Son günlerde yaşanan gelişmeler 31 Mart yerel seçimlerinin ardından girilen "yumuşama veya normalleşme" olarak adlandırılan yeni siyasi sürecin nereye doğru gittiğine dair tartışmaları yoğunlaştırıyor. CHP Genel Başkanı Özel'in "hem müzakere hem mücadele" olarak formüle ettiği "normalleşme" arayışında AYM kararlarının uygulanması önemli bir yer tutuyordu. CHP çevreleri, Kavala ve Demirtaş ile ilgili beklentilerini gizlemediler.

Gezi Parkı davasında yeniden yargılama talebinin yeni mahkeme heyeti tarafından reddedilmesi, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı'na atama, 6-8 Ekim olayları davasında dün verilen cezalar ve Ayhan Bora Kaplan davasına ilişkin gelişmeler normalleşmenin neolduğu üzerine yeni bir siyasi polemik dönemini açıyor.

***

CHP Genel Başkanı Özel, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcı atamasını "31 Mart'tan sonra gelişen diyalog ve normalleşme anlayışına uygun" bulmadı. Yine CHP Genel Başkan Yardımcısı Günaydın da 6-8 Ekim olayları davasında verilen kararları "Türkiye'nin çağdaş hukuk devletinden ne denli uzaklaştığını" ve "AK Parti ile normalleşme sözcüklerinin birbirine mesafesini göstermesi bakımından tarihi" olarak niteledi.

Halbuki Cumhurbaşkanı Erdoğan son konuşmalarında siyasi partiler arasındaki yumuşamanın bir ihtiyaç olduğunu belirterek bu iklimin "Türk siyasetinin normali haline gelmesini" ümit ettiğini söyledi. Hatta siyaseti "yüksek gerilim hattına hapsetmek isteyenler" olduğunun farkında olduğunu da vurguladı. Erdoğan ve Özel'in konuşmalarındaki yumuşama ve normalleşme kelimelerinin kullanımı birbirine yakınlaşsa da bunlardan anladıklarının farklı olduğu anlaşılıyor.

Kılıçdaroğlu dâhil CHP çevrelerinden iktidar ile müzakeresinde eleştiri alan Özel, normalleşmeyi kendisi tanımlamak istiyor. Halbuki AK Parti de MHP de CHP de ve DEM Parti de normalleşmeden farklı şeyler bekliyor. İktidar çevreleri, CHP ve muhalefetin diğer kısımlarının normalleşme çerçevesinde neyi değiştireceğini sorguluyor.

Özel'in hükümet eleştirilerinde kolaylıkla "saray" nitelemesine başvurabilmesi söylemlerin bile kolay normalleşmediğinidüşündürüyor. Kaldı ki, farklı toplumsal gruplara ulaşmak için CHP'nin siyasi söylemini değiştirmesi (Arapça tabelaları kaldıran kendi belediyelerini eleştirmede olduğu gibi) iktidar ve muhalefet ilişkisinde normalleşme anlamına gelmez.

***

Siyasette normalleşmenin hızlı bir bahar havası olamayacağı açık. Uzlaşmalara ulaşmak uzun süredir korunan siyasi pozisyonların gözden geçirilmesini gerektirebilir. Ancak normalleşmenin bir tarafın "taleplerinin ve mücadelesinin müzakeresi" olarak anlaşılması doğru bir yaklaşım olmaz. İçine girdiğimiz yeni diyalog ve müzakere sürecine dair yorumda bulunurken iktidar ve muhalefetten geçtiğimiz dönemdekimücadelelerini terk etmelerini beklememek gerektiğini söylemiştim.

Sözgelimi 2013 ile 2016 arasındaki türbülans ve buna karşı verilen mücadele AK Parti açısından farklı bir anlam taşıyor. Gezi olayları, 17-25 Aralık emniyet-yargı darbe girişimleri ve 15 Temmuz darbe girişimi Türk siyasi hayatının gidişatını değiştiren kritik olaylardı.

