Makul düşünebilen ülkemiz insanında seçim matematiğine ilişkin şu temel soru her zaman zihnin arka planında yatmaktadır: Muhafazakâr muhalefet aydını ve siyasetçisi neden kendi mahallesini ikna edemez? Bu hem doğru hem de siyaseten belirleyici bir tespit. Zira ülkeyi beka popülizmi ile kutuplaştırma ve kimlik siyasetine hapseden zihniyetin bedellerini ülkemiz, geleceği de dahil her alanda acımasızca ödemektedir. Kutuplaşmanın gevşetilebilmesi için hem siyasette hem de sosyal hayatta karşılıklı iletişim ve geçirgenliklerin olması gerekmektedir. Ülkemize demokrasinin gelememesi durumunda hiçbir zaman refahın gelemeyeceği ve ekonominin düzelemeyeceği artık anlaşılmış durumdadır. Bunun çözümünde mahallenin kendi aydın ve siyasetçilerinin mahallelinin makulünü ikna etmesinde önemli bir rolünün olacağı varsayılmaktadır.

Karar Gazetesi 2015’te çıktığında mahallenin aydın muhalefetinin vicdanının cesur ilk sesi olma özelliğini taşımaktaydı. Bu süreçte Perspektif ve Serbestiyet gibi yarı akademik entelektüel makale-yorum siteleri de dikkat çekiyordu. Otoriterleşen sağ siyaset ittifakına karşı 2019’da AK Parti’den kopuş hareketini gerçekleştiren Gelecek ve DEVA partileri de programları ve kadroları ile oldukça nitelikli bir fark yaratıyordu. Siyasi ve entelektüel içerikli bu muhalefet, içinde kısmen İslamcı bileşenleri de taşısa da, liberal esintiler ana karakterdeydi. Bu oluşumlar, mahallenin itirazı olan aydın ve siyasetçilerinin toplanma alanlarıydı.

AK Parti’nin otoriterleşme hikayesinin başlamasında Gezi, Gülenist örgütle mücadele ve Davutoğlu’nun başbakanlıktan kopartılması süreçlerinin denk gelmesi tesadüf sayılamaz. Türk sağının mevcutta en ciddi sivil kurumsal entelektüel alt yapısı olan Davutoğlu ekolünün siyaseten tasfiyesi ardından, Şehir Üniversitesi’nin kapatılmasının da entelektüel ve akademik muhalefetin sivil örgütlenmesinin başlamasına denk gelmesi tesadüf değildi.

Ülkemizde liberal sol entelektüel ve akademik çevreler, demokratik ve vicdani kopuşu gerçekleştiren ilgili siyasi oluşumların entelektüel itirazlarına hürmet ettiler. Politik oluşumlarına ilgi duydular, beklentiye girdiler. Mahallede muhabbetleri veya ekmekleri dolayısıyla iktidar yanında kalmayı tercih eden aydınlar ise bastırdıkları vicdanlarının sesi olarak gördükleri muhafazakâr entelektüel muhalefete saygı duydular. Tabiri caizse fark edilmemek için onları hep merdiven altından takip ettiler. Sol politik muhalefet gibi liberal aydınlar da hep muhalif muhafazakâr aydın ve siyasetçilerin, mahallelinin en azından bir kısmını ikna edebilmesini beklediler. Bu amaçla 2023 seçimlerinde CHP ve muhalif medya da bu aydın ve siyasetçilere hatırı sayılır platform destekleri verdiler. Ancak taraflı ve tarafsız herkes muhafazakâr aydın ve siyasetçilerin mahalleliyi ikna edemedikleri gerçeğini gördü. Bu gerçek sol muhalefette zamanla öfkeye de dönüşebildi ve muhalif mahalleli politikacılara yöneldi.

