Türkiye’de Trump’ın seçimi kazanmasını gönülden dileyen; kazandığında ise çok mutlu olan bir çevrenin var olduğunu biliyoruz. Aslında bunun, ilk bakışta hayli haklı görülebilecek sebepleri var. Demokratlar ki, zâten öteden beri Türkiye’ye soğuk dururlar, Biden iktidârı esnâsında alabildiğine sert bir Türkiye karşıtlığını sergilediler. Bu sürpriz değildi. Daha seçim kampanyası esnâsında Biden, Türkiye’deki meşrû iktidârı istemediklerini; onu devirmek için muhalif güçlerle işbirliği yapacaklarını söylüyordu. Doğrusu bu kadarını beceremediler. Ama başta Başkan olmak üzere Demokratlardan, her sorun ve platformda Türkiye’yi kaale almayan ve aşağılayan açıklamalar geldi. Bu Türkiye’de bâzı çevreleri o kadar kızdırdı ki, Trump devrini mumla arar oldular. Trump şöyleydi, böyleydi; ama hiç değilse Türkiye’ye karşı kategorik bir düşmanlığı yoktu. Erdoğan istediği zaman Trump’a ulaşıyor, meseleleri konuşabiliyordu. Daha derinlerde popülist bir sempatinin olduğunu düşünüyorum. Trump, fakir, gariban “derin” Amerikalıların sesiydi. Orta Batı’yı(Midwest) , İncil Kuşağı’nı (Bible Belt) küçümseyen, aşağılayan Sâhil Şeridi’nin (Coastline) yoz, yabancılaşmış elitlerinin dünyâ görüşünü temsil eden Demokratlardan farklıydı o. Sâhici bir adamdı. Basit bir İngilizcesi vardı. Herkesin anlayacağı bir dille konuşuyordu. Amerika’yı büyütmek isteyen, dindarâne, yerlici, milliyetçi bir söylemi ve tonlamaları vardı. (Hâlbuki bu sâdece bir söylem. Trump düpedüz bir plütokrat)...

Trump cazibesinin başka sâikleri olduğunu düşünüyorum. Bir işadamı olması, doğrusu hiç anlamadığım bir şekilde çok kişiye ferahlatıcı geliyordu. Ekonomik öncelikler siyâsal önceliklerin önüne geçerse daha rahat bir dünyâda yaşayabileceğimizi düşünürüz nedense. Evet, belki ihtimâllerden birisi budur. Bilhassa siyâsal kutuplaşmanın kemikleştiği durumlarda ekonomik düşüncenin önceliğine müracaat etmek bâzen bu neticeyi verebilir. Ama bunun tersi de vârittir. Ekonomik çıkarlar siyâsetin tansiyonlarını daha da yükseltebilir. Bendeniz, kendi nam ve hesâbıma, ekonomik aklın aşırılıklarını siyâsal sağduyuda; siyâsal aklı aşırılıklarını da ekonomik sağduyuda münavebeli olarak tartışmanın daha mânâlı olduğunu düşünürüm. Ekonomizm, siyâsal sağlamaya geçit vermeyen bir aşırılıktır. Ekonomist aşırılık siyâseti bodoslama yönetmeye başlarsa bunun neticesinin hiç de hoş olmayacağını öngörmek zor olmasa gerekir. Trump’da gördüğüm budur. Bâzı savaşların ekonomik olarak rantabl olmadığını ve bitirilmesi gerektiğini söylen bir zihniyet; kârlı bulduğu için çok daha beter savaşlar da çıkarabilir.

Evet Demokratların sloganı “ABD’yi geri getirmekti”. (USA Back Again). Bunun Demokrat kadrolara yerleşmiş olan neocon bir tasarımdan ve düpedüz savaş çığırtkanlığından başka bir şey olmadığını hemen anladık. Rusya-Ukrayna savaşı bunun hemen arkasından geldi. İsrâil bu militarist rüzgârı gördü ve fırsatı kaçırmadı. İsrâil -Filistin savaşı, Demokratlar tarafından pek de istenmeyen, ama katlanılan yan ürünü oldu.

