Bir yandan, “Nasıl olur da CHP belediyeleri kazanabilir, bu bir özeleştiridir” derken, öte yandan CHP’li belediyelere dünyayı dar etmekten geri durmamak ne kadar özeleştiri sayılır, varın söyleyin. CHP’nin belediyeleri “Nasıl olur da” yeniden kazandığı belli. İktidarın siyaset yapak yerine yargı ve idare destekli gücü ikame eden alışkanlığı devam ettiği sürece olacak olan da budur.

Millet iradesini ıskalayıp, belediyeleri kendi mülkü görmek, seçimde kaybedilince de mülkü kaybetmek psikolojisine girmenin sonuçlarını izliyoruz.

Oysa seçimle kazanılan merkezi iktidar ya da yerel yönetimler veya atamayla elde edilen bürokratik makamların hiçbirisi kimseye mülk değildir. Tamamının sahibi millettir ve seçim yoluyla direkt veya dolaylı olarak istediğini istediğine “yönetmek” kaydıyla teslim eder. İyi yönetemeyenden de yine seçim vasıtasıyla geri alır. Demokrasi en basit tabirle bunu düzenleyen rejimin adıdır. Merkezi iktidarı elde tutanın sahip olduğu gücü kullanıp, milletin yerel yönetimlerde yaptığı “tercihi” beğenmemesi de gayet tabii ki demokrasi değildir.

Sıralamaya gerek yok, iktidarın özellikle İstanbul Belediyesi’ne karşı sayısız kısıtlayıcı hamlesi oldu, olmaya da devam ediyor. Sonuncusu da kreş hadisesi… Bir anlamda iktidar, seçmenin bir belediye başkanı seçerken o başkanın kullanacağı yetkileri maç devam ederken iptal ediyor. Kendi adamları kazanacak olsa dokunmayacağı birçok imkan ve imtiyazı sadece belediyeleri muhalefet kazandığı için bir imzayla kendi uhdesine alıyor. Bu hal ne siyasettir ne de devlet idaresi.

Siyaset değil çünkü siyasetin temel kaynağı olan millet iradesine karşıtlık ve o iradeyi tanımazlık içeriyor. Oysa yargı veya imza gücü hiçbir şartta millet iradesinin yerini alamaz, alıyor gibi görünse de zerre miktar işe yaramaz.

Yapılanlar devlet idaresi usulüne de aykırı çünkü belediyeleri yönetmek, belediye hizmetlerini deruhte etmek merkezi iktidarın değil, seçilmiş belediye yönetimlerini işi ve sorumluluğundadır.

Demokrasiye ve devlet idaresi usulüne aykırılık gibi iki altın kural ihlal ediliyorsa da ortaya çıkan tabloya, Taha Akyol’un isabetli tabiriyle “görülmemiş partizanlık” denir. İçinde bulunduğumuz halin tanımı bundan başka birşey değildir.

Milletin sandıkta vermediği bir hakkı; yetkileri kısarak, belediye yatırımları için gereken imzaları atmayarak veya kayyum marifetiyle belediyeye tamamen el koyarak geri almak aynı zamanda siyasetsizliktir. Siyaset açık ve meşru rekabet yoluyla yapılır ve rakiplerinden birinin oyunun kurallarını değiştirebilmesi siyaseti dışlamak demektir. Görünen o ki iktidar, muhalefetin elindeki belediyelerin suları akıtamaması, çöpleri toplayamaması veya maaşları ödeyememesini yani çuvallamasını bekledikten sonra bunlar gerçekleşmeyince önündeki düğmelere basıyor. Artık hangi düğme işe yararsa…

Hiçbiri işe yaramaz. Partizanlığın yapana faydası olmaz aksine millet nezdinde iktidarın özgüvenini kaybettiği ve paniklediği kanaatini pekiştirir. Oyunun oynanma şekli böylesine açık hale gelmişken, devamında yargı eliyle siyasi yasak gibi hamlelere müracaat etmek de yasaklayana fayda sağlamayacaktır. Çünkü o eşik aşıldı ve iktidarın karşısında iktidar olma potansiyeli taşıyan bir güç çoktan oluştu. Yapılan her partizanca ve hukuksuz hamle o gücü biraz daha büyütmekten gayrı netice doğurmaz.

Telaşla bütün düğmelere basmak yerine, millet kime hangi düğmeye basmak yetkisi vermişse ona saygı göstermek en akıllı yoldur.

On the one hand, while saying, "How can CHP municipalities win? This is self-criticism", on the other hand, how self-criticism is considered to be by not refraining from making the world miserable for CHP municipalities? You are welcome to tell me. It is clear that "How can" CHP won the municipalities again. This is what will happen as long as the government's habit of substituting judicial and administrative-backed power instead of politics continues.

We are witnessing the results of ignoring the will of the people, seeing the municipalities as their own property, and falling into the psychology of losing the property when they lose in the elections.

However, none of the central power gained through elections or local governments or bureaucratic positions gained through appointments belong to anyone. The nation owns all of them and through elections, it directly or indirectly hands over what it wants to whomever it wants, on condition that they “govern”. It also takes back from those who cannot govern well, again through elections. Democracy is, in the simplest terms, the name of the regime that organizes this. Of course, it is not democracy for the one who holds the central power to use the power it has and not like the “choice” made by the people in local governments.

There is no need to list them, the government has had and continues to have countless restrictive moves, especially against the Istanbul Municipality. The latest one is the nursery incident… In a sense, the government cancels the powers that the voters would use when they elect a mayor while the match is still ongoing. It takes many opportunities and privileges that it would not touch if its own men were to win, under its own responsibility with a signature, just because the opposition won the municipalities. This situation is neither politics nor state administration.

It is not politics because it involves opposition to the will of the people, which is the fundamental source of politics, and disregarding that will. However, the judiciary or signature power cannot replace the will of the people under any circumstances, and even if it seems like it can, it is of no use in the slightest.

What has been done is also contrary to the procedure of state administration because managing municipalities and undertaking municipal services is the job and responsibility of elected municipal administrations, not the central government.

If the two golden rules of democracy and state administration are violated, the picture that emerges is what Taha Akyol aptly calls "unprecedented partisanship." The definition of the situation we are in is nothing more than this.

Taking back a right that the people did not give at the ballot box; by reducing the authorities, not signing the necessary signatures for municipal investments or completely seizing the municipality through a trustee is also apolitical. Politics is done through open and legitimate competition and the fact that one of your opponents can change the rules of the game means excluding politics. It seems that the government expects the municipalities under the opposition to fail to run water, collect garbage or pay salaries, and when these do not happen, they press the buttons in front of them. Whatever button works…

None of them will work. Partisanship does not benefit the perpetrator, on the contrary, it reinforces the opinion in the eyes of the people that the government has lost its self-confidence and is panicking. Since the way the game is played has become so obvious, resorting to moves such as political bans through the judiciary will not benefit the perpetrator. Because that threshold has been crossed and a power that has the potential to become a government against the government has already formed. Every partisan and unlawful move made will not produce any result other than increasing that power a little more.

Instead of pressing all the buttons in a rush, the smartest way is to respect whoever the nation has given the authority to press which button.