Yeni bir seçime doğru tekrar ve hızla ilerliyoruz. Sık tekrarlanan seçimler ve referandumlar, hep ayrı tarafın ve fikrin kazandığı yarışmalar, siyaseti seçimle özdeş hale getiren, dolayısıyla içini boşaltan bir sonuca yol açıyor. Bir tarafın özgüvenini arttıran, diğer tarafın umutsuzluğunu kronikleştiren benzer sonuçlar, siyasetsizliği de maskeliyor.

Tüm polemiklere, siyasi parti iddialarına, gelişmelere rağmen, siyasetsiz bir siyaset sahnesini izliyoruz, soluyoruz.

Dalga bu…

Ben de bu dalganın etkilediği vatandaşlardan biriyim.

Bu siyaset sahnesi beni inanılmaz derecede rahatsız ediyor.

Bu sahnenin analizini yapmak zor değil, ama içinde yaşamak, hedefi olmak mesele… AK Parti’nin güç beka ve gelecek politikaları, siyasetin taşıyıcılığını devletin sırtına yüklediği stratejiyi anlamak kolay, ama sevmek, katılmak mümkün değil…

Erdoğan’ın otoriter, hoyrat, keyfi tavrına tahammülüm o denli az ki, televizyon bile seyretmiyor, internetle yetiniyorum. Çoğu çapsız adamın katıldığı tartışma programlarının, palyaço gibi davranan televizyon sunucularının da payı var, elbet bunda.

Muhalefetin içler acısı durumuna ve bu içler acısı duruma siyaset adını vermesine keskin bir tepki duyuyorum.

İyi Parti’nin siyasetsizliğin kriziyle sağcılaşarak ve “şahsileşerek” erimesini ibretle izliyorum.

DEM’in, HADEP’in Türkiyeli siyaset eğilimine oranla, kendisine dönük bir hat tutturmasından rahatsız oluyorum.

Zafer Partisi ve Yeniden Refah Partisi’nin artan oylarıyla yükselen değerler olmasından tedirginim.

Davutoğlu’nun seçimlerden, özellikle Gazze olaylarından sonra kimlikçi bir eğilme savurulmasını, bir tür şahıs politikasını yapmasını hayretle seyrediyorum.

Ve İstanbul yerel seçimlerinde kime oy vereceğimi açıkçası bilmiyorum.

İktidara, popülist-otoriter tavrına tepki duyan, İstanbul belediyesinin iktidarın eline geçmesini istemeyen biri olarak, İmamoğlu’na oy vermem beklenir.

Ancak, bu istikamette oy kullanmak içimden hiç gelmiyor.

Her şeyden önce İstanbul Belediyesi üzerinden “mış” gibi yapılan, kişiye ve kişinin vasıflarına endeksli popülizm kokan Türkiye siyasetini antipatik buluyorum.

CHP, özellikle Özel-İmamoğlu ikilisi, siyasetsizliği maskeleyen bir siyaset tarzı tutturdukları için onlara oy vermek içimden gelmiyor. Erdoğan ve AK Parti’ye karşı olduklarını söylemekten, onunla laf yarıştırmaktan başka hiçbir siyasi duruşları ve önerileri yok. Ön seçim yapmadan CHP’yi dizayn etmeleri dışında siyaset hamleleri de olmadı. Özel gözümde, şu ana kadar gösterdiği performansıyla siyasi bir animatör olmanın ötesine geçmiyor. İmamoğlu’nun gizli liderliği, fikir edinmek ve etki yarabilmek için sermaye gücünü seferber etmesi, ABD’li bir başkan adayı gibi davranması garibime gidiyor.

Gelecek için nasıl bir Türkiye tasavvurları var? Türkiye’nin kadim kültürel ayrışmalarına nasıl yaklaşıyorlar? Kürt meselesinde ne yapmayı düşünüyorlar?

Hiçbir fikrim yok. Muhtemelen onların da fikri yok.

