Avrupa Parlamentosu seçimlerinin sonuçları bazılarımızı şaşırtmışa benziyor. Şaşkınlığın sebebi, ‘Avrupa’ denildiğinde ilk akla gelen Almanya, Fransa, İtalya gibi ülkelerde, önüne genellikle ‘aşırı’ sıfatı eklenen partilerin, seçmen desteklerini artırmalarıdır. 

Almanya’da, girdiği ilk seçimde (2013) %5 barajını aşmakta zorlanmış ‘aşırı sağcı’ Alternative für Deutschland (AfD, Almanya İçin Alternatif Partisi), 2019’da %11 oy almıştı; bu kez -hem de skandallarla sarsıldığı halde- oyunu %16.5’a çıkarmış görünüyor. 

İtalya’da, Başbakan Giorgia Meloni’nin İtalya’nın Biraderleri Partisi’nin Avrupa Parlamentosu’ndaki sandalye sayısının bir misli artacağı hesaplanıyor.

Fransa’da, Marine Le Pen’in Ulusal Birlik Partisi’nin, kendi Rönesans Partisi’nden bir misli fazla oy aldığı anlaşılır anlaşılmaz, Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron, hiç vakit kaybetmeden, yirmi gün içerisinde, seçime gitme kararı aldı.

Avrupa Parlamentosu ile ilgili seçim Fransa’daki siyasi dengeyi etkilemeyeceği halde…

Sanki, bir an önce, Fransa’yı, Le Pen’in şahsında temsil edilen, göçmen karşıtı ve İslam düşmanı bir iktidara teslim etmek istiyor Macron…

Kendisinin arzulayıp da politikaya dönüştüremediği bir programa yol vermek için mi? 

Olabilir.

Aslına bakılırsa, Avrupa Parlamentosu seçiminin, her ülke halkları için farklı tercihleri yansıtıyor olması gerekir. Nitekim, seçim yapılan 27 ülkenin ortalaması alındığında, Avrupa Parlamentosu tablosunun ağırlığının, bundan böyle de, merkezde yer alan partilerde olacağı anlaşılıyor. 

Yine de, Almanya, İtalya ve Fransa’da, ‘aşırı sağcı’ partilerin desteklerini artırıyor olduğu görüntüsü, üzerinde durulmayı hak ediyor.

Özellikle tarih perspektifinden…

Adolf Hitler’i -Almanya-, Benito Mussolini’yi -İtalya- dünya sahnesine çıkartmış ve yükselen Nazizm ile Faşizm’in meydana getirdiği ortamın hedefi olmuş -Fransa- ülkeler bunlar…

Irkçılık ve başka kültürler ile dinlere müsamahasızlık türü anlayışların şimdi bu ülkelerde yükselen değerlere dönüşmesi, yakın tarihten ders alınmadığı anlamına geliyor.

Yüz yıl kadar önce, aynı menfi değerlere sahip politikacıların, Avrupa’yı kasıp kavuran bir saldırganlık dalgasına yol açtıkları, kabına sığmaz hale getirdikleri halklarını soktukları savaşlarda toplam 60 milyon insanın yok olmasına zemin hazırladıkları, tarih kitaplarında yazıyor.

Avrupa, seçimlerle iktidara gelmiş ve yine seçimlerle iktidarlarını sürdürme yetkisini alabilmiş Hitler ile Mussolini’nin, ülkeleri sınırlarını aşan hırslarının savaş alanı haline dönüşürken, o ülkelerin bazı vatandaşları, temel hak ve özgürlüklerinin ellerinden alındığı gerçeğiyle karşılaşıyorlardı.

Yalnız Almanya ve İtalya’ya mahsus bir durum değildi bu, 1930’lar dünyası, biraz da diktatör liderler dünyasıydı.

İkinci büyük savaş (1939-1945) diktatör liderlerin dünyanın geleceğini belirleme hırslarının sonucudur.

Sonrasında oluşan hava, savaştan sonra Avrupa’da tarihin bir kez daha tekerrür etmeyeceği kararlılığını hayata geçirmeyi amaçlayan kurumsal yapılanmalar oluşmasını sağladı.

Günümüzde, Avrupa’daki sağcı politikacıların oy alabilmek için yürüttükleri aleyhte propagandalara vesile olan ‘göçmenler’, savaşta yıkılmış Almanya ve Fransa’ya, -bu arada aynı savaşta harap olmuş İngiltere’ye de-, bu ülkeleri yeniden yapılandırmak amacıyla davet edilmişlerdi. 

Fransa Kuzey Afrika’dan, İngiltere Hindistan, Pakistan, Uganda gibi Milletler Topluluğu (Commonwealth) ülkelerinden, Almanya, Avusturya -ve Fransa- ise büyük çapta Türkiye’den göçmen sağladı.

