Rusya’nın 24 Şubat 2022’de Ukrayna’yı işgali ve iki yıldır süren savaş; Hamas’ın 7 Ekim 2023’te 1.000’den fazla sivili öldürdüğü terör saldırısından sonra İsrail devletinin Gazze ve Refah’ta soykırım niteliğinde yaptığı saldırılar ve bu saldırılara başta Amerika, Almanya, İngiltere olmak üzere çoğu Batı devletinin destek vermesi… Bu gelişmeler sadece savaş durumunu  uluslararası gündemin merkezine yerleştirmedi, aynı zamanda, 1945 sonrası kurulan Batı merkezli liberal dünya düzenini de bitme noktasına getirirken, demokrasi, insan hakları, aydınlanma, uluslararası kurallar ve normalar üzerine inşa edilmiş Batı ve Batı modernitesi düşüncesine de büyük zarar verdi.

Uluslararası ilişkilerde ve dünya siyasetinde “sistemsel geçiş”i yaşadığımız bir döneme de girmiş olduk. Savaş ve sistemsel geçiş durumlarını birlikte yaşıyoruz. Var olan Batı merkezli sistem, diğer bir deyişle “Eski” ölüyor; ama “Yeni”nin daha doğmadığı ve nasıl şekilleneceğini tam olarak bilmediğimiz bir geçiş dönemindeyiz. 

Yeni, “Batı-sonrası bir dünya” olacak. Bunu biliyoruz; ama Batı sonrası dünya nasıl şekillenecek? Elimizde veriler olmasına rağmen tam olarak bilmiyoruz. 

Bu süreçte başta Amerika olmak üzere, Çin ve diğer Batı-dışı aktörler ve Türkiye’nin de içinde olduğu Küresel Güney’de yer alan aktörler kendilerini yeniden konumlama girişimindeler.

Amerikan Başkanlık seçim sürecinde son dönemde yaşananlar, aşağıda açıklayacağım gibi, bu bağlamda oluşuyor ve seçimlerin sadece Amerika değil, Batı-sonrası dünyanın şekillenmesinde de ne kadar kritik önemde olduğunu gösteriyor.  

Batı Sonrası Dünya

İlk önce Batı-sonrası dünyadan neyi anlıyoruz, elimizde olan verilerle bakalım. Bu verileri aşağıda altı maddede sıralayalım:

Birincisi, küreselleşen dünya artık Amerika ve Batı’nın hegemon olduğu tek kutuplu bir yapıda değil, aksine çok kutuplu (multipolar) ya da çok kümeli (multiplex) bir yapıya sahip olacak. Amerika, Batı ve hâkim oldukları uluslararası ve bölgesel kurumlar ne olayların ve krizlerin oluşumunu engelleyebiliyor ne de çözümünü sağlayabiliyorlar. Bununla birlikte, altını çizelim, bu, Amerika’nın hâlâ sitemin en güçlü aktörü olduğu gerçeğini değiştirmiyor. Dahası, Amerika ile birlikte, “Büyük Güçler” dediğimiz Avrupa devletleri ve kurumları da Batı-sonrası dünyanın önemli ve etkili aktörleri. Batı-sonrası dünya tek kutuplu olmayacak ama Batı’nın ve büyük güçlerin dünya siyasetinin ve uluslararası ilişkilerin güçlü aktörleri olduğu bir dünya olacak.

İkincisi, Çin ve Asya, Batı-dışı aktörler olarak, Yeni olanın en güçlü referans noktasını ve aktörlerini oluşturuyorlar. Batı-sonrası dünya, Amerika-Çin rekabetinin/çatışmasının belirleyici olduğu bir dünya olarak şekilleniyor. Robin Niblett, bu dünyayı, yeni çıkan önemli kitabının başlığı gibi, “Yeni Soğuk Savaş” olarak niteliyor. Amerika-Çin arasında bugün gelişen Yeni Soğuk Savaş, İkinci Dünya Savaşı sonrası Amerika-SSCB arasında yaşanan Soğuk Savaş’tan çok daha karmaşık, çok boyutlu ve çok katmanlı bir yapıya sahip. Yaşadığımız dünyada katastrofik sonuçlar doğuracak. Savaş ve iklim krizi olmak üzere, eşitsizlik, siber güvenlik, gıda ve su güvenliği vb. riskler Yeni Soğuk Savaş’ın ve Batı-sonrası dünyanın risk alanlarını oluşturuyor.

