Cumhurbaşkanı’nın, “milletin birliğini temsil” hüviyetiyle, bir parti için meydan meydan dolaşmasına muhalefetin itiraz etmesi normal. 

Aynı şekilde bakanların, hele geçmiş seçimlerde seçim güvenliğini temin amacıyla yerlerini bağımsız bakanlara bırakan İçişleri, Adalet ve Ulaştırma bakanlarının İstanbul’da – Anadolu’da bir parti adayını desteklemek için yollara düşmesine de muhalefetin itiraz etmesi normal. 

Ben de diyorum ki, buna asıl iktidara destek veren “muhafazakâr kitleler”in itiraz etmesi gerekirdi. 

Bana göre bunun basit bir sebebi var: Adalet. 

Yani o kitlelerde var olmasını beklediğim “Adalet duygusu.” 

İtiraz geliyor mu? Bilmem ki, belki de gelir. 

Böyle durumlarda bir dostum var, benim “Adalet hatırlatmam” olduğunda, bıyık altından güler. Bunun anlamı, “Siyasette bu işler böyle olur, boşuna kafanızı yormayın” demektir. 

Herkes bir parça içselleştirmiştir de siyasi adaletsizlikleri, ben tarihin bir yerlerinde kalmışım gibi hissederim kendimi…

Şimdilerde “Ahlâklı dindarlık” diye bir ifade dolaşıyor bazı hocalarımızın dilinde. Bu, pozitif bir vurgu ama, arkasında çok negatif bir değerlendirme var. Ben kullanmam şahsen bu ifadeyi… Ne bileyim ben “muhafazakârlık”denen şeyin hala belli değerleri muhafaza ettiğini düşünmek isterim. Ama herkes bana “Köprünün altından akan sular”ı hatırlatıyor. 

“Harp hiledir” dedin mi ve her seçimi bir tür harp motivasyonu ile götürmeye çalıştın mı, her türlü hile meşruiyet alanına giriveriyor. 

Ondan sonra ara ki bulasın ahlâkı. 

“Ahlâklı dindarlık” diye bir ifadenin türemesi “Ahlâksız dindarlık” denen bir heyulânın da türemiş olduğundan dolayı değil midir?

Peki kim rahatsız oluyor bundan? 

Meselâ bakanları propaganda gezileri için seferber edenlerin aklından, “Yahu bizim kitlemiz bundan rahatsız olur” gibi bir endişe geçmiş midir? Yoksa iktidar adına yapılan her şeye meşruiyet kılıfı giydirecek bir zihin yapısının oluştuğundan emin olarak mı karar verilmiştir? 

Onların orada bulunması yeter. Onlar muhafazakârlığın muhafazakârıdır ne de olsa… 

“Çalıyorlar ama çalışıyorlar” gibi bir motto vardı bir aralar. Ona alıştırılmıştı zihinler. Şimdi de “Tamam haksızlık, adaletsizlik var ama, muhafazakârlığı muhafaza ediyorlar” gibi bir zihin ameliyesi işliyor. 

Oralarda bir yerlerde, kurulan bir düzen var belli ki, ama evinde yurdunda oturan sade vatandaş ne adına gerekçe bulur ki yanlışlara? 

Şu Ramazan gününde beni fevkalade rahatsız ediyor bu “Ahlâklı dindarlık”sözü… “Ahlâksız”ı hatırlattığı için…

Ne dersiniz, devletin yerel seçime bu ölçüde abanması, “Ahlâklı” bir iş midir? 

Söylemlerdeki “Ahlâk” dozuna gelmedik daha… Orayı da damıtsanız, kaç gram ahlâk çıkar bilinmez. 

Bir şey sormak isterim herkesin vicdanına: Cumhurbaşkanı belli ki çok zorlanıyor İstanbul’da. Çok istiyor, çok zorlanıyor. Bir yığın ihtimalden bahsediliyor İstanbul’u kazanmak için… Meselâ Selahattin Demirtaş’ı cezaevinden çıkarsa, mesela Öcalan’a yönelik tecridi kaldırsa, meselâ, yeni bir çözüm süreci ışığı yaksa, meselâ, DEM’in kazandığı belediyelere kayyım atamayacağına söz verse… Hatta DEM ile seçim ittifakı yapsa… 

Kim gerekçe bulur buna, kim sessiz kalır, kim “Demek ki doğrusu bu” der? Bu soru, hakikat diye bildiğimiz şeylerin üzerini ne kadar kolay çizebileceğimiz ihtimalini akla getiriyor. 

DEM’den bir melek üretmek bile mümkün o durumda… Adamlar hidayete ermiş olurlar birdenbire… 

Genel “Siyaset ahlâkı” üzerine çok ümitvar olduğum için yazmıyorum bunları. Makyavel’in tespitleri, her ortamda, her çevreden mürit bulur kendine. 

