CHP Genel Başkanı Özel’i kabulüne ilişkin, Cumhurbaşkanı ve AK Parti Genel Başkanı Erdoğan bir değerlendirme yaptı ve “Türkiye’nin, Türk siyasetinin buna ihtiyacı var… Türkiye’de siyasetin yumuşama dönemini başlatalım diyorum” ifadelerini kullandı.

Erdoğan’ın da ifade ettiği gibi siyasetin yumuşamaya gerçekten ihtiyacı var. Erdoğan karşısında her seçimde yenilen, 14-28 Mayıs’ta “bu sefer kesin kazanıyoruz” havasıyla seçime girip tekrar kaybeden muhalif kitle yaşadığı hayal kırıklıklarıyla iyice umutsuzluğa boğulmuş, kendisini çaresiz hissetmeye başlamış, sağlıksız bir ruh haline bürünmüştü. 31 Mart seçimlerinde elde edilen yerel başarı bu hastalıklı ruh halinin dağılmasını da beraberinde getirdi. Bu, açıkçası, Cumhur İttifakı kitlesi açısından da “kaybetmenin” olumlu bir yanıdır. Keskin bir kutuplaşma sonucu biriken gerilim, muhalefet kitlesine zarar verdiği kadar iktidar seçmenine de zarar verir. Muhalefetin lokal başarısı, her iki kitleyi de gerçeklikle buluşturmuştur.

İyi de, Erdoğan-Özel buluşması böyle bir yumuşamanın yolunu açabilir mi?

Erdoğan-Özel buluşmasına büyük anlamlar yüklenmemesi gerektiğini savunanlardanım. Her ne kadar son 8 senedir olmadıysa da, Türkiye’de iktidar ve muhalefet liderleri ilk kez bir araya gelmiyor. İnönü-Menderes dâhil olmak üzere demokrasi tarihimizde en çetin ve en gergin zamanlarda bile iktidar-muhalefet buluştular, bir masa etrafında oturup konuşabildiler. Yani Erdoğan-Özel görüşmesinde olağanüstü bir durum yok. Görüşmeye ilişkin, Cumhur ittifakının dağılacağı, AK Parti’nin MHP ile yollarını ayıracağı, CHP ile ittifak kurulacağı, Ekrem İmamoğlu’nun devre dışı bırakılacağı yönündeki yorumların ayakları yere basmıyor. Hatta bir ya da birkaç buluşma dahi bir Anayasa değişikliğinin önünü açmaz.

Yine de buluşma, siyasette yumuşamanın kapısını aralamıştır; burası gerçek. Lakin bu yumuşama süreci devam eder mi, edebilir mi? İşte orada umutlu olmamak gerekir.

Muhalif kitle Türkiye’de kutuplaşmayı, gerginliği, kamplaşmayı Erdoğan ve AK Parti’nin ürettiğini iddia eder. Oysa tam tersidir. CHP, 14 Mayıs öncesinde, içerisindeki birbirine zıt kutupları bir arada ve dengede tutmak zorundaydı. Örneğin Alevilerle laikleri, ulusalcılarla solcuları, sosyalistlerle faşistleri ipteki cambaz kıvraklığı ve dikkatiyle avucunun içinde tutuyordu. CHP’nin her 1 Mayıs’ta sol örgütlere destek vermesi ama şiddet eylemleri başlayınca ortadan kaybolması da buna bir örnek. “Sizinle beraberiz ama şiddette ortadan kayboluruz” diyerek devleti de radikal solu da memnun edebiliyordu. İçerdeki tüm bu fraksiyonları bir arada ve dengede tutabilmenin yegâne yolu da bir düşman oluşturmak ve onunla kutuplaşmaktan geçiyordu. Dışarıyla kavga, içerdeki meselelerin üzerini örtüyordu.

