Özellikle infaz paketinin beklentilerin altında kalmasıyla birlikte çözüm sürecinde bir ritim düşüklüğü dikkat çekiyor. Görünürde iktidarın bütün kanatlarının sahiplendiği bir süreçte günlerin verimsiz geçmesi bir hayli şaşırtıcıdır. Daha aktif olunması beklenirdi. Sürecin siyasi boyutu var ve en azından bu boyut toplumla güçlü iletişim gerektiriyor. Göründüğü kadarıyla DEM’in yaz boyunca kendi tabanıyla yapmayı planladığı toplantılar dışında bu yönde de bir çalışma bulunmuyor. Kulislere yansıyanlar doğruysa, sadece Öcalan’ın İmralı’daki şartları iyileşmeye başlamış ama mesela sürecin sembolü haline gelen “umut hakkı” bahsinde bile bir gelişme duyulmaz oldu.

Çözüm süreçlerinin enerjisi düştükçe güven kaybı yaşanır, güven kaybı yaşandıkça enerji düşer. Elbette, geçmişte başarısızlıkla sonuçlanan “açılım” ve “çözüm” süreçlerinin iktidar üzerinde yarattığı travma, işlerin bu kez daha temkinli yürümesini açıklıyor ama yaz tatili havasına girmek biraz fazla…

Buna karşılık PKK’nın da silah bırakma vaadini yerine getirmekte zayıf gittiği anlaşılıyor. Geçmişte de PKK’nın verdiği sözleri yerine getirmediği olmuştu ama toplamda çözüm sürecinin patronu devlet olduğu için bu; işlerin yavaşlaması için bir mazeret olamaz. Bu kez artık “Ne yapalım PKK sözünde durmadı, süreç tıkandı” deyip kaçmak olmaz. O eşik geçildi. PKK’nın yapması gerekenlerde yavaşlama varsa, bunu hızlandırmak da devletin kaabiliyetinin sınırları içindedir. Arka planda bütün detayların konuşulduğunu ve PKK’nın silah bırakma takviminin de buna dahil olduğunu varsayıyoruz.

Dolayısıyla, bu saatten sonra herhangi bir tıkanıklığı izah etmek de zor, kabul etmek de. En zor aşaması geçilmiş ve finale çok yaklaşmış bir sürecin ipi göğüsleyememesi Türkiye için büyük bir kayıp olur. Tıkanma neredeyse onu bulup açmak kimin sorumluluğundaysa, geciktirmesin.

Çözüm süreci ayrıca, ağır nefes darlığından muzdarip demokrasi ve hukuk sisteminin soluklanması için de “tıbben” gereklidir. Hiçbir temel problemi çözemeyecek kadar hamlaşmış sistemin bu meseleyi aşması hayati öneme sahiptir. Problemine problemler ekleyen, muhalefeti düşmanlaştırarak yeni ve devasa bir meseleyi ülkenin sırtına yükleyen iktidar, hiç olmazsa çözüm sürecini acilen tamamlamak zorundadır. Zira, demokrasinin sırtındaki yük taşınamayacak kadar ağır hale gelmiştir.

Demokrasinin sırtında yük varsa ve giderek ağırlaşıyorsa, bu aynı zamanda Türk-Kürt fark etmeden, herkesin hayatının yaşanmaz hale gelmesi demektir. Siyasal ve aynı zamanda ekonomik açıdan...

Nitekim, Hazine ve Maliye Bakanı’nın çabası ve umut verici mesajlarına rağmen ekonomi hala kriz atmosferinden çıkamıyor. Enflasyon, yüksek faiz, yüksek faizin bütçe üzerindeki yükü, dış ticaret açığı ve bu yıl Türkiye’yi bekleyen düşük büyüme hızı ile devamında yaşanması muhtemel yüksek işsizlik, işlerin yolunda gitmediğini anlatıyor. Yeterince üretemeyen ve tüketmeye alışmış bir ülkenin üstüne hukuku da devre dışı bırakarak kendi kendine yarattığı krizde kaç sene geçti, kaç sene daha gider kimbilir!

Bu dramatik tablonun düzelmesi için önce demokrasi; demokrasi için evvela çözüm süreci mekanizmalarının işlemesi zaruridir. Elde kalan tek doğal zenginliğimiz demokrasidir ve mevcut rezervleri kullanmaktan imtina ettikçe işe yaramaz hale gelecek…

Especially with the execution package falling short of expectations, a slowdown in the resolution process is striking. It is quite surprising that the days are passing unproductively in a process that all wings of the government have seemingly embraced. More activity would have been expected. The process has a political dimension and at least this dimension requires strong communication with society. It seems that there is no work in this direction other than the meetings that DEM plans to hold with its own base throughout the summer. If what is being reflected in the backstage is true, only Öcalan’s conditions in İmralı have started to improve, but for example, no developments have been heard even in the “right to hope” issue that has become a symbol of the process.

As the energy of the solution processes decreases, trust is lost, and as trust is lost, energy decreases. Of course, the trauma that the failed “opening” and “solution” processes in the past have caused to the government explains why things are proceeding more cautiously this time, but getting into the summer vacation mood is a bit too much…

In return, it is understood that the PKK is also weak in fulfilling its promise to lay down arms. In the past, the PKK has also failed to fulfill its promises, but since the state is the boss of the solution process in general, this cannot be an excuse for the slowdown of the process. This time, it is no longer possible to say, “What can we do? The PKK did not keep its promise, the process is blocked.” That threshold has been crossed. If there is a slowdown in what the PKK needs to do, accelerating this is also within the limits of the state’s ability. We assume that all the details are being discussed in the background and that the PKK’s disarmament timetable is included in this.

Therefore, it is difficult to explain or accept any blockage from now on. It would be a great loss for Turkey if a process that has passed its most difficult stage and is very close to the finale could not make it through. Whoever is responsible for finding and opening the blockage, let them not delay.

The resolution process is also “medically” necessary for the breathing of the democracy and legal system that is suffering from severe respiratory distress. It is of vital importance for the system that has become so immature that it cannot solve any fundamental problem to overcome this issue. The government, which has added problems to its problems and made the opposition an enemy and burdened the country with a new and huge problem, must at least complete the resolution process urgently. Because the burden on the back of democracy has become too heavy to bear.

If democracy has a burden on its back and it is getting heavier, this also means that everyone's life, regardless of whether they are Turkish or Kurdish, is becoming unlivable. Politically and also economically...

Indeed, despite the efforts and hopeful messages of the Minister of Treasury and Finance, the economy still cannot get out of the crisis atmosphere. Inflation, high interest rates, the burden of high interest rates on the budget, foreign trade deficit and the low growth rate that awaits Türkiye this year, along with the high unemployment that is likely to follow, all tell us that things are not going well. How many years have passed and how many more years will go by in the crisis that a country that cannot produce enough and is used to consuming has created for itself by disabling the law!

In order for this dramatic picture to be corrected, democracy must first be implemented; for democracy, the mechanisms of the resolution process must first be operational. Our only remaining natural wealth is democracy, and as long as we refrain from using the existing reserves, it will become useless…