Bugün Karar Gazetesi muhalefet seçmeninin amiral gemisi olmasına rağmen mahalleli seçmenin ekseri tarafından mesafe ile karşılanmaktadır. Belki de mahalleli için bu gazete, üstün niteliğine ve hatta Erdoğan karşıtlığı görüntüsü vermeme duyarlılığına karşın, CHP destekçisi popüler bir muhalif gazete statüsünde algılanmaktadır. Perspektif ve Serbestiyet gibi yayın platformları ise okuyucu profili dar bir aydın elit kesimi olduğundan misyonlarına uygun iletişim sorunları çekmemektedirler.

Karar Gazetesi, Gelecek ve belki de DEVA’ya karşı mahallelinin görmeme, işitmeme veya ciddiye almama sorunlarının özünde belki de benzer nedenler yatmaktadır. En belirgin neden, AK Parti’den kopuşları ile kendi kişisel hikayelerinin parti-çevrede bitmelerinin zamanlamasının denk gelmesidir. Bir diğer konu ise mahallelinin yabancısı ve ötekisi olan CHP veya sol aydınlar ile birliktelikte görüntülerini izah edememe sorunudur.

Bu konuda en belirgin örnek olarak Eurovision 2024’ü verebilirim. Malum, ilgili şarkı yarışması ironik bir yaklaşımla gay, lezbiyen veya heretik olimpiyatları propagandasını yansıtmaya devam etmekte. Geçenlerde CHP’li bir yetkili, belki de düşünmeden basına, “iktidara geldiğimizde ilk icraatlarımızdan biri Eurovision’a katılmak olacak” demişti. Mahalleli bir dostumun “İşte sizler politik çıkarınız için bu CHP ile aynı safta durmaktasınız” ifadesi düşündürücüydü. Belki de YRP’nin başarabildiği mahalleye ilişkin ayrıştırma da buydu.

Muhafazakâr aydın ve politikacıların AKP ve CHP’den birinden ayrılmaları, diğeri ile gerektiğinde beraber davranmalarını makul yapısal gerekçelendirmelere dayandırmak zorundadırlar. Kopuşlarının şahsi değil de toplumsal veya maşeri vicdanı ilgilendiren sorunlardan kaynaklandığının iknasına ihtiyaç vardır. Bu iknanın ilk şartı, 2015 veya 2019 sonrası kamuoyu ile paylaşılan eleştirel, makul ve vicdani bakışın, kopuşların öncesine ilişkin hikayelerine de yansıtılmasına bağlamaktan geçmektedir.

Bu arada, yeni bir ekonominin teknolojik bir altyapı ile yüzleştirdiği veya mevcut sosyal-ekonomik krizlerin genç kuşakların ve orta sınıf üzerinde artık kimlik siyasetinin geçerliliğini kaldırdığını da görmek gerekmektedir. Post AKP dönemi için iştah açıcı kimlik ve güç siyasetine endeksli bir belirleyici seçmen ne kadar kalır, bu da tartışmalıdır. AK Parti sonrası kimlik siyasetine tıkalı kalan kitlenin radikalleşeceği belirgindir. Ancak yukarıdaki Eurovision duyarlılığını yansıtan makul ölçülerde milliyetçi ve dindar bir belirleyici güvenilir sağ merkezin arayışının mahallede devam edeceği de gözükmektedir.

Sağ muhalif aydın ve siyasiler, geçmişin yükünden kurtulabildikleri veya ayrışabildikleri ölçüde belki teori ve pratikte bu yeni merkezin inşasına katkıda bulunabileceklerdir.

The following basic question regarding election mathematics always lies in the background of the minds of the people of our country who can think reasonably: Why can't the conservative opposition intellectuals and politicians convince their own neighborhood? This is both an accurate and politically decisive determination. Because our country is ruthlessly paying the price for the mentality that confines the country to survival populism, polarization and identity politics in every field, including its future. In order to loosen polarization, there must be mutual communication and permeability in both politics and social life. It is now understood that if democracy cannot come to our country, prosperity will never come and the economy will not recover. It is assumed that the neighborhood's own intellectuals and politicians will play an important role in convincing the neighborhood's reasonableness in solving this problem.

