Türkiye’de garip bir hâleti ruhiye var. Daha birkaç güne kadar üçüncü dünya savaşı çıkacak; nükleer savaş olacak, diye millet korkutulurken, bugün Suriye güllük gülistanlık olmuş, Halep Türk topraklarına katılmış gibi fetih marşları çalınıyor.

Beşar Esad düşmüş ama; YPG kuzeydeki kayıplarına karşın, güneyde daha fazla alan kazanarak kontrol altına aldığı toprakları büyütmüş. İsrail, ara bölgeyi aşıp Suriye’de ilerlemiş. Türkiye’de şenlik havası devam ediyor.

Diğer yanda da tüm bunlar iktidara yarıyor varsayımıyla neredeyse Esad düştü diye üzülen bir grup var. Bir grup iyi olan ne varsa bunun AKP’nin elinden çıktığına kani olmuş, diğer grup ise AKP ne yaparsa yapsın, her hal ve kârda her durumun Türkiye’nin aleyhine gelişeceği konusunda hiç şüphesi yok.

Ortalık hala toz dumanken çok net öngörüde bulunmak kolay değil.

Ancak kutuplaşmaya kurban gitmemeye çalışarak ne olduğu ve ne olacağına dair şimdilik şu tespit ve tahminleri yapmak mümkün: (Ne oldu bölümünü atlamak isteyenler ne olacak bölümüne atlayabilirler.)

Beşar Esad’ı Türkiye’nin son manevraları devirmedi.

Beşar Esad’ın sonunu 2011 sonrası yaşanan iki yeni gelişme getirdi.

Ukrayna ve Gazze savaşları.

Ukrayna savaşı Rusya’nın enerjisini ve dikkatini dağıtmasa, İsrail İran’ın vekillerine, yani hem Lübnan Hizbullahına hem de Suriye’deki milislerine öldürücü darbeler vurmasa Esad bu kadar kolay düşmeyecekti.

Türkiye’nin Ukrayna ya da Rusya’ya ve bir de İsrail’e bir nevi “duacı” olması gerekir. (Gerek Rusya gerekse İsrail’e duayı, hemen akabinde beddua izleyecek o ayrı; bu noktaya aşağıda geri geleceğim.)

Belli ki, HTŞ, Rusya’nın meşguliyetini fırsat bilmiş. Silahlanıp, düzenli bir ordu kurmuş. Dünyaya verilecek ılımlı mesajların bile hesaplandığı bir hazırlık süreci geçirmiş. Şu kesin ki Türkiye bu ortamı kolaylaştırmış. Bir şeylere göz yumulmuş, bir şeylere el verilmiş olabilir; ama gidişatın bu kadar hızlı ve Esad’ın düşmesiyle sonuçlanacağı öngörülmüş müdür, emin değilim.

Çünkü Ankara’nın son ana kadar oyun planı, eli zayıflamış bir Esad’la masaya oturmaktı. HTŞ’nin harekâtı başlatıp Şam’a kadar gideceğini hesaplamamış olabilirler diye düşünmemizi gerektiren veriler var. Misal 2 Aralık’ta Şam’dan Ankara’ya gelen İran Dışişleri Bakanı belki Esad’dan bir yumuşama mesajı getirir, diye bir umut vardı.

Yani olayların hızı karşısında Ankara’nın geriden geldiğini düşündüren emareler var. En basitinden göç konusundaki yetkili makamların bile Esad’ın gidici olabileceğine dair hazırlık içinde olmadığını, konuyu takip eden uzmanlar dile getiriyor.

Yani bu aşamada Ankara’ya verilecek “aferin” notu, HTŞ’ye sağlanan kolaylaştırıcı/destekleyici ortamla sınırlı ki bu anlamda da temkinli olmakta yarar var; HTŞ’nin önümüzdeki dönemde Ankara’yla ne kadar uyumlu bir gidişat içinde olacağı halen ciddi bir soru işareti.

Ne olacak: Suriye’nin Irak, Libya ve Afganistan’dan farkı

Bundan sonra ne olacak?

Suriye’nin önündeki en önemli sınavı, farklı muhalif grupların nasıl bir güç paylaşımına gireceği; anlaşmazlığa düşüp birbirleriyle savaşıp savaşmayacağı.

Evet, önümüzde Irak, Afganistan ve Libya gibi örnekler var. Ancak bu üç ülkede de yabancı devletlerin askerî müdahalelerinden sonra iç savaş çıktı. Suriye’de ise ilk aşamada dış müdahaleden bağımsız bir iç karışıklık çıktı; sonrasında Türkiye’nin de dahil olduğu 13 yıllık bir iç savaşa evrildi.

