Hatırlar mısınız; 28 Mayıs Cumhurbaşkanlığı seçimlerinden önce Sisi, Ankara'ya bekleniyordu. Haberleri çıkmaya başlamıştı. Fakat Türkiye'ye kaçan İhvancı muhaliflerinin susturulması gibi şartları vardı, normalleşmeyi ağırdan alıyordu.

Kamuoyuna yansıdığı kadarıyla şartları yerine getirildi, yine de gelmedi.

Sisi ha geldi, ha gelecek derken Cumhurbaşkanı Erdoğan, 10 yıllık orucu bozdu ve 14 Şubat'ta Kahire'ye gitti.

Yumuşama başlamıştı, arada temaslar ve iki liderin bir araya geldiği dış zirve vesileleri olmuştu.

Fakat 14 Ağustos 2013'te baş gösteren Rabia Katliamı, yine ancak bir ayın on dördünde tamamen geride bırakılabildi.

Deniyor ki Sisi, Mısır ekonomisi zorda olduğu için Erdoğan'la barışmaya mecbur kaldı...

Çünkü daha yeni, bir sahil kasabalarını 22 milyar dolara başka bir ülkeye satmıştı.

Ras el-Hikma kasabasını, Birleşik Arap Emirlikleri aldı. Yabancıya gitmiş sayılmasa da paraya ne kadar sıkıştıklarını gösteriyordu. Meteliğe kurşun attıkları söylense yeri.

Peki de buradan; diz çöktüğü, sürünerek bükemediği bileği öpme kuyruğuna girdiği sonucuna varılabilir mi?

Demokratik Değişim Hareketi Sözcüsü Rubil Gökdemir, bu soruya X'ten bir cevap verdi.

Şöyleydi:

"Biz kendi derdimize yanalım. 50 km'lik sahil şeridini Emirlikler'e satan Mısır'ın 1 yıldan kısa vadeli borcu, 40 milyar dolar. Toplam dış borcu da 144 miyar dolar.

Bizim kısa vadeli borcumuz 210, toplam dış borcumuz ise 492 milyar dolar.

Yıllık ödediğimiz faiz bile 45-50 milyar dolar seviyelerinde..."

Gökdemir, şunu demeye getiriyordu: Bu döviz açığıyla Mısır, ödeme güçlüğüne düşüp ekonomik kriz yaşıyorsa bizim borç çevirme hâlimiz nicedir, siz düşünün!

Hâlâ yüzde 8'in üstünde görülmemiş bir faizle dolar borçlanıyoruz, en son geçen hafta astronomik oranla para arıyordu Hazine.

Eylül ayında Çevre ve Şehircilik Bakanı Özhaseki, müjde gibi duyurmuştu. Hazine arazilerimiz de âcil ihtiyaçtan satılacaktı.

Bakan Özhaseki; nerede ne var, hepsini taradıklarını, satılığa çıkaracaklarını bildiriyordu. Tezahürat ister gibiydi, sanırım sevinmemizi umuyordu.

Amaç, güya vatandaşa ucuz konut sunmaktı. Türkiye Yüzyılı'nda konut krizi böyle çözülecekti, Hazine arazilerini imara açıp satarak.

Sittin sene düşünseniz gelir miydi hiç aklınıza!

Oysa işaret fişeğini de önden Mehmet Şimşek yakmıştı.

Hazine ve Maliye Bakanı; "özelleştirmeden tutun diğer alanlara kadar, vergi dışı gelir adımları olacak" diyordu.

Kim batırdıysa dış güçler bile ekonomimizi düze çıkarmaya yardım edecekti.

Yoksa Bakan Şimşek; ne demeye Emirlikler'e, Dünya Bankasına teşekkür etsin. 11 milyar dolar birinden, 35 milyar dolar öbüründen borç, destek gelecek diye.

Delik büyükken yama küçük kalıyor olmalıydı ki elde, avuçta ne arazi kaldıysa satıp savmaya gelmişti sıra.

Sisi, parasızlıktan Türkiye'yle barışmaya mecbur hissettiyse eylülden şubata dış güçlere karşı ekonomik bağımsızlık savaşını kazandık, demektir. Müjdeler olsun.

ADAYLIK KAVGASI HİZMET AŞKINDAN MI?

Halk TV'de Sen Ne Dersin programında İYİ Parti'deki adaylık kavgalarını konuşuyorduk; Yavuz Oğhan ufkumu açtı.

Yavuz'un yaklaşımı şöyle: Kazanma şansı yok denecek kadar azken İYİ Partili aday adayları, birbirlerinin üstüne basıp eziyorsa kazanma umudu daha yüksek olan CHP'deki adaylık çalkantısı bir şey değildir, abartıyormuşuz.

Akşener'in Ankara adaylarını tanıtım toplantısındaydı, kopan çıngarı izlemişsinizdir.

İl Başkanı'nın da karıştığı oldu-bitti girişimi, istediği adayı anons sırasında lidere dayatma hamlesi, Akşener'in çığırtkanlara resti... İtiş kakış, İl Başkanı'nın görevden ayrılmasıyla sonuçlandı.

