AK Parti kuruluş yıldönümünde kimi palyatif hamlelerle tazelenme görüntüsü vermeye çalıştı. İki boşta milletvekili, üç, beş belde, ilçe belediye başkanı AK Parti’ye geçtiler. Hepsi oydu. Erdoğan’ın konuşması da dünü hatırlatan siyasi bakımdan “iç boş” bir konuşmaydı.

Bu doğal bir durum. Geçirdiği evrelerden hareketle AK Parti’nin kendini düzeltmesi, başa dönmesi mümkün değil. Tarih geriye yürümez. Kaldı ki, siyasi iktidar bugün kendi ilk dönem politikalarını tehdit kabul eden bir anlayışa sahip.

AK Parti’nin üç dönemi oldu.

İlk dönem 2003’le başladı, 4-5 yıl sürdü. Bu evrede AK Parti demokrasi istikametinde yol aldı ve kısa sürede önemli sonuçlar elde etti. Farklı kültürel-sosyal gruplar arasındaki haklardan faydalanma dengesizliklerinin giderilmesi, kısmi bir sosyolojik eşitlenme yaşanması bunlar arasındaydı.

Demokratikleşme iddiası etrafında hukuk reformları yapılıyor, bireysel özgürlük alanları genişliyordu. Bu koşullarda, kimlikler arası etkileşimler baş gösteriyordu. İslami kesim ile modernlik arasında bağlar oluştu, seküler kesim algısında laikliğin demokratikleşmesi eğilimi filizlendi

İkinci dönem, 2007 ortalarında, yerleşik düzenin AK Parti politikalarına verdiği reaksiyonlarla başladı, devleti denetleme kavgalarıyla devam etti. Bu dönemde çatışma asli siyasi konu olacak, çatışmanın yarattığı kirlilik her yeri kaplayacaktı. Tarafların kanun düzenini, yargıyı, kurumları silah olarak kullanması bu kirliliğin en önemli unsuruydu. Dönem, Arap Baharı’nı da kapsayarak, çok yönlü, çok aktörlü (hükümet, cemaat, ordu ve Kemalist gruplar) çapraz iktidar kavgalarıyla 2016 darbe girişimine kadar sürdü.

Belki bu dönemin iki perdesinden söz edilebilir.

İlk perdede, başörtüsüne karşı Cumhuriyet Mitingleri, Abdullah Gül’ün cumhurbaşkanlığı adaylığına itirazlar, askeri muhtıra, Anayasa Mahkemesi’nin bir devlet refleksi olan 367 kararı, arkasından gelen seçim, onu takip eden kapatma davası, bunun üzerine 2008’de başlayan tasfiye operasyonları ve hesaplaşmalarını içeren Ergenekon davası ve benzer dava süreçleri bir zincirin halkaları gibidirler. Perdenin sonunda, Gülen cemaatiyle ittifak halindeki siyasi iktidar, ordu ve Kemalist grupları kirli araçları da kullanarak kontrol altına aldı.

İkinci perde hemen bunun ardından, bu kez iktidar müttefikleri arasındaki devlet denetim kavgasıyla açıldı ve 17-25 Aralık 2013 olayları doruk noktaya çıktı. Devrilme endişesi taşıyan Erdoğan’ın önce çevresine güvenini kaybetti. Partisinde çok sesliği yok eden, tek adam sistemine yol açacak tasfiyeleri başlattı. Ardından her tür uzlaşı ve tavizi risk olarak kabul etti ve siyasi ipleri gerdi. 2013-2016 arası Türkiye hem iki grup arasındaki çatışmaya hem Erdoğan’ın otoriterleşmesine tanıklık etti. İkinci dönemin ikinci perdesi, 2016 darbe girişimiyle kapandı.