Benim derdim kendilerini “Değer öncelikli” görenlerin süreç içinde yaşadıkları zihni aşınma ile ilgili. “Çıpa” kopmuş, gemimiz ana limandan uzaklaşıyor ve biz farkında değiliz. Nerede duracağız? 

“Haşlanmış kurbağa sendromu” da herhalde böyle iktidar zamanlarında daha keskin yaşanır. Keskin yaşanır çünkü, makam, mevki, çıkar hesapları alır götürür bir yerlere…

Her gün birisi medya ortamına düşen “Dini cemaatler” bünyesindeki iktidar kavgalarına baksanıza… Bir gün “Ahlâklı cemaat” gibi ifadeler de tedavül etmeye başlarsa – başladı mı yoksa- şaşırmamak lâzım. 

Allah’ın kimin aç kalmasına ihtiyacı yoktu? Şu Ramazan günü siyaset meydanına bunu hatırlatmak oyun bozanlık mıdır, ne dersiniz? 

It is normal for the opposition to object to the President walking around the streets for a party, with the identity of "representing the unity of the nation".

Likewise, it is normal for the opposition to object to the ministers, especially the Ministers of Internal Affairs, Justice and Transport, who were replaced by independent ministers in the previous elections in order to ensure election security, to hit the roads to support a party candidate in Istanbul - Anatolia.

I also say that the "conservative masses" who support the real government should have objected to this.

In my opinion, there is a simple reason for this: Justice.

In other words, what I expect to exist in those masses is the "sense of justice."

Are there any objections? I don't know, maybe he will come.

I have a friend in such situations, he laughs under his breath when he is my "reminder of justice" . This means, "This is how things happen in politics, don't worry about it."

Everyone has internalized political injustice to some extent, but I feel like I'm stuck somewhere in history...

Nowadays, some of our teachers talk about an expression called "moral religiosity" . This is a positive emphasis, but there is a very negative evaluation behind it. Personally, I would not use this expression... I don't know, I would like to think that what is called "conservatism" still preserves certain values. But everyone reminds me of “Water flowing under the bridge” .

Once you say "War is fraud" and try to influence every election with some kind of war motivation, all kinds of fraud enters the realm of legitimacy.

Then look for morality and you will find it.

Isn't the emergence of an expression called "moral religiosity" because a specter called "immoral religiosity" has also arisen?

So who is bothered by this?

For example , do those who mobilize ministers for propaganda trips have a concern in their minds that "our audience will be disturbed by this" ? Or was the decision made by making sure that a mental structure was formed that would give legitimacy to everything done in the name of the government?

It is enough for them to be there. After all, they are the conservatives of conservatism...

Once upon a time there was a motto like "They steal but they work" . Minds were accustomed to it. Now, a mental process like "Okay, it's unfair, there is injustice, but they maintain conservatism"

is working. There is obviously an established order out there somewhere, but how can a simple citizen sitting at home find justification for mistakes?

On this Ramadan day, this word "Moral piety" disturbs me tremendously ... Because it reminds me of "Immoral"...

What do you think, is it "moral" for the state to focus on local elections to this extent?

We have not yet reached the dose of "morality" in the discourses ... If you distill it there, it is unknown how many grams of morality will come out.

I would like to ask something to everyone's conscience: The President is obviously having a hard time in Istanbul. He wants it so much, he finds it so hard. There are a lot of possibilities being talked about to win Istanbul... For example, if he releases Selahattin Demirtaş from prison, for example, if he lifts the isolation of Öcalan , for example, if he turns on the light of a new solution process, for example, if he promises not to appoint trustees to municipalities won by DEM... Even with DEM, If he made an electoral alliance...

Who finds justification for this, who remains silent, who says "So this is the right thing" ? This question brings to mind the possibility of how easily we can cross out what we know as truth.

In that case, it is even possible to produce an angel from DEM... People will suddenly be guided...

I am not writing these because I am very hopeful about the general "political morality" . Machiavelli's findings find disciples in every environment and from every circle.

My problem is about the mental erosion experienced by those who see themselves as "value-first" in the process. The “anchor” has broken, our ship is moving away from the home port and we are not aware of it. Where will we stop?

The "boiled frog syndrome" is probably experienced more acutely in such times of power. One must live sharply because positions, positions, and calculations of self-interest take you somewhere...

Just look at the power struggles within the "Religious communities", some of which appear in the media environment every day ... We should not be surprised if one day expressions such as "moral community" start to come into circulation - has it already started?

Who didn't need God to go hungry? What do you think, is it spoiling the game to remind the political arena of this on this Ramadan day?