Temenniler analizlere hakim olunca, somut gibi veri ve gerçeklikler kolayca ters yüz edilebiliyor.

Muhalif kesimde derin beklenti ve umut, AK Parti’nin MHP’den kopması ve bu şekilde siyasette gerçek bir normalleşmenin başlaması. Özel-Erdoğan görüşmeleri, Bahçeli’nin açıklamaları sıkça bu çerçevede ele alınıyor.

Bu bakışın arkasındaki veri kabul edilen yönlendirici tahlil veya kanaat ise şu:

“Türkiye’yi zora sokan, asayiş politikalarına hız veren, büyük rota değişikliğine yol açan AK Parti’nin MHP’yle yaşadığı yakınlaşma ve iş birliğidir…”

Bu tahlilin devamı muhtemelen şudur:

“AK Parti, MHP’den kopar, CHP’ye yakınlaşırsa, dengeler değişir, ülkede demokrasi ışığı tekrar belirir.”

AK Parti ve Erdoğan’ı siyasi oyunun bağımlı değişkeni olarak ele almak, olsa olsa, umutsuzluk ile naifliğin el ele dolaşmasından kaynaklanıyor olabilir.

Çıplak gerçekler farklı.

Özellikle şunları unutmamak da fayda var.

Türkiye’nin son dönem yaşadığı otoriterleşme, objektif olarak, tek tek siyasi tercihleri aşan bir sistem (devlet, siyasi partiler, hatta toplum) refleksiyle ilgilidir. Gülen kalkışması karşısında devletin düştüğü durum ve büyük kurumsal iflas bir yanda, Suriye’nin infilakından sonra, sınır ötesinde oluşan PKK-Kürt siyasi alanı, ülke içinde PKK’nın ayaklanma ve özerklik hamleleri, bunların ürettikleri korku ve tepkiler, yönetimde, tohumları muhtemelen darbe girişi gecesi atılan, muhafazakar-modernist asker-milliyetçiler arası bir pakt ve ittifak oluşmasına yol açmıştır. Toplum da önemli bir kesimiyle bu iklimin baskısı altında kalmıştır. Pakt doğal olarak, asayiş-beka-milliyetçilik-restorasyon dörtlüsü üzerine kurulmuş, anayasa tadilatı ve ülkenin bölge politikası dahil düzen ve siyaset bu çerçevede ve bu ortaklıkla yeniden yapılanmıştır. Bu, devlet merkezli bir seferberlik hali, Mahçupyan’ın deyişiyle İttihatçı yeni iklimdir.

MHP, bu paktın kurucusu, kaşifi değil, yatıştırıcı bir unsurudur. Pakt onun işlevini yerine getirecek, getirmeye razı herhangi bir siyasi aktörle de pekala devam edebilir.

Otoriterleşmenin ikinci ve sübjektif itici gücü asli taşıyıcısıyla, AK Parti ve liderinin ilgilidir. Bu ikilinin yeni sorunları, yeni siyasi girdileri, tazelenen ulusal ve bölgesel dinamikleri demokrasiyle ele alma, yeni durumlara bu çerçevede uyum sağlama kapasitesinin düşüklüğüyle bağlantılıdır. Böyle olunca, demokrasi ve mekanizmaları Erdoğan için işlevini ve faydasını kaybetmiştir. Darbe girişimi, devlet krizi, Kürt tehdidi üzerinden Erdoğan’ın iktidarı kaybetme endişeleri, onun da parçası olduğu sistemin korkuları iç içe girince, AK Parti lideri, bildiği, içinde yaşayan başka bir dünyanın kapısını açmış, çıkış ve faydayı orada bulmuş, yeri müttefiklerle temasa geçmiştir. Bu, otoriter siyaset, disiplinli toplum, mutlak lider/yönetim dünyasıdır. Velhasıl sübjektif bakımından, tercihler açısından belirleyici aktör her şeyden önce Erdoğan’dır. Onun siyaseti, zihniyeti, korkuları ve algılarıdır.

MHP ise kendi ideallerine uygun bu dönüşümde iktidara lojistik destek veren yol arkadaşından öte bir işlev yerine getirmemektedir.

Velhasıl, yakın siyasi geleceğe bakarken MHP gibi sıradan ve küçük bir siyasi aktörü merkeze alarak analiz yapmak son derece yanıltıcı olur.

Resim daha büyüktür.

Daha öncede yazdım: Söz konusu pakt ve sistem ihtiyacı varlığını sürüyor. Ancak toplumun buna verdiği destekte, çöküş-beka merkezli toplumsal algıda zayıflama yaşanıyor. Bu da toplum-siyaset ilişkilerinin önünde, son seçimlerin gösterdiği gibi yeni pistler açıyor, yeni seçmen dalgaları ve taleplerini ortaya çıkarıyor. Siyasi partiler bu iki eğilimden de etkileniyorlar. AK Parti yeni dalgaya dikkat kesiliyor. CHP sistemin ve makro devlet siyasetinin içine kurucu ve değiştirici bir politik aktör olarak girmeye çalışıyor.

İttifaklar ise olduğu yerde duruyor.

AK Parti, CHP, MHP etrafında yaşanan hareketliliğin anlamı budur.

When wishes dominate analysis, concrete data and realities can easily be turned upside down. 

Deep expectation and hope among the opposition segment is that the AK Party will break away from the MHP and thus begin a real normalization in politics. Private-Erdogan meetings and Bahçeli's statements are frequently discussed in this context.

The guiding analysis or opinion behind this view is as follows: 

"It is the AK Party's rapprochement and cooperation with the MHP that puts Turkey in a difficult situation, accelerates its security policies, and causes a major change of course..."

The continuation of this analysis is probably as follows: 

"If the AK Party breaks away from the MHP and gets closer to the CHP, the balances will change and the light of democracy will appear again in the country." 

Considering the AK Party and Erdoğan as dependent variables of the political game may, at best, be due to the fact that despair and naivety go hand in hand.

The bare facts are different. 

It is especially useful to remember the following: 

The authoritarianism that Turkey has experienced recently is objectively related to a system (state, political parties, even society) reflex that goes beyond individual political preferences. The state of the state in the face of the Gülen uprising and the great institutional bankruptcy, on the one hand, the PKK-Kurdish political space formed across the border after the explosion of Syria, the PKK's uprising and autonomy moves within the country, the fear and reactions they produced, the seeds of which were probably the coup attempt in the administration. The decision taken on the night of the war led to the formation of a pact and alliance between conservative-modernist military-nationalists. A significant part of society has been under the pressure of this climate. Naturally, the Pact was founded on the quartet of security-survival-nationalism-restoration, and order and politics, including the constitutional amendment and the country's regional policy, were restructured within this framework and with this partnership. This is a state-centered mobilization, in Mahçupyan's words, the new Unionist climate. 

MHP is not the founder or discoverer of this pact, but a pacifying element. The pact may well continue with any political actor willing to fulfill its function.

The second and subjective driving force of authoritarianism is related to its main carrier, the AK Party and its leader. This is related to the low capacity of this duo to handle new problems, new political inputs, renewed national and regional dynamics with democracy and to adapt to new situations within this framework. As such, democracy and its mechanisms have lost their function and benefit for Erdoğan. When Erdogan's concerns about losing power through the coup attempt, the state crisis, the Kurdish threat, and the fears of the system of which he was a part, intertwined, the AK Party leader opened the door to another world that he knew and lived in, found the exit and benefit there, and contacted his allies. . This is the world of authoritarian politics, disciplined society, absolute leader/management. In short, from a subjective perspective, the decisive actor in terms of preferences is, first of all, Erdoğan. It is his politics, mentality, fears and perceptions.

MHP, on the other hand, serves no more than a companion who provides logistical support to the government in this transformation in line with its own ideals.

In short, when looking at the near political future, it would be extremely misleading to analyze by focusing on an ordinary and small political actor like MHP.

The picture is larger. 

I wrote before: The need for the pact and system in question continues to exist. However, there is a weakening of society's support for this and the collapse-survival-centered social perception. This opens up new avenues for society-politics relations, as the recent elections have shown, and reveals new voter waves and demands. Political parties are affected by both trends. AK Party is paying attention to the new wave. CHP is trying to enter the system and macro-state politics as a founding and changing political actor. 

Alliances remain where they are.

This is the meaning of the mobility around AK Party, CHP and MHP.