Baktığım pencereden biraz erkence gördüğüm tablo şu: AK Parti ve CHP giderek birbirlerinin yerini almaktalar…

Yeni kurulduğu günlerde AK Parti’nin ilk seçimde tek başına iktidara gelebileceğini pek az kişi öngörebilmişti.

Hakkında dönemin en etkili gazetesinin “Muhtar bile olamaz” manşetini attığı ‘siyasi yasaklı’ lideriyle seçime girmekteydi.

Bir TV kanalı ve birkaç gazete hariç medya büyük çoğunluğuyla karşısındaydı.

Fısıltı gazetesi ile, seçimi kazansa bile askerlerin iktidarı teslim etmeyeceği kulaktan kulağa yayılıyordu.

Az sayıda yorumcu AK Parti’ye iktidarı mümkün görüyordu.

Buna karşılık…

ANAR’ın kamuoyu yoklamalarına göre; halk değişiklik istiyor,

kardeşi kardeşe düşman etmeyi hedefleyen 28 Şubat’ın etkisinden kurtulmak gerektiğine inanıyordu.

Turgut Özal’ı hatırlatacak genişlikte bir kadroyla ortaya çıkması, geçmişte yalnızca bir kesimin haklarını savunuyor görünen çekirdek kadrosunun toplumun bütününün haklarını savunan yüzlerle takviyesi AK Parti’ye ilgiyi artırıyordu.

Başörtülü kadınlar yanında iş dünyasından, akademik hayattan, bürokrasiden modern giyimli kadınlar da partide yer alıyor, destekliyordu.

Sonunda iktidar olmayı başardı AK Parti; Abdullah Gül başkanlığında kurulan hükümet, kuruluş beyannamesi ve kampanya bildirgesinde yer alan özgürlükçü ilkeleri programına da aldı.

Yeni siyasi kadronun verdiği sözleri yerine getirme kararlılığı söylemler ve uygulamalarda görülmeye başlanınca, kuruluş sırasında çekimser

davranan aydınlardan da ilgi görmeye başladı AK Parti. İlk 11 yılda girdiği her seçimde oyunu artırdığı gibi, kendisine karşı tavır almaya yeminli olduğu hissi alınan kişi ve kesimler de, icraatlarını gördükçe, muhalefetlerinin dozunu azaltmaya başladı.

Ne olduysa sonra oldu.

12 Eylül 2010 halkoylamasıyla toplumdan %58 oy desteği almış parti, hiç gereği yokken, bunda önemli bir payın sahibi gördüğü bir destekçi gruba, devletin kapılarını sonuna kadar açtı.

Sonrasını biliyoruz: 17-25 Aralık (2013), 15 Temmuz (2016), MHP desteğiyle ‘cumhurbaşkanlığı hükümet sistemi’ne geçişi sağlayan halkoylaması (2017) ve MHP ile ortaklık (2018)…

Bugün karşımızda farklı bir AK Parti var: Ağır eleştirileri yüzünden modern görüntülü Dilruba cezaevine gönderilirken, vaktiyle -28 Şubat mücadelesinde- kızlarıyla birlikte idamla yargılanmış üç dönem DEM milletvekili başörtülü Hüda Kaya da Dilruba ile aynı kaderi paylaşıyor (yakınlarda ikisi de serbest kaldı).

Tarih bu çelişkiyi kayda geçirecek…

Ana muhalefet partisi CHP’ye gelince…

Dışarıdan bakanlara konumundan memnun ve iktidara gelme niyeti bulunmayan bir parti görüntüsü verirken, son dönemde AK Parti’de yaşanan değişime paralel olarak, CHP de, kendini yeniden tanımlama gayretine girdi.

‘28 Şubat süreci’nde askerlerin müdahalesini ‘sivil toplum girişimi’ saymış, AK Parti döneminde 367 zorunluluğunu Anayasa Mahkemesi’ne taşımış Deniz Baykal, başörtülüleri kürsüye çıkartıp göğüslerine altı ok rozeti takmaya başlamıştı ama, esas dönüşüm Kemal Kılıçdaroğlu’nun genel başkanlığı ile başladı (2010).

Kılıçdaroğlu’nun CHP genel başkanlığı, AK Parti’nin kuruluş ilkelerini unutmaya başladığı yıllara denk geliyor. Unutkanlığın ağır bastığı yıllara -2017 ve sonrasına- gelindiğinde, partisinin kapılarını ‘ötekilere’ de araladı

Kılıçdaroğlu; yapmaya çalıştığını ‘helalleşme’ sözcüğüyle tez haline de getirdi. ‘Sağ’ bilinen partilerin liderleriyle 2023 seçimi öncesi aynı masada buluştu da.

Özgür Özel ise Kılıçdaroğlu’nun çabasına daha belirgin bir anlam kazandırmaya çalışıyor. CHP’yi daha önce asla oy vermeyecek görünen kitlelerin oy verebileceği bir parti haline getirme niyetinde Özel.