Üçüncüsü, Küresel Güney dediğimiz alanda yer alan ve daha önce “Orta Güçler” olarak adlandırdığımız önemli ülkelerin (Hindistan, Brezilya, Güney Afrika, Suudi Arabistan, Türkiye, Endonezya, İspanya, Vietnam vb. ülkeler), bu yazının sonunda Türkiye özelinde de açımlayacağım gibi, Batı’ya ya da Çin’e yakın olmak yerine kendi dış politikalarını ve yol haritalarını belirleme kararı aldıklarını, hem bu iki güce bağlı olmadan hem de stratejik olarak bağımsız bir dış politika izleme tercihini yaptığını görüyoruz. Bu tercihe, “Stratejik Otonomi” diyoruz. 

Gerek tek kutuplu olmayan, daha çok çok-kutuplu, daha doğrusu çok kümeli olacak dünyada Amerika ve Çin başta olmak üzere, diğer büyük güçlerin stratejik otonomi uygulayan ülkelerle nasıl bir ilişkiye girecekleri, gerekse de stratejik otonomi uygulayan Küresel Güney ülkeleri arasındaki ilişki biçimleri Batı-sonrası dünyanın önemli bir boyutunu oluşturuyor. 

Bu alan üzerine çalışmaların yaygınlaştığını görüyoruz. Yöneticiliğini yaptığım İstanbul Politikalar Merkezi ve önemli uluslararası düşünce kuruluşları için, tek kutuplu olmayacak Batı-sonrası dünyada stratejik otonomi ve bu tercihi yapan ülkelerin konumu önemli bir çalışma alanı olarak görülüyor.

Dördüncüsü, hem Batı hem Batı-dışı hem de Küresel Güney içinde Yeni olarak oluşan Batı-sonrası dünyanın demokrasiden sapmış, rekabetçi otoriterliğin/popülizmin tercih edildiği, güçlü liderlerin ve otoriter yönetimlerin güçlendiği ve küresel ölçekte yaygınlaştığı bir dünya olacağını varsayabiliriz. 

Demokrasi giderek küresel ölçekte zayıflıyor, var olan demokrasilere güven giderek azalıyor. Buna karşın, denge ve denetleme sevmeyen ve lidere sadakati liyakate tercih eden popülist, otoriter ya da illiberal yönetim anlayışı benimseyen liderlerin güçlendiğini görüyoruz. Otoriter liderler-otoriter yönetimler döneminin Batı-sonrası dünyanın önemli bir ortak özelliği olacağını söyleyebiliriz.

Amerikan Başkanlık Seçimleri

Bu bağlamda da, yaklaşan Amerikan Başkanlık seçimlerinin kritik önemini görmeliyiz.

Beşincisi, otoriter liderler ve otoriter yönetimler döneminin nasıl ve ne derecede gelişeceği noktasında 5 Kasım’da yapılacak Amerikan başkanlık seçimleri önemli bir dönüm noktası olacak. Eğer Trump, Amerika’da Başkanlık seçimlerini kazanırsa, güçlü liderler-otoriter yönetimler olasılığı daha da güçlenecek. Trump’ın Biden’a karşı üstünlüğü yeni ve popüler muhafazakâr ideolog J.C. Vance’i Başkan Yardımcı seçtikten sonra çok güçlenmişti. Artık, Trump’ın seçimleri kazanmasına kesin gözle bakılıyordu. Bununla birlikte, Biden ile seçimleri kaybeden Demokratlar tablosu, ilk önce Biden’ın COVID olması ve adaylıktan sağlık sorunları nedeniyle çekilmesi, ardından Başkan Yardımcısı Kamala Harris’i Başkan adayı olarak göstermesiyle değişti. Harris’e hem partisinden hem de seçimine mali yardım yapanlardan çok güçlü destek gelmesi, daha da önemlisi, Harris’in kendisine beyaz Amerika’ya seslenebilecek ve Vance kadar etkili, öğretmen, orduda çalışmış, muhafazakâr yerlerde başarılı olmuş, Çin’i iyi bilen Tim Walz’ı yardımcı olarak seçmesi tüm Başkanlık seçimi oyununu değiştirdi.  

Trump, yaşlı aday olarak tek kaldı, Vance’in etkisi azaldı, Walz konuşulmaya başlandı ve Demokratların ve Harris’in 5 Kasım’da seçimleri kazanma olasılığı arttı. Şimdi, en azından başa baş giden, hatta biraz Harris’in lehine bir seçim atmosferi doğdu. 

Başkanlık seçimlerini Harris’in kazanmasının, sadece Amerika’ya değil, Avrupa’ya, NATO’ya, AB’ye, İngiltere, Fransa, Almanya gibi aktörlere etkisi çok fazla olacaktır. Ukrayna savaşı birincil odak olacak, içine kapanan değil, Batı-sonrası dünyada liderliğini kaybetmek istemeyen bir Amerika yaratacaktır. Ve bu, güçlü lider-otoriter yönetime karşı, güçlü lider-demokrasi görüntüsü altında sergilenecektir. Bu nedenle, Amerikan Başkanlık seçimleri, Batı-sonrası dünyanın nasıl şekilleneceği noktasında, Avrupa, NATO, AB’yi de içine alan kritik önemdedir.

Altıncısı, otoriterleşme, Amerika gibi Avrupa’da da özellikle Almanya ve Fransa örneklerinde; İtalya ve Hollanda gibi ülkelerde de aşırı sağın, yabancı ve göçmen düşmanlığının, İslam korkusu altında  yürütülen ırkçı eylemlerin ve Macaristan örneğinde olduğu gibi illiberal normların desteklenmesi temelinde güçleniyor ve yaygınlaşıyor. Gazze ve Refah’ta İsrail devletinin soykırım niteliğinde yarattığı insan ve mekân trajedisine göz yummak, Batı ve Batı modernitesi düşüncesine büyük zarar veriyor.

Batı ile Batı-dışı alan arasında normlar arası farklılaşma ve çatışma, ikincinin normlarının öne çıktığı benzeşmeye doğru evriliyor. Batı değerlerinin evrensel olduğunu kabul eden anlayışın sonuna Gazze meselesiyle gelindi. Artık karşımızda, demokrasiden sapmış, farklılıkları ötekileştiren, soykırım düzeyinde uygulamalara bile destek veren “illiberal bir Avrupa” var. Avrupa, kendisini tanımlayan normlardan bir bir kopuyor. Tabii bunları söylerken Gazze meselesine farklı yaklaşan, Filistin’i devlet olarak tanıma sürecine girmiş ve İsrail ile ilişkilerini sorgulayan Batı devletleri olduğunu da unutmayalım.

Bu bağlamda, Batı-sonrası dünyanın önemli özelliklerinden biri de, otoriter yönetimlerle birlikte gelişen demokrasi, insan hakları, hukuk devleti gibi normlardan sapma ve devlet güvenliği, ulusal kimlik, ulusal gurur, lidere sadakat gibi normların benimsemeye başlaması oldu. Batı ile Batı-dışı arasında normlar düzeyindeki farklılaşma giderek benzeşmeye dönüştü ve Batı-içi liderler tarafından benimsendi.

Güvenlik adına demokrasiden ve insan haklarından vazgeçilmesi, Batı’nın ve Batı düşüncesinin küresel düzeyde büyük bir meşruiyet krizine girmesine ve bitme noktasına gelmesine yol açıyor. 

Türkiye ve Stratejik Otonomi

Güçlü lider-otoriter yönetim gibi, Batı-sonrası dünyada giderek önem kazanan bir diğer kavram da otoriterleşme ile birlikte sürdürülen stratejik otonomi kavramı ki bu kavram son dönemde Türk dış politikasının tanımlayıcı unsurlarının başında geliyor. 

Türkiye dış politikası son dönemde dört unsurun birlikteliğinde hareket ediyor: (a) Batı- sonrası dünyada yaşıyoruz görüşünün kabulü; (b) bu dünyada stratejik otonomi doğru tercihtir kararı; (c) rejim güvenliği temelinde otoriter yönetim meşrudur uygulaması; (d) dış politika al-ver ilişkileri (transactional) içinde yürütülebilir düşüncesi. 

Türkiye, Batı-sonrası dünyanın önemli bir aktörü, bölgesel anlamda kilit konumda, dış politikasında stratejik otonomi uyguluyor. Bununla birlikte fırsatlar kadar riskler ve meydan okumalarla da karşı karşıya. Batı-sorası dünyanın şekillenme döneminde Türkiye için meydan okumaların ve risklerin fırsatlardan çok da fazla olduğu bir geçiş döneminden geçtiğimizi görmeliyiz. 

Üç tarafı sistem değiştirici savaşlarla (Ukrayna, Gazze, İsrail-İran-Azerbaycan-Ermenistan-Afganistan) çevrili Türkiye, Batı-sonrası dünyanın nasıl şekilleneceğini doğru okumalı, liyakat temelinde hareket etmeli, bilgiye dayalı, farklı görüşleri ciddiye alan ve kapsayıcı bir dış politika yapım sürecini yaşama geçirmelidir.

Dahası, sadece Türkiye değil, Küresel Güney içinde yer alan orta güç ya da gelişmekte olan güç olarak kabul edilen ülkeler Amerika ya da Çin eksenli bir politika izlemeyip kendi dış politikalarını kendileri belirleme ve o yönde hareket etme tercihinde bulunuyorlar. Batı’ya ya da yükselen güç Çin’e bağlı ya da çıpalı olmadan kendi dış politika karar ve stratejilerini alma tercihini yaparak “stratejik otonomi” uyguluyorlar. Stratejik otonominin demokrasiyi gerekli kılmadığını, otoriterleşmeyle birlikte hareket edebildiğini vurgulayalım. Bu tercihi yapan ülkelerin farklı derecelerde otoriter yönetimlere sahip olduğunu görüyoruz.

Türkiye’den farklı olarak, stratejik otonomi uygulayan, örneğin Hindistan, Brezilya, Güney Afrika’da, ülke içinde farklı derecelerde rekabetçi otoriter yönetimler olsa da, stratejik otonomi tercihi içerideki rejim güvenliği ile bağlantılı uygulamaya sokulmuyor. Türkiye örneğindeyse, dışarıda stratejik otonomi, içeride rejim güvenliği bağlantısı çok fazla. İç politika, dış politika söylem ve tavrında çok etkili olabiliyor, bu da dış politikada etki kaybına, tutarsızlıklara ve güven sorununa yol açıyor.

Türkiye’nin, Ukrayna savaşı boyunca konumu ile Gazze meselesindeki konumu arasındaki fark, buna karşın Hindistan, Brezilya, Güney Afrika ve Suudi Arabistan’ın dış politika manevraları göz önünde bulundurulduğunda, Türkiye bu ülkeler içinde stratejik otonomisi en az stratejik olan aktör konumunda. Bunun temel nedeni, dış politikada stratejik otonomi tercihinin bir taraftan rejim güvenliği ile çok bağlantılı olmasıyken, diğer taraftan da dış politikanın “al-ver ilişkisi” temelinde götürülmesi. Al-ver ilişkisinin de diğer ülke örneklerinde olmadığını görüyoruz. 

Örneğin, son dönemde etkili olan Hindistan, Brezilya, Güney Afrika ve Suudi Arabistan örneklerinde dış politika tercihlerinde rejim güvenliği ve al-ver ilişkisi yer almıyor. Buna karşın Türkiye’nin dış politikada ve özellikle Batı ile ilişkilerinde rejim güvenliği ve al-ver ilişkisine çok bağlı kalması kendi zararına oluyor, algısını ve itibarını olumsuz etkiliyor ve etkisini azaltıyor (İsveç’in NATO üyeliğinin Batı için kritik öneminin anlaşılmaması, mülteci sorununun Batı tarafından Türkiye’yle özdeşleştirilmesi, Türkiye’nin çok başarılı olarak yaptığı ve Ankara’da gerçekleştirdiği ülkelerarası esir ve  casus takasından bir gün sonra Instagram’ı kapatması ve bu başarı yerine rejim güvenliği adına Instagram’ı kapatan ülke konumuna düşmesi örneklerinde olduğu gibi).

Türkiye, stratejik otonomi uygulayan ülkeler içinde, Batı, AB, NATO ile hem tarihsel hem kurumsal hem de stratejik çıpası olan tek ülke. Bu farkın önemi, Türkiye dış politika yapımcıları tarafından yeterince anlaşılmıyor. Bu anlamda, Türk dış politikasının stratejik otonomi tercihi içinde Batı çıpası, ilişkiler ne kadar durmuş olsa bile, “vizyon-kapasite ve strateji” ekseninde ihmal edilemeyecek bir önemde ve konumda. Stratejik otonominin küresel ve bölgesel ölçekte uygulamaya sokulmasında Batı’nın hâlâ stratejik çıpa olarak alınmasının ve oradan küreselleşmeye açılmanın doğru karar olduğunu düşünüyorum. 

