Yargının siyasallaşması ve giderek daha fazla siyasetin emrine girerek asli fonksiyonlarından uzaklaşmasının ne demek olduğunu biz biliriz. Türkiye bilir; hem de geçmişten beri bilir. Saymadık kaç dönem oldu böyle… Bildiğimiz yetmiyor gibi şimdi bir kez daha bunu tecrübe ediyor olmamız da yine bu ülkeye has bir özelliktir. Tam bizlik bir hal. Çünkü, bedeli ağır ödenmiş bir yanlışı tekrar tekrar işlemek gibi bir hastalığımız vardır.

Asıl hastalık ise başka…

İşler kötüye gitmeye başlayınca iktidar bunu güç kullanarak telafi edeceğini zanneder. Siyaseti siyasi alanın dışına taşımaya çalışır, başına da yargıyı diker. Yargının siyasallaşması toplumlara para, refah, kalite, karakter ve itibar kaybettirir ve ülkenin geleceğinden çalar ama siyasi kampların üyeleri bunu umursamazlar. İktidarın oyun planına severek, istekle ve hevesle dahil olurlar. Olup bitenler hukuk dairesindeymiş gibi davranarak ortama coşku katarlar. Kazansalar da kaybettiklerini asla fark edemezler; taşıdıkları yükün paylarına düşecek küçük parçadan çok ağır olduğunu ise zinhar anlayamazlar. Siyasetin mahareti de buradadır. Akıllı bir iktidar, yükün ağırını pastadan en az pay alacak olanlara taşıtır da yine onlara kendilerini mutlu hissettirir.

Tutarsızlıklar, kişiye ve fikre özel hukuk uygulamaları, gerçek suçları görmezden gelirken suç olmayan fiilleri suç saymalar vesaire böyle zamanlarda rutin hale gelir. Hukuksuzluk arttıkça sokaktaki insanın şaşırma duygusu körelir ve bir usanma noktasından sonra daha beterinden sakınmaktan gayrı amaç kalmaz. Daha beteri olmasa bari!.. Oysa beterin beteri zaten olmuştur ve bu duygu zihinlere yerleştiği anda tahribat en ağır noktaya varmıştır.

Bugün olduğu gibi...

Ağır bir hukuk buhranı ve buna eşlik eden kötü yönetim döneminden geçiyoruz. Hukuka güven olabilecek en alt seviyede ve kamu idaresinde denetim, şeffaflık, liyakat ve ehliyet kaybolmuş durumdadır. Hukuk gözünü siyasete dikerken devletin en mahrem bilgileri korunamıyor, sahte diplomalar yayılıyor, resmi işlemler para karşılığı kolaylıkla değiştirilebiliyor ve hatta anlaşıldı ki aynı zamanda birçok garip üniversite bürokrasiye sahte diploma tedarik ediyor.

Daha elim ve vahim ne olabilir?

Hal böyleyken o ülkeden orman yangınlarını söndürebilmeyi, uyuşturucuyla mücadele ederken keneviri serbest bırakmamayı, çeteleri/mafyayı temizlemeyi veya şehirleri depreme karşı hazırlıklı hale getirmeyi bekleyebilir misiniz? Ya da o ülkenin küresel bilim ligine katkısını; geçtik katkıyı, akademisyenlerinin iki/üç eli yüzü düzgün makale yazmasını bekleyebilir misiniz? Bırak hepsini bir yana… O ülkede sekiz yıldır süren ekonomik krizin bitmesini bekleyebilir misiniz?

Hukukun omuzuna siyasetin yükünü bindirmek kadar ağır bir milli servet sarfiyatı yoktur. Hiçbir siyasi hedef için bunu yapamazsınız, adalet rezervlerini tüketemezsiniz. Çünkü para değil pul değil, maden değil kimya değil. Tükettiğiniz adaleti, o duyguyu on yıllarca geri getiremezsiniz. Sadece bir adamı siyasetten tasfiye etmek uğruna harcanan değerler bile ülkeye tahminlerin ötesinde hasar verir.

Hukuk yoksa, adalet yok, ekmek yok, gelişme yok, rekabet yok, siyasi rekabet yok, siyaset hiç yok. Yok oğlu yok.

Peki ne var? Şimdi gördüklerimiz neyse onlar var. Adaletsiz hapis kararları, daraldıkça daralan ifade hürriyeti, sahte mi sahte diplomalar, pahalılaştıkça pahalılaşan bir hayat ve bozuldukça bozulan gelir dağılımı...

We know what it means for the judiciary to become increasingly politicized and stray from its essential functions by becoming increasingly subservient to politics. Turkey knows this; it has known it for a long time. We've lost count of how many times this has happened. And the fact that we're experiencing this once again, as if what we already know weren't enough, is also a characteristic of this country. It's a state unique to us. Because we have a habit of repeatedly committing a wrong that has cost us dearly.

The real disease is different…

When things start to go wrong, the government thinks it can compensate by using force. It tries to push politics out of the political arena and places the judiciary in charge. The politicization of the judiciary costs societies money, prosperity, quality, character, and reputation, and robs them of the country's future, but members of political camps don't care. They willingly, eagerly, and enthusiastically participate in the government's game plan. They act as if everything is legal, adding to the excitement. Even if they win, they never realize they've lost; they never realize that the burden they're carrying is much heavier than the small piece they'll receive. This is the skill of politics. A smart government makes those who have the least share of the pie bear the brunt of the burden, and yet, it makes them feel happy.

Inconsistencies, legal practices tailored to individuals and ideas, criminalizing non-criminal acts while ignoring actual crimes, and so on, become routine in such times. As lawlessness intensifies, the average person's sense of surprise dims, and beyond a point of weariness, the only goal is to avoid worse things. At least not worse! But the worst has already happened, and the moment this feeling takes root, the damage reaches its most severe point.

Like today...

We are going through a period of severe legal crisis and accompanying mismanagement. Trust in the law is at its lowest, and oversight, transparency, merit, and competence in public administration have vanished. While the law is focused on politics, the state's most confidential information is failing to be protected, fake diplomas are circulating, official acts can easily be manipulated for money, and it has even been discovered that many unscrupulous universities are supplying the bureaucracy with fake diplomas.

What could be more painful and serious?

So, can you expect that country to be able to extinguish forest fires, legalize cannabis while fighting drugs, clean up gangs/mafia, or prepare cities for earthquakes? Or can you expect that country to contribute to the global scientific league—let alone contribute—and for its academics to write two or three decent papers? Put all that aside… Can you expect that country's eight-year economic crisis to end?

There's no greater waste of national wealth than placing the burden of politics on the shoulders of the law. You can't do this for any political purpose, you can't deplete the reserves of justice. Because it's not money, not money, not metal, not chemistry. You can't replace the justice you've depleted, that feeling, for decades. Even the resources spent simply to purge one man from politics would damage the country beyond estimation.

If there is no law, there is no justice, no bread, no development, no competition, no political competition, no politics at all. No son of a bitch.

So what? What we're seeing now is what we are. Unjust prison sentences, shrinking freedom of expression, fake diplomas, a life that grows more expensive, and a worsening income distribution...