Şimdi Demokrat karneyi bir karşımıza alalım. İki savaş ürettiler. İlki doğrudan, ikincisi dolaylı..İlk savaş kontrolden çıktı ve hesapları tutmadı. Rusya’yı çökertemediler. Tam aksine, ekonomisini tam kapasite militarize eden daha güçlenmiş bir Rusya’yı buldular karşılarında. Dahası, Hindistan beklendiği gibi çıkmadı ve Rusya’dan kopmadı. Dahası, Çin-Rusya ilişkileri daha da gelişti.

İkinci savaş, yâni İsrâil-Filistin savaşı ise, muhtemelen Demokratların beklemediği ve kontrolden çıkan istenmeyen, lâkin sızlana sızlana da olsa desteklemek zorunda kaldıkları bir savaşa; daha doğrusu bir yüke dönüştü.

Artık bir derece daha inanarak söyleyebiliyorum: ABD’nin derin ve perde gerisinde duran gerçek sâhipleri Demokrat karneden hiç de memnun kalmadılar. Trump’da karar ettiler. Ukrayna’daki kötüye giden savaş için bir şeyler yapılmalıydı. Bu, savaşa benzinle giden Demokratlarla, hele hele Kamala Harris gibi bir başkanla yapılamazdı. Bunu başından beri bu savaşı eleştiren Trump yapabilirdi. Diğer taraftan, İsrâil’in önünü açmak ve onun maksimalist talepleri doğrultusunda istediklerini elde edinceye kadar desteklemek ve ABD-Hindistan-İsrâil-Körfez Arap devletlerinin merkezde olduğu ve zaman içinde Rusya’nın da ortak edileceği, Çin’i yalnızlaştırarak doğrudan hedefe koyan yeni bir modele yatırım yapıldı.

Bir defâ şu çok iyi anlaşılmalıdır. Trump, bir zamanlar benim de katıldığım yanlış bir değerlendirmeyle bir paleocon değildir. Belki zihninde, köken olarak öyledir. Ama pratikte değil. Neoconların kendi içinde bölünmüş olduklarını düşünüyorum. Savaşı Avrupa ve Avrasya’ya yıkan neoconlar gidiyor. Bunun yerine, Trump’ın liderliğinde, savaşı Ortadoğu’ya yıkmak isteyen siyonist neocon kadrolar geliyor.. İkinci Trump devrinde Rusya-Ukrayna savaşı zannedildiği gibi sona erdirilmeyecek. Bu Rusya’nın kesin muzaffer olması demektir. ABD bu zevki Rusya’ya tattırmayacaktır. Savaşın sâdece ateşi düşürülecek ve uzatılacaktır. . Rusya’nın derinliklerini vurabilecek füzelerin ateşlenmesi bunu anlatıyor. Bu, Rusya’ya verilmiş mesajdır. Savaş, Rusya, bitap düşünceye ve kolu kanadı kırılmış kalıncaya kadar sürdürülecektir. Rusya’yı bitik bir hâlde sisteme yeniden kabul etmeyi planlıyorlar. Hâsılı, Ukrayna’daki cenâze kaldırılmayacak, süründürülecektir. Avrupa’dan gelene işâretler de bunu doğruluyor. Trump geldi gelmesine ama, Avrupa’daki siyâsal elitler, Ukrayna-Rusya Savaşını devâm ettireceklerini ifâde ediyorlar. Almanya’da Trafik Lambası hükümet yıkıldı yıkılmasına; ama iktidar adayı Hristiyan Demokratlar, eski hükümetin Ukrayna’yı kâfi sâhiplenmediğini; kendilerinin bu işin hakkını vereceklerini açıklamaktan geri durmuyor. . Yâni Avrupa, kendisine biçilen rolü oynamaya devam edecek görünüyor. Rusya manzarayı okuyor. Trump’ın zaferini temkinli karşılamaları da bu yüzden..

Pekiyi Trump bunları başarabilecek mi? Bunu da bir başka yazıya bırakalım..

We know that there is a group in Turkey that sincerely wishes Trump to win the election and is very happy when he does. In fact, there are quite legitimate reasons for this at first glance. Democrats, who have always been cold towards Turkey, displayed a fierce anti-Turkey stance during Biden's government. This was no surprise. Even during the election campaign, Biden was saying that they did not want the legitimate government in Turkey and that they would cooperate with opposition forces to overthrow it. Frankly, they could not do this much. But the Democrats, especially the President, made statements that disregarded and belittled Turkey on every issue and platform. This angered some groups in Turkey so much that they began to long for the Trump era. Trump was this and that; but at least he did not have a categorical hostility towards Turkey. Erdoğan could reach out to Trump whenever he wanted and talk about the issues. I think there was a deeper populist sympathy. Trump was the voice of the poor, needy, “deep” Americans. He was different from the Democrats who represented the worldview of the corrupt, alienated elites of the Coastline who belittled and despised the Midwest and the Bible Belt. He was a genuine man. He had simple English. He spoke in a language that everyone could understand. He had a religious, nativist, nationalist discourse and tones that wanted to make America great. (But this is just a discourse. Trump is a pure plutocrat)...

I think Trump’s appeal has other motivations. The fact that he is a businessman seemed refreshing to many people in a way that I don’t really understand. If economic priorities take precedence over political priorities, we somehow think that we can live in a more comfortable world. Yes, perhaps this is one of the possibilities. Especially in situations where political polarization is ossified, resorting to the priority of economic thought can sometimes yield this result. But the opposite is also true. Economic interests can further increase the tensions in politics. For my part, I think it is more meaningful to discuss the excesses of economic reason in political common sense and the excesses of political reason in economic common sense alternately. Economism is an excess that does not allow for political provision. It should not be difficult to foresee that if economist excesses start to rule politics headlong, the results will not be pleasant at all. This is what I see in Trump. A mentality that says some wars are not economically profitable and must be ended; and can start much worse wars because it finds them profitable.

Yes, the Democrats’ slogan was “Bringing the USA Back Again.” We quickly realized that this was nothing more than a neocon design and outright war-mongering that had settled into the Democrat cadres. The Russia-Ukraine war came right after. Israel saw this militaristic wind and did not miss the opportunity. The Israel-Palestine war was a by-product that the Democrats did not want, but endured.

Now let's put the Democrat report card in front of us. They produced two wars. The first one was direct, the second one was indirect. The first war got out of control and their calculations did not work. They could not destroy Russia. On the contrary, they found a stronger Russia that militarized its economy to its full potential. Moreover, India did not turn out as expected and did not break away from Russia. Moreover, China-Russia relations improved even more.

The second war, the Israeli-Palestinian war, was probably unexpected by the Democrats and turned out to be an unwanted war that spiraled out of control, but which they were forced to support, albeit with a whimper; or rather, a burden.

I can now say it with a degree of conviction: The real owners of the US, deep and behind the scenes, were not at all pleased with the Democrat report card. They decided on Trump. Something had to be done about the worsening war in Ukraine. This could not have been done with Democrats who were going to war with gasoline, and especially with a president like Kamala Harris. Trump, who has been criticizing this war from the beginning, could have done this. On the other hand, an investment was made in a new model that would pave the way for Israel and support it until it achieved what it wanted in line with its maximalist demands, and in which the US-India-Israel-Gulf Arab states would be at the center and Russia would be included in time, isolating China and directly targeting it.

First of all, it should be understood very well. Trump is not a paleocon, as I once erroneously agreed with. Maybe in his mind, he is so in origin. But not in practice. I think the neocons are divided among themselves. The neocons who brought the war to Europe and Eurasia are leaving. Instead, under Trump's leadership, the Zionist neocon cadres who want to bring the war to the Middle East are coming. In the second Trump era, the Russia-Ukraine war will not be ended as thought. This means that Russia will definitely be victorious. The US will not let Russia taste this pleasure. The war will only be slowed down and prolonged. The firing of missiles that can hit the depths of Russia tells us this. This is the message given to Russia. The war will continue until Russia is exhausted and its wings are broken. They plan to accept Russia back into the system in a state of exhaustion. In short, the funeral in Ukraine will not be held, it will be dragged on. The signs coming from Europe also confirm this. Despite Trump coming and going, the political elites in Europe are stating that they will continue the Ukraine-Russia War. The Traffic Light government in Germany has collapsed, but the Christian Democrats, the candidates for power, do not hesitate to declare that the previous government did not take care of Ukraine enough and that they will do the job right. In other words, it seems that Europe will continue to play the role assigned to it. Russia is reading the landscape. This is why they are cautiously greeting Trump's victory.

So, will Trump be able to achieve these? Let's leave that for another article.