Bir yandan Avrupa Birliği üyeliği talebimiz hala güçlü bir şekilde masada, öte yandan bu projenin zıddı BRİCS’e dahil olmak için utangaç girişimlerde bulunuyoruz. Aynı anda Avrupa ile Gümrük Birliği’nin güncellenmesi için müzakere halindeyiz. Öte yandan Türkiye’yi -artık- Batı’ya bağlayan tek sözleşme olan NATO’dan çıkmayı bazen en üst düzeyde konuşmanın lezzetinden vazgeçemiyoruz. İsrail’e karşı bütün insani üniteleriyle direnen tek kuruluş olmasına rağmen Birleşmiş Milletler’i yerden yere vurma alışkanlığından bile vazgeçmiyoruz.

Bütün bu tablonun özeti şudur. Ne yerimizi beğeniyoruz ne de gidecek başka yerimiz var…

Kendimize anlattığımız “oyun kurucu ve vurduğu yerden ses getiren ülke” hikayesine kendimizi de inandırmanın kaçınılmaz sonucunu yaşıyoruz. Muazzam bir kafa karışıklığı ve aynı anda çaresizlik hali.

Türkiye, BRİCS’e elbette üye olabilir. Bir plan, strateji ve vizyon dahilinde adım atarsa bunun faydalarını da görebilir. Mesela, sanayisine, üretimine, tarımına güvenir. Yahut varsa dijital alanda kabiliyetlerini masaya sürer. Onlarda olmayan veya zayıf olan alanlarda gücünü pazarlık konusu yapar; iyi de olur. Ama maksat şu anda olduğu gibi AB’yi ve ABD’yi kıskandırmak ise işe yaramaz bilelim. Batı’nın ilgisini elbette çeker ama sonuçta umursamazlar.

En nihayet dış ticaretimizin yüzde 40’ını Avrupa ile yapıyoruz ve onlardan aldığımız kadar da satıyoruz. Bilanço neredeyse başa baş. Şimdilerde heves ettiğimiz BRİCS’te, iki öncü ülke Çin ve Rusya ile ticaretimiz ise benzersiz bir açık veriyor. Çin’e 38 milyar Dolar’ın üzerinde açık veriyoruz, Rusya’ya karşı açığımız da 20 milyar Dolar’ı buldu. Yani sadece bu iki ülkeden ithalatımız ile ihracatımı arasındaki fark Türkiye’nin cari dengesini sarsacak boyuttadır. Üstüne bu ekonomiyle bir de BRİCS’e üye olursak açığın nereye gideceğini varın hesaplayın.

Tablo ortada… Bu durumda mesele ticari avantaj olamaz. Siyasi olabilir derseniz; Türkiye’nin daha fazla otokrasi için Rusya ya da Çin’e Çin ihtiyacı kalmadı ki. Kendi kendimize demokrasimizi zayıflatıyoruz. Bir başkasının desteğine ihtiyaç olmaksızın hukuku, insan haklarını ve ifade hürriyetini gayet güzel geriletiyoruz!

AB, NATO, BRİCS veya başka ittifaklar. Her nerede olacaksak veya olmak istiyorsak önce bunun sahici ve güvenilir bir üyelik temelinde olması zarureti vardır. Kafa karışıklığıyla, birine gidip diğerine nazire yapmak maksadıyla diş politika olmaz. Eldeki avantajları da yitiririz. Niye gittiğimiz bilinmeden, analiz edilmeden; o gidişin başka ilişkilerden ne götüreceği hesaplanmadan yapılan fevri hamlelerin sonucu bellidir.

Yine de her ne yapacaksak yapalım ama önce dünya gerçeğini kabul edelim. Dünya siyaseti bir piknik alanı değil, sert ve acımasız oyun sahnesidir. Kimse kendi çıkarı olmadan kimseye zırnık koklatmaz. Hiçbir ülke çıkarı söz konusu olduğunda din, ırk ve hatta komşuluğu dahi unutup kimseye acımaz. “Karanlık odaklar, küresel güçler, dünyayı yöneten aileler” gibi varsayımlar palavradan ibarettir. Böylesi esrarengiz iddialar, kendi kendisini ayakta tutamayan, geçmişiyle yaşayan ülkelerin başarısızlık bahaneleridir. Aynı zamanda her ülke gücü yettiği kadar bir başkasına karşı “karanlık güç”tür, “küresel odak”tır. Çıkarlar söz konusu olduğunda ABD Avrupa’nın, Çin Rusya’nın “en karanlık dış gücü” olur. Mesele, o çıkarları üst düzeyde tutup, sahnede iyi bir rol kapabilmektir.