When Karar Newspaper was published in 2015, it was the brave first voice of the conscience of the neighborhood's intellectual opposition. During this period, semi-academic intellectual article-commentary sites such as Perspective and Serbestiyet also attracted attention. Future and DEVA parties, which carried out the movement to break away from the AK Party in 2019 against the authoritarian right-wing political alliance, were also making a highly qualified difference with their programs and staff. Although this political and intellectual opposition partly contained Islamist components, liberal influences were the main character. These formations were the gathering areas of the intellectuals and politicians who objected to the neighborhood.

It cannot be considered a coincidence that Gezi, the fight against the Gülenist organization, and Davutoğlu's removal from the prime ministership coincided with the beginning of the AK Party's authoritarianism story. It was not a coincidence that, following the political liquidation of the Davutoğlu school, which was currently the most serious civil institutional intellectual infrastructure of the Turkish right, the closure of Şehir University coincided with the beginning of the civil organization of the intellectual and academic opposition.

In our country, liberal left intellectual and academic circles respected the intellectual objections of the relevant political formations that made the democratic and conscientious break. They were interested in their political formations and had expectations. The intellectuals who preferred to stay with the government because of their love or bread in the neighborhood, respected the conservative intellectual opposition, which they saw as the voice of their conscience, which they suppressed. They always followed them under the stairs, so to speak, to avoid being noticed. Like the left political opposition, liberal intellectuals always expected the opposing conservative intellectuals and politicians to be able to convince at least some of the neighborhood's residents. For this purpose, CHP and opposition media gave considerable platform support to these intellectuals and politicians in the 2023 elections. However, everyone, biased or impartial, saw the fact that conservative intellectuals and politicians could not convince the neighborhood residents. This fact could turn into anger in the left-wing opposition over time, and the opposition turned towards politicians from the neighborhood.

Today, although Karar Newspaper is the flagship of the opposition voters, it is regarded with distance by the majority of the voters in the neighborhood. Perhaps, for the neighborhood residents, this newspaper is perceived as a popular CHP-supporting opposition newspaper, despite its superior quality and even its sensitivity not to appear anti-Erdogan. Publishing platforms such as Perspective and Serbestiyet, on the other hand, do not suffer from communication problems appropriate to their missions, as their readership profile is a narrow intellectual elite.

Perhaps similar reasons lie at the core of the neighborhood's problems of not seeing, not hearing, or not taking seriously the decisions against Karar Newspaper, Future, and perhaps DEVA. The most obvious reason is that the timing of their break from the AK Party and the ending of their personal stories in the party-circle coincided. Another issue is the problem of not being able to explain the views of the neighborhood residents in association with CHP or left intellectuals, who are strangers and others.

I can give Eurovision 2024 as the most obvious example in this regard. As you know, the relevant song contest ironically continues to reflect gay, lesbian or heretic Olympics propaganda. Recently, a CHP official, perhaps without thinking, said to the press, "One of our first actions when we come to power will be to participate in Eurovision." A friend of mine from the neighborhood said, "You are standing on the same side with the CHP for your political interests", which was thought-provoking. Perhaps this was the separation of the neighborhood that YRP was able to achieve.

Conservative intellectuals and politicians must base their departure from one of the AKP and CHP, and their cooperation with the other when necessary, on reasonable structural justifications. There is a need to be convinced that their rupture is not due to personal problems but to social or social conscience issues. The first condition of this persuasion is to ensure that the critical, reasonable and conscientious view shared with the public after 2015 or 2019 is also reflected in the stories of the pre-breaks.

Meanwhile, it is necessary to see that a new economy with a technological infrastructure or the current social-economic crises have no longer made identity politics valid for the younger generations and the middle class. It is also debatable how long there will be a decisive electorate based on identity and power politics that is appetizing for the post-AKP period. It is obvious that the mass stuck in identity politics after the AK Party will become radicalized. However, it seems that the search for a reasonably nationalist and religious decisive right-wing center that reflects the Eurovision sensitivity above will continue in the neighbourhood.

To the extent that right-wing opposition intellectuals and politicians can get rid of the burden of the past or separate themselves, they may be able to contribute to the construction of this new center in theory and practice.