Özellikle AB, NATO, Avrupa ve Amerika ile ilişkiler stratejik vizyon ve çıpa içinde görülürken, Batı-dışı dünya ve Küresel Güney ile ilişkiler işbirliği temelinde geliştirilmeli. Bu yapılırken, Amerikan Başkanlık seçimleri çok dikkatli izlenmelidir. Şüphesiz ki Batı ile ilişkiler, al-ver ilişkisinin derecesi ve kurallar dünyası ile esnek ittifakların beraber yaşama geçirildiği, iç siyaset ve rejim güvenliği odaklanmasının az olduğu, fakat stratejik, kapsayıcı ve kurumsal olmanın güçlü olduğu bir tarzda hayata geçirilmelidir.

Avrupa ve AB’nin Türkiye’ye ortaklık düzeyinde ve al-ver ilişkisi içinde yaklaşmasına karşı Türkiye tercihini, dış politikasında stratejik otonomi üzerine yapmalı, bu tercihin uygulamaya geçmesinde Batı’yla kurumsal ve tarihsel olarak stratejik çıpasını korumalı, buradan bölgesel ve küresel aktör olma yönünde hareket etmelidir.  Bu, Türkiye’yi, sadece Batı’ya ve Batı-dışına değil, Küresel Güney’e karşı da itibarlı, etkili, güvenilir bir aktör konumuna getirecek ve Batı-sonrası dünyanın etkili ve önemli bir aktörü yapacaktır.

Russia's invasion of Ukraine on February 24, 2022 and the war that has been going on for two years; The genocidal attacks carried out by the Israeli state in Gaza and Rafah after the terrorist attack in which Hamas killed more than 1,000 civilians on October 7, 2023, and the support of most Western states, especially America, Germany and England, for these attacks... These developments do not only indicate the state of war. At the same time, it brought the Western-centered liberal world order established after 1945 to its end, while also causing great damage to the idea of ​​the West and Western modernity, which was built on democracy, human rights, enlightenment, international rules and norms.

We have entered a period in which we are experiencing a " systemic transition " in international relations and world politics . We are experiencing war and systemic transition situations together. The existing Western-centered system, in other words the “Old”, is dying; But we are in a transition period where the "New" has not yet been born and we do not know exactly how it will take shape. 

There will be a new, “post-Western world”. We know this; But how will the post-Western world be shaped? Even though we have the data, we don't know exactly. 

In this process, America, China and other non-Western actors, as well as actors in the Global South, including Turkey, are attempting to reposition themselves.

The recent events in the American Presidential election process, as I will explain below, occur in this context and show how critical the elections are in shaping not only America but also the post-Western world.  

Post-Western World

First, let's look at what we understand from the post-Western world, with the data we have. Let's list this data in six items below:

First , the globalizing world will no longer have a unipolar structure in which America and the West are hegemons, but will instead have a multipolar or multiplex structure . America, the West and the international and regional institutions they dominate can neither prevent events and crises from occurring nor provide solutions. However, let us underline that this does not change the fact that America is still the most powerful actor of the system . Moreover, along with America, European states and institutions, which we call the " Great Powers ", are also important and influential actors of the post-Western world. The post-Western world will not be unipolar, but will be a world in which the West and the great powers are powerful actors in world politics and international relations.

Secondly , China and Asia, as non-Western actors, constitute the strongest reference points and actors of the New. The post-Western world is shaping up as a world dominated by America-China competition/conflict . Robin Niblett describes this world as the " New Cold War " , just like the title of his important new book . The New Cold War developing today between America and China has a much more complex, multi-dimensional and multi-layered structure than the Cold War between America and the USSR after World War II. It will have catastrophic consequences in the world we live in. War and climate crisis, inequality, cyber security, food and water security, etc. The risks constitute the risk areas of the New Cold War and the post-Western world.

Thirdly , the important countries in the area we call the Global South and which we previously called " Middle Powers " (countries such as India, Brazil, South Africa, Saudi Arabia, Turkey, Indonesia, Spain, Vietnam, etc.), as I will explain in the case of Turkey at the end of this article, We see that, instead of being close to the West or China, they decided to determine their own foreign policy and road map, and chose to pursue a foreign policy that is both independent of these two powers and strategically independent. We call this choice “ Strategic Autonomy ”. 

