İktidarda tahkimat muhtemelen AK Parti kongresiyle tamamlanacak.

Yerel seçimlerde inişe geçen ve bu inişi sürdüren iktidar partisi için siyasi bir yenilenme ihtiyacı çok açık.

Ancak bu yenilenmenin güvenlikçi-milliyetçi pistin dışına çıkarak yapılamayacağı da o denli açık.

Modernist asker-AK Parti-MHP ve ulusalcılar arasındaki enformel iktidar ittifakının, gerekçeleri ortadan kalkmadıkça, kuvvetli iç ve dış sarsıntılar yaşanmadıkça, bozulması pek olası değil.

Velhasıl AK Parti bu dar alanda yenilenme hamlesi yapmakta zorlanıyor. Bölge konjonktürü, Gazze olayları Erdoğan’a iç siyasete yönelik olarak dış politika üzerinden siyaset yapma imkanı veriyor; ancak bir yenilme için bunun yeterli olmayacağı muhakkak.

Bir de madalyonun diğer yüzüne, muhalefete bakalım…

Muhalefetin asli taşıyıcısı CHP. İlk seçimde oyların toplanacağı muhtemel odak da burası. Bunu sağlayabilmek, bir dalga haline getirebilmek için CHP’nin de siyaset bakımından bir hamle ihtiyacı bulunuyor. Bu siyasi partide, Erdoğan’ı yenmenin iddiasının ötesine geçip, yeni, ikna ve seferber edici bir siyaset üretme gereği son derece açık.

Ne var ki, şu aşamada, CHP’de iç siyaset daha önde duruyor. Üç kuvvetli siyasi isim arasında öne çıkma yarışması devam ediyor, en azından kamuoyuna yansıyan hava bu. İmamoğlu’na siyasi yasak gelip gelmeyeceği tartışmaları da bu yarış iklimini besliyor ve CHP de siyaset bu tartışma etrafında şekilleniyor.

2026 itibariyle seçim ve yeni dönem tartışmaları muhtemelen hızlanacak…

Ve yeni siyaset, tazelenme, yenilenme ihtiyacı siyaseten kaçınılmaz olacak….

Hangi temalar bu yolda belirleyici olabilir?

Önümüzdeki dönemde, siyasi arayışları belirleyecek konulardan birisinin yeniden Kürt meselesi olması hafife alınmaması gereken bir ihtimal.

2023 seçimleri sonrası siyasi hayatta özgül ağırlığı azalmış görünse de, Kürt sorunu Türkiye siyasi hayatında ağırlığını korumaya, örtülü merkezi siyasi bir tema olmaya ve yaratıcı kimi paradoksları kuşatmaya devam ediyor.

Belki bu mesele bir yandan çözülmemiş ve dışlanan bir konu olarak, otoriter idareyi besleyen, demokratikleşme adımlarını risk ilan edilmesinde gerekçe kullanılan, velhasıl siyasi sistemi derinden bloke eden bir boyuta sahip. Ne var ki, bu bloke edici özellikler, mevcut konjonktürde inişte olan ve kimi reformlarla tazelenme ihtiyacı duyan siyasi iktidar için önemli çelişki odağı oluşturuyor. Bu durumda paradoksal olarak Kürt sorununa, çözüm ve yumuşama fikrine faydacı ve pragmatik yaklaşım, siyasi iktidarın önündeki uğrak noktalarından birisi olarak değerlendirilebilir.

Diğer yandan Türkiye’nin siyasi ve toplumsal hayatında yenilenme ve demokratik istikamet arayışları, diğer bir ifadeyle yeni bir toplumsal sözleşme, yeni anayasa arayışları, yeni gelecek tasavvuru ihtiyacının işaret ettiği olası bir kurucu siyaset, Kürt sorununun çözümüyle doğru orantı içinde karşımıza çıkıyor. Muhalefetin bu istikametteki arayışlarında en önemli ve kaçınılmaz unsur olarak şekilleniyor.

Özetle Türkiye siyasetinin yeniden Kürt sorunu etrafında şekillenmesi bir ihtimaldir 

The consolidation of power will probably be completed with the AK Party congress.

The need for a political renewal is clear for the ruling party, which has been on a downward spiral in the local elections and continues to do so.

However, it is also clear that this renewal cannot be achieved by going outside the security-nationalist track.

It is unlikely that the informal power alliance between the modernist military, the AKP, the MHP and the nationalists will be broken unless its justifications are eliminated and there are strong internal and external shocks.

In short, the AKP is having difficulty making a renewal move in this narrow area. The regional conjuncture and the Gaza incidents give Erdoğan the opportunity to do politics through foreign policy in order to target domestic politics; however, it is certain that this will not be enough for a defeat.

Let's look at the other side of the coin, the opposition...

The main carrier of the opposition is the CHP. This is also the likely focus where votes will be collected in the first election. In order to achieve this and make it a wave, the CHP also needs a political move. It is extremely clear that this political party needs to go beyond the claim of defeating Erdoğan and produce a new, convincing and mobilizing policy.

However, at this stage, domestic politics are more prominent in the CHP. The competition for prominence continues among three powerful political figures, at least this is the atmosphere reflected in the public opinion. The discussions on whether İmamoğlu will be banned from politics also feed this competitive climate, and politics in the CHP is shaped around this discussion.

As of 2026, election and new term discussions will probably accelerate…

And the need for new politics, renewal, and regeneration will be politically inevitable…

Which themes can be decisive on this path?

It is a possibility that should not be underestimated that the Kurdish issue will once again become one of the issues that will determine political pursuits in the coming period.

Although its specific weight seems to have diminished in political life after the 2023 elections, the Kurdish issue continues to maintain its weight in Turkish political life, to be a covert central political theme, and to encompass certain creative paradoxes.

Perhaps this issue, on the one hand, has a dimension that is unresolved and excluded, feeding authoritarian rule, being used as a reason to declare democratization steps as risky, and in short, deeply blocking the political system. However, these blocking features constitute a significant focus of contradiction for the political power, which is in decline in the current conjuncture and needs to be refreshed with some reforms. In this case, paradoxically, the utilitarian and pragmatic approach to the Kurdish problem, the idea of solution and détente can be evaluated as one of the stopping points before the political power.

On the other hand, the search for renewal and democratic direction in Turkey's political and social life, in other words, the search for a new social contract, a new constitution, a possible founding politics pointed out by the need for a new vision of the future, are appearing before us in direct proportion to the solution of the Kurdish problem. It is taking shape as the most important and inevitable element in the opposition's search in this direction.

In short, it is possible that Turkish politics will once again be shaped around the Kurdish issue.