Yani sahada savaşan yerel güçler, bir nevi, güçlerini, sınırlarını test etmiş durumdalar ve elbet çatışma yorgunular.

HTŞ’nin cihatçı kimliğinden ne kadar sıyrıldığı tartışma konusu. Bazı uzmanlar, Suriye’nin çok dinli, çok etnikli yapısı nedeniyle HTŞ’nin şeriat sistemini ülkeye dayatamayacağı, bu anlamda Afganistan/Taliban örneğinin de geçerli olmayacağına dikkat çekiyor.

Şam alınırken kan dökülmemiş olması, HTŞ’nin gerek Esad yanlıları gerekse diğer azınlıklara dönük verdiği mesajlar olumlu sinyaller olarak duruyor. Devlet kurumlarının çalışmasında devamlılık sağlanması da Irak örneğinden ders alındığını gösteriyor.

Saddam Hüseyin düştükten sonra Bağdat’ta her şey bir nevi sıfırlanmıştı.

Suriye’nin Libya örneğinden farkı ise Kaddafi’nin birdenbire düşmesi üzerine, muhalefetin ya da olası alternatiflerin hazırlıksız yakalanması. Burada, İdlib’te bir şekilde uzun zamandır sivil yönetim konusunda tecrübe kazanmış, arkasında 13 yıldır mücadele veren iyi kötü organize bir yapı var.

HTŞ gelecekteki yönetim yapısında diğer gruplara ne kadar yer tanıyacak, kendisini konsolide ederse söylem ve uygulamaları tersine dönecek mi; tabii büyük bir soru işareti.

İran denklem dışı, İsrail Suriye’yi “sıfırlama” peşinde

Bu noktada bir de uluslararası ve bölgesel aktörlere bakalım.

İran, Suriye denkleminden çıktı. İran artık kendi can derdinde.

“Biz neden boyumuzu bu kadar aşacak kadar bölgeye yayıldık” diye aşırıcıları eleştiren ılımlı kanatla, “Bu kayıpları bize nasıl verdirir de bizim rezilimizi çıkartırsınız” diyen koyu muhalif kanatların çarpışması gerçekleşecek.

Yine de İran’ın Irak’ı istikrarsızlaştırma gücü nedeniyle, Ankara’nın Tahran’la temas ve diyaloğu canlı tutması gerekecektir.

Rusya, Trump’a hazırlanıyor. Ukrayna’da sahayı sıkı tutması gerek. İhtimal, Suriye’deki liman ve hava üssünü elinde tutma karşılığında Esad’ın arkasından çekildi. HTŞ Rusya’ya verdiği sözü tutmak zorunda, zira bir terör örgütü olarak önümüzdeki dönem BM nezdinde temize çıkması, Rusya’nın da aralarında olduğu Güvenlik Konseyi’nin daimî üyelerine bağlı.

Batılı ülkelerin yaklaşımı

İşte tam bu noktada Batılı başkentlerin HTŞ’ye bakışı gündeme geliyor. ABD başkanı Joe Biden, kapıyı aralık bıraktı. “Sizin kim olduğunuzu biliyoruz; henüz ikna olmuş değiliz, söze değil eyleme bakarız” dedi. Bir nevi 'bekle gör' pozisyonu.

'Bekle gör' pozisyonu, Türkiye’nin çok tercih edeceği bir tutum değil. Esad sonrasında, Suriye’nin yeniden iç savaşa ve kaosa sürüklenmemesi için ekonominin ayakta tutulması elzem.

Bunun için de Suriye’ye yaptırımların kaldırılması gerekiyor. Uluslararası uzmanlar ise yaptırım konulduktan sonra, kaldırılmasının yıllar aldığına dikkat çekiyorlar. Yaptırımlar kalkmayıp ülkeye para akmayınca değişimin başrolündeki aktörlerin eli çok zayıflıyor. Sonra tekrar kaos.

Ankara’nın YPG çelişkisi

An itibarıyla, Ankara’nın HTŞ’ye “kendini lağvet; ılımlı isimlerle bir liderlik kur” diye telkinde bulunması beklenir.

Ancak örgütün kendini lağvedip isim değiştirmesi yeterli olmuyor. Yeni isim altındaki örgüt listede kalsın mı kalmasın mı, diye BM Güvenlik Konseyi üyeleri oylama yapıyor.

Ankara’nın ön alarak Güvenlik Konseyi üyeleri nezdinde lobi yapması beklenir.

Normal şartlarda, Batılı başkentlerden yaptırımların kaldırılması, HTŞ’nin terör örgütü listesinden çıkarılıp meşru muhatap alınması istenir.

Ancak burada Ankara’nın karşısına YPG çelişkisi çıkacaktır.

Batılı başkentler ve tabii başta Rusya, “HTŞ’nin değişme hakkı varsa; YPG’nin de değişme hakkı var” diyecektir. “Onlar da değişir; sen de onları muhatap al” diye gelebilirler.

Bu nedenle Ankara, HTŞ için lobi yapmak yerine, “Şam’da HTŞ değil, farklı bir yönetim var; yardım musluklarını açın” deme yoluna da gidebilir.

Türkiye’nin PKK’nın Suriye’deki uzantısı olarak gördüğü YPG’nin konumu tabii çok hassas. YPG belki El Rıfat ve Menbiç’ten çekilmiş olabilir. Ama güneyde alanını genişletti. An itibarıyla YPG, Suriyeli Kürt nüfusun ülke orantısının çok üstünde bir alanı kontrol altında tutuyor.

ABD Başkanı Joe Biden’ın yaptığı açıklamada söyledikleri ile söylemedikleri çok manidar.

Biden, Suriye'nin doğusunda istikrarı ve ABD personelini korumaya devam edeceklerini söylüyor.

Ben bunu Türkiye destekli Suriye Milli Ordusu’nun Fırat’ın batısına geçmemesi uyarısı olarak alıyorum.

ABD’nin Ürdün, Lübnan, Irak ve İsrail olmak üzere Suriye'nin komşularına destek vermeye devam edeceğini söyleyen Biden’ın Türkiye’yi saymaması da manidar. “YPG konusunda benim tutum değiştirmemi bekleme” diyor.

En büyük kazanan İsrail, Suriye’de tapu dairelerini neden vuruyor?

Mevcut durumun en büyük kazananı ise İsrail. Suriye’yle 1974’te sağlanan anlaşma çöktü, diyerek sınırdan içeri girdi. Ülkedeki tüm askerî altyapı tesislerini bombaladı. Ayrıca kimyasal ve biyolojik silah üretildiğinden kuşkulanılan tesisleri de yerle bir etti.

Suriye’nin tapu dairelerini, her tür evrak bulunduran devlet kurumlarının binalarını bombaladığına dair duyumlar da ayrıca dikkat çekici.

Bir kaynağım bu durumu, İsrail’in Suriye’yi “sıfırlaması” olarak yorumladı. İsrail, Suriye’nin kendisine askerî anlamda tehdit oluşturmaması için askeri altyapıyı yok etmekle kalmıyor; ülkede sivil yönetimin ayağa kalkıp istikrarlı bir düzeni oluşturma sürecini de torpilliyor. Ülkedeki yeni yönetim, sadece içeriyle uğraşsın, baş ağrısı olmasın, diyor.

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın dünkü “Kardeş Suriye halkının evlerine geri dönüşünü engellemeye yönelik hiçbir adımı, hiçbir kışkırtmayı kabul edemeyiz,” lafı elbet İsrail’e dönüktü. Zira ülkelerini alelacele terk edenlerin nerede yaşadıkları, giderken arkalarında ne bıraktıklarını ispat etmelerinin yolu, rejimin elinde bulundurduğu evraklardan geçiyordu. Önümüzdeki dönem seçimler yapılacak. Kim nerde oy kullanacak; ayıkla pirincin taşını.

İsrail kendine (şimdilik) bir güvenlik alanı, konfor alanı oluşturmuş oluyor.

Suriye’nin derinliğine girerek Türkiye’ye gözdağı verdiğini de eklemek gerek. İsrail’in Suriye’deki adımlarının Türkiye’nin sinir uçlarıyla oynadığını söylemek mümkün. İki ülkenin Suriye’de kafa kafaya gelmesi en kötü senaryolardan birini oluşturur.

Ama ilginç bir diplomatik trafik var. Malum Azerbaycan’la İsrail’in arası çok iyi. İlham Aliyev’in diplomatik sağ kolu Hikmet Hajiyev İsrail’e gidip Cumhurbaşkanı ile görüştü. Bu teması takiben Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın Aliyev’le telefonda görüşmesi, bana "Acaba Bakü iki başkentin arasında tansiyonu düşürmeye mi çalışıyor?" dedirtiyor. Yanılıyor da olabilirim tabii.