Davetle…

Her üç ülkenin savaş sonrası yapılanmasında o göçmenlerin alınteri, göz yaşı, hatta kanı var…

Göç alan İsveç, Danimarka gibi ülkeler de, eleman eksikliğini gidermenin yolunu, onlara bakarak, benzer bir yöntemde, göçmen çağırmakta buldular…

Göçmenlerin, zamanı geldiğinde veya kendilerine “Gidin” denildiğinde döneceklerini varsayıyorlardı belki ama, gelişme bekledikleri gibi olmadı. 

Yerleşik hale geldi göçmenler, çoğu gittikleri ülkelerde vatandaş olarak kalıcılık kazandı.

Politikacılar günümüzde onların üzerinden partilerini yükselen değer haline dönüştürmeye ve iktidara erişmeye çalışıyorlar.

“Kaleminden yel alsın” demeniz pahasına yazacağım: Başarılı olurlarsa Avrupa’yı yeniden bir savaş bekleyebilir.

Umarım -ve hatta inanıyorum ki- başarılı olmazlar…

The results of the European Parliament elections seem to have surprised some of us. The reason for the surprise is that in countries such as Germany, France and Italy, which come to mind first when 'Europe' is mentioned, parties often prefixed with the adjective 'extremist' have increased their voter support. 

In Germany, the 'far-right' Alternative für Deutschland (AfD, Alternative Party for Germany), which had difficulty exceeding the 5% threshold in its first election (2013), received 11% of the votes in 2019; This time - even though it was shaken by scandals - it seems that it increased its vote to 16.5%.

In Italy, it is estimated that the number of seats of Prime Minister Giorgia Meloni's Brothers of Italy Party in the European Parliament will double. 

In France, as soon as it became clear that Marine Le Pen's National Rally Party had received more than twice as many votes as her own Renaissance Party, President Emmanuel Macron decided to hold elections within twenty days without wasting any time. 

Although the election for the European Parliament will not affect the political balance in France... 

It is as if Macron wants to hand France over to an anti-immigrant and anti-Islamic government represented by Le Pen as soon as possible... 

He has a program that he desires but cannot turn into policy. To give way? 

It could be. 

In fact, the European Parliament election should reflect the different preferences of the people of each country. As a matter of fact, when the average of the 27 countries where elections were held, it is understood that the weight of the European Parliament table will continue to be on the parties in the centre. 

Nevertheless, the appearance that 'far-right' parties are increasing their support in Germany, Italy and France deserves attention. 

Especially from a historical perspective... 

These are the countries that brought Adolf Hitler -Germany-, Benito Mussolini-Italy- to the world stage and became the target of the environment created by the rising Nazism and Fascism -France... 

Understandings such as racism and intolerance towards other cultures and religions are now Its transformation into rising values ​​in these countries means that no lessons have been learned from recent history. 

It is written in the history books that about a hundred years ago, politicians with the same negative values ​​caused a wave of aggression that swept Europe and paved the way for the destruction of a total of 60 million people in the wars in which they led their people into a state of discontent. 

While Europe was turning into a battlefield for the ambitions of Hitler and Mussolini, who came to power through elections and were able to maintain their power through elections, and their ambitions that went beyond their borders, some citizens of those countries were faced with the fact that their fundamental rights and freedoms were being taken away from them. 

This was not a situation specific to Germany and Italy alone, it was the world of the 1930s, somewhat the world of dictator leaders. 

The second great war (1939-1945) was the result of dictator leaders' ambitions to determine the future of the world. 

The atmosphere that emerged after the war enabled the formation of institutional structures that aimed to realize the determination that history would not repeat itself again in Europe after the war.

Today, 'immigrants', who have been instrumental in the unfavorable propaganda carried out by right-wing politicians in Europe to get votes, were invited to Germany and France, which were destroyed in the war, and also to England, which was devastated in the same war, in order to restructure these countries. 

France provided immigrants from North Africa, England from Commonwealth countries such as India, Pakistan and Uganda, and Germany, Austria - and France - on a large scale from Turkey. 

By invitation... 

The sweat, tears and even blood of those immigrants are involved in the post-war structuring of all three countries... 

Countries such as Sweden and Denmark, which received immigrants, found a way to eliminate the lack of personnel by looking at them and using a similar method, inviting immigrants 

... Maybe they assumed that they would return when they were told to "go", but the development was not as they expected. 

Immigrants became settled, most of them became permanent citizens in the countries they went to. 

Today, politicians are trying to transform their parties into a rising value and reach power through them. 

I will write this at the risk of you saying "May your pen be blessed": If they are successful, another war may await Europe. 

I hope - and even believe - that they will not succeed...