Bugün günlerden Pazar nasıl olsa, anılar ikliminde dolaşmaya ne dersiniz?

8. Cumhurbaşkanı Turgut Özal, İzmir’de, Hilton Oteli’nin açılışına da denk düşürülerek Ticaret Odası tarafından düzenlenmiş bir toplantıya hazırlanıyordu. ‘Tarihi’ olacağını söylediği toplantıda, dünyada ve ülkede meydana gelebilecek sarsıntılardan Türk ekonomisinin etkilenmeyeceği bir yeni vizyonu açıklayacaktı Özal…

Her iktidara gelen siyasi kadronun, ekonomik dengelerle kendi keyiflerine göre oynamasının önüne geçmek amacıyla, ekonominin temel esaslarını anayasada belirlemeyi -‘anayasal ekonomi’kavramı ile- o konuşmasında savunacaktı Özal.

Kendini tutamayıp, ‘‘Göreceksin, konuşmam yalnız burada değil dışarıda da etkisini hissettirecek’’ dedi.

Başbaşaydık. 

Sözünü ‘‘Toplantıya sizlerin de çağrılmanızı sağlayacağım’’ diyerek tamamladı.

Heyecanlandığımı itiraf ederim. ‘Tarihi’ bir olaya tanık olabilme heyecanıydı bu. O hislerle, ‘‘Gazeteci olarak kimlerin çağrılmasını düşünüyorsunuz; yine bazı isimler dışarıda kalacak mı?’’ sorusunu ona yöneltmeden duramadım.

Cumhurbaşkanlığı tarafından düzenlenen toplantılara katılacak gazetecilerin geniş bir skaladan seçilmesi adeti bütünüyle bozulmamıştı ama, yine de, Özal kendilerinden hoşlanmadığı için, mesleğin önemli bazı isimleri genellikle onun bulunduğu ortamlara çağrılmıyordu.

Birkaç ismi saydım, yüzünü ekşiterek olumsuz cevap verdi.

Yanlışlığını, toplantının etkisinin sınırlı kalacağını anlatarak hatırlattım. 

Görüşmemiz sona erdiğinde bana kızdığını hissettim.

Turgut Özal’ın vefatından yaklaşık bir yıl önce yapılan o toplantı için İzmir’e gittiğimde, yüzünü ekşittiği meslektaşların da davetli gazeteciler arasında bulunduğunu fark edip sevindim.

Önemli mesajlarla dolu konuşmasını en iyi yansıtan yazıyı, Özal’ın ‘‘Benimle ilgili tek olumlu yazısı yok’’ dediği, oraya kerhen çağrılan, çok satan gazetenin başyazarı kaleme almıştı.

Elbette istisnaları vardır ama, muhalif gazeteciler, izleyen başka meslektaşları da aynı olaya tanıksa, muhalefet yapamayacağı değerde bir olayı çarpıtmaya kalkışırlarsa kendi itibarlarını zedeleyeceklerini bilirler.

Bir diğer tanıklığım yine Turgut Özal ile ilgili.

Atatürk’ün 1923’te topladığı İzmir İktisat Kongresi’ni, Turgut Özal, Devlet Planlama Teşkilatı (DPT) müsteşarlığı döneminde -1981- İzmir’de tekrarlatmış, Cumhurbaşkanı iken de, 1992’de, yine İzmir’de üçüncüsünü yapmayı kararlaştırmıştı.

Sıcak bir Haziran günüydü. Özal kısa süre önce prostat ameliyatı olmuş, henüz sağlığına tam kavuşamamıştı. Yine iddialı bir konuşma planladığını biliyorduk. Bir grup gazeteci, o gün -4 Haziran 1992 günü- İzmir’deydik.

Cumhurbaşkanı Turgut Özal ile Başbakan Süleyman Demirelarasındaki çatışmacı dönemin tam ortasında yapılıyordu kongre. Özal’ın konuşması, onunki de çok iyi hazırlanmış olduğu halde, Demirel’in konuşmasından içerik ve doyuruculuk bakımlarından üstündü.

Mutluydu Özal ve mutluluğu o akşam kongrenin yapıldığı Efes Oteli’nde verilen resepsiyonda fazlasıyla belli oluyordu.

Biraz ısrar edince, Cumhurbaşkanı Özal, katılımcılardan dört yazarı, oteldeki odasında gece sohbetine davet etmişti.

Semra Hanım’ın da bulunduğu o gece sohbetinde, değişik gazetelerden dört yazar, Özal’ı Demirel ile arasındaki sorunlar konusunda konuşturduk ve yanından ayrıldıktan sonra da, herbirimiz, tamamen siyasi çekiştirme amaçlı sözlerini ön planda tutan notlarımızı gazetelerimize geçtik. O saatten sonra manşetler yıkıldı ve Özal’ın İktisat Kongresi’ndeki önemli mesajları, yerini, Demirel ile ilgili suçlayıcı takılmalarına terk etti. 

Gazetelerin sadece taşra baskılarında kaldı Özal’ın ekonomiyle ilgili tezleri…

Cumhurbaşkanı Özal’ın, ameliyatlı haliyle çok yoğun ve yorgun olduğu bir günün gecesinde, kendisine yakın saydığı biz dört gazeteci, onun hoşuna gitmeyecek ve günler sürecek bir tartışmayı ateşlemiştik. 

Başka türlü yapabilir miydik?

Yapamazdık.

Özal’lı bu iki anıyı hatırlamamın bu güne özel bir sebebi yok; ancak her dönemle, her siyasi kişilik ile gazetecilerin dirsek temasında bulunduğu hemen her zeminde, ara sıra yaşananlarla ilgisi olmadığını söyleyemem.

Siyasiler ve gazeteciler paralel iki evrende yaşar ve bazen birbirlerini kızdırırlar…

Uğraş alanlarının doğasında vardır bu.

Today is Sunday, how about wandering around in the climate of memories?

8th President Turgut Özal was preparing for a meeting organized by the Chamber of Commerce in Izmir, coinciding with the opening of the Hilton Hotel . At the meeting, which he said would be 'historic' , Özal would announce a new vision in which the Turkish economy would not be affected by the earthquakes that may occur in the world and in the country ...

In that speech , Özal would advocate determining the basic principles of the economy in the constitution - with the concept of 'constitutional economy' - in order to prevent the political staff that comes to power from playing with the economic balances as they wish.

He couldn't help but said, "You'll see, my speech will make its impact felt not only here but also abroad. "

We were alone.

He concluded his speech by saying , " I will ensure that you are invited to the meeting, too . "

I admit I'm excited. This was the excitement of being able to witness a 'historical' event. With those feelings, 'Who do you think should be called as a journalist? I couldn't resist asking him the question "Will some names be left out again?"

The practice of selecting journalists to attend meetings organized by the Presidency from a wide range was not completely broken, but still, some important names of the profession were not invited to the environments where Özal was present, because he did not like them.

I mentioned a few names and he answered negatively with a grimace.

I reminded him of his mistake, explaining that the impact of the meeting would be limited.

When our conversation ended, I felt like he was angry with me.

When I went to Izmir for that meeting held about a year before Turgut Özal 's death, I was happy to realize that the colleagues he grimaced were among the invited journalists.

The article that best reflected his speech full of important messages was written by the editor-in-chief of the best-selling newspaper, who was invited there reluctantly and to whom Özal said, " There is not a single positive article about me."

Of course, there are exceptions, but opposition journalists know that they will damage their reputation if they attempt to distort an event that they cannot oppose, if their other colleagues are also witnessing the same event.

Another testimony I have is about Turgut Özal .

Turgut Özal had the Izmir Economic Congress, which Atatürk convened in 1923, be repeated in Izmir in 1981 during his time as undersecretary of the State Planning Organization (DPT), and when he was President, he decided to hold the third one in Izmir in 1992.

It was a hot June day. Özal had recently had prostate surgery and had not fully regained his health yet. We knew he was planning another ambitious speech. A group of journalists were in Izmir that day - June 4, 1992.

The congress was held in the middle of the conflict period between President Turgut Özal and Prime Minister Süleyman Demirel . Özal 's speech was superior to Demirel 's speech in terms of content and saturation, even though his speech was also very well prepared .

Özal was happy, and his happiness was evident at the reception held that evening at the Efes Hotel, where the congress was held.

After some insistence, President Özal invited the four writers among the participants to a night conversation in his hotel room.

During that night's conversation, in which Ms. Semra was also present, four writers from different newspapers made Özal talk about the problems between him and Demirel , and after leaving him, each of us wrote down our notes in our newspapers, highlighting his words that were purely for political purposes. After that time, the headlines collapsed and Özal's important messages at the Economic Congress were replaced by his accusatory remarks about Demirel.

Özal 's economic theses remained only in the provincial editions of newspapers ...

On the night of a day when President Özal was very busy and tired due to his surgery, we, four journalists whom he considered close to him, sparked a debate that he would not like and that would last for days. 

Could we have done it any other way?

We couldn't.

There is no special reason why I remember these two memories with Özal today; However, I cannot say that it has nothing to do with what happens from time to time in every period, every political person and almost every ground where journalists are in close contact.

Politicians and journalists live in two parallel universes and sometimes annoy each other…

This is in the nature of their field of endeavor.