Enflasyon işte tam böyle bir şeydir: Pazarda fiyatlar sürekli artarken ve belirsizleşirken toplumun morali bozulur, havayı karamsarlık kaplar, değerler tel tel çözülmeye başlar. Üretici ve satıcının ahlakı bozulur, fiyatlarla keyfice oynamaya başlarlar. Yoksulluk artar, hırsızlık, dolandırıcılık çoğalır. Gerilim ve şiddet yaygınlaşır. Normal zamanlarda dikkat çekmeyen, görülmeyen, hoşgörüyle üzerinde durulmayan hatalar, kusurlar büyür, kocaman olur.

Böyle zamanlar toplumu operasyona da açık hale getirir. Bire bin katanlar, iftiracılar, yalancılar, düzenbazlar, teröristler, anarşistler, çıkarcılar, rantçılar, fitneciler ve daha nicesi saldırıya geçer, kaosu körükler, önce toplumun öfkesini, ardından ülkenin istikametini değiştirip yönlendirme fırsatını değerlendirmek isterler. Kurumların itibarı zedelenir, en güvenilir kurumlar tartışma konusu olur, iktidar yıprandıkça yıpranır.

Sadece Dilan-Engin Polat davası bile enflasyonist ortamda toplum tepkisinin nasıl tezahür ettiğini ve yönlendirildiğini göstermek açısından iyi bir örnektir: Masumiyet karinesi, tutuksuz yargılanma esası, dosya içeriği rafa kalkar, söylentiler ortama egemen olur, öfkeli linç kültürü, hukukun önüne geçer. Yargının işini yapmadığına, rüşvetin yargıya egemen olduğuna, masumların cezalandırılıp suçsuzların bırakıldığına dair bir algı ortalığı kasıp kavurur. Her iddia siyasetle, siyasetçiyle, iktidarla ilişkilendirilir. Toplumsal öfke tümüyle siyasete ve iktidara yönelir. İyimserliğin yerini kötümserliğe bıraktığı bir ortamda hoşgörü de yerini tahammülsüzlüğe terk eder, toplum haklı olarak nazlanır, rüzgârdan nem kapar.

Türkiye yüksek enflasyonu ilk defa tecrübe etmiyor. Fakat bu dönemin geçmişten önemli bir farkı var: Geçmişte iktidarlar çok zayıf, kırılgan iken, bugün iktidar güçlü, istikrarlı bir siyasi zemin var ve muhalefet hala güvenli bir liman, bir sığınak, bir seçenek değil.

Enflasyonun düşüş eğilimine girdiğini görüyoruz. Ama bu zaman alacak. İktidarın, fiyatları istikrara kavuştururken, toplumsal duyguyu da yönetebilmesi, başarısı için hayati önem arz ediyor.

Evet, Türkiye operasyona açık hale geldi. Evet, muhalefet acımasızca saldırıyor. Peki, iktidar, toplumsal psikolojiyi elindeki güçle orantılı yönetebiliyor mu?

Örneğin Dilan-Engin Polat vakasında ya da benzeri bir takım operasyonlarda olduğu gibi meseleyi şova çevirmenin, iç güvenlik meselelerini reklam malzemesi yapmanın, mesela lüks araçlara el koyup hukuka aykırı şekilde kullanmanın, yargı kararı farklı çıkınca toplumsal infial oluşmasının ve kurumların yıpranmasının faturasının ağır olduğunun ve tam bir beceriksizliğin ürünü olduğunun farkında mıyız?

Ya da, iktidarın elindeki büyük güce ve kudrete rağmen, kriz dönemlerinde, susması gerekenlerin lüzumsuzca konuşup, konuşması gerekenlerin aşırı çekingenlikle sustuklarının farkında mıyız? Millete hakaret eden şahsın CHP’de başköşede ağırlanması, başörtüsü alerjisinin yeniden hortlaması, artan ırkçılık ve ırkçı saldırılar karşısında milletvekilleri, bakanlar konuşmak için neyi bekliyorlar? Teğmenlerin korsan slogan ve yeminleri hususunda iktidar cenahından hiç beklenmedik şekilde destek açıklamaları gelirken, asıl gelmesi gereken sert tepki ve eleştirileri neden göremiyoruz? Hayırdır? Bizzat iktidarın mensupları umutlarını yitirdiler de, geleceğe yatırım mı yapıyorlar? 22 yıl sonra Kemalizm savunusuna girerek kendilerine gelecekten yer edinmeye, kendilerini güvence altına mı almaya çalışıyorlar?

1,5 sene önce yüzde 52 oyla işbaşına gelmiş bir iktidarın mensupları bu kadar çekingen olamaz. Sadece Yusuf Tekin, Mustafa Varank, Fatih Şahin ve onlar gibi yürekli üç-beş kişinin kendilerini ortaya atması yeterli değil.