Sahne siyaseti yapıyorlar. DEM’e yönelik siyasetleri örneğin, “biz Kılıçaroğlu’nun yapamadığını yaparız, genel merkezinizi ziyaret bile ederiz’in ötesine geçmiyor. DEM, onların gözünde yan yana durulacak, birlikte hareket edilecek, sistemin içine çekilmesi gereken bir parti değil. Sadece DEM’in oylarına, Kürt oylarına talipler. Seçim yarışına indirgenmiş fırsatçı ve faydacı siyasetin tipik örneği velhasıl…

Kendi adıma ve kendim için söylüyorum…

Depolitizasyon şahıs bazında herhalde böyle bir şey…

Ama yine oy vermeliyim.

Peki kime de oy vereceğim?

Beni en az rahatsız eden partiye vereceğim…

Karar için daha vaktim var.

Ama bu durum hüzün verici…

We are moving rapidly towards a new election. Frequently repeated elections and referendums, contests in which different sides and ideas always win, lead to a result that identifies politics with elections and therefore empties it. Similar results that increase the self-confidence of one side and chronicle the hopelessness of the other also mask the lack of politics.

Despite all the polemics, political party claims and developments, we are watching and breathing a political scene without politics.

This is the wave…

I am also one of the citizens affected by this wave.

This political scene makes me incredibly uncomfortable.

It is not difficult to analyze this scene, but living in it, being its target is the issue… It is easy to understand the AKP’s power, survival and future policies, the strategy in which it places the burden of carrying politics on the state’s shoulders, but it is impossible to love or participate in it…

I have so little tolerance for Erdoğan's authoritarian, boorish, and arbitrary attitude that I don't even watch television, I make do with the internet. The discussion programs, mostly attended by incompetent people, and the television presenters who act like clowns also play a role in this, of course.

I have a strong reaction to the deplorable situation of the opposition and to the fact that they call this deplorable situation politics.

I am watching with astonishment as the İyi Party melts away, becoming right-wing and “personalized” due to the crisis of apoliticization.

I am disturbed by DEM's self-centered approach, compared to HADEP's Turkish political leanings.

I am worried that the Victory Party and the New Welfare Party are rising values with their increasing votes.

I watch with astonishment as Davutoğlu adopts an identitarian bent and engages in a kind of personal politics, especially after the elections and the Gaza incidents.

And I honestly don't know who I will vote for in the Istanbul local elections.

As someone who reacts to the government and its populist-authoritarian attitude, and who does not want the Istanbul municipality to fall into the hands of the government, I am expected to vote for İmamoğlu.

However, I do not feel like voting this way.

First of all, I find the Turkish politics that is done “as if” through the Istanbul Municipality and that reeks of populism indexed to individuals and their qualifications antipathetic.

I don't feel like voting for the CHP, especially the Özel-İmamoğlu duo, because they have adopted a political style that masks apoliticism. They have no political stance or proposal other than saying they are against Erdoğan and the AK Party and competing with them. They have not made any political moves other than designing the CHP without holding a primary election. In my eyes, Özel does not go beyond being a political animator with the performance he has shown so far. İmamoğlu's secret leadership, mobilizing his capital power to gain ideas and create influence, and behaving like an American presidential candidate seem strange to me.

What kind of Turkey do they envision for the future? How do they approach Turkey's ancient cultural divisions? What do they plan to do about the Kurdish issue?

I have no idea. They probably have no idea either.

They are doing stage politics. Their policies towards DEM, for example, do not go beyond, “We can do what Kılıçaroğlu could not do, we can even visit your headquarters”. In their eyes, DEM is not a party that should be stood side by side, acted together with, or drawn into the system. They only want DEM votes, Kurdish votes. In short, a typical example of opportunistic and utilitarian politics reduced to an election race…

I speak on my own behalf and for myself…

Depoliticization is probably something like this on an individual basis…

But I still have to vote.

So who will I vote for?

I will give it to the party that bothers me the least…

I still have time to decide.

But this situation is sad…