Hamas'ın 7 Ekim'deki İsrail saldırısından bu yana, İran'ın Orta Doğu'daki vekillerini desteklemeye devam edeceği ancak İsrail ile savaşın eşiğine gelmeyeceği görüşündeyim. Hala yapıyorum.

Her ne kadar Washington ve Batılı ortakları saldırı karşısında sessiz kalsa ve olayın uluslararası hukuk boyutunu görmezden gelse de, İsrail'in 1 Nisan'da İran'ın Şam'daki diplomatik yerleşkesini bombalaması, İsrail'in İran'a karşı eşi benzeri görülmemiş bir tırmanışa işaret ediyordu. Tahran'ın tepkisi İsrail'e 300'den fazla insansız hava aracı ve füze fırlatmak oldu. Bunların yüzde 99'u bir gecede İsrail'in Demir Kubbe hava savunma sistemi tarafından ele geçirildi. ABD, İngiltere ve Fransa da İran'ın ateşlediği devasa insansız hava araçlarının durdurulmasına yardımcı oldu. Böylece İsrail topraklarına yalnızca birkaç füze ulaştı ve hava üssünde küçük hasara neden oldu. Can kaybı olmadı.

İsrail ile İran arasındaki düşmanlığın detaylandırılmasına gerek yok. Ancak İsrail'in İran'ın Şam'daki diplomatik yerleşkesine saldırısı, iki ülke arasında uzun süredir devam eden gölge savaşın şimdiye kadar bilinen parametrelerinin ötesine geçen bir savaş eylemiydi. Günümüz dünyasında hiçbir ülke, düşmanının yabancı başkentteki büyükelçiliğini bombalayıp bundan kurtulamaz. İngiltere Dışişleri Bakanı David Cameron'a "Düşman bir ülke konsolosluklarımızdan birini yerle bir ederse İngiltere ne yapardı?" “Evet, çok güçlü bir eyleme geçeceğiz” diye yanıt verdi. Dolayısıyla Tahran, yalnızca bölgesel statüsünü yeniden teyit etmek için değil, aynı zamanda İsrail'in meydan okumasına karşı durabileceğini halkına kanıtlamak için de yanıt vermesi gerektiğini hissetti. Ancak Tahran, İsrail'e yönelik kalibre edilmiş füze ve insansız hava aracı saldırısının yalnızca ihmal edilebilir düzeyde hasara yol açacağını ve İran topraklarına karşı İsrail'in acil ve büyük bir askeri müdahalesini haklı kılmayacağını bilerek ihtiyatlı davrandı. Yani İran'ın tepkisi temkinli oldu. Ayrıca İran Dışişleri Bakanı Abdullahian, saldırının ardından sosyal medyada yaptığı açıklamada, “İran İslam Cumhuriyeti'nin şu aşamada savunma operasyonlarına devam etme niyetinde olmadığını ancak gerekirse yeni bir saldırıya karşı meşru çıkarlarını korumaktan çekinmeyeceğini” söyledi. .”

İran'ın saldırısının ardından İsrail Savunma Bakanı Yoav Gallant, İran'la çatışmanın "henüz bitmediğini" söyledi. Ancak Washington'un İsrail'e "sert destek" verirken, Başbakan Netanyahu'ya aşırı tepki vermemesini şiddetle tavsiye ettiği açık. Bir Beyaz Saray yetkilisine göre Başkan Biden, Başbakan Netanyahu'ya ABD'nin İsrail'in İran'a karşı herhangi bir karşı saldırısına katılmayacağını da söyledi. Çünkü Washington, Ukrayna'daki savaşın yanı sıra bölgeye yeni bir askeri müdahalenin küresel gündemini aşırı yükleyeceğini ve "Asya'ya dönmeyi" çok uzaklara iteceğini biliyor.