1,5 sene önce yüzde 52 oyla işbaşına gelmiş bir iktidar, gerek toplumsal psikolojiyi yönetmek gerekse yoğun operasyonları boşa çıkarmak için kudretini, tecrübesini, kabiliyetini gösterir şekilde masaya yumruğunu vurmak zorundadır. Bir acziyet, dağınıklık, beceriksizlik, çaresizlik, en kötüsü de pısırıklık görüntüsü, enflasyon ortamında iktidarı dışardan ziyade içerden çürütür.

İşini iyi yapmayan, başka hesapların içine giren, kriz dönemlerinde kaybolan, AK Parti’nin ve iktidarın diliyle aynı dili konuşmayan, aynı istikamete bakmayanlar dün belki büyük kalabalık içinde gizlenebilirlerdi; bugün yüksek enflasyon ortamında buna artık AK Parti seçmeninin bile tahammülü yok.

Bir giyotin, fiyat artış hızını keserken, fırsatçıların, operasyoncuların, asalakların, lejyonerlerin, pısırıkların da kellesini koparmalı. Bekliyoruz.

Inflation is exactly this: While prices in the market are constantly increasing and becoming uncertain, the morale of society is depressed, pessimism fills the air, and values ​​begin to unravel. The morality of producers and sellers deteriorates, and they begin to play with prices at will. Poverty increases, theft and fraud increase. Tension and violence become widespread. Errors and flaws that are not noticed, seen, and tolerated in normal times grow and become huge.

Times like these also make society vulnerable to operations. Those who multiply one thousand times, slanderers, liars, fraudsters, terrorists, anarchists, profiteers, profiteers, seditionists and many more attack, fan the embers of chaos, and first want to use the opportunity to change and direct the anger of society and then the direction of the country. The reputation of institutions is damaged, the most reliable institutions become a subject of debate, and the government wears out more and more.

The Dilan-Engin Polat case alone is a good example of how public reaction manifests itself and is directed in an inflationary environment: The presumption of innocence, the principle of trial without detention, the content of the file are shelved, rumors dominate the environment, and an angry lynching culture overtakes the law. A perception that the judiciary is not doing its job, that bribery dominates the judiciary, that the innocent are punished and the innocent are released, rages everywhere. Every claim is associated with politics, politicians, and the government. Public anger is directed entirely at politics and the government. In an environment where optimism gives way to pessimism, tolerance gives way to intolerance, and society rightfully becomes coy and catches wind.

This is not the first time Turkey has experienced high inflation. However, this period has an important difference from the past: While in the past the governments were very weak and fragile, today the government is strong, there is a stable political ground and the opposition is still not a safe haven, a refuge or an option.

We see that inflation is on a downward trend. But this will take time. It is vital for the government to be able to manage social sentiment while stabilizing prices.

Yes, Turkey has become open to operations. Yes, the opposition is attacking mercilessly. So, can the government manage social psychology proportionately with the power it has?

For example, are we aware that turning the issue into a show, using internal security issues as advertising material, for example, seizing luxury vehicles and using them illegally, causing social outrage and wearing out institutions when the court decision is different, has a heavy price and is the product of complete incompetence?

Or, despite the great power and might in the hands of the government, are we aware that in times of crisis, those who should remain silent speak unnecessarily and those who should speak remain silent with excessive timidity? What are the MPs and ministers waiting for to speak in the face of the person who insulted the nation being hosted in the seat of honor in the CHP, the resurgence of the headscarf allergy, increasing racism and racist attacks? While unexpected statements of support come from the government regarding the pirate slogans and oaths of the lieutenants, why are we not seeing the harsh reactions and criticisms that should come? What is it? Have the members of the government themselves lost hope and are they investing in the future? Are they trying to secure themselves and gain a place for themselves in the future by defending Kemalism after 22 years?

The members of a government that came to power with 52 percent of the votes 1.5 years ago cannot be this timid. It is not enough for just Yusuf Tekin, Mustafa Varank, Fatih Şahin and three or five courageous people like them to put themselves forward.

A government that came to power with 52 percent of the vote 1.5 years ago has to bang its fist on the table in a way that shows its power, experience and capability, both to manage social psychology and to thwart intensive operations. An image of helplessness, disorganization, incompetence, desperation and worst of all, timidity, in an environment of inflation, will rot the government from the inside rather than from the outside.

Those who do not do their jobs well, who get involved in other calculations, who get lost in times of crisis, who do not speak the same language as the AKP and the government, who do not look in the same direction, could have hidden in the large crowd yesterday; today, in an environment of high inflation, even AKP voters cannot tolerate this anymore.

While a guillotine should cut off the speed of price increases, it should also cut off the heads of opportunists, operators, parasites, legionnaires and wimps. We are waiting.