CHP 31 Mart 2024 seçimlerindeki kazanımlarını büyük bir müsriflikle harcayarak yeniden ikinci parti konumuna düşmek üzere. AK Partiyle aralarındaki farkın kapandığını gösteren anketler var. Üstelik ekonomik krizin getirdiği geçim sıkıntısı bütün anketlerde hala açık arayla birinci sorun göründüğü halde. Bunun başlıca nedeni CHP’nin hem yönetim kademesi hem de bitmek bilmeyen parti içi mücadelelerle önündeki en vahim sorunu göremeyecek siyasi miyopluk içinde öncelikler sıralamasını yitirmiş olması.

AK Parti TBMM Grup Başkanı Abdullah Güler’in Gazete Duvar’da Nergis Demirkaya’ya “Seçmenin tekrar AK Parti’ye döndüğünü görüyoruz” diyor. AK Partinin bunun için büyük bir çaba harcadığı yok. Özellikle küçük şehirlerde AK Parti iktidarını ayakta tutanların il, ilçe başkanlarından çok vali ve kaymakamlar olduğu gözlenebiliyor. Geçenlerde Deniz Zeyrek hatırlattı; görevden alınan 12 vali, AK Parti veya MHP’nin belediye başkanlıklarını yitirdiği iller. Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın sürekli kadro değişimi sözü vermesi tabandaki 31 Mart sancısının devam ettiğini gösteriyor.

Oysa medyanın tartışma odağında AK Parti değil CHP var.

CHP en büyük şansını harcıyor

Bu durumda iktidara yakın medyayı suçlamak işin kolayına kaçmak olur; herkes işini yapıyor. Bunun en büyük nedeni CHP’lilerin ellerindeki kazancı korumak ve AK Parti iktidarına karşı arttırmak yerine bütün enerjilerini birbirlerini yıpratmaya harcayıp bu savaşı medya üzerinden sürdürmeleri.

CHP’nin bugün önündeki en büyük sorun İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı Ekrem İmamoğlu aleyhindeki Ahmak Davasıdır. İstinaf Mahkemesinde Demokles’in Kılıcı gibi bekletilen davadan CHP’nin elindeki (Ankara Büyükşehir Belediye Başkanı Mansur Yavaş ile birlikte) en önemli siyasi silah olan İmamoğlu’na siyaset yasağı çıkması için ellerini ovuşturan CHP’lilerin bulunduğu Ankara’da bir sır değil.

Erdoğan 1 Ekim Meclis’i açış konuşmasında muhalefetin yargı kararlarına itirazlarını hedef alarak endişe kaynağını göstermesine rağmen CHP İmamoğlu’nun siyaset yasağı ihtimaline karşı kampanya açacağı yerde tevekkülle kararı bekliyor. Adeta stratejisini yasağın çıkıp çıkmayacağı üzerine kurmayı bekleyen bir atalet içinde.

Siyasi miyopluk işte budur. Gözünün önündeki sorunu görememe, bindiği dalı kesmek de işte budur.

Normalleşmeyelim mi?

CHP lideri Özgür Özel’in “normalleşme” diye tanımladığı diyalog siyaseti CHP’de iktidar perspektifini yitirmiş, iktidar olunmasa da kavga etme gereğini öne çıkarak anlayışın en öndeki hedefi.

CHP seçmeninin, hatta genel olarak muhalif seçmenin büyük çoğunluğunun artık tepkisel değil sonuç alıcı siyaset istediğinin farkında değiller.

Çünkü tepkisel siyaset kolaydır. Sonuç alıcı siyaset zordur.

Buradaki sorun Özel’in normalleşme dozunu, Erdoğan’a yeniden adaylık yolunu gönüllü olarak açma söylemine artırması sayılabilir; selefi Kemal Kılıçdaroğlu’nun “sandıkta yeneriz” söylemiyle düştüğü hata da buydu.

CHP’de halen birkaç gruplaşma var: Özel, Kılıçdaroğlu, İmamoğlu ve Yavaş etrafındaki gruplaşmalar.

İmamoğlu aleyhindeki davanın hepsine birden hasar vereceğinin farkında değiller. AK Parti’nin en büyük kazancı da işte bu.

The CHP is about to fall back into the second party position by spending its gains in the March 31, 2024 elections with great extravagance. There are polls showing that the gap between them and the AKP is closing. Moreover, the economic crisis caused by the financial difficulties is still seen as the number one problem in all polls. The main reason for this is that the CHP has lost its order of priorities due to political myopia, which prevents it from seeing the most serious problem in front of it, both in the management level and with the endless intra-party struggles.

AKP TBMM Group Chairman Abdullah Güler tells Nergis Demirkaya in Gazete Duvar, “We see that the voters are returning to the AKP.” The AKP is not making a big effort for this. It can be observed that especially in small cities, those who keep the AKP government on its feet are the governors and district governors rather than the provincial and district heads. As Deniz Zeyrek recently reminded us; the 12 governors who were dismissed are the provinces where the AKP or MHP lost their mayoralties. President Tayyip Erdoğan’s constant promise of staff changes shows that the pain of March 31st continues in the grassroots.

However, the focus of the media's discussion is not the AK Party but the CHP.

CHP is wasting its biggest chance

In this case, blaming the media close to the government would be an easy way out; everyone is doing their job. The biggest reason for this is that instead of protecting the gains they have and increasing them against the AKP government, CHP members are spending all their energy on wearing each other down and continuing this war through the media.

The biggest problem facing the CHP today is the Idiot Case against the Mayor of Istanbul Metropolitan Municipality Ekrem İmamoğlu. It is no secret in Ankara that there are CHP members rubbing their hands in order to ban İmamoğlu from politics, who is the most important political weapon in the hands of the CHP (along with Ankara Metropolitan Municipality Mayor Mansur Yavaş) from the case that is being held up like the Sword of Damocles in the Court of Appeals.

Although Erdoğan targeted the opposition's objections to judicial decisions in his October 1 opening speech to the Parliament, indicating a source of concern, the CHP is waiting for the decision with trust, instead of launching a campaign against the possibility of İmamoğlu's political ban. It is as if it is in an inertia waiting to base its strategy on whether the ban will be passed or not.

This is what political myopia is all about. Not being able to see the problem right in front of your face, and sawing off the branch you are sitting on.

Shouldn't we normalize?

The politics of dialogue, which CHP leader Özgür Özel defines as “normalization,” has lost its perspective of power in the CHP, and is the foremost target of the understanding that emphasizes the need to fight even if one does not come to power.

They are not aware that the majority of CHP voters, and even opposition voters in general, no longer want reactionary politics but rather result-oriented politics.

Because reactionary politics is easy. Results-oriented politics is difficult.

The problem here could be considered that Özel increased the normalization dose to the rhetoric of voluntarily opening the way for Erdoğan to run again; this was the mistake his predecessor Kemal Kılıçdaroğlu made with his rhetoric of “we will defeat him at the ballot box.”

There are still several factions in the CHP: the factions around Özel, Kılıçdaroğlu, İmamoğlu and Yavaş.

They are not aware that the case against İmamoğlu will damage all of them at once. This is the AKP's biggest gain.