O da bir şey mi; okurken gözlerime inanamadım. Antalya Manavgat'ta, İYİ Parti GİK üyesi bir hanımla İlçe Başkanı'nın adaylık kavgası, karakolda bitmiş. Tetikçili, ayağına sıktırmalı, yargıya intikal eden bir dava konusuymuş artık.

Yayında Yavuz'a söyledim, nasıl yanıp tutuşuyorlarsa hizmet aşkı sınır tanımıyor. İlla halka ben hizmet edeceğim, diye birbirlerini yiyorlar. Kan bile çıkıyor.

Çanakkale Şehitlerine şiirinde Mehmet Akif, "bir hilâl uğruna yâ Rab, ne güneşler batıyor" diyordu.

Bir başkanlık uğruna yâ Rab, ne gemiler yakılıyor!

Kendisi için bir şey istiyorsa namert olan bu arkadaşlar, acaba ne istiyor olabilir?

Do you remember that Sisi was expected in Ankara before the May 28 presidential elections? The news started to come out. But he had conditions such as silencing the Ikhwanist opponents who fled to Turkey, and he was taking normalization slowly.

As far as public opinion was concerned, his conditions were fulfilled, but he still did not come.

As Sisi came and went, President Erdoğan broke a 10-year fast and went to Cairo on February 14.

Detente had begun, there had been contacts and foreign summits where the two leaders met.

But the Rabia Massacre, which started on August 14, 2013, could only be completely put behind them on the 14th of a month.

It is said that Sisi was forced to make peace with Erdoğan because the Egyptian economy was in trouble...

Because he had just sold a coastal town to another country for 22 billion dollars.

The United Arab Emirates bought the town of Ras el-Hikma. Even though it didn't count as going to foreigners, it showed how desperate they were for money. It's fair to say they were broke.

But can it be concluded from this that they are on their knees, queuing up to kiss the ankle they could not bend by crawling?

Rubil Gökdemir, spokesperson for the Movement for Democratic Change, gave an answer to this question from X.

It was as follows:

"Let us worry about our own problems. Egypt, which sold 50 kilometers of its coastline to the Emirates, has a debt of 40 billion dollars with a maturity of less than 1 year. Its total foreign debt is 144 billion dollars.

Our short-term debt is 210 and our total foreign debt is 492 billion dollars.

Even the interest we pay annually is around 45-50 billion dollars..."

Gökdemir was saying the following: If Egypt, with this foreign exchange deficit, is facing insolvency and an economic crisis, imagine what our debt rollover situation is like!

We are still borrowing dollars at an unprecedented interest rate above 8 percent, and last week the Treasury was looking for money at astronomical rates.

In September, Minister of Environment and Urbanization Özhaseki announced it as good news. Our Treasury lands were to be sold out of urgent need.

Minister Özhaseki announced that they were scanning everything, wherever they could find it, and that they would put it up for sale. It was as if he was asking for cheers, I think he hoped we would rejoice.

The aim was supposedly to offer cheap housing to citizens. This was how the housing crisis would be solved in the Turkish century, by opening Treasury lands for development and selling them.

Would you ever have thought of it if you had thought about it for a thousand years!

However, the flare was lit by Mehmet Şimşek.

The Minister of Treasury and Finance said, "There will be non-tax revenue steps from privatization to other areas."

Even foreign powers, whoever ruined our economy, were going to help us get our economy back on track.

Why else would Minister Şimşek thank the Emirates and the World Bank? 11 billion dollars from one and 35 billion dollars from the other.

The hole must have been too big and the patch too small, so it was time to sell off whatever land was left.

If Sisi felt compelled to make peace with Turkey due to lack of money, it means we won the war of economic independence against foreign powers from September to February. Good news.

IS THE FIGHT FOR CANDIDACY DUE TO LOVE OF SERVICE?

We were discussing the nomination fights in the IYI Party on Halk TV's Sen Ne Ders program and Yavuz Oğhan opened my horizons.

Yavuz's approach is as follows: If the IYI Party candidates, who have almost no chance of winning, are stepping on and crushing each other, the nomination turmoil in the CHP, which has a better chance of winning, is nothing, we were exaggerating.

It was at Akşener's Ankara candidate presentation meeting, you may have seen the uproar.

The fait accompli attempt involving the provincial chairman, the attempt to impose the candidate of her choice on the leader during the announcement, Akşener's restraint against the screamers... The scuffle resulted in the provincial chairman's resignation.

I couldn't believe my eyes when I read this. In Manavgat, Antalya, a fight over the candidacy of a female IYI Party GİK member and the district chairman ended at the police station. It was now a case with a shooter, a shooter's foot, a case that was transferred to the judiciary.

I told Yavuz on the air that their love for service knows no bounds. They eat each other because they want to serve the people. There is even bloodshed.

In his poem Çanakkale Martyrs, Mehmet Akif said, "For the sake of a crescent moon, O Lord, what suns are setting".

O Lord, what ships are being burned for the sake of a presidency!

What could these friends, who are dishonorable if they want something for themselves, want?