In a world that will not be unipolar but rather multi-polar, or rather multi-cluster, how other great powers, especially America and China, will have a relationship with countries that practice strategic autonomy, as well as the forms of relations between the countries of the Global South that practice strategic autonomy, will be post-Western. It constitutes an important dimension of the world. 

We see that studies on this field are becoming widespread. For the Istanbul Policy Center, which I manage, and important international think tanks, strategic autonomy and the position of the countries making this choice in the post-Western world, which will not be unipolar, are seen as an important field of study.

Fourthly , we can assume that the post-Western world, which is newly formed within both the West, the non-West and the Global South, will be a world that has deviated from democracy, where competitive authoritarianism/populism is preferred, where strong leaders and authoritarian governments become stronger and widespread on a global scale. 

Democracy is gradually weakening on a global scale, and trust in existing democracies is gradually decreasing. On the other hand, we see that leaders who adopt a populist, authoritarian or illiberal management approach, who do not like balance and control and prefer loyalty to the leader over merit, are getting stronger. We can say that the period of authoritarian leaders and authoritarian governments will be an important common feature of the post-Western world.

American Presidential Elections

In this context, we must see the critical importance of the upcoming American Presidential elections.

Fifth , the American presidential elections to be held on November 5 will be an important turning point in terms of how and to what extent the period of authoritarian leaders and authoritarian governments will develop. If Trump wins the Presidential elections in America, the possibility of strong leaders and authoritarian governments will become even stronger. Trump's lead over Biden was greatly strengthened after he selected the new and popular conservative ideologue JC Vance as Vice President. It was now certain that Trump would win the elections. However, the picture of Democrats losing the elections with Biden changed, first when Biden had COVID and withdrew from the candidacy due to health problems, and then when he nominated Vice President Kamala Harris as the Presidential candidate. The fact that Harris received very strong support from both her party and those who financially supported her election, and more importantly, that Harris had the right to speak to white America and be as effective as Vance, a teacher, worked in the army, was successful in conservative places, and knew China well, was Tim. Choosing Walz as his running mate changed the entire Presidential election game.  

Trump was left alone as the older candidate, Vance's influence diminished, Walz started to be talked about, and the probability of Democrats and Harris winning the elections on November 5 increased. Now, an election atmosphere has emerged that is at least neck-and-neck, and even slightly in favor of Harris. 

Harris's victory in the presidential elections will have a huge impact not only on America, but also on Europe, NATO, the EU, and actors such as the UK, France and Germany. The Ukraine war will be the primary focus, creating an America that is not withdrawn but does not want to lose its leadership in the post-Western world. And this will be displayed under the guise of strong leader-democracy, against strong leader-authoritarian rule. For this reason, the American Presidential elections are of critical importance in terms of how the post-Western world will be shaped, including Europe, NATO and the EU.

Sixthly , authoritarianism is seen in Europe as well as in America, especially in the examples of Germany and France; In countries such as Italy and the Netherlands, it is becoming stronger and more widespread on the basis of support for the far right, hostility towards foreigners and immigrants, racist actions carried out under the fear of Islam, and illiberal norms, as in the case of Hungary. Turning a blind eye to the human and spatial tragedy created by the genocidal state of Israel in Gaza and Rafah does great harm to the West and the idea of ​​Western modernity.

The differentiation and conflict between norms between the West and the non-Western sphere is evolving towards similarity in which the norms of the latter come to the fore. The understanding that accepted Western values ​​as universal came to an end with the Gaza issue. We now have an "illiberal Europe" that has deviated from democracy, marginalizes differences, and supports even genocidal practices. One by one, Europe is breaking away from the norms that define it. Of course, while saying these, let's not forget that there are Western states that approach the Gaza issue differently, have entered the process of recognizing Palestine as a state, and question their relations with Israel.

In this context, one of the important features of the post-Western world was the deviation from norms such as democracy, human rights, and the rule of law, which developed with authoritarian governments, and the adoption of norms such as state security, national identity, national pride, and loyalty to the leader. The differentiation at the level of norms between the West and the non-West gradually turned into similarity and was adopted by intra-Western leaders.

Giving up on democracy and human rights in the name of security causes the West and Western thought to enter into a major legitimacy crisis at the global level and to come to an end. 

Türkiye and Strategic Autonomy

Another concept that has become increasingly important in the post-Western world, such as strong leader-authoritarian rule, is the concept of strategic autonomy sustained along with authoritarianism , which has recently become one of the defining elements of Turkish foreign policy. 