***

Bu itibarla darbe girişimlerine karşı yürütülen mücadelenin gevşetilmesini normalleşme olarak sunmak fayda getirmez. Yeni Anayasa tartışmasını bunun için önemsiyorum. Normların, ortak değerlerin ve bir toplum sözleşmesi arayışının geleceğe doğru bir tartışmayla yürütülmesi faydalı olabilir.

Elbette siyaset kurumu ve liderler önümüzdeki günlerde yazımın başında bahsettiğim sembolik davalarda çıkan kararlara dair yoğun bir söylem mücadelesi yürütecektir.

Kritik husus zorluklara rağmen "yumuşama- normalleşme" sürecine sahip çıkmaktır. Bakalım bu yeni gelişmeler, normalleşme söyleminin aktörlerini ve tercihlerini nasıl etkileyecek? Sert söylemlere mi dönülür yoksa yeni siyasetler geliştirerek normalleşmede ısrar mı edilir?

Recent developments have intensified discussions about where the new political process, called "detente or normalization",entered after the March 31 local elections, is heading. The implementation of the Constitutional Court decisions had an important place in the search for "normalization", which CHP Chairman Özel formulated as "both negotiation and struggle". CHP circles did not hide their expectations about Kavala and Demirtaş. 

The rejection of the request for retrial in the Gezi Park case by the new court panel, the appointment to the Supreme Court of Appeals Chief Public Prosecutor's Office, the sentences given yesterday in the 6-8 October events case and the developments regarding the Ayhan Bora Kaplan case open a new era of political polemics on what normalization means .

***

CHP Chairman Özel did not find the appointment of the Chief Public Prosecutor of the Supreme Court of Appeals "in accordance with the understanding of dialogue and normalization that developed after March 31". Again, CHP Deputy Chairman Günaydın described the decisions made in the October 6-8 incidents case as "historic in terms of showing how far Turkey has moved away from the modern state of law" and "the distance between the AK Party and the words normalization". However, in his recent speeches, President Erdoğan stated that the softening between political parties was a necessity and that he hoped 

this climate would " become the normal of Turkish politics" . He even emphasized that he was aware that there were those who "wanted to confine politics to a high voltage line . " Although the use of the words "softening" and "normalization" in Erdoğan's and Özel's speeches are close to each other, it is understood that their understanding of them is different. 

Özel, who received criticism from CHP circles, including Kılıçdaroğlu, in his negotiations with the government, wants to define normalization himself. However, AK Party, MHP, CHP and DEM Party expect different things from normalization. The ruling circles are questioning what the CHP and other parts of the opposition will change within the framework of normalization. 

The fact that Özel can easily use the term "palace" in his criticisms of the government suggests that even the discourses are not easily normalized . Moreover, CHP's changing its political discourse in order to reach different social groups (such as criticizing its own municipalities for removing Arabic signs) does not mean normalization in the relationship between the government and the opposition. 

***

It is clear that normalization in politics cannot be a quick spring weather . Reaching compromises may require revising long-held political positions . However, it would not be a correct approach to understand normalization as a "negotiation of the demands and struggles" of a party . While commenting on the new dialogue and negotiation process we are entering, I said that we should not expect the government and the opposition to abandon their struggles in the past period . For example, the turbulence between 2013 and 2016 and the struggle against it have a different meaning for the AK Party. Gezi events, 17-25 December police-judiciary coup attempts and 15 July coup attempt were critical events that changed the course of Turkish political life. 

***

In this respect, it is useless to present the easing of the fight against coup attempts as normalization. That's why I care about the debate on the new Constitution . It may be useful to pursue a discussion of norms, common values ​​and the search for a social contract into the future. 

Of course, the political establishment and leaders will wage an intense rhetorical struggle in the coming days regarding the decisions made in the symbolic cases I mentioned at the beginning of my article. 

The critical issue is to embrace the "softening-normalization" process despite the difficulties. Let's see how these new developments will affect the actors and preferences of the normalization discourse. Will we return to harsh rhetoric or insist on normalization by developing new policies?