İslâmcılarla demokrasi yolu yürünemeyeceği açık. İslâmcılığın ne sağcılıkla ne muhafazakârlıkla ilgisi veya düşünsel akrabalığı var. İslâmcılığın özü ve hele Türkiye gibi nüfusunun ezici çoğunluğu Müslüman olan bir laik cumhuriyette hayatta kalabilmesinin tek yolu takiye. İslâmcılık ancak devlet kabuğunun altında, o kabuğu koruyarak, simbiyotik varlığını sürdürebilir. Öyle de oluyor.

Tıpkı Erdoğan’ın ve Bahçeli’nin kürsülerden açıkladıkları ve yine kendi ikinci kemanlarının çoğu zaman karmaşık laf salatalarıyla destek verdikleri üzere, Türkiye’nin kritik bir eşikte olduğu da doğru. Bu kritik eşik geçildiğinde Türkiye artık Rusya, Çin veya kimi Orta Asya devletleri gibi geri döndürülemez biçimde bir diktatörlük olacak. Bu anın, bu durumun ciddiyeti ve aciliyeti çok iyi idrak edilmeli. Şuur ve tasavvur şart. 

Vaziyeti kavramak için Belediye Başkanı Prof. Dr. Özer’in tutuklanmasına ve Esenyurt’a kayyım atanmasına varan topu topu bir haftalık “süreç” nasıl başladı ve hızla gelişti, kısaca anımsamakta yarar olabilir:

MHP Genel Başkanı Bahçeli, parti grubuna mutad hitabında İmralı’da ağırlaştırılmış müebbet hapis cezası çeken ve 43 aydır tecritte tutulan Öcalan’ı mecliste DEM grubuna hitap etmeye ve PKK’yı lağvetmeye davet etti.  

Cumhurbaşkanlığı Başdanışmanı Uçum, çözüm süreci, müzakere ve mütareke olmayacağının; sözkonusu olanın yalnızca terörün tasfiyesi olduğunun altını çizdi. Siyasi sorumlular bu tasfiyeye destek oldukları takdirde “infaz hukuku” meselelerinin de ele alınabileceğini belirtti. Sürecin adını da “Terörün Tasfiyesi ve Kardeşliği Güçlendirme Girişimi” koydu.  

Şanlıurfa Milletvekili Ömer Öcalan (DEM) akraba kontenjanından İmralı’ya giderek Abdullah Öcalan’la görüştü.

Aynı gün TUSAŞ baskını oldu. Baskını PKK üstlendi. İçişleri Bakanlığı’ndan yapılan resmi açıklamada da baskını gerçekleştiren iki silahlı saldırganın Suriye’den geldikleri duyuruldu.  

SDG komutanı Mazlum Abdi hem AFP’ye hem Amberin Zaman’a verdiği mülakatlarda SDG’nin savaş alanının yalnızca Suriye olduğunu söyledi. Türkiye’de ve Irak’ta kesinlikle eylem yapmadıklarını, yapmayacaklarını, kararlarının bu olduğunun daha önce de defalarca açıklandığını anımsattı. TUSAŞ baskının ardından Ankara’dan yapılan resmi açıklama üzerine bir soruşturma yürüttüklerini ve iki saldırganın SDG’yle ilgileri bulunmadığı gibi denetimlerindeki bölgeden de Türkiye’ye kimsenin geçmediği sonucuna vardıklarını kaydetti.  

DEM Eş Başkanı Bakırhan, Abdullah Öcalan’ın “üçüncü göz, garantör ülke, ABD” gibi bir talebinin bulunduğu iddialarının tümüyle uydurma olduğunu dile getirdi. Milletvekili Ömer Öcalan’ın İmralı’dan kendilerine böyle bir talep aktarmadığını vurguladı.   

Nihayet Cumhurbaşkanı Erdoğan 29 Ekim mesajında “her ne yapıyorsak harici ve dahili bedhahlara aldırmadan büyük ve güçlü Türkiye ülküsünü yüceltmek niyetiyle yapıyoruz” ifadesini kullanarak elini açtı.

Böylece vaziyeti kavradıysak, basit bir metin analizi denemesi üzerinden ilerlenebilir:

Bilindiği üzere “harici ve dahili bedhahlar” ifadesinin telifi Erdoğan’a değil cumhuriyetimizin kurucusuna aittir. Ancak Erdoğan atıfta bulunmuyor veya alıntı yapmıyor. İfadeyi temellük edip kendininmiş gibi kullanıyor.

Keza malum, Atatürk Gençliğe Hitabe ile bitirdiği nutku, 1927’de CHP’nin ikinci büyük kongresinde T.B.M.M. kürsüsünden altı günde okumuştu. Nutuk, 19 Mayıs 1919’la başlayıp Gençliğe Hitabe ile son buluyordu.

Erdoğan’ın çekinmeden alıp mesajına koyduğu özgün metnin o crescendo finalinde Atatürk, Türk gençliğine istiklâlini ve cumhuriyetini ilelebet muhafaza ve müdafaa etme vazifesini vererek “istikbalde dahi seni bu hazineden mahrum etmek isteyecek dâhilî ve haricî bedhahların olacaktır” uyarısında bulunuyordu.  

“Gençliğe Hitabe” maçlardan önce soyunma odalarında sahaya çıkmadan önce yapılan o son konuşmaları çağrıştırır. 1927’nin başta insan kaynağı, elde ne üretim aracı ne tarım hiçbir şeyin olmadığı henüz dört yaşında bir cumhuriyetin koşullarında okunmuştur. Ama o cumhuriyetin bir ülküsü, önderinde de şuur ve tasavvur vardır.

Oysa her şeyin travestileştirildiği, cıvıklaştırdığı, cılkının çıkarıldığı bu günümüz anlık şöhret çağında kimi uyanık geçinen metin yazarlarınca bu bile elimizden alınıp, bağlamından kopartılıp, tersyüz edilip suratımıza çarpılıyor. Bizden de yüzümüze tükürüldükçe “ya Rabbi şükür rahmet yağıyor maşallah” diye dizlerimizin üzerinde yaşlı gözlerle ellerimizi göğe kaldırmamız bekleniyor.

Atatürk nutkun aynı hitabe bölümünde “Bütün bu şeraitten daha elim ve daha vahim olmak üzere, memleketin dâhilinde iktidara sahip olanlar, gaflet ve dalalet ve hatta hıyanet içinde bulunabilirler. Hatta bu iktidar sahipleri, şahsi menfaatlerini müstevlilerin siyasi emelleriyle tevhit edebilirler.” diyerek kimilerinin baştacı ettiği o Osmanlı sülâlesine ve onun işbirlikçi hükümetine de ayna tutuyordu.

Bugün ise Erdoğan kendi politikalarıyla cumhuriyeti içinden çökertirken, onu yüceltme kisvesiyle kendi istikbalini kurtarmak derdinde. Ona muhalif olan kim varsa artık “dahili bedhah” yani iç düşman. Yinelemek gerekirse kurtarmaya çalıştığı, cumhuriyetin değil kendinin ve 15 Temmuz’dan sonra, hatta 15 Temmuz’la kurdurulan gecekondu rejimin istikbali. İç cepheyi tahkim denilen rejimin tahkimi.

Etki ajanlığı yasasının işlevi bu. Sicili belli savcı Akın Gürlek eliyle Ahmet Özer’in tutuklanması ve peşine Esenyurt belediyesine kayyum atanması bu durumu anlatıyor. CHP ise 31 Mart’ta eline geçirdiği hamle üstünlüğünü “normalleşme” garabetiyle elinden kaçırmaktaydı. Şimdiyse İmamoğlu’nun 29 Ekim konuşması ve Esenyurt vakasına verdiği anlık tepkiyle inisiyatifi geri almak yolunda.  

Sözün özü, 101. yılını kutlarken cumhuriyet tarihimizin belki en kritik günlerinden geçiyoruz. Kimler tarih sahnesinde yerini alacak, kimler silinip gidecek bu günlerde belli olacak.

Zira “iç cepheyi tahkim” havucuna tamah etmeyen ellerin, “dahili bedhahlara” ait addedilerek sopayla kırılması aşamasına yalnızca bir haftada vardık. Bu durumda kafalarımızın da hepten patlatılmasına ramak kaldığını öngörmek kehanet sayılmasa gerek.

İslamcılığın sağcılıkla ve muhafazakarlıkla ilgisi bulunmadığını savlarken, cumhuriyetçiliğin de sağı solu olmadığını iddia etmek herhalde yanlış değildir. Toplumsal itirazın ve muhalefetin zemini buradan, demokrasiyle taçlanmış bir “yeni cumhuriyet” şuur ve tasavvurundan kurulabilir.

İktidar ortaklarının “tarihi fırsat penceresi” diye niteleyerek heveslendikleri hamle boşa düşürülerek, gerçekten cumhuriyetimizin tarihi fırsat penceresine dönüştürülmelidir. Nitekim İmamoğlu’nun son konuşmaları bu bilincin güçlü belirtilerini barındırıyor. Söylemin ardının eylemle nasıl getirileceğini, hangi somut adımların atılacağını ise göreceğiz.   

It is clear that the path to democracy cannot be followed with Islamists. Islamism has no connection or ideological kinship with either right wing or conservatism. The essence of Islamism, and especially in a secular republic like Turkey, where the population is overwhelmingly Muslim, is taqiyya. Islamism can only continue its symbiotic existence under the shell of the state, by protecting that shell. And that is what happens.

Just as Erdoğan and Bahçeli have declared from the podiums and their second fiddles have often supported them with complicated word salads, it is also true that Turkey is at a critical threshold. When this critical threshold is crossed, Turkey will become an irreversible dictatorship like Russia, China or some Central Asian states. The seriousness and urgency of this moment, this situation, must be grasped very well. Consciousness and imagination are essential.