Fotoğraf simgeseldi:

Cezaevinden yeni çıkmış modern görünümlü Dilruba bir yanında, diş hekimleri konferansında görev alma isteği reddedilen başörtülü Dilara diğer yanında olarak Özgür Özel fotoğrafı…

AK Parti’nin eski CHP’ye benzemeye başladığını ileri sürmek için vakit henüz erken olabilir, ancak CHP’nin 2002 yılının AK Partisi’ne günümüzde benzemeye başladığını sanırım söyleyebiliriz.

Yer değiştiren iki partinin ikisi de kavşakta:

Son dönem görüntüsünden vazgeçmeye yanaşmayan AK Parti kaçmaya başlayan seçmenlerini tutabilecek, kaçanları döndürebilecek mi?

Yeni seçmenler kazanmaya çalışan CHP, klasik seçmenlerini kaybetmeden bunu başarabilecek mi?

Göreceğiz.

The picture I see a little early from the window I am looking at is this: The AKP and the CHP are gradually replacing each other…

In its early days, few people could have predicted that the AK Party would come to power on its own in the first election.

He was entering the election with his 'politically banned' leader , about whom the most influential newspaper of the time had written the headline "He cannot even be a Mukhtar" .

Except for one TV channel and a few newspapers, the vast majority of the media were against him.

Word was spreading through the grapevine that even if he won the election, the soldiers would not hand over power.

A few commentators saw the AK Party's return to power as possible.

Against this…

According to ANAR 's public opinion polls; the people want change,

He believed that it was necessary to get rid of the influence of February 28, which aimed to turn brothers against each other.

The fact that the party emerged with a cadre large enough to remind one of Turgut Özal , and that its core cadre, which had previously appeared to defend only the rights of a certain segment, was reinforced by faces defending the rights of society as a whole, increased interest in the AKP.

Along with women wearing headscarves, modern-dressed women from the business world, academia, and bureaucracy were also taking part in the party and supporting it.

The AK Party eventually succeeded in coming to power; the government formed under the leadership of Abdullah Gül also included the libertarian principles included in its founding declaration and campaign manifesto in its program.

When the determination of the new political cadre to fulfill its promises began to be seen in discourses and practices, the abstentions during the establishment

The AK Party also began to attract the attention of intellectuals who acted in a similar manner. Just as it increased its votes in every election it entered in the first 11 years, individuals and groups that were given the impression that they had sworn to take a stand against it began to reduce the dose of their opposition as they saw its actions.

Whatever happened, happened later.

The party, which received 58% of the vote from the society in the referendum of September 12, 2010, opened the doors of the state to a supporter group that it saw as having a significant share in this, without any need for it.

We know what happened next: December 17-25 (2013), July 15 (2016), the referendum that enabled the transition to the 'presidential government system ' with the support of the MHP (2017) and the partnership with the MHP (2018)…

Today, we are faced with a different AK Party: While Dilruba , with her modern appearance, was sent to prison because of her harsh criticisms, the three-term DEM deputy, headscarf-wearing Hüda Kaya , who was once tried with her daughters for the death penalty during the February 28 struggle, shares the same fate as Dilruba (both were recently released).

History will record this contradiction…

As for the main opposition party, CHP…

While it gives the impression to outsiders that it is a party that is happy with its position and has no intention of coming to power, the CHP has also made an effort to redefine itself in parallel with the recent changes that have taken place in the AKP.

Deniz Baykal, who considered the intervention of the military during the 'February 28 process' as a 'civil society initiative' and who took the 367 obligation to the Constitutional Court during the AK Party periodstarted to bring headscarved women to the podium and pin six arrow badges on their chests, but the real transformation started with Kemal Kılıçdaroğlu 's party chairmanship (2010).

Kılıçdaroğlu 's CHP chairmanship coincides with the years when the AKP began to forget its founding principles. When forgetfulness became more prevalent - 2017 and later - he opened the doors of his party to 'others'.

Kılıçdaroğlu ; He also turned what he was trying to do into a thesis with the word 'reconciliation' . He also met with the leaders of the parties known as 'right' at the same table before the 2023 elections.

Özgür Özel , on the other hand, is trying to give a clearer meaning to Kılıçdaroğlu 's efforts. Özel intends to make the CHP a party that the masses who previously seemed to never vote for it can vote for .

The photo was symbolic:

A photo of modern looking Dilruba, who has just been released from prison, on one side, and Özgür Özel , wearing a headscarf and whose request to take part in a dentists' conference was rejected, on the other side …

It may be too early to claim that the AKP is beginning to resemble the old CHP, but I think we can say that the CHP is beginning to resemble the AKP of 2002 today.

The two parties that have switched places are both at the crossroads:

Will the AKP, which is unwilling to give up its recent image, be able to hold on to its voters who have started to flee and bring back those who have fled?

Will the CHP, which is trying to win new voters, be able to do this without losing its classic voters?

We'll see.