"Beter olsun!" diyenler "Var, vah! Yazık oldu!" diyenler var!

Özellikle siyaset dünyasında birinin dibe vurduğu nokta ötekinin doruğu olabiliyor. Homo homini lupus vaziyetleri!

Ben ilk kitabı Babıali'ye Son Tren adı altında yayınlanan anılarımda dibe vurduğum anı ayrıntılarıyla anlattım. Aradan tarım yüzyıl geçmiş olsa da her saniyesini hatırlıyorum. Dışardan bakanlar benim ne kadar derinlere düşüp ayağa kalktığımı bile fark etmediler.

Herkesin uçurumlar farklıdır.

Dibe vurduğum gün

Biraz bağlam vereyim. Çünkü bağlam olmayınca anlatı olmuyor, o zaman anlam da olmuyor.

1974-75 yıllarında TRT'de Genel Müdür İsmail Cem'in Televizyon Program Danışmanı olarak bir doruğu yaşamıştım. 33 yaşındaydım. Herkesin her şeyi seyretmeyi görev saydığı o masum yıllarda yaptığım kitap programıyla bayağı şöhret olmuştum. Daha sonra Cem'in çıkarttığı Politika Gazetesi'nin Genel Yayın Yönetmeni Yardımcısı olarak Babıali'ye geçmiştim. Türkiye'nin kreması, yazarları çizerleri sinemacıları dostumdu.

Ancak, Gladyo tasarımlı terör yükselmekteydi. He gün çevremizde yeni cinayetler işleniyordu. Üstelik iki çocuklu bir baba olarak işsiz kalmıştım.

Son çare olarak, doktoramı yaptığım ABD'de bir üniversitede bir yıllık konuk öğretim üyesi olarak iş buldum. Sevindim mi? Hayır, çünkü aklım fikrim Türkiye'deydi.

Gönüllü sürgünlük, ülkesine tutkun Türk aydınlarının yabancısı olan bir şey değildir. Demek ki sıra bana gelmişti.

Tanınmış bir siyasi iletişim araştırmacısı olan fakülte dekanı, işe alırken beni bir yıllık ucuz bir tıkaç olarak görüyor olmalıydı.

Yok sayılmak

Okul açıldıktan kısa bir süre sonra, İngiltere'nin Open University'sinden tanınmış bir profesörün fakülteyi ziyaret edeceği duyuruldu. Dekan tek tek odaları dolaşacak, onu fakülte mensuplarıyla tanıştıracaktı. Ben ziyaretçi hocanın makalelerini okumuştum. Kamu yayın kuruluşlarına bakışlarımız birbirine benziyordu. Ben TRT'ye nasıl bakıyorsam o da BBC'ye öyle bakıyordu.

Sonrasını kitaptan aynen aktarıyorum:

"Heyecanla tanışacağımız anı beklemeye başladım.

Ve o gün geldi. Dekan, konuğuyla birlikte makam odasından çıkıp bizim koridorda ilerledi, her odaya girip konuğu ile tanıştırdı. Koridora dönük tüm kapılar açıktı. Benden bir önceki odada ve tam karşıma düşen odada konuştuklarını, gülüştüklerini duydum, ayağa kalkıp beklemeye başladım.

Ama dekan benim odayı atladı, bir ötemdeki odaya geçtiler.

Yani benim odama boş muamelesi yaptılar.

Başka her odaya uğrayarak tanışma turunu tamamladılar.

Ayakta öylece dondum kaldım. Önce kıpırdayamadım, sonra yüzüme ateş bastı, göğsüme karanlık bir bulut indi. Ellerim titremeye başladı. Herkesin önünde yok yerine konmuştum.

Aşağılanmıştım.

Hemen kapıyı kapatıp ışığı söndürdüm. Başımı çalışma masamın altına vererek yere uzandım. Yaşlı gözlerimi kapattım. Yıldızlar uçuşuyordu. Vücudumu gevşettim, düzenli soluk alıp vermeye çalıştım.

Öyle en az yarım saat yattım. Memleketim Türkiye'yi, bizi bu hiç hesapta olmayan kentin bir gökdelenine getiren olayları düşündüm. Dostlarımı, İstanbul'u, Akıntı Burnu'nu…

Bir geçmişim vardı, bir mücadeleden çıkmıştım…

Ve bir geleceğim olacaktı!