In order to grasp the situation, it may be useful to briefly recall how the “process” of only one week, which led to the arrest of Mayor Prof. Dr. Özer and the appointment of a trustee to Esenyurt, began and developed rapidly:

In his customary address to the party group, MHP Chairman Bahçeli invited Öcalan, who is serving an aggravated life sentence in İmralı and has been kept in solitary confinement for 43 months, to address the DEM group in parliament and to disband the PKK.

Presidential Advisor Uçum underlined that there will be no resolution process, negotiation or armistice; that what is in question is only the elimination of terrorism. He stated that if political leaders support this elimination, issues of “enforcement law” can also be addressed. He named the process “Elimination of Terrorism and Strengthening Brotherhood Initiative”.

Şanlıurfa Deputy Ömer Öcalan (DEM) went to İmralı through the relative quota and met with Abdullah Öcalan.

On the same day, there was a TAI raid. The PKK claimed responsibility for the raid. The official statement from the Ministry of Interior announced that the two armed attackers who carried out the raid came from Syria.

SDF commander Mazlum Abdi said in interviews with both AFP and Amberin Zaman that the SDF's battlefield was only Syria. He reminded them that they had not and would not take any action in Turkey or Iraq, and that this was their decision, which had been announced many times before. TAI noted that they conducted an investigation following the official statement from Ankara following the raid, and concluded that the two attackers had no connection to the SDF and that no one had crossed into Turkey from the region under their control.

DEM Co-Chair Bakırhan stated that the claims that Abdullah Öcalan had a request such as “third eye, guarantor country, USA” were completely fabricated. He emphasized that MP Ömer Öcalan did not convey such a request to them from İmralı.

Finally, President Erdoğan opened his hands in his message on October 29th, saying, “Whatever we do, we do it with the intention of glorifying the ideal of a great and powerful Turkey, regardless of external and internal malevolence.”

Thus, if we have grasped the situation, we can proceed with a simple text analysis attempt:

As is known, the copyright of the expression "external and internal malevolent people" belongs not to Erdoğan but to the founder of our republic. However, Erdoğan does not refer to it or quote it. He appropriates the expression and uses it as his own.

As is known, Atatürk read his speech, which ended with the Address to Youth, from the TBMM rostrum in six days at the second big congress of the CHP in 1927. The speech started on May 19, 1919 and ended with the Address to Youth.

In the crescendo finale of the original text, which Erdoğan took without hesitation and included in his message, Atatürk gave the Turkish youth the duty of preserving and defending their independence and republic forever, warning that "even in the future, there will be malevolent people, both domestic and foreign, who will want to deprive you of this treasure."

“Address to Youth” brings to mind those final speeches made in the locker rooms before the matches before going onto the field. It was read in the conditions of a four-year-old republic in 1927, when there were no human resources, no means of production, and no agriculture. But that republic had an ideal, and its leader had consciousness and imagination.

However, in this age of instant fame where everything is transvestitized, made sloppy and made tacky, even this is taken from us, taken out of context, turned upside down and thrown in our faces by some so-called clever copywriters. We are expected to raise our hands to the sky with teary eyes on our knees saying “Oh my God, thank God, mercy is pouring down, maşallah” as our faces are spat on.

In the same address section of the speech, Atatürk said, “More painful and grave than all these circumstances, those who hold power within the country may be in error, misguided and even treasonous. Moreover, these holders of power may identify their personal interests with the political ambitions of the invaders,” thus holding up a mirror to the Ottoman dynasty and its collaborationist government, which some people admire.

Today, while Erdoğan is collapsing the republic from within with his own policies, he is trying to save his own future under the guise of glorifying it. Anyone who opposes him is now an “internal malevolent”, that is, an internal enemy. To reiterate, what he is trying to save is not the republic but his own future and the shantytown regime that was established after July 15, or even with July 15. The strengthening of the regime called strengthening the internal front.

This is the function of the influence agent law. The arrest of Ahmet Özer by the well-known prosecutor Akın Gürlek and the subsequent appointment of a trustee to the Esenyurt municipality are telling of this situation. The CHP, on the other hand, was losing the advantage it had gained on March 31st with the oddity of “normalization.” Now, with İmamoğlu’s October 29th speech and his immediate reaction to the Esenyurt incident, it is on its way to taking back the initiative.

In short, as we celebrate the 101st anniversary, we are going through perhaps the most critical days of our republic's history. It will be clear in these days who will take their place on the stage of history and who will be erased.

Because in just one week we have reached the stage where the hands that do not accept the carrot of “fortifying the internal front” are considered to belong to “internal malevolent people” and are broken with a stick. In this case, it should not be considered a prophecy to foresee that our heads are on the verge of being completely blown off.

While claiming that Islamism has nothing to do with right-wing and conservatism, it is probably not wrong to claim that republicanism has no right or left. The ground for social objection and opposition can be established from here, from the consciousness and vision of a “new republic” crowned with democracy.

The move that the partners in power are enthusiastic about by describing it as a “historical window of opportunity” should be rendered futile and transformed into a truly historical window of opportunity for our republic. Indeed, İmamoğlu’s recent speeches contain strong indications of this awareness. We will see how the rhetoric will be followed by action and what concrete steps will be taken.