmayan ve seçime ayrı giren partileri, “rakibe hizmet etmekle” suçluyor. Tamam, bunu en çok iktidar yapıyor ama örneğin ana muhalefet de aday gösteren sosyalistleri ve komünistleri bazı bölgelerde “iktidara hizmet etmekle” suçluyor. Böylece halkın farklı eğilimlerinin temsil edilebilmesi iyice güçleşiyor.

Bu “iki merkezli” model, aynı zamanda önseçimleri de zayıflatıyor. Böylece iktidarın zaten sandıkçılığa daralttığı demokrasi, parti içi demokrasinin de güdükleşmesiyle iyice tırpanlanmış oluyor.

Özetle 1920’nin halkçılığından, tek adam rejimine, iki merkezli modele, önseçimsizliğe, yarım demokrasiye gerilemiş durumdayız. 

YARIM DEMOKRASİNİN FİNALİ

Cumhurbaşkanı, AKP Genel Başkanı ve Varlık Fonu Yönetim Kurulu Başkanı Erdoğan, belediye seçimleri için her gün bir ilde miting düzenliyor. Haliyle Adana’dan İstanbul’a, Malatya’dan Zonguldak’a kadar tüm illerde fiilen belediye başkanı adayı gibi çalışıyor. 

“Tek adam rejimi”nin doğal sonucu olarak partisinde ikinci, üçüncü, beşinci sırada etkin aktör kalmadığından, kazanabilmek için tüm illerde bizzat çalışmaya mecbur. Erdoğan’ın “Benim için bu bir final. Yasanın verdiği yetkiyle bu seçim son seçimim” demesini de “Erdoğan’ın finali” olarak değil, kazanabilmek için seçmene ağıt ve kurduğu rejimden nemalanan sermaye kesimlerine mesaj olarak okumak lazım. Ve elbette demokrasinin de finali olarak okumak lazım. 

30 yıl önce demokrasiyi “zamanı gelindiğinde inilecek tramvay durağı”olarak tanımlayan Erdoğan, 2024’te kalan yarım demokrasiye de final yaptırıyor. Çünkü seçimin görünen konusu belediye ama görünmeyen konusu da yeni anayasadır. Erdoğan belediyeleri kazanırken aynı zamanda yeni anayasa yapma gücü de elde etmek istiyor. Böylece “yasanın verdiği yetkiyle son seçim”den, yeni anayasanın vereceği ömür boyu başkanlık yoluna çıkmak istiyor.

This mistake exists even in the Kemalist section; They begin their sentences with "With Turkey's transition to democracy in 1946..." Thus, they stated that there was no democracy in Turkey before 1946 and, naturally, they pointed out that Atatürk's period was anti-democratic, much to the delight of conservatives and liberals!

However, what was passed in 1946 was not democracy, but multi-partyism.

They wrongly use the fact that the name of one of Ataturk 's "six arrows" is not democracy as a basis for the sentence "Turkey transitioned to democracy in 1946" . However, democracy exists in the "six arrows": Populism.

The populism program of 1920, which formed the basis of the 1921 Constitution, is democracy in the truest sense of the word. In fact, democracy, in its simplest form, means that the people determine their own future. The populism program is the council system. It is the people's self-governance through representatives, starting from the township council, through the districts, provinces, and at the top, the central council.

FROM POPULALISM TO HALF DEMOCRACY

Democracy has become such a blurry concept that even our populism, which is the real democracy, is not considered democracy by our own intellectuals. If there is, the liberal democracy of the USA!

However, the liberal democracy of the USA is the least democratic next to populism, especially socialist democracy. First of all, democracy is implemented with two party models, both of which are the same. The voters choose the candidates, and the chosen candidate is actually the one who creates the highest election fund. Therefore, it is capital that really chooses. In other words , liberal democracy is effectively the dictatorship of capital over the people. Socialist democracy, on the contrary, is the dictatorship of the people.

Unfortunately, with the "Turkish type presidential model", Turkey is alsobeing forced towards a two-party model. Other parties are trying to find a place for themselves by clustering around two centres. The two centers accuse the parties, which are not allies and run separately in the elections, of "serving the opponent" . Okay, it is the government that does this the most, but for example, the main opposition also accuses the socialists and communists who nominate candidates of "serving the government" in some regions . Thus, it becomes more difficult to represent the different tendencies of the people.

This “two-center” model also weakens primaries. Thus, democracy, which the government has already narrowed down to ballot box voting, is further undermined by the curtailment of intra-party democracy.

In summary, we have regressed from the populism of the 1920s to a one-man regime, a two-centered model, no primary elections, and half-democracy.

THE FINAL OF HALF DEMOCRACY

President, AKP Chairman and Wealth Fund Board Chairman Erdoğanorganizes a rally in one province every day for the municipal elections. Naturally, he is actually running as a mayoral candidate in all provinces from Adana to Istanbul, from Malatya to Zonguldak.

As a natural result of the "one-man regime", since there are no active actors left in the second, third or fifth ranks in his party, he is obliged to work personally in all provinces in order to win. Erdoğan: “For me, this is a final. His statement, "With the authority given by the law, this election is my last," should not be read as "Erdogan's final", but as a lament for the voters in order to win and as a message to the capital segments that benefit from the regime he established. And of course, it should be read as the finale of democracy .

Erdoğan , who defined democracy 30 years ago as "a tram stop to get off when the time comes", is bringing the remaining half democracy to its final stage in 2024. Because the visible issue of the election is the municipality, but the invisible issue is the new constitution. While Erdoğan wins municipalities, he also wants to gain the power to make a new constitution. Thus, he wants to move from the "last election with the authority given by law" to the lifelong presidency granted by the new constitution.