Ayağa kalkıp, sıfır noktasından yukarıya doğru ilk adımını attım…"

Ülke dibe vurunca

İyi ki atmışım. O gün tanıştırılmadığım profesör zamanla en iyi dostlarım arasına girdi. Akademik hayatımın en parlak dönemini yaşadım. Başka bir üniversitede çok daha iyi bir pozisyona transfer olduğumda, ilk gün beni tanıştırmaya değer bulmayan dekan, "Gitme!" diye yalvardı, bir ağlamadığı kaldı.

Dibe vurmak bazen iyidir. Hayatın sellerine kapılmış insana "Dur bakalım, ben ne yapıyorum?" demek fırsatını verir.

Bu, ülkeler için de öyledir… 31 Mart sonuçları son ekonomik ve sosyal krizle dibe vurmuş olan Türkiye için de öyle olabilir.

Olur demiyorum, olabilir diyorum. Yeter ki, onu ayağa kaldıracak hayalleri olsun!

"Let it be worse!" Those who say, "Oh, wow! What a shame!" There are those who say!

Especially in the world of politics, one person's lowest point can be another's peak. Homo homini lupus cases!

I described in detail the moment I hit rock bottom in my memoirs, the first of which was published under the title Last Train to Babiali. Even though a century has passed, I remember every second of it. Those looking on from the outside didn't even realize how deep I had fallen and stood up.

Everyone's cliffs are different.

The day I hit rock bottom

Let me give some context. Because without context, there is no narrative, then there is no meaning.

I had a peak in 1974-75 as the Television Program Advisor of General Manager İsmail Cem at TRT. I was 33 years old. I became quite famous with the book program I made in those innocent years when everyone considered it their duty to watch everything. Later, I moved to Sublime Porte as the Deputy Editor-in-Chief of the Politics Newspaper published by Cem. The cream of Turkey, its writers, illustrators and filmmakers were my friends.

However, Gladio-designed terror was on the rise. New murders were being committed around us every day. Moreover, as a father of two children, I was unemployed.

As a last resort, I found a job as a visiting professor for one year at a university in the USA where I was doing my doctorate. Am I glad? No, because my thoughts were on Turkey.

Voluntary exile is not something unfamiliar to Turkish intellectuals who are passionate about their country. So it was my turn.

The faculty dean, a prominent political communications researcher, must have viewed me as a cheap one-year plug when he hired me.

be ignored

Shortly after the school opened, it was announced that a well-known professor from England's Open University would visit the faculty. The dean would tour the rooms one by one and introduce him to the faculty members. I had read the visiting professor's articles. Our views on public broadcasters were similar. He looked at the BBC the same way I looked at TRT.

I quote the rest verbatim from the book:

"I began to wait with excitement for the moment when we would meet.

And that day has come. The Dean left the office with his guest and walked down our corridor, entering each room and introducing his guest. All doors facing the corridor were open. I heard them talking and laughing in the room before me and in the room directly in front of me, so I stood up and started waiting.

But the dean skipped my room and went to the room beyond me.

So they treated my room as empty.

They completed the introductory tour by stopping by every other room.

I stood there frozen. At first I couldn't move, then my face felt hot and a dark cloud descended on my chest. My hands started to shake. I was humiliated in front of everyone.

I was humiliated.

I immediately closed the door and turned off the light. I lay down on the floor with my head under my desk. I closed my teary eyes. The stars were flying. I relaxed my body and tried to breathe regularly.

I lay there for at least half an hour. I thought about my hometown, Turkey, and the events that brought us to a skyscraper in this unexpected city. My friends, Istanbul, Akıntı Burnu…

I had a past, I came out of a struggle...

And I would have a future!

I stood up and took the first step upwards from the zero point..."

When the country hits rock bottom

I'm glad I did. The professor, to whom I was not introduced that day, became one of my best friends over time. I experienced the brightest period of my academic life. When I transferred to a much better position at another university, the dean who did not think it was worth introducing me on the first day said, "Don't go!" he begged, but all he could do was cry.

Sometimes it's good to hit rock bottom. To a person caught up in the floods of life, "Wait, what am I doing?" It gives you the opportunity to say.

This is the same for countries... It may also be the same for Turkey, whose March 31 results have hit rock bottom with the latest economic and social crisis.

I'm not saying it could happen, I'm saying it could happen. As long as he has dreams that will lift him up!