"Bayrama siyaseten yarılmış bir Türkiye olarak girdik” diye yazmıştım.

İktidar cenahı, CHP’nin Cumhurbaşkanı adayının önce üniversite diplomasını iptal ettirmiş, ardından da o adayı, neredeyse belediyedeki tüm ekibiyle birlikte, yolsuzluk ve terörle iş birliği gerekçesiyle cezaevine koydurmuştu.

Müthiş hamleydi. Gözü kara, her türlü hukuksuzluk suçlamasını göze almış, Erdoğan’ın kendi geçmişi ile paralellikler kurulmasını ıskalamış müthiş hamle… Bir siyasi irade, dara düşmese yapmazdı bunu. “İmamoğlu ismi” epeyce bir süredir iktidarın içini dara düşürüyordu belli ki…

İmamoğlu’na yönelik iktidar hamlesi, “Ana muhalefet” için aynı zamanda müthiş bir sınama idi. “İşte aldım, diyordu, sembol insanını, hadi bakalım ne yapacaksın? Meydanlarda Cumhurbaşkanlığına oynuyordun, oyna bakalım şimdi!”

Yargı vardı ortada. Kuzu kuzu Silivri’ye gitmek vardı. Boğazında ne düğümlenirse düğümlensin, olan buydu.

Ana Muhalefetin başında, yılların Kılıçdaroğlusu değil, onun yerine seçilmiş Özgür Özel vardı.

Yukardaki oyun kurucu “Heybede başka turplar olduğu”nu söyleyip duruyordu. CHP’nin içindeki oyun elemanları Özel’i seçen CHP Kurultayı’na şaibe bulaştırma hesabına denk düşen sinyaller vermekteydi. Acaba bu arada CHP Kurultayının iptali de devreye girer, Özel de öylece çamurun içine çekilir miydi?

Özgür Özel, CHP, uçurumun kenarına doğru geriletiliyordu. Evet yaman bir sınav söz konusu idi. “Can havli” durumu idi Özel’in karşı karşıya bulunduğu…

Özgür Özel can havli ile ayağa kalktı orada… Yere kapaklanması bekleniyordu muhtemelen, ayağa kalktı.

Saraçhane öfkesi bu can havli ortamından çıktı. Ramazan içinde başladı Saraçhane öfkesi, kitleler büyüdü, büyüdü.

Özgür Özel her gece, kendisini kitlelerdeki İmamoğlu sempatisine eklemledi, sonra bu sempatiyi iktidara yönelik öfkeye dönüştürdü. Kitlelerle duygudaşlık oluşturdu. Her gece bir miting yönetti adeta.

Onun içinden iktidar iradesinin “İBB’ye kayyım atayamama” sonucu çıktı.

Bu arada, bu gece buluşmalarının sınırlı bir medyaya yansıması ile İmamoğlu’nun adaylık oylamasının heyecanı yönetildi. Öyle ki cezaevindeki İmamoğlu’na CHP sandıklarından neredeyse CHP üyelerinin tamamının oyu, yani 1 milyon 700 bin, “Dayanışma Sandıkları”ndan 15 milyon oy çıktı. “Adayımı alır mısın al sana 15 milyon tepki.”

Saraçhane mitingleri bu arada İstanbul’da, Ankara’da, İzmir’de üniversite öğrencilerinin eylemleri halinde yansıdı.

Gerek Saraçhane mitinglerine gerekse üniversitelerdeki hareketliliğe karşı iktidarın hamlesi, kimi zaman şiddete varan polis operasyonları, bunun yanında katılımcı gençlerden binlercesini gözaltına almak oldu. Bu gençlerden 301’i bayramı cezaevinde geçirdi.

İktidar muhtemelen bu uygulama ile gençleri ve ailelerini yıldırmayı amaçladı.

Özgür Özel bir hamle daha yaptı, Saraçhane’yi bayram arifesinde Maltepe’ye taşıdı. Bu defa, üstelik iktidarın 9 günlük tatil ilânına rağmen, 2 milyon 200 bin kişi buluştu Maltepe’de…

Tüm bu kitlesel buluşmaların ana motivasyonu iktidar tarafından nasıl okundu bilmem, ama “Hak, Hukuk, Adalet” seslenişlerine bakılırsa, adaletsizliğe, hukuksuzluğa, dolayısıyla iktidar uygulamalarına öfke yoğunlukluydu.

Mitinglere devam edecek Ana Muhalefet… Özgür Özel’in kendini koyduğu bir liderlik sınavı var ve iktidar cenahının medya uzantıları bundan “İmamoğlu ile rekabet” gibi bir çürük alan üretmeye çalışıyor.

Saraçhane gecelerinden başlayarak Özgür Özel bir de “Boykot”u seslendiriyor. İktidar medyasına, onlara destek veren iş dünyasına, zaman zaman isimlerle detaylandırarak bir boykot çağrısı… “Tüketimden gelen gücü kullanmak!” Türkiye “Boykot”u, İsrail yanlısı şirketlerin ürünlerine karşı kullandı.

Boykot yöntemi iyi mi? Bence tartışılır. Özgür Özel’in bile boykotun sınırlarını belirlemekte zorlandığını gözlemlediğimi söylemeliyim. Uygulanabilir mi, bir, kimi vurursun, iki, kitlelere nasıl yansır, üç.

İktidar cenahı “Sokaktaki öfke” karşısında tedirgin. İmamoğlu’na yönelik operasyonların “ekonomiye yansımaları”nı üstlenmek yerine, muhalefetin eylemlerini sorumlu tutmaya yöneliyor, üniversitelerdeki olaylardan “Anarşi” çağrışımları yaparak kitleleri etkilemek istiyor, bu arada da Bahçeli’nin “15 Temmuz’daki gibi başkaları da sokağa çıkılırsa ne olacak?” söylemiyle sokakta hesaplaşma ihtimalleri devreye sokuluyor.

