Aslında pazar gününe daha hayata dair, belki biraz daha dünyadaki gelişmelere dair yazılar yakışıyor. NEFES’te yazmaya başlarken pazarları biraz daha böyle şeyler yazmak aklımda vardı ama gelişmeler buna izin vermiyor.

19 Mart operasyonu sonrasında Türkiye bambaşka bir iklime girdi. Şu anda da yol ayrımında. Ya Venezuelalaşacak; ya da iyi kötü demokratik seçimlerle iktidarın değişebildiği bir ülke olmaya devam edecek.

Bu yol ayrımında hem ana muhalefet partisi CHP hem de Saray’ın ne karar alacağı önemli.

***

Bu yol ayrımını anlamak için Türkiye’nin neden 19 Mart sürecini yaşadığını iyi anlamamız lazım. Yüzeyden bakınca, CHP’nin doğal ve popüler Cumhurbaşkanı Adayı İmamoğlu’nu iktidarın elimine etmek istediği aşikâr. Zaten iktidara yakın troller ve kalemler de artık bunu açık açık yazmaya başladılar.

Tüm bu operasyon zamana yayılabilir, seçimlere doğru farklı şekillerde yapılabilirdi, ama adeta alelacele pim çekildi.

İmamoğlu’nun yakın çalışma arkadaşı Murat Ongun, Sözcü’den Ali Macit’e yazılı bir röportaj verdi. Ongun’un verdiği röportajda aslında 19 Mart sürecinin ana itkisinin ne olduğu anlaşılıyor. Ongun röportajında şöyle diyor:

“Şirketlerine, hesaplarına, mal varlıklarına el konulan iş insanlarına etkin pişmanlık kisvesiyle bize iftira atmaları için zorlama yapıldığı iddiaları kulağımıza geliyor… Yılların birikimini, mallarını korumak adına umarım kimse bu yola tevessül etmez. Umarım bu iddialar sadece iddiadır. İftiradan kimseye hayır gelmez. Bugün de gelmez, yarın da gelmez.”

***

Şu anda cezaevinde bulunanlar arasında ismi ve kurumsal kimliği adeta AKP iktidarı ile özdeşleşmiş iş insanları, şirket yöneticileri de var. Böyle bazı isimlerin operasyondan hemen önce gözaltı listesinden son anda çıkarıldığı da yazıldı çizildi.

İnsan şunu düşünmeden edemiyor, acaba Saray’ı öfkelendirip alelacele böyle bir operasyonun düğmesine basmaya zorlayan Erdoğan’ın yarattığı iş/ihale ekosisteminin İmamoğlu’na kayıyor olma kaygısı mı?

Acaba Erdoğan, kendi yol verdiği ve büyüttüğü iş çevrelerinin İmamoğlu ile de iş yapmasını kendisine bir ihanet olarak mı gördü? Saray’ı satıyorlar Saraçhane ekosistemine geçiyorlar okumasını yaptı ve bunun için mi pimi çekti?

İmamoğlu güçlü bir aday olduğu için, daha önce Saray’ın yol vermesiyle büyümüş güçlenmiş iş dünyası da İmamoğlu ile iş yapmaya cüret ettiği için mi cezalandırılıyor.

Eğer böyleyse Ongun’un iddiası başka bir yere oturuyor. Şu aşamada bu iş insanlarına bağışlanmak istiyorsanız doğru yanlış neyse ne bir şeyler anlatın, ancak öyle postu kurtarırsınız mı deniyor?

***

Tüm bu soruları insan düşünmeden edemiyor.

Türkiye açık bir demokrasi olsa elbette bizler de böyle komplo teorisinden komplo teorisine sürüklenmeyiz. Ama maalesef siyaset Saray entrikalarına indirgendiği için biz de satır araları ve duyumlarda gerçeği arar olduk. 

Actually, writings about life, and maybe a little more about world developments, suit Sundays. When I started writing in NEFES, I had in mind to write more about such things on Sundays, but developments do not allow it.

After the March 19 operation, Türkiye entered a completely different climate. It is currently at a crossroads. It will either become Venezuelan or it will continue to be a country where the government can change through democratic elections, for better or worse.

At this crossroads, the decision that both the main opposition party CHP and the Palace will make is important.

***

To understand this crossroads, we need to understand why Türkiye is going through the March 19 process. Looking at it from the surface, it is obvious that the government wants to eliminate the CHP's natural and popular presidential candidate İmamoğlu. In fact, trolls and writers close to the government have now started to write about this openly.

This entire operation could have been spread out over time and could have been done in different ways leading up to the elections, but it was as if the pin was pulled in a hurry.

Murat Ongun, a close colleague of İmamoğlu, gave a written interview to Ali Macit from Sözcü. In Ongun's interview, it becomes clear what the main thrust of the March 19 process was. Ongun says the following in his interview:

“We are hearing allegations that business people whose companies, accounts and assets have been seized are being pressured to slander us under the guise of effective repentance… I hope that no one resorts to this method in order to protect their assets and the savings of years. I hope that these allegations are just allegations. No good will come to anyone from slander. It will not come today or tomorrow.”

***

Among those currently in prison are business people and company executives whose names and corporate identities are virtually identified with the AKP government. It has also been reported that some of these names were removed from the detention list at the last minute, just before the operation.

One cannot help but wonder if it is the fear that the business/tender ecosystem created by Erdoğan is shifting to İmamoğlu that has angered the Palace and forced them to press the button for such an operation?

Did Erdoğan see the business circles he guided and nurtured doing business with İmamoğlu as a betrayal? Did he read that they were selling the Palace and moving to the Saraçhane ecosystem and did he pull the plug for that?

Because İmamoğlu is a strong candidate, is the business world, which had previously grown and become stronger after the Palace gave way, being punished for daring to do business with İmamoğlu?

If so, Ongun's claim fits somewhere else. At this stage, if you want to be forgiven by these business people, do you mean to tell them something, right or wrong, that's the only way to save face?

***

One cannot help but think about all these questions.

If Türkiye were an open democracy, of course we would not drift from one conspiracy theory to another. But unfortunately, since politics has been reduced to Palace intrigues, we have started to look for the truth between the lines and in hearsay.