2023 seçimleri sonrasında en çok konuşulan mesele milliyetçiliğin yükselişi oldu. Aslında yükselen temelde milliyetçi partilerin oy toplamı değil siyasetin daha milliyetçi bir eksene oturmasıydı. 

Nitekim AK Parti yola çıkarken kendisini muhafazakâr demokrat olarak tanımlıyordu. 28 Mayıs’ta AK Parti’nin Genel Başkanı ve sandıktan zaferle çıkan Recep Tayyip Erdoğan’ın geleneksel balkon konuşmasını yaptığı adresteki değişim siyasetin sıklet merkezinin artık parti değil devlet olduğunu anlatıyordu. 

AK Parti Genel Merkezi yerine Cumhurbaşkanlığı Sarayı’nın avlusunda yapılan konuşmayı dinlemek için gelenlerin attıkları sloganlar ve bozkurt işaretli elleri de sadece Erdoğan’ın değil kitlesinin de onunla birlikte yer değiştirdiğini resmediyordu. 

Yeniden Refah Partisi o gürültüde çok konuşulmadı belki ama YRP’nin yükselişi tam da bu dönüşümün ortaya çıkardığı boşlukta gerçekleşti. 

YRP’nin 2023’te belki de Cumhur İttifakı’na katılmaktan sonra yaptığı en doğru şey ittifak pazarlıklarında herhangi bir milletvekili pazarlığına girmeden ilkesel bir tutum alması idi. 

Öncelikle Cumhur İttifakı’na katılarak temelde dindar muhafazakâr ancak Erdoğan karşıtlığı güçlenen tabanına “ben Erdoğan’ı eleştiriyorum ama varlık-yokluk kavgasında yerim CHP karşısında” mesajını verdi. Milletvekili pazarlığı yapmayarak da hem kendi tabanına tercihinin milletvekili değil ilkesel duruş olduğunu söyledi hem de Erdoğan yanında yer almasını meşrulaştırdı. 

AK Parti kitlesini ise kendi samimiyeti konusunda borçlandırdı. En azından şimdi farklı adaylarla seçime girerken elinde kullanabileceği bir kozu var. Millet İttifakı içinde yaşanan koltuk pazarlıklarının, AK Parti’de siyasete girmişken CHP listelerinde daha ön sırada olmalıyım kavgalarının diğer sağ partiler için ürettiği maliyetler YRP için geçerli değil. 

AK Parti’nin herhangi bir şey vermeden ilkesel ittifak yapmaya itiraz etmezken iş koltuk pazarlığına girince işi ağırdan alması da YRP’yi yine daha meşru bir zemine oturtuyor. 

Şurası bir vakıa. Rahmetli Erbakan geleneğinden gelen YRP milletvekilliği ya da yerel seçim pazarlıklarında aşırı talepkâr. 2015’te AK Parti ile seçim ittifakı için pazarlıklar yapılırken rahmetli Oğuzhan Asiltürk’ün en az 20 milletvekili talebinde bulunması görüşmeleri başlamadan bitmişti.

Basına yansıyanlara bakılırsa bugün de YRP, AK Parti’den iki büyükşehir ve 35 ilçe talep etti ise bunun müzakereleri başlamadan bitirmiş olması muhtemel. Ama fotoğrafa iki taraftan bakılırsa YRP olmayacak taleplerde bulundu ise AK Parti de ikna etmek için çok çaba göstermemiş görünüyor.

Gelinen noktada YRP’nin iktidara nasıl bir maliyet üretebileceğini, böyle bir potansiyele sahip olup olmadığı görülecek. Bunun ölçüleceği iki temel odaktan birincisi Şanlıurfa gibi YRP’nin AK Parti’nin karşısına güçlü adaylarla çıktığı merkezler ile Erdoğan’ın MHP’ye bıraktığı illerdeki rekabet olacak.

Buralarda YRP, alacağı oy oranı ile AK Parti tabanında ne kadar karşılığı olup olmadığını gösterecek. İkinci odak ise haliyle İstanbul.

İstanbul seçiminde YRP’nin diğer merkezlerde olmayan bir riski var. İstanbul dışındaki merkezlerde YRP’nin aday göstermesi AK Parti seçmeni tarafından tepki görmüyor. Ama İstanbul’da YRP adayı Mehmet Altınöz’ün AK Parti adayı Murat Kurum’a kaybettirme ihtimali AK Parti seçmenini rahatsız ediyor. 

Eğer Kurum kazanırsa zaten sorun yok. Kaybeder ve aradaki fark YRP’nin oy oranının üzerinde olursa yine YRP açısından yönetilebilir bir durum var. Ancak eğer sadece YRP oyları nedeniyle Kurum’un kaybetmesi gibi bir durum olursa sonuç farklı değerlendirmelere açık hale geliyor. 

Böylesi bir sonuç dindar muhafazakâr seçmen nezdinde YRP’nin varlığı ispat ettiği ve göz ardı edilemeyecek bir noktaya geldiğini ilan eder. Bununla birlikte İmamoğlu’na seçim zaferini kazandıran parti konumuna da gelebilir. 

YRP Genel Başkanı Erbakan’ın Murat Yetkin’e yaptığı açıklamada İstanbul’da İmamoğlu’nu kazanmaya daha yakın bulduğunu söylemesi muhtemel sonuca şimdiden herkesi hazırlama çabası olarak okunabilir. 