Gerilim sürüyor. Nereye doğru evrilir?

İktidar medyasına Özgür Özel’in ve bazı CHP milletvekillerinin “dokunulmazlığının kaldırılması” gibi hesaplar üfürülüyor. O da göze alınır mı? Belli olmaz ki… Demokrat Parti iktidarının son zamanlarında neler olmadı ki… Kimyası bozulan güç sahiplerinin işine akıl sır ermeyebilir.

6 Nisan’da CHP’nin olağanüstü kurultayı var. Özgür Özel, heybedeki turplardan birisi ile daha hesaplaşacak. Çok riskli bir alanda top koşturduğu açık. İktidar da riskli alanlarda top koşturuyor. Sokaktaki gerilimden en çok ülkeyi yönetenlerin rahatsız olması gerekir aslında.

Herkesin bir akıl ve sabır sınavı verdiği açık. Her türlü gücün kullanımı da akıl ve sabır istiyor.

I wrote, "We entered the holiday as a politically divided Türkiye."

The ruling party first had the university degree of the CHP presidential candidate revoked, and then had that candidate, along with almost his entire team at the municipality, sent to prison on charges of corruption and collaboration with terrorism.

It was a great move. A reckless move that risked all sorts of accusations of lawlessness and missed drawing parallels with Erdoğan’s own past… A political will would not do this if it were not in trouble. It was clear that the “name İmamoğlu” had been causing trouble for the government for quite some time…

The move to power against İmamoğlu was also a great test for the “main opposition”. “Here I am, I have taken your symbolic person, let’s see what you are going to do? You were playing for the presidency in the squares, now play!”

There was a judgment. There was a need to go to Silivri without hesitation. No matter what was knotted in his throat, that was what happened.

The head of the main opposition was not the former Kılıçdaroğlu, but Özgür Özel, who was elected in his place.

The above playmaker kept saying that "there are other things in the bag". The game elements within the CHP were giving signals that were in line with the plan to cast doubt on the CHP Congress that elected Özel. Would the cancellation of the CHP Congress also come into play in the meantime and Özel be dragged into the mud?

Özgür Özel, CHP was being pushed back to the edge of the cliff. Yes, a difficult test was in question. It was a “life-threatening” situation that Özel was faced with…

Özgür Özel stood up desperately there... He was probably expected to fall to the ground, but he stood up.

The Saraçhane anger emerged from this desperate environment. The Saraçhane anger started in Ramadan, the masses grew bigger and bigger.

Every night, Özgür Özel added himself to the sympathy of the masses for İmamoğlu, then transformed this sympathy into anger towards the government. He created empathy with the masses. He practically led a rally every night.

The result that emerged from that was that the ruling party's will "could not appoint a trustee to the Istanbul Metropolitan Municipality".

In the meantime, the excitement of İmamoğlu's candidacy vote was managed with the limited media coverage of these night meetings. So much so that İmamoğlu in prison received almost all of the CHP members' votes from the CHP ballot boxes, in other words 1 million 700 thousand, and 15 million votes from the "Solidarity Ballot Boxes". "Will you take my candidate, take him, 15 million reactions."

Meanwhile, the Saraçhane rallies were reflected in the actions of university students in Istanbul, Ankara and Izmir.

The government's move against both the Saraçhane rallies and the movement at universities was to carry out police operations, sometimes violent, as well as detain thousands of young participants. 301 of these young people spent the holiday in prison.

The government probably aimed to intimidate young people and their families with this practice.

Özgür Özel made another move, moving Saraçhane to Maltepe on the eve of the holiday. This time, despite the government's 9-day holiday declaration, 2 million 200 thousand people met in Maltepe...

I don't know how the main motivation of all these mass gatherings was interpreted by the government, but judging by the cries of "Rights, Law, Justice", there was intense anger towards injustice, unlawfulness, and therefore towards the government's practices.

The main opposition will continue with the rallies… There is a leadership test that Özgür Özel has set himself and the media extensions of the ruling party are trying to create a rotten area out of this, such as “competition with İmamoğlu”.

Starting from the Saraçhane nights, Özgür Özel is also voicing a “Boycott”. A boycott call to the government media and the business world that supports them, sometimes detailing it with names… “Using the power that comes from consumption!” Turkey used the “Boycott” against the products of pro-Israeli companies.

Is the boycott method good? I think it is debatable. I must say that I observed that even Özgür Özel had difficulty defining the boundaries of the boycott. Is it applicable, one, who do you shoot, two, how will it reflect on the masses, three.

The ruling party is anxious about the “anger on the streets.” Instead of taking responsibility for the “repercussions on the economy” of the operations against İmamoğlu, they tend to hold the opposition’s actions responsible, they want to influence the masses by making associations of “Anarchy” from the events at universities, and in the meantime, Bahçeli’s words, “What will happen if others take to the streets like they did on July 15?” are bringing into play the possibility of a showdown on the streets.

The tension continues. Where will it evolve?

The government media is being told that the "immunities of Özgür Özel and some CHP deputies will be lifted". Can that be taken into consideration? Who knows... What hasn't happened in the last years of the Democrat Party's rule... The work of those in power whose chemistry has been disrupted may be incomprehensible.

There is an extraordinary CHP congress on April 6. Özgür Özel will settle scores with another one of his bags. It is clear that he is playing in a very risky area. The government is also playing in risky areas. In fact, those who govern the country should be the ones who are most disturbed by the tension on the streets.

It is clear that everyone is taking a test of their intelligence and patience. The use of any kind of power also requires intelligence and patience.