CHP’nin şimdi idare etmesi gereken çok daha fazla fraksiyon var. Yukarıdakilere ek olarak denkleme milliyetçiler, ırkçılar, az da olsa muhafazakârlar, sağcılar, Kürtler ve PKK taraftarları eklendi.

Yani CHP’nin şimdi eskisinden daha çok kavgaya, kutuplaşmaya, gerilime ve kamplaşmaya ihtiyacı var.

“Siyasette yumuşama” diyerek Erdoğan önümüzdeki 4 yıl, daha pozitif, daha ılımlı bir yol izleyeceğini gösterdi. Özel’i bu anlamda sıkıştırdı desek yanılmış olmayız. Zira Özgür Özel’in, CHP denklemindeki bu kadar bilinmezle “yumuşak” siyaset yürütmesi çok zor. Yaşayıp göreceğiz.

Tarikat ve cemaatlere dair…

Cuma günü yayınlanan “İsmailağa’ya Değil, Türkiye’ye Operasyon” yazıma olumlu ya da olumsuz çok sayıda tepki geldi. Yazıya şerh olarak değil ama ek olarak şu hususları vurgulamalıyım:

1. Türkiye’de mevcut tarikat ve cemaatlerin çok sorunları ve çok sorunlu yanları var ancak tekrar ediyorum: Bu ülke ve milleti ayakta tutan ana kolon tarikat ve cemaatlerdir. Onları yıkarsanız, çatı çöker. Nitekim toplumda hızı artan çözülme ve farklı manevi arayışlar, cemaat ve tarikatların gerilemesinin bir neticesi.

2. Cemaat ve tarikatlar için “yerli” vurgusunu özellikle yaptım. Örneğin Fetullahçılık (FETÖ) yerli değil, yüzde 100 ABD üretimi ve ABD kontrolünde bir yapıydı. FETÖ elbette tek örnek değil.

3. “Haçlılar ve Siyonistler Türkiye’de cemaat ve tarikat kurdular” diyenler oldu. Tam da anlatmak istediğim bu: Haçlılar ve Siyonistler, cemaat ve tarikatların Türkiye’nin ana taşıyıcı kolonu olduğunu fark ettiler ve oraya saldırıyorlar. FETÖ’nün mesela, varlık amaçlarından biri buydu. Haçlı ve Siyonistlerin fark ettiğini bizde hâlâ fark edemeyenler var.

4. Kemalistler yazıya yoğun tepki verdiler, haklılar. Zira Kemalizm de bir tarikattır ve şerik (ortak) kabul etmiyor; tarikat ve cemaatlere alerjisi de buradan kaynaklanıyor.

5. Mevcut bazı cemaat ve tarikatların sorunlarını, bazılarının çürümüşlüğünü, sorunlu dini yaklaşımlarını, siyasi ve ticari ilişkilerini göstererek tamamının kapatılması gerektiğini savunan ya da tasavvuf karşıtı bazı samimi tepkiler de var. Yerlerine ne koyacaksınız, Ehl-i Sünnet’i kim ayakta tutacak, halkın maneviyat arayışına kim cevap verecek o zaman hiç düşündünüz mü?

6. Tekke ve zaviyeleri kapatan kanun ilga edilmeli. Edilmeli ki, tarikat ve cemaatler yasal, şeffaf, denetlenebilir bir yapıya kavuşsunlar. Hatta böylece Alevilerin cemevi talepleri de karşılanabilsin, o sorun da tatlıya bağlanabilsin.

Regarding his acceptance of CHP Chairman Özel, President and AK Party Chairman Erdoğan made an evaluation and said, "Turkey, Turkish politics needs this... I say let's start the period of softening of politics in Turkey."

As Erdoğan stated, politics really needs softening. The opposition mass, which was defeated by Erdoğan in every election, entered the elections on May 14-28 with the mood of "we are winning for sure this time" and lost again, became more despondent with the disappointments they experienced, began to feel helpless, and became in an unhealthy mood. The local success achieved in the March 31 elections brought about the dissipation of this sick mood. This, frankly, is a positive side of "losing" for the people of the People's Alliance. The tension that accumulates as a result of sharp polarization harms the voters of the government as much as it harms the opposition mass. The local success of the opposition has brought both masses together with reality.