Bir ülkenin kalitesi, kabiliyeti ve iyi yönetilip yönetilmediği bu oyunu nasıl oynadığından anlaşılır. Üretebilen, rekabet edebilen, iyi eğitimli ve insanlarına değer veren ülkeler alıp başını gider, geride kalanlar ise komplo teorileriyle yıllarını heba eder.

Hangi grupta olduğumuzu kendimize soralım, gerçekçi bir cevap alalım. Gerçekçi; yani komplo teorilerinden arınmış, hesabı kitabı yapılmış, bir cevap bulalım. Sonra istediğimiz ittifaka katılalım.

On the one hand, our demand for European Union membership is still on the table, while on the other hand, we are making shy attempts to join the opposite of this project, BRICS. At the same time, we are negotiating with Europe to update the Customs Union. On the other hand, we sometimes cannot give up the pleasure of talking at the highest level about leaving NATO, the only agreement that ties Turkey to the West -now. We do not even give up the habit of slamming the United Nations, despite it being the only organization resisting Israel with all its humanitarian units.

The summary of this whole picture is this: We neither like our place nor do we have anywhere else to go…

We are experiencing the inevitable result of believing the story we tell ourselves about “the quarterback and the country that makes a splash from where he hits .” A state of immense confusion and helplessness at the same time.

Turkey can of course become a member of BRICS. If it takes steps within a plan, strategy and vision, it can also see the benefits of this. For example, it can rely on its industry, production and agriculture. Or if it has, it can put its digital capabilities on the table. It can use its power in areas that they do not have or are weak in as a bargaining chip; that would be good. But if the aim is to make the EU and the US jealous, as it is now, let's know that it will not work. It will certainly attract the West's attention, but in the end, they will not care.

Finally, we do 40 percent of our foreign trade with Europe and we sell as much as we buy from them. The balance sheet is almost neck and neck. Our trade with the two leading countries of the BRICS, which we are now enthusiastic about, China and Russia, has an unparalleled deficit. We have a deficit of over 38 billion dollars with China, and our deficit with Russia has reached 20 billion dollars. In other words, the difference between our imports and exports from these two countries alone is enough to shake Turkey's current balance. On top of that, if we become a member of the BRICS with this economy, just think about where the deficit will go.

The picture is clear… In this case, the issue cannot be commercial advantage. If you say it can be political; Turkey no longer needs Russia or China for more autocracy. We are weakening our democracy on our own. We are very well regressing the law, human rights and freedom of expression without needing anyone else's support!

EU, NATO, BRICS or other alliances. Wherever we are going to be or want to be, it must first be based on a genuine and reliable membership. There can be no foreign policy with confusion, going to one and doing the opposite of the other. We will also lose the advantages at hand. The result of impulsive moves made without knowing why we are going, without analyzing it, without calculating what that departure will take from other relations is clear.

Let's do whatever we want, but let's first accept the reality of the world. World politics is not a picnic area, it is a harsh and merciless game stage. No one will let anyone else down unless it is for their own benefit. No country will forget religion, race and even neighbors when it comes to their own interests and show mercy to anyone. Assumptions such as "dark centers, global powers, families that rule the world" are nothing but bullshit. Such mysterious claims are excuses for failure of countries that cannot stand on their own feet and live with their past. At the same time, each country is a "dark power" , a "global focus" against another to the extent that it can . When it comes to interests, the US is the "darkest external power" of Europe, China is the "darkest external power" of Russia . The issue is to keep those interests at the highest level and to get a good role on the stage.

The quality, capability and good governance of a country can be understood from how it plays this game. Countries that can produce, compete, are well educated and value their people will flourish, while those that remain behind will waste years with conspiracy theories.

Let's ask ourselves which group we are in and get a realistic answer. Let's find a realistic answer, that is, one that is free of conspiracy theories and has been calculated. Then let's join the alliance we want.