Kimsenin İsrail’in yaptığından şüphe duymadığı Lübnan’daki bombalı saldırılar, teknolojisi ve temel stratejisi değişen savaş makinesinin nasıl bir kapