31 Mart yerel seçimleri sonrası dört yıllık seçimsiz bir döneme girdik. Seçimlerin Cumhurbaşkanı Erdoğan ve AK Parti’nin kaybetmesi ve CHP’nin, YRP’nin ve DEM’in başarısıyla sonuçlanmasıyla siyaset canlandı. 

Geçen haftaki anti-demokratik ve hukuksuz 1 Mayıs yasaklamaları, Erdoğan-Özel görüşmesi, Yeni Anayasa tartışmaları, İYİ Parti’de Meral Akşener döneminin hayal kırıklığıyla bitmesi ve vicdansızlığa varan boyutlarda hayat pahalılığı sorunları, siyasetin canlı bir şekilde devam edeceğinin, siyasi alanda önemli değişimler yaşanacağının ve kartların yeniden karılacağının göstergesiydi.

Bununla birlikte bundan sonraki dönemin ana günden maddelerinden birinin, çoklu krizler yaşayan ve kritik savaşlar eşiğinde olan küreselleşen dünyamızda Türk dış politikası ve uygulaması olacağı da şüphesiz. 

Coğrafi olarak küçücük Gazze’de İsrail devletinin yarattığı soykırımın ve İran-İsrail çatışmasının bölgesel ve küresel ölçekte tektonik taşları sarsması ve oyun değiştirici etkisi, dış politika alanının önemini gösteriyordu. 

Yaşadığımız küreselleşen dünyada Gazze, bir taraftan Amerika ve Çin arasında Soğuk Savaş 2.0 ya da III. Dünya Savaşı riskini artırırken, diğer taraftan da başta iklim krizi olmak üzere, eşitsizlik, dışlanma, hayat pahalılığı, yoksulluk, kültür savaşları, kutuplaşma, yaşlanma ve mülteci akınları da geleceği belirsiz, güvensiz ve tehlikeli hale getiriyor. 

Bu sorunlara dijitalleşmenin ve yapay zekânın ne kadar çözüm olacağı ya da aksine bu sorunları derinleştirip derinleştirmeyeceği sorusuna da hâlâ yanıt bulunabilmiş değil. 

Bu sorunları daha da karmaşıklaştıran gelişme ise, II. Dünya savaşı sonrası Batı eksenli liberal düzenin bitimini, ama yeni düzenin hâlâ doğamamasını, dolayısıyla “uluslararası sistemde geçiş dönemi”ni yaşamamız. Ve altını çizerek vurgulayalım: Geçiş dönemi aynı zamanda endişenin, kaygının ötesinde savaş ve kıyamet riskinin ciddi derecede arttığı “tehlike dönemi” de. 

Karanlık, belirsiz, riskli bir tehlike döneminden geçiyoruz. Bu dönem hakkında, Perspektifve Karar’da yayımlanan yazılarımda vurguladığım gibi, beş gelişmeyi biliyoruz:

Birincisi, küreselleşen dünya artık Amerika ve Batı’nın hegemon olduğu tek kutuplu bir yapıda değil, aksine tek-kutuplu olmayan, çok kutuplu ya da çok kümeli bir yapıya sahip;

İkincisi, gerek Ukrayna Savaşı, gerek Gazze, gerekse de İsrail-İran çatışması, dünya siyasetinin bir boyutunun “büyük güçler çatışması”, diğer boyutunun da orta ve gelişen Batı-dışı güçleri içeren “Küresel Güney ve bölgesel ve küresel süreçlere etkisi” olduğunu bize söylüyor. 

Üçüncüsü, Küresel Güney’de yer alan Batı-dışı aktörlerin, Batı’ya ya da Çin’e yakın olmak yerine kendi dış politikalarını ve yol haritalarını belirleme kararı aldıklarını, hem bu iki güçten bağımsız hem de stratejik bir dış politika izleme tercihi yaptığını görüyoruz: Bu tercihe, “stratejik otonomi” diyoruz;

Dördüncüsü, ne olacağını bilmediğimiz ama tek kutuplu olmayacağını bildiğimiz gelecekte büyük güçler ile stratejik otonomi uygulayan ülkeler arasındaki ilişkiler, yaptıkları ittifaklar ve işbirliği, geleceğin belirlenmesinde kritik rol oynayacak bir nitelik taşıyor. 

Beşincisi, bu ilişkiler içinde Küresel Güney içindeki ülkeler arasındaki ilişkileri çıkar kadar norm/değerler de belirliyor; bu da bize aktörler arası ilişkilerde işbirliği ve birlikte çalışma kadar, rekabet ve çatışmanın da mümkün olduğunu söylüyor. Hatta, benim okumam içinde ve Türkiye bağlamında (Hindistan ve Brezilya ile ilişkiler), rekabet ve çatışma bugün için işbirliği ve birlikte çalışmanın önüne geçmiş durumda. 

Geçiş dönemini yaşayan bu dünyaya, “Batı-sonrası dünya” diyoruz. 

Türkiye, Batı-sonrası dünyanın önemli bir aktörü, bölgesel anlamda kilit konumda, dış politikasında stratejik otonomi uyguluyor. Bununla birlikte fırsatlar kadar riskler ve meydan okumalarla da karşı karşıya; hatta, daha önceki yazılarımda vurguladığım gibi, meydan okumalar ve risklerin fırsatlardan çok daha fazla olduğu bir geçiş döneminden geçiyoruz. 

Fakat aşağıda yedi maddede analiz edeceğim gibi, Türk dış politikasının stratejik otonomi uygulamasının düzeltilmesi gerekiyor, zira var olan haliyle ciddi sorunlar ve eksikler içeriyor.

Küresel Güney: Rekabet mi, İşbirliği mi?

Soğuk Savaş döneminde ve 1980’li yıllarda dünyaya “I. Dünya” (Batı), “II. Dünya” (Sovyetler egemenliğinde Doğu Avrupa) ve “III. Dünya” (Latin Amerika’dan Afrika, Ortadoğu, Güney Asya’ya uzanan coğrafyada yer alan az gelişmiş ve gelişmekte olan ülkeler) olarak ya da “Dünya (Kapitalist) Sistemi” anlayışı içinde gelişmiş/emperyalist “Merkez” ülkeler, az gelişmiş ve sömürgeleştirilmiş “Uydu” ülkeler ve Türkiye’yi de içine alan, gelişmekte olan “Yarı Uydu” ülkeler olarak bakıyorduk. 

Soğuk Savaş’ın bitimiyle SSCB çöküp II. Dünya ve iki kutuplu sona erince, otomatik olarak III. Dünya kavramı da geçerliliğini yitirdi. 1990’da başlayan tek kutuplu Soğuk Savaş-sonrası dünyada da hiçbir zaman düzen, barış ve istikrar sağlanamadığı gibi, çoklu krizler ve sistemin tıkanması sorunları ciddi boyut kazandı. 

Son 20 yılda Çin’in ve Asya’nın yükselişiyle “Batı ve Gerisi” ya da “Batı ve Batı-dışı” kavramları gündeme gelirken, Türkiye’nin de dahil olduğu gelişmekte olan ve orta güç kategorisinde yer alan ülkelerin de giderek bölgesel ve küresel önem ve etki kazandığını gördük. 

Bu ülkeler, G20, BRICS+6 ve diğer kümelenmelerle bugün ve yarının “kilit aktörleri-bölgesel-küresel güçleri” olarak hareket ettikleri gibi, ne Batı’ya ne de Çin’e bağlı kalmayı kabul ettiler. “Masada biz de varız; oyunun kurulumu ve oynanması bizsiz olmaz” dediler. Bu ülkelerin oluşturduğu yapıya “Küresel Güney” diyoruz. 

Bugün küreselleşen dünyayı, daha doğrusu Batı-sonrası dünyayı, “Küresel Batı”; “Küresel Batı-dışı” ve “Küresel Güney” alanlarını/kategorilerini ve bu alanlar arası ilişkileri içeren bir dünya olarak düşünebiliriz.

Stratejik Otonomi: Evet ama Nasıl?

Batı-sonrası dünyanın daha önceki dönemlerden önemli bir farkını vurgulayalım: Batı-dışı dünyada yer alan, büyük güç kategorisinde yer almayan, bununla birlikte orta güç ya da gelişmekte olan güç konumu ve kapasitesine sahip olsa bile özellikle bölgesel, fakat küresel ölçekte de etkili olabilecek ülkelerin dış politikalarını kendilerinin belirleme ve uygulama tercihinde bulunmaları.

Batı’ya ya da yükselen güç Çin’e bağlı ya da çıpalı olmadan kendi dış politika karar ve stratejilerini alma tercihine “stratejik otonomi” diyoruz. Stratejik otonomiye benzer olarak “aktif bağlantısızlık” ya da “stratejik bağlantısızlık” kavramları kullanılsa da, stratejik otonomi kavramının siyasi, kamusal ve akademik tartışma ortamında giderek artan bir şekilde kullanıldığını görüyoruz. 

Türkiye bağlamında bu noktaları vurgulamamın nedeni şu:

Birincisi, stratejik otonomi tercihi, sadece Türk dış politikasında değil, özellikle Batı-sonrası dünyanın bir özelliği olarak bu dünyanın etkili aktörleri olan Hindistan, Brezilya, Güney Afrika, Suudi Arabistan, Endonezya vb. ülkeler tarafından da kullanılıyor.

İkincisi, Türkiye’nin Batı-sonrası dünyada dış politikasını belirlerken yaptığı stratejik otonomi tercihi doğru bir tercih. Bu aynı zamanda stratejik otonomi tercihinin sadece iktidarın değil, muhalefetin de tercihi olması gerektiği anlamına geliyor. Muhalefetin dış politikaya yaklaşımında stratejik otonomi ve uygulaması üzerine eğilmesi doğru karar olacaktır.

Üçüncüsü, dünya örneklerine karşılaştırmalı olarak baktığımız zaman, Türkiye örneğinden farklı olarak, dış politikada stratejik otonomi tercihinin ülke içinde rekabetçi otoriterlik ya da rejim güvenliği ile direkt bağlantılı olmadığını görüyoruz. Stratejik otonomi uygulayan, örneğin Hindistan, Brezilya, Güney Afrika’da, ülke içinde farklı derecelerde rekabetçi otoriterlik yönetimde belirleyici olsa da, stratejik otonomi tercihi içerideki rejim güvenliği ile bağlantılı uygulamaya sokulmuyor.

Türkiye örneğindeyse, dışarıda stratejik otonomi, içeride rejim güvenliği bağlantısı çok fazla. İç politika, dış politika söylem ve tavrında çok etkili olabiliyor, bu da dış politikada etki kaybına, tutarsızlıklara ve güven sorununa yol açabiliyor (örneğin yerel seçim yenilgisinden sonra İsrail ile ilişkilerde yapılan ciddi u-dönüşü).

Dördüncüsü, stratejik otonomi, ülke içi rekabetçi otoriterliğin ya da rejim güvenliğinin bir sonucu değil, özünde, dış politika belirlenmesinde stratejik bir tercih. Bu da bölgesel ve küresel gelişmelerin, ülkenin güç ve insan kapasitesinin ve sermayesinin doğru okunmasının ve doğru/yerinde stratejik kararların alınmasının önemini ortaya çıkarıyor. 

Bu bağlamda temel soruların başında, stratejik otonominin ne kadar stratejik olduğu, alınan kararların ne kadar ideolojik değil stratejik alındığı sorusunu gündeme getiriyor.

Türkiye’nin, Ukrayna Savaşı boyunca konumu ile Gazze meselesindeki konumu arasındaki fark, buna karşın Hindistan, Brezilya, Güney Afrika ve Suudi Arabistan’ın dış politika manevraları göz önünde bulundurulduğunda, Türkiye bu ülkeler içinde stratejik otonomisi en az stratejik olan aktör konumunda.

Beşincisi, Türkiye örneğinde gördüğümüz dış politikada stratejik otonomi tercihi ile “al-ver ilişkisi” (transactionalism) uygulaması arasındaki direkt ve güçlü bağlantının, diğer ülke örneklerinde olmadığını görüyoruz. Stratejik otonomi tercihi al-ver ilişkisini gerekli ve belirleyici kılmıyor; içerse bile uygulama dozu ve içeriği çok önemli.  

Yine karşılaştırmalı örneklerle bakarsak, son dönemde etkili olan Hindistan, Brezilya, Güney Afrika ve Suudi Arabistan örneklerinde al-ver ilişkisinin olmadığını ya da derecesinin düşük olduğunu görüyoruz. Buna karşı Türkiye’nin dış politikada ve özellikle Batı ile ilişkilerinde al-ver ilişkisine çok bağlı kalması kendi zararına oluyor, algısını ve itibarını olumsuz etkiliyor ve etkisini azaltıyor (örneğin, İsveç’in NATO üyeliğinin stratejik öneminin görülmemesi ve sürecin uzatılması, mültecileri ülke içinde tutma konumu, anti-Batıcı retoriğin sürekli kamusal alan ve medyada dile getirilmesi).  

Altıncısı, stratejik otonomi tercihinin etkili bir tarzda uygulamaya sokulması, dış politika yapımında, dış politikanın üç boyutu olan “çevre”yi doğru okuma, “kapasite”yi iyi tanımlama ve doğru “stratejik” kararlar almayı gerekli kılıyor. Bu da ancak dış politika yapım sürecinde kurumsallaşmayı ve kapsayıcılığı öne çıkarmayla oluyor.

Hakan Fidan’ın bakan olmasıyla bu yönde belli derecede adımlar atılsa bile, hâlâ yeterli düzeyde farklı fikirlerden ve kurumlardan yararlanma olmuyor; içe kapalı ve aynı düşünen dar grup temelinde çalışma devam ediyor. Eleştiriye ve farklı fikirlere/okumalara açık olmayan stratejik otonominin strateji ve otonomi ayağında eksiklikler oluşuyor. 

Yedincisi, Türkiye, stratejik otonomi uygulayan ülkeler içinde Batı, AB, NATO ile hem tarihsel hem kurumsal hem stratejik çıpası olan tek ülke. Bu anlamda, Türk dış politikasının stratejik otonomi tercihi içinde Batı çıpası, ilişkiler ne kadar durgun hatta durmuş olsa bile, “vizyon, kapasite ve strateji” ekseninde ihmal edilemeyecek bir konumda.

Stratejik otonominin küresel ve bölgesel ölçekte uygulamaya sokulmasında Batı’nın hâlâ stratejik çıpa olarak alınmasının ve oradan küreselleşmeye açılmanın doğru karar olduğunu düşünüyorum.  Özellikle AB, NATO, Avrupa ve Amerika ile ilişkiler stratejik vizyon ve çıpa içinde görülürken, Batı-dışı dünya ve Küresel Güney ile ilişkiler işbirliği temelinde geliştirilmeli.

Şüphesiz ki bu yapılırken, Batı ile ilişkiler, al-ver ilişkisinin derecesi ve alanı düşük, kurallar dünyası ile esnek ittifakların beraber yaşama geçirildiği, iç siyaset ve rejim güvenliği odaklanmasının az, fakat stratejik, kapsayıcı ve kurumsal olmanın güçlü olduğu bir tarzda hayata geçirilmelidir. 

Avrupa ve AB’nin Türkiye’ye ortaklık düzeyinde ve al-ver ilişkisi içinde yaklaşmasına karşı Türkiye, dış politikasında stratejik otonomi uygulamalı ama bu uygulamada Batı’yla kurumsal ve tarihsel olarak stratejik çıpası olan, buradan bölgesel ve küresel aktör olma yönünde ilerleyen bir aktör olarak hareket etmelidir. 

Stratejik otonomi, hem stratejik hem de otonomi temelinde uygulamaya sokulmalıdır. 

Tam da yüzyıl önce, Atatürk’ün “aktif tarafsızlık” kavramı içinde Batı ile stratejik çıpası olan ama bölgesel ve küresel vizyon sahibi olan itibarlı dış politika anlayışında olduğu gibi. 

Batı-sonrası dünyada Türkiye ve Türk dış politikası değerlendirmemize devam edeceğim…

After the March 31 local elections, we entered a four-year period without elections. Politics revived after the elections resulted in the loss of President Erdoğan and the AK Party and the success of the CHP, YRP and DEM. 

Last week's anti-democratic and unlawful May 1 bans, the Erdogan-Private meeting, the New Constitution discussions, the disappointing end of Meral Akşener's term in the İYİ Party, and the cost of living problems bordering on unconscionable levels indicate that politics will continue vigorously and that there will be significant changes in the political arena. and it was an indication that the cards would be shuffled again.

However, there is no doubt that one of the main issues of the next period will be Turkish foreign policy and practice in our globalizing world, which is experiencing multiple crises and on the verge of critical wars. 

The genocide perpetrated by the Israeli state in geographically tiny Gaza and the Iran-Israel conflict's shaking of tectonic stones on a regional and global scale and its game-changing effect showed the importance of the field of foreign policy. 

In the globalizing world we live in, Gaza, on the one hand, is in Cold War 2.0 or III between America and China. While it increases the risk of World War II, on the other hand, especially the climate crisis, inequality, exclusion, high cost of living, poverty, culture wars, polarization, aging and refugee influxes also make the future uncertain, insecure and dangerous. 

There is still no answer to the question of how much digitalization and artificial intelligence will be a solution to these problems or, on the contrary, whether they will deepen these problems. 

The development that further complicated these problems was the Second World War. We are experiencing the end of the Western-oriented liberal order after the World War, but the new order has not yet been born, and therefore we are experiencing a "transitional period in the international system". And let's underline it: The transition period is also the " period of danger " , where, beyond anxiety and worry, the risk of war and apocalypse increases significantly . 

We are going through a dark, uncertain, risky period of danger. As I emphasized in my articles published in Perspective and Karar , we know five developments about this period :

Firstly , the globalizing world is no longer in a unipolar structure where America and the West are hegemons, but on the contrary, it has a non-unipolar, multi-polar or multi-cluster structure;

Secondly , both the Ukrainian War, Gaza and the Israel-Iran conflict tell us that one dimension of world politics is the " great power conflict " and the other dimension is the " Global South and its impact on regional and global processes " , which includes the middle and developing non-Western powers. . 

Thirdly , we see that non-Western actors in the Global South have decided to determine their own foreign policies and road maps instead of being close to the West or China, and have chosen to pursue a foreign policy that is both independent of these two powers and strategic: We call this choice “ strategic autonomy ”;

Fourthly , in the future, where we do not know what will happen but we know that it will not be unipolar, the relations, alliances and cooperation between the great powers and the countries that exercise strategic autonomy will play a critical role in determining the future. 

Fifth , within these relations, norms/values ​​as well as interests determine the relations between countries in the Global South; This tells us that competition and conflict, as well as cooperation and cooperation, are possible in relations between actors. In fact, in my reading and in the context of Turkey (relations with India and Brazil), competition and conflict have now taken precedence over cooperation and working together. 

We call this world going through a transition period the " post-Western world ". 

Turkey is an important actor in the post-Western world, in a key regional position, and exercises strategic autonomy in its foreign policy. However, it faces risks and challenges as well as opportunities; In fact, as I emphasized in my previous articles, we are going through a transition period where challenges and risks far outweigh the opportunities. 

However, as I will analyze in seven articles below, the implementation of strategic autonomy in Turkish foreign policy needs to be corrected, because in its current form it contains serious problems and shortcomings.

Global South: Competition or Cooperation?

During the Cold War and the 1980s, the world was divided into " World I " ( West ) and " World II". World ” (Eastern Europe under Soviet rule) and “ III. World ” (underdeveloped and developing countries located in the geography extending from Latin America to Africa, the Middle East and South Asia) or developed/imperialist “ Center ” countries within the understanding of the “World (Capitalist) System”, underdeveloped and colonized countries. We were looking at it as  " Satellite " countries and developing " Semi-Satellite " countries , including Turkey .

With the end of the Cold War, the USSR collapsed and World War II collapsed. When the world and bipolar ends, automatically III. The concept of the world has also lost its validity. In the unipolar post-Cold War world that started in 1990, order, peace and stability were never achieved, and the problems of multiple crises and system blockage gained serious dimensions. 

While the concepts of "West and the Rest" or "West and Non-West" have come to the fore with the rise of China and Asia in the last 20 years, developing and middle power countries, including Turkey, are increasingly gaining regional and global importance. and we saw that it gained influence. 

These countries, acting as the “key actors-regional-global powers” ​​of today and tomorrow with the G20 , BRICS+6 and other clusters, have agreed to remain loyal neither to the West nor to China. “We are also at the table; "The installation and play of the game would not be possible without us," they said. We call the structure formed by these countries " Global South ". 

Today, we refer to the globalizing world, or more precisely the post-Western world, as the “ Global West ”; We can think of it as a world that includes the “ Global Non-West ” and “ Global South ” areas/categories and the relations between these areas.

Strategic Autonomy: Yes, but How?

Let us emphasize an important difference of the post-Western world from previous periods: The countries in the non-Western world, which are not in the great power category, but have the position and capacity of a middle power or developing power, can be influential especially on a regional but also global scale. They choose to determine and implement their own foreign policies.

We call the choice to make one's own foreign policy decisions and strategies without being dependent or anchored on the West or the rising power China as " strategic autonomy ". Although the concepts of " active non-alignment " or " strategic non-alignment " are used similar to strategic autonomy , we see that the concept of strategic autonomy is increasingly used in the political, public and academic debate environment. 

The reason why I emphasize these points in the context of Türkiye is this:

First , the preference for strategic autonomy is evident not only in Turkish foreign policy, but especially in the post-Western world, as a feature of the influential actors of this world, such as India, Brazil, South Africa, Saudi Arabia, Indonesia, etc. It is also used by countries.

Secondly , Turkey's choice of strategic autonomy while determining its foreign policy in the post-Western world is the right choice. This also means that the choice of strategic autonomy should be the choice of not only the government but also the opposition. It would be the right decision for the opposition to focus on strategic autonomy and its implementation in its approach to foreign policy.

Third , when we look at world examples comparatively, we see that, unlike the Turkish example, the choice of strategic autonomy in foreign policy is not directly linked to competitive authoritarianism or regime security within the country. In countries that practice strategic autonomy, such as India, Brazil and South Africa, although different degrees of competitive authoritarianism within the country are decisive in governance, the choice of strategic autonomy is not put into practice in connection with internal regime security.

In the case of Türkiye, there is a lot of connection between strategic autonomy abroad and regime security at home. Domestic politics can be very influential in foreign policy discourse and attitude, which can lead to loss of influence, inconsistencies and trust problems in foreign policy (for example, the serious u-turn in relations with Israel after the local election defeat).

Fourth , strategic autonomy is not a result of domestic competitive authoritarianism or regime security, but is, in essence, a strategic choice in foreign policy making. This reveals the importance of correctly reading regional and global developments, the country's power, human capacity and capital, and making the right/on-the-spot strategic decisions. 

In this context, one of the main questions raises the question of how strategic the strategic autonomy is and how strategic the decisions are made, not ideological.

Considering the difference between Turkey's position during the Ukraine War and its position on the Gaza issue, as well as the foreign policy maneuvers of India, Brazil, South Africa and Saudi Arabia, Turkey is the actor with the least strategic autonomy among these countries.

Fifthly , we see that the direct and strong connection between the preference for strategic autonomy in foreign policy and the practice of "give and take relationship" ( transactionalism ) in foreign policy, which we see in the example of Turkey, is not present in the examples of other countries. The choice of strategic autonomy does not make the give-and-take relationship necessary and decisive; Even if it contains, the application dose and content are very important.  

Again, if we look at comparative examples, we see that there is no give-and-take relationship or its degree is low in the recently influential examples of India, Brazil, South Africa and Saudi Arabia. On the other hand, Turkey's adherence to a give-and-take relationship in foreign policy, especially in its relations with the West, is to its own detriment, negatively affects its perception and reputation, and reduces its impact (for example, not seeing the strategic importance of Sweden's NATO membership and prolonging the process, keeping refugees in the country). position, the constant expression of anti-Western rhetoric in the public sphere and the media).  

Sixthly , effectively implementing the strategic autonomy choice requires reading the "environment" correctly, defining "capacity" well and making the right "strategic" decisions, which are the three dimensions of foreign policy, in foreign policy making. This can only be achieved by emphasizing institutionalization and inclusiveness in the foreign policy-making process.

Even though certain steps have been taken in this direction since Hakan Fidan became minister, there is still not enough benefit from different ideas and institutions; The work continues on the basis of a closed and like-minded narrow group. There are deficiencies in the strategy and autonomy pillars of strategic autonomy, which are not open to criticism and different ideas/readings. 

Seventhly , Turkey is the only country among the countries that practice strategic autonomy to have historical, institutional and strategic anchors with the West, the EU and NATO. In this sense, within the strategic autonomy preference of Turkish foreign policy, the Western anchor is in a position that cannot be neglected on the axis of " vision, capacity and strategy " , no matter how stagnant or even stopped the relations are .

I think it is the right decision to still take the West as the strategic anchor in the implementation of strategic autonomy on a global and regional scale and to open up to globalization from there. While relations with the EU, NATO, Europe and America are seen as a strategic vision and anchor, relations with the non-Western world and the Global South should be developed on the basis of cooperation.

Undoubtedly, while doing this, relations with the West should be implemented in a way where the degree and scope of the give-and-take relationship is low, the world of rules and flexible alliances are implemented together, the focus on domestic politics and regime security is low, but strategic, inclusive and institutional is strong. 

As opposed to Europe and the EU approaching Turkey at the level of partnership and in a give-and-take relationship, Turkey should implement strategic autonomy in its foreign policy, but in this practice, it should act as an actor that has an institutional and historical strategic anchor with the West and progresses towards becoming a regional and global actor. must move. 

Strategic autonomy should be implemented on both a strategic and autonomous basis. 

Just like a century ago, in Atatürk's reputable foreign policy approach, which had a strategic anchor with the West within the concept of "active neutrality" but had a regional and global vision. 

I will continue our evaluation of Türkiye and Turkish foreign policy in the post-Western world…