Hazır Kafkasya’ya uzanmışken, Rusya’nın da HTŞ’nin palazlanması konusunda Türkiye’nin rolünü not edip bunun acısını bir yerlerden çıkarmak için fırsat kollayacağını da ben buraya not düşeyim.

Çok kaba bir özet yapmak gerekirse, önümüzdeki dönem şu süreçlere bakmak gerekecek:

Suriye’de muhalif güçler, halkın rızasına dayalı istikrarlı bir yönetim oturtabilecek mi?

Batılı başkentler ve Körfez ülkeleri yeni yönetimle ilişkileri normalleştirip, ekonomik olarak ayağa kalkması için harekete geçecek mi?

Türkiye, YPG konusunda ABD-İsrail ikilisiyle nasıl bir denge tutturacak?

Ankara ne kadar kazançlı?

Kâğıt üzerinde, şimdilik kaydıyla Suriye’deki son gelişmelerden kazançlı çıkan ülkelerden biri Türkiye gibi görülebilir. Ancak abartmamak gerek ve özellikle de Batı basınından gelen pohpohlayıcı yayınlara aldanmamalı.

Birincisi, Suriye’de 2011 sonrası oluşan cehennemi bataklığın en önemli müsebbiplerinden biri Erdoğan-Davutoğlu ikilisidir. Bunu her zaman akılda tutmak, hiçbir zaman unutmamak durumundayız.

Yanlış okudular, yanlış adımlar attılar. Cumhuriyet tarihinin en içinden çıkılmaz sorununu kendi elleriyle yarattılar.

Şimdi, Ankara’dan bağımsız birtakım gelişmeler fırsat bilinerek Ankara tarafından atılan/atılacak adımlarla bataklığın kurutulması ihtimali doğarsa bunun için elbette üzülecek değiliz. Mevcut gelişmeler "şu an” için Türkiye’nin elini güçlendirmiş olabilir. Ama sevinmek için erken. Suriye ve dolayısıyla Ankara’nın önündeki süreç hâlâ çok çetrefilli ve hâlâ Türkiye’nin zarar görmesine yol açacak risklerle dolu.

Mevcut durumda “anlık” olarak çekilen fotoğraflardan, iktidar bir başarı öyküsü yaratmaya elbet çalışacak. Bu anlık fotoğraflara kanan muhalif kesimlerin iktidarın başarı hanesine artılar yazılıyor diye saçını başını yolması, ancak iktidarın işine gelir, propagandasını kolaylaştırır.

Sırf iktidara muhalefet etmek adına, kısa vadede Türkiye’nin lehine olan gelişmeleri yok saymanın da bir manası yok. Türkiye’nin lehine olan gelişmelerin gerçekleşmesinde iktidarın olumlu rolü varsa, bunu teslim etmek de iktidara karşı zayıf düşmek anlamına da gelmez. Kutuplaşmanın sağlıklı analizleri gölgelememesinde fayda var.

There is a strange state of mind in Turkey. While the people are being frightened that the Third World War will break out in a few days; that there will be a nuclear war, today conquest marches are being played as if Syria is a bed of roses and Aleppo has been annexed to Turkish territory.

Bashar Assad has fallen, but despite the losses in the north, the YPG has gained more territory in the south and increased the territory it has under its control. Israel has broken through the buffer zone and advanced into Syria. The festive atmosphere continues in Turkey.

On the other hand, there is a group that is almost upset that Assad has fallen, assuming that all these things are to the benefit of the government. One group is convinced that everything that is good is out of the hands of the AKP, while the other group has no doubt that no matter what the AKP does, every situation will develop against Turkey in any case.

It is not easy to make clear predictions while there is still dust around.

However, trying not to fall victim to polarization, it is possible to make the following observations and predictions about what happened and what will happen: (Those who want to skip the "what happened" section can skip to the "what will happen" section.)

Turkey's latest maneuvers did not topple Bashar Assad.

Two new developments after 2011 brought about the end of Bashar Assad.

Ukraine and Gaza wars.

Assad would not have fallen so easily if the Ukraine war had not distracted Russia's energy and attention, and if Israel had not dealt lethal blows to Iran's proxies, both Lebanese Hezbollah and its militias in Syria.

Turkey should be a kind of “prayer” for Ukraine or Russia, and also for Israel. (Prayers for either Russia or Israel will be immediately followed by curses, but that’s a different story; I’ll come back to this point below.)

It is clear that HTS has taken advantage of Russia's preoccupation. It has armed itself and established a regular army. It has gone through a preparation process where even the moderate messages to be given to the world were calculated. It is certain that Turkey has facilitated this environment. It may have turned a blind eye to some things, or given a hand to some things; but I am not sure whether it was foreseen that the course of events would be this rapid and that Assad would fall.

Because Ankara's game plan until the last moment was to sit at the table with a weakened Assad. There is data that makes us think that they may not have calculated that HTS would launch an operation and go all the way to Damascus. For example, there was hope that the Iranian Foreign Minister who came to Ankara from Damascus on December 2nd might bring a message of reconciliation from Assad.

In other words, there are signs suggesting that Ankara is lagging behind in the pace of events. To put it simply, experts following the issue say that even the authorities responsible for migration are not prepared for Assad's possible departure.

In other words, at this stage, the “well done” note that can be given to Ankara is limited to the facilitating/supportive environment provided to HTS, and in this sense, it would be wise to be cautious; the extent to which HTS will be in harmony with Ankara in the coming period is still a serious question mark.

What will happen: How Syria differs from Iraq, Libya and Afghanistan

What happens next?

The most important test facing Syria is how different opposition groups will share power; whether they will disagree and fight each other.

Yes, we have examples like Iraq, Afghanistan and Libya. However, civil wars broke out in all three of these countries after the military interventions of foreign states. In Syria, internal unrest broke out in the first stage, independent of external intervention, and then evolved into a 13-year civil war in which Turkey was also involved.

In other words, local forces fighting on the field have, in a way, tested their strength and limits, and are of course conflict-weary.

The extent to which HTS has shed its jihadist identity is a matter of debate. Some experts point out that due to Syria's multi-religious, multi-ethnic structure, HTS cannot impose the Sharia system on the country, and that the Afghanistan/Taliban example is not valid in this sense.

The fact that no blood was shed when Damascus was taken and the messages HTS gave to both Assad supporters and other minorities are positive signals. The continuity in the work of state institutions also shows that lessons have been learned from the Iraqi example.

After Saddam Hussein fell, everything in Baghdad was kind of reset.

The difference between Syria and Libya is that when Gaddafi suddenly fell, the opposition or possible alternatives were caught off guard. Here, in Idlib, there is a more or less organized structure that has gained experience in civilian rule for a long time and has been fighting for 13 years.

How much space HTS will allow other groups in its future governance structure, and whether its discourse and practices will reverse if it consolidates itself, is of course a big question mark.

Iran out of equation, Israel seeks to “reset” Syria

At this point, let's also look at international and regional actors.

Iran is out of the Syria equation. Iran is now concerned about its own survival.

There will be a clash between the moderate wing that criticizes the extremists by saying, “Why have we spread out over the region to such an extent that we are in over our heads?” and the fierce opposition wing that says, “How can you let us suffer these losses and bring disgrace upon us?”

Yet, given Iran's power to destabilize Iraq, Ankara will need to keep contact and dialogue with Tehran alive.

Russia is preparing for Trump. It needs to keep a tight grip on the ground in Ukraine. It is likely that it withdrew from Assad’s side in exchange for holding the port and air base in Syria. HTS must keep its promise to Russia, because its acquittal in the UN as a terrorist organization in the upcoming period depends on the permanent members of the Security Council, including Russia.

Approach of Western countries

It is at this point that the perspective of Western capitals towards HTS comes to the fore. US President Joe Biden left the door ajar. “We know who you are; we are not yet convinced, we look at action, not words,” he said. A sort of ‘wait and see’ position.

The 'wait and see' position is not one that Turkey would prefer. After Assad, it is essential to keep the economy afloat so that Syria does not fall into civil war and chaos again.

For this, sanctions on Syria must be lifted. International experts point out that once sanctions are imposed, it takes years to lift them. When sanctions are not lifted and money does not flow into the country, the hands of the leading actors in change are weakened. Then chaos again.

Ankara's YPG contradiction

As of now, Ankara is expected to suggest to HTS to "dissolve itself and establish a leadership with moderate names."

However, it is not enough for the organization to dissolve itself and change its name. UN Security Council members vote on whether the organization should remain on the list under the new name.

Ankara is expected to take the lead and lobby the members of the Security Council.

Under normal circumstances, Western capitals would be asked to lift sanctions and remove HTS from the list of terrorist organizations and accept it as a legitimate interlocutor.

However, here Ankara will face the YPG contradiction.