Well, could the Erdoğan-Özel meeting pave the way for such a détente?

I am one of those who argue that the Erdoğan-Özel meeting should not be given great meanings. Although it has not happened in the last 8 years, this is not the first time that the ruling and opposition leaders have come together in Turkey. Even in the most difficult and tense times in our democratic history, including İnönü-Menderes, the government and the opposition met and were able to sit around a table and talk. So, there is nothing extraordinary about the Erdoğan-Özel meeting. Comments regarding the meeting that the People's Alliance will be dissolved, the AK Party will part ways with the MHP, an alliance will be established with the CHP, and Ekrem İmamoğlu will be disabled are grounded. Even one or a few meetings will not pave the way for a Constitutional amendment.

Nevertheless, the meeting opened the door to softening in politics; this place is real. But will this softening process continue? That's where you shouldn't be hopeful.

The opposition mass claims that Erdoğan and the AK Party created the polarization, tension and polarization in Turkey. However, it is exactly the opposite. Before May 14, CHP had to keep the opposing poles within itself together and in balance. For example, he held Alevis and secularists, nationalists and leftists, socialists and fascists in the palm of his hand with the agility and attention of a tightrope walker. An example of this is that CHP supports left-wing organizations every May 1st, but disappears when violent acts begin. He could please both the state and the radical left by saying, "We are with you, but we will disappear in violence." The only way to keep all these internal factions together and in balance was to create an enemy and polarize with it. The fight with the outside was covering up the issues at home.

The CHP now has many more factions to manage. In addition to the above, nationalists, racists, to a lesser extent conservatives, right-wingers, Kurds and PKK supporters were added to the equation.

In other words, CHP now needs more fights, polarization, tension and polarization than before.

By saying "softening in politics", Erdogan showed that he would follow a more positive, more moderate path for the next 4 years. We wouldn't be wrong if we say that he pressured Özel in this sense. Because it is very difficult for Özgür Özel to carry out “soft” politics with so many unknowns in the CHP equation. We will live and see.

About sects and communities…

There were many positive or negative reactions to my article "Operation in Turkey, Not in İsmailağa" published on Friday. I should emphasize the following points, not as an annotation to the article, but in addition:

1. The existing sects and communities in Turkey have many problems and very problematic aspects, but I repeat: The main pillars that keep this country and nation alive are the sects and communities. If you knock them down, the roof will collapse. As a matter of fact, the increasing disintegration in society and different spiritual searches are a result of the decline of communities and sects.

2. I specifically emphasized "local" for communities and sects. For example, Fetullahism (FETO) was not a local structure, it was 100 percent US-made and US-controlled. FETO is of course not the only example.

3. There were people who said, "Crusaders and Zionists established communities and sects in Turkey." This is exactly what I want to say: Crusaders and Zionists have realized that communities and sects are the main supporting column of Turkey and they are attacking there. This was one of the purposes of FETO's existence, for example. There are still people among us who cannot realize what the Crusaders and Zionists noticed.

4. Kemalists reacted intensely to the article, and they are right. Because Kemalism is also a sect and does not accept partners; This is where his allergy to sects and communities stems from.

5. There are also some sincere reactions against Sufism or those who argue that all existing communities and sects should be closed down, citing their problems, the decay of some of them, their problematic religious approaches, and political and commercial relations. Have you ever thought about what you will replace them with, who will keep the Ahl al-Sunnah alive, who will respond to the people's search for spirituality?

6. The law closing dervish lodges and zawiyas should be repealed. It must be done so that sects and communities have a legal, transparent and auditable structure. In fact, this way, Alevis' demands for cemevi can be met and that problem can be resolved.