Türkiye's foreign policy has recently been driven by four elements: (a) The acceptance of the view that we live in a post-Western world; (b) the decision that strategic autonomy is the right choice in this world; (c) the exercise of authoritarian rule is legitimate on the basis of regime security; (d) the idea that foreign policy can be carried out within  transactional relationships.

Turkey is an important actor in the post-Western world, in a key regional position, and exercises strategic autonomy in its foreign policy. However, it faces risks and challenges as well as opportunities. We must see that we are going through a transition period in which the challenges and risks for Turkey far outweigh the opportunities during the shaping of the post-Western world. 

Surrounded by system-changing wars on three sides (Ukraine, Gaza, Israel-Iran-Azerbaijan-Armenia-Afghanistan), Turkey must correctly read how the post-Western world will be shaped, act on the basis of merit, and develop an information-based, inclusive foreign policy that takes different views seriously. process should be implemented.

Moreover, not only Turkey, but also the countries considered to be middle powers or developing powers in the Global South prefer to determine their own foreign policies and act in that direction, rather than following an America- or China-centered policy. They exercise “strategic autonomy” by choosing to make their own foreign policy decisions and strategies without being dependent or anchored on the West or the rising power China. Let us emphasize that strategic autonomy does not require democracy and can act together with authoritarianism. We see that countries that make this choice have different degrees of authoritarian governments.

Unlike Turkey, although there are competitive authoritarian governments to varying degrees within the country that practice strategic autonomy, for example in India, Brazil and South Africa, the choice of strategic autonomy is not put into practice in connection with internal regime security. In the case of Türkiye, there is a lot of connection between strategic autonomy abroad and regime security at home. Domestic politics can be very influential in foreign policy discourse and attitude, which leads to loss of influence, inconsistencies and trust problems in foreign policy.

Considering the difference between Turkey's position during the Ukraine war and its position on the Gaza issue, as well as the foreign policy maneuvers of India, Brazil, South Africa and Saudi Arabia, Turkey is the actor with the least strategic autonomy among these countries. The main reason for this is that, on the one hand, the choice of strategic autonomy in foreign policy is closely linked to regime security, and on the other hand, foreign policy is based on a "give and take relationship". We see that the give-and-take relationship does not exist in other country examples. 

For example, in the recent influential examples of India, Brazil, South Africa and Saudi Arabia, regime security and the give-and-take relationship are not included in foreign policy preferences. On the other hand, Turkey's reliance on regime security and give-and-take in its foreign policy, and especially in its relations with the West, is to its own detriment, negatively affects its perception and reputation, and reduces its influence (failure to understand the critical importance of Sweden's NATO membership for the West means that the refugee problem is not being handled by the West). It is identified with Turkey, Turkey closed Instagram one day after its very successful inter-country exchange of prisoners and spies in Ankara, and instead of this success, it became the country that closed Instagram for the sake of regime security).

Among the countries that practice strategic autonomy, Turkey is the only country that has historical, institutional and strategic anchors with the West, the EU and NATO. The importance of this difference is not sufficiently understood by Turkish foreign policy makers. In this sense, within the strategic autonomy preference of Turkish foreign policy, the Western anchor is of an importance and position that cannot be neglected in the " vision-capacity and strategy " axis , even if the relations are at a standstill . I think it is the right decision to still take the West as the strategic anchor in the implementation of strategic autonomy on a global and regional scale and to open up to globalization from there. 

While relations with the EU, NATO, Europe and America are seen as a strategic vision and anchor, relations with the non-Western world and the Global South should be developed on the basis of cooperation. While this is being done, American Presidential elections should be monitored very carefully. Undoubtedly, relations with the West should be implemented in a way where the degree of give-and-take relationship and flexible alliances with the world of rules are implemented together, where the focus on domestic politics and regime security is low, but where being strategic, inclusive and institutional is strong.

As opposed to Europe and the EU approaching Turkey at a partnership level and in a give-and-take relationship, Turkey should make its choice based on strategic autonomy in its foreign policy, and in the implementation of this choice, it should preserve its institutional and historical strategic anchor with the West, and from there it should move towards becoming a regional and global actor. must move. This will position Turkey as a reputable, effective and reliable actor not only against the West and non-West, but also against the Global South, and will make Turkey an effective and important actor in the post-Western world.