31 Mart yerel seçimleri Türkiye siyasetinde seçimlerden yorulmuş bir toplumda seçimlerden bir seçim olma özelliği taşıyor. Sadece İstanbul bu algıda biraz farklılaşıyor. 

Yeniden Refah Partisi için de 31 Mart’ı daha önce başlayan ve devam eden süreçte ara bir durak olarak görmek mümkün. AK Parti milliyetçileştikçe, Erdoğan parti liderinden devlet başkanına evrildikçe, jeopolitiğin ve iktidar matematiğinin dayattığı pragmatizm AK Parti’yi içinde çıktığı tabana yabancılaştırdıkça o boşluğu başka bir aktörün doldurmasını beklemek normal.

Erdoğan; 15 Temmuz psikolojisi, kimlik siyaseti ve iktidar performansı ile bu süreci ötelemeyi başardı. İlki dağılalı çok oldu. Diğer ikisinin 31 Mart’ta ne kadar etkili olacağını birlikte göreceğiz.

The most talked about issue after the 2023 elections was the rise of nationalism. In fact, what was rising was not the total votes of the nationalist parties, but the fact that politics was taking a more nationalist axis.

As a matter of fact, when the AK Party set out, it defined itself as a conservative democrat. The change in the address where Recep Tayyip Erdoğan, the Chairman of the AK Party and victorious in the ballot box, made his traditional balcony speech on May 28, explained that the center of gravity of politics is no longer the party but the state.

The slogans chanted by those who came to listen to the speech held in the courtyard of the Presidential Palace instead of the AK Party Headquarters and their hands with the gray wolf sign depicted that not only Erdoğan but also his people had changed places with him.

The Re-Welfare Party may not have been talked about much in that noise, but the rise of the YRP took place precisely in the void created by this transformation.

Perhaps the best thing that the YRP did after joining the People's Alliance in 2023 was to take a principled stance in the alliance negotiations without entering into any parliamentary negotiations.

First of all, by joining the People's Alliance, he gave the message "I criticize Erdoğan, but I will take part in the fight between existence and non-existence against the CHP" to his fundamentally religious conservative base, but whose opposition to Erdoğan has grown stronger. By not bargaining for a member of parliament, he told his base that his choice was not a parliamentarian but a principled stance, and also legitimized his side with Erdoğan.

He credited the AK Party mass with his sincerity. At least now he has a trump card he can use while running for elections with different candidates. The costs generated by the seat bargaining within the Nation Alliance and the fights over whether I should be at the forefront of the CHP lists after entering politics in the AK Party for other right-wing parties are not valid for the YRP.

While the AK Party does not object to making an alliance in principle without giving anything away, the fact that it takes things slowly when it comes to seat bargaining puts the YRP on a more legitimate ground.

This is a fact. YRP, which comes from the tradition of the late Erbakan, is extremely demanding in negotiations for parliamentary or local elections. While negotiations were being held for an election alliance with the AK Party in 2015, the late Oğuzhan Asiltürk's request for at least 20 deputies ended before the negotiations started.

Judging by what was reported in the press, if YRP demanded two metropolitan cities and 35 districts from the AK Party today, it is likely that this would have ended the negotiations before they even started. But if you look at the photo from both sides, it seems that the AK Party did not make much effort to convince the YRP if it made unacceptable demands.

At this point, it remains to be seen what kind of cost YRP can produce for the government and whether it has such a potential. The first of the two main focuses on which this will be measured will be the competition in centers such as Şanlıurfa, where the YRP faces the AK Party with strong candidates, and in the provinces that Erdoğan left to the MHP.

Here, YRP will show how much of a response it has among the AK Party base with the vote rate it will receive. The second focus is obviously Istanbul.

In the Istanbul elections, YRP has a risk that is not present in other centres. AK Party voters do not react to YRP's nomination of candidates in centers outside Istanbul. But the possibility of YRP candidate Mehmet Altınöz losing to AK Party candidate Murat Kurum in Istanbul disturbs AK Party voters.

If the Institution wins, there is no problem. If it loses and the difference is more than YRP's vote share, it is still a manageable situation for YRP. However, if there is a situation where the Institution loses solely due to YRP votes, the result becomes open to different evaluations.

Such a result declares that YRP has proven its existence in the eyes of religious conservative voters and has reached a point that cannot be ignored. However, it may also become the party that won İmamoğlu's election victory.

YRP Chairman Erbakan's statement to Murat Yetkin that he found İmamoğlu closer to winning in Istanbul can be read as an effort to prepare everyone for the possible outcome.

The March 31 local elections are an election among elections in a society that is tired of elections in Turkish politics. Only Istanbul differs slightly in this perception.

For the Re-Welfare Party, it is possible to see March 31 as an intermediate stop in the process that started earlier and continues. As the AK Party becomes more nationalistic, as Erdoğan evolves from party leader to president, and as the pragmatism imposed by geopolitics and the mathematics of power alienates the AK Party from its base, it is normal to expect another actor to fill that void.

Erdogan; He managed to postpone this process with the psychology of July 15, identity politics and power performance. It's been a long time since the first one broke up. We will see how effective the other two will be on March 31.