Seçmen dün mesaj vermedi, ötesine geçti. Haritayı değiştirdi… Akla hayale gelmeyecek şehirleri, büyükşehirleri; Bursa, Adıyaman, Amasya, Kastamonu ve İstanbul’un ilçelerini CHP’ye teslim ederek siyaseti sıfırdan dizayn etti. Dün kurulan sandık 14/28 Mayıs’tan çıkan güç dengesine nihayet verdi.

31 Mart herhangi bir yerel seçim değildi… 28 Mayıs akşamı Cumhurbaşkanlığı seçiminden zaferle çıkan Erdoğan daha o gecenin gururunu yaşamadan İstanbul’u geri almayı hedef olarak ilan etmişti. Böylelikle, İmamoğlu’nu o koltuktan indirmeden gerçek bir iktidar lezzeti tadamayacağını göstermişti. O günden beri de her fırsatta, her yerde, bazen Erzurum’da bazen Tokat’ta, bazen Diyarbakır bazen Ankara’da dilinden düşmeyen şarkı İstanbul oldu. 2019’de seçim iptali gibi tarihe yazılacak bir ayıbı göze alacak kadar arzuladığı şehri bu kez almak istiyordu.

O yüzden 31 Mart sıradan bir yerel seçim değildi. Erdoğan için hiç değildi. Siyasi hayatında belki bu kadar çok ve bu kadar uzun süre üzerinde çalıştığı kampanya olmamıştı. Beş yıldır uğraştı, elinden geleni yaptı. Belediye Başkanı’na siyasi yasak getirmeyi bile tasarladı; dosyası hala hazırda duruyor.

Kredisini engelledi, ulaşıma karıştırmasına mani oldu, binalarını geri aldı, yetkilerini kısıtladı, toplantılara bile çağırmadı….

Hep, kendisinin sevmediği istemediği bir adamı milletin de istemeyeceğini sevmeyeceğine inandığı için İmamoğlu’na asla yüz vermedi. Ki, millet de ona yüz vermesin.

Öyle olmadı…. İktidar baskısı yetmezmiş gibi bir de seçime doğru en müttefiki olan partiler de karşısına geçmesine rağmen böyle olmadı. “Ama montaj ama şu ama bu” kampanyalarının biri diğerini izlemesine rağmen öyle olmadı. İmamoğlu; Yavaş ve daha birçok isim kazandı ve bu zafer siyasetin 24/28 Mayıs’ta kurulduğu zannedilen dengelerini alt üst etti.

En büyük hatayı, kendisine en çok güvenen yaptı; Erdoğan. O’nun aşırı İstanbul herkesin dikkatini bu seçime çevirdi. Bu da Ak Parti’nin yenilgisini önlenemez hale getirdi. Bir kere dikkat çekmeye gör!

Üzerine yanış aday olunca… Bir de sanki artık bir karşılığı varmış gibi inşaattan betona, çimentodan demire kadar bitmeyen şantiye kampanyası… Yeni rant yağması geliyor dedirten paragöz vaatler.

Üstüne beş yıldır bir tülü yola girmeyen kötü ekonomi yönetimi ve onun doğal sonucu bizim büyük yoksulluğumuz…

Ve elbette bir yandan Gazze edebiyatı yaparken İsrail’le ticarette kural, sınır ve ahlak tanımamak.

Kötü ekonomi, kötü dış politika, liyakatsiz ve ehliyetsiz kadroların tahammül edilemez yükü üst üste binince rüzgar öylesine sert esti ki bütün ülke kesin ve kararlı bir tutumla iktidara kırmızıya dönen sarı kartı gösterdi.

İktidar 14/28 Mayıs rehaveti yaşarken ve muhalif seçmenin bırakın İstanbul’u almak sandığa dahi gidecek mecali kalmadığına inanırken İmamoğlu hamlelerini ustalıkla sıraladı. Önce, CHP’de herkesin istediği yönetim değişikliğini yönetti ardından da seçmene her şeyin yeniden başlayabileceğine dair umudu yansıttı. O umut bütün ülkede değişim ateşini tutuşturdu.