Western capitals, and of course Russia in particular, will say, “If HTS has the right to change, YPG also has the right to change.” They may come and say, “They will change too; you should address them too.”

Therefore, instead of lobbying for HTS, Ankara may choose to say, "There is a different administration in Damascus, not HTS; open the aid taps."

The position of the YPG, which Turkey sees as the PKK's extension in Syria, is of course very sensitive. The YPG may have withdrawn from El Rifaat and Manbij. But it has expanded its territory in the south. As of now, the YPG controls an area far larger than the proportion of the Syrian Kurdish population in the country.

What US President Joe Biden said and did not say in his statement is very meaningful.

Biden says they will continue to protect stability and US personnel in eastern Syria.

I take this as a warning to the Turkish-backed Syrian National Army not to cross west of the Euphrates.

It is also telling that Biden, who said the US would continue to support Syria's neighbors, including Jordan, Lebanon, Iraq and Israel, did not mention Turkey. "Don't expect me to change my stance on the YPG," he says.

Why is Israel, the biggest winner, hitting land registry offices in Syria?

The biggest winner of the current situation is Israel. It entered the border by saying that the agreement reached with Syria in 1974 had collapsed. It bombed all military infrastructure facilities in the country. It also destroyed facilities suspected of producing chemical and biological weapons.

It is also noteworthy that reports indicate that Syria has bombed land registry offices and buildings of state institutions that hold all kinds of documents.

One of my sources interpreted this situation as Israel “resetting” Syria. Israel is not only destroying the military infrastructure so that Syria does not pose a military threat to itself; it is also torpedoing the process of civil administration rising to power and establishing a stable order in the country. The new administration in the country should only deal with the domestic issues and not have any headaches, they say.

President Recep Tayyip Erdoğan’s words yesterday, “We cannot accept any step or provocation aimed at preventing the return of the brotherly Syrian people to their homes,” were of course directed at Israel. Because the way for those who left their country in a hurry to prove where they lived and what they left behind when they left was through the documents the regime had in its possession. Elections will be held next term. Who will vote where; sort out the stones from the rice.

Israel has created a security and comfort zone for itself (for now).

It should also be added that by entering deep into Syria, it is threatening Turkey. It is possible to say that Israel's steps in Syria are playing on Turkey's nerves. The two countries coming head-to-head in Syria would be one of the worst-case scenarios.

But there is an interesting diplomatic traffic. As you know, Azerbaijan and Israel are on very good terms. Ilham Aliyev's diplomatic right-hand man Hikmet Hajiyev went to Israel and met with the President. President Recep Tayyip Erdogan's phone call with Aliyev following this contact makes me wonder, "I wonder if Baku is trying to reduce tensions between the two capitals?" Of course, I could be wrong.

While we are on the subject of the Caucasus, let me also note here that Russia will also take note of Turkey's role in the growth of HTS and will be waiting for an opportunity to take its revenge somewhere.

To make a very rough summary, the following processes will need to be considered in the coming period:

Will the opposition forces in Syria be able to establish a stable government based on the consent of the people?

Will Western capitals and Gulf countries normalize relations with the new administration and take action to help it get back on its feet economically?

How will Türkiye strike a balance with the US-Israel duo on the YPG issue?

How profitable is Ankara?

On paper, for now, Turkey may seem to be one of the countries that has benefited from the recent developments in Syria. However, one should not exaggerate and especially should not be fooled by the flattering publications coming from the Western press.

First of all, the Erdoğan-Davutoğlu duo is one of the most important perpetrators of the hellish quagmire that emerged in Syria after 2011. We must always keep this in mind and never forget it.

They read it wrong, they took the wrong steps. They created the most inextricable problem in the history of the Republic with their own hands.

Now, if there is a possibility that the swamp will be drained by steps taken/to be taken by Ankara, taking advantage of developments independent of Ankara, we will certainly not be sad about this. Current developments may have strengthened Turkey's hand "for now". But it is too early to rejoice. The process ahead of Syria and therefore Ankara is still very complicated and still full of risks that will cause Turkey harm.

In the current situation, the government will certainly try to create a success story from the photos taken "instantly". The opposition groups who are fooled by these instant photos and tear their hair out because they think the government's success is positive will only serve the government's interests and make their propaganda easier.

There is no point in ignoring developments that are in Turkey's favor in the short term just for the sake of opposing the government. If the government has a positive role in the developments that are in Turkey's favor, acknowledging this does not mean becoming weak against the government. It would be beneficial for polarization not to overshadow sound analysis.