Üçüncü evre, 2016’da bu girişim sonrası başlar. AK Parti’nin taşıyıcılığında 2016 rejimi olarak adlandırılabilecek otoriter bir dokunun kurumlaşmasına işaret eder. Bu dönemde taraflar yer değiştirdi, Gülen cemaatine ve Kürt meselesindeki risklere karşı, devletin modernist unsurlarıyla AK Parti’nin muhafazakârları ve milliyetçi MHP arasında yeni bir koalisyon oluşturdu. Anayasa değişiklikleri, başkanlık sistemine geçiş, olağanüstü hâl kurumlaşmaları ve uygulamaları, tasfiyeler, devletin kurumsal ve kadrolar bakımından yeniden yapılanması bu koalisyonun şemsiyesi altında gerçekleşmiştir. Üçüncü evre, sonuç olarak disiplinli/itaatkâr toplum, otoriter kurumsal işleyiş, güçlü devlet, keyfi ve milliyetçi siyaset üzerine oturmaktadır.

AK Parti’nin başlangıç siyasetiyle tam bir tezat oluşmaktadır.

Ve bu sadece AK Parti’nin tüm Türkiye’nin hikayesidir.

On its anniversary, the AK Party tried to give the appearance of renewal with some palliative moves. Two vacant MPs, three, five town and district mayors switched to the AK Party. That was all. Erdoğan's speech was a politically "empty" speech that reminded me of yesterday.

This is a natural situation. Based on the phases it has gone through, it is not possible for the AK Party to correct itself and return to the beginning. History does not walk backwards. Moreover, the political power today has an understanding that regards its early policies as a threat.

AK Party had three terms.

The first period started in 2003 and lasted 4-5 years. During this phase, the AK Party moved towards democracy and achieved important results in a short time. Among these were the elimination of imbalances in the enjoyment of rights between different cultural-social groups and a partial sociological equalization.

Legal reforms were being made around the claim of democratization, and areas of individual freedom were expanding. In these conditions, inter-identity interactions arose. Links were formed between the Islamic segment and modernity, and the tendency towards democratization of secularism sprouted in the perception of the secular segment.

The second period began in mid-2007 with the reactions of the established order to the AK Party policies and continued with fights to control the state. During this period, conflict would be the main political issue, and the pollution created by the conflict would cover everywhere. The most important element of this pollution was that the parties used the legal order, the judiciary and institutions as weapons. The period, including the Arab Spring, lasted until the 2016 coup attempt, with cross-power struggles between multi-faceted, multi-actors (government, community, army and Kemalist groups).

Perhaps two acts of this period can be mentioned.

In the first act, the Republic Rallies against the headscarf, the objections to Abdullah Gül's presidential candidacy, the military memorandum, the 367 decision of the Constitutional Court, which is a state reflex, the election that followed, the closure case that followed, the liquidation operations that started in 2008, and the showdowns. The Ergenekon case and similar case processes are like links in a chain. At the end of the curtain, the political power, allied with the Gülen community, took control of the army and Kemalist groups using dirty tools.

The second act opened immediately after this, this time with a fight over state control between the ruling allies, and the events of 17-25 December 2013 came to a head. Concerned about being overthrown, Erdoğan first lost trust in his surroundings. He initiated the purges that destroyed pluralism in his party and led to a one-man system. Then he accepted any compromise and compromise as a risk and tightened the political strings. Between 2013 and 2016, Türkiye witnessed both the conflict between the two groups and Erdogan's authoritarianism. The second act of the second period closed with the 2016 coup attempt.

The third phase begins after this initiative in 2016. It points to the institutionalization of an authoritarian texture that can be called the 2016 regime under the leadership of the AK Party. During this period, the parties changed places, forming a new coalition between the modernist elements of the state, the conservatives of the AK Party and the nationalist MHP, against the Gülen community and the risks in the Kurdish issue. Constitutional amendments, transition to the presidential system, state of emergency institutionalization and implementation, liquidations, and restructuring of the state in terms of institutional and staff took place under the umbrella of this coalition. The third phase is ultimately based on a disciplined/obedient society, authoritarian institutional functioning, a strong state, and arbitrary and nationalist politics.

There is a stark contrast to the AK Party's initial policy.

And this is just the story of the AK Party and the whole of Turkey.