Bu seçimin ve Ak Parti’nin ağır yenilgisinin siyasette sarsıcı sonuçları olacaktır.

Seçimin mutlak galibi CHP Özgür Özel ile İstanbul ve Ankara’da tarihi farka imza atan başkanlar Ekrem İmamoğlu ve Mansur Yavaş’tır. 31 Mart’tan başarıyla çıkan Yeniden Refah ve Fatih Erbakan da siyasette kalıcı bir yeri garanti ettiğini göstermiştir.

Ak Parti, Erdoğan ile birlikte Cumhur İttifakı seçimin mutlak kaybedenidir. Yenilgi, 14/28 Mayıs zaferini unutturacak kadar ağırdır; telafisi de zor olacaktır.

Voters didn't give a message yesterday, they went beyond that. It changed the map... Unimaginable cities and metropolitan cities; He designed politics from scratch by handing over the districts of Bursa, Adıyaman, Amasya, Kastamonu and Istanbul to the CHP. The ballot box held yesterday put an end to the balance of power that emerged from 14/28 May.

March 31st was not just any local election... Erdoğan, who won the Presidential election on the evening of May 28th, declared his goal to take back Istanbul even before experiencing the pride of that night. Thus, he showed that he could not taste a real taste of power without removing İmamoğlu from that seat. Since that day, the song that has been on everyone's lips at every opportunity, everywhere, sometimes in Erzurum, sometimes in Tokat, sometimes in Diyarbakır and sometimes in Ankara, has been Istanbul. This time, he wanted to take over the city he desired so much that he would risk a shame that would be written in history, such as the cancellation of the elections in 2019.

That's why March 31 was not an ordinary local election. It was not for Erdoğan at all. Perhaps there has never been a campaign he worked on so hard and for so long in his political life. He tried for five years and did his best. He even planned to impose a political ban on the Mayor; The file is still available.

He blocked his loans, prevented him from interfering with transportation, took back his buildings, restricted his powers, did not even invite him to meetings...

He never gave up on İmamoğlu because he always believed that the nation would not like or dislike a man whom he did not like. So that the nation will not tolerate him.

It didn't happen that way…. As if the pressure from the government was not enough, this did not happen even though the parties that were his most ally towards the election were against him. Although "but montage, but this, but that" campaigns followed each other, it did not happen like that. İmamoğlu; Yavaş and many more names won, and this victory upset the balance of politics that was thought to have been established on 24/28 May.

The biggest mistake was made by the one who trusted himself the most; Erdogan. His extreme Istanbul turned everyone's attention to this election. This made the AK Party's defeat inevitable. Try to attract attention once!

When he becomes a candidate, there is a problem... And the endless construction site campaign, from construction to concrete, from cement to iron, as if there is a reward for it anymore... Money-grubbing promises that make one think that new profit plunder is coming. 

On top of that, the bad economic management that has not improved for five years and its natural result is our great poverty...

And of course, while doing Gaza literature, not recognizing rules, limits and morality in trade with Israel.

When the intolerable burden of bad economy, bad foreign policy, and unqualified and incompetent staff piled up, the wind blew so hard that the whole country showed the government the yellow card that turned into red with a firm and determined attitude.

While the government was experiencing 14/28 May complacency and believed that the opposition voters did not even have the strength to go to the polls, let alone take Istanbul, İmamoğlu masterfully listed his moves. First, he managed the management change that everyone wanted in the CHP, and then he reflected the hope to the voters that everything could start over again. That hope ignited the fire of change throughout the country.

This election and the heavy defeat of the AK Party will have shocking consequences in politics.

The absolute winner of the election is CHP Özgür Özel and the presidents Ekrem İmamoğlu and Mansur Yavaş, who made a historical difference in Istanbul and Ankara. Re-Welfare and Fatih Erbakan, who successfully emerged from March 31, have also shown that they guarantee a permanent place in politics.

AK Party and the People's Alliance, along with Erdoğan, are the absolute losers of the elections. The defeat is so severe that it makes us forget the victory of 14/28 May; It will be difficult to compensate.