İran'ın herhangi bir can kaybı ve hasara yol açmayan saldırısı, Sayın Netanyahu'ya Gazze'deki savaşın başlangıcından bu yana ilk sevinç anını yaşatmış olmalı. Öncelikle, itidal çağrılarına rağmen saldırı, Batı'yı bir kez daha İsrail'in arkasında toplayarak büyüyen izolasyonun kırılmasına yardımcı oldu. İkinci olarak, bölgesel bir çatışmanın önlenmesinin aciliyeti Washington'la ilişkilerde elini güçlendirebilir. Üçüncüsü, topyekün bir İran-İsrail savaşı ihtimali, en azından geçici olarak, Gazze'de sivil can kaybı ve yıkıma ilişkin endişelerin önüne geçebilir. Ve son olarak saldırının iç siyasi desteğini artırması da mümkün.

Artık dünyanın dikkati, Gazze çilesini geride bırakmak ve İsrail'deki liderliğini geri almak için İran saldırısını nasıl kullanabileceğini tahmin etmeye çalışan Sayın Netanyahu'ya odaklanacak. Sayın Netanyahu, İran füzeleri ve insansız hava araçlarının düşürülmesinin ardından yaptığı ilk açıklamada, “Önledik, kontrol altına aldık. Birlikte kazanacağız.” Muhtemelen mesajının yazılmamış son kısmı “Ben de öyle yapacağım”dır.

Since the October 7 Hamas attack on Israel, I have held the view that Iran will continue to support its Middle East proxies but not to the brink of war with Israel. I still do.

Although Washington and its Western partners remained silent on the attack and ignored its international law dimension, Israel’s bombing of Iran’s diplomatic compound in Damascus on April 1 marked an unprecedented escalation by Israel against Iran. Tehran’s response was to fire more than 300 drones and missiles on Israel. Of these, 99%  were intercepted overnight by Israel’s Iron Dome air defense system. The US, UK, and France also helped to intercept the massive barrage of drones Iran fired. Thus, only several missiles reached Israeli territory, causing minor damage to an air base. There were no casualties.

The enmity between Israel and Iran needs no elaboration. However, the Israeli attack on Iran’s diplomatic compound in Damascus was an act of war going beyond the hitherto known parameters of the long-running shadow war between the two countries. In today’s world, no country can bomb its enemy’s embassy in a foreign capital and get away with it. When British Foreign Secretary David Cameron was asked, “What would Britain do if a hostile nation flattened one of our consulates?” he replied, “Well, we would take very strong action.” Thus, Tehran felt that it had to respond not only to reaffirm its regional status but also to prove to its people that it could stand up to the Israeli challenge. But Tehran acted with caution knowing that its calibrated missile and drone attack on Israel would cause only negligible damage and would not justify an immediate and massive Israeli military response against Iranian territory. In other words, Iran’s was a cautious response. Moreover, after the attack, Iran’s Foreign Minister Abdollahian, said on social media that “at this point, the Islamic Republic of Iran has no intention of continuing defensive operations, but if necessary it will not hesitate to protect its legitimate interests against any new aggression.”

Following Iran’s attack Israeli Defense Minister Yoav Gallant has said that the confrontation with Iran is “not over yet”. However, it is clear that Washington while expressing “ironclad support” for Israel is strongly advising Prime Minister Netanyahu not to overreact. Reportedly, according to a White House official, President Biden has also told Prime Minister Netanyahu that the US would not participate in any Israeli counter-offensive against Iran. Because Washington knows that a new military involvement in the region, on top of the war in Ukraine, will overload its global agenda and push the “pivot to Asia” far into the future.

The Iranian attack with no casualties or damage must have given Mr. Netanyahu his first moment of joy since the beginning of the war in Gaza. Firstly, despite calls for restraint, the attack has once again rallied the West behind Israel helping to break its growing isolation. Secondly, the urgency of preventing a regional conflagration may strengthen his hand in relations with Washington. Thirdly, the prospect of an all-out Iran-Israel war may overtake, at least temporarily, concerns over the loss of civilian life and devastation in Gaza. And lastly, it could be that the attack would increase his domestic political support.

From now on, the world’s attention will focus on Mr. Netanyahu trying to guess how he might use the Iran attack to put the Gaza ordeal behind him and reclaim his leadership of Israel. In his first comments, after the downing of Iranian missiles and drones, Mr. Netanyahu said “We have intercepted, we have contained. Together we shall win.” Probably, the unwritten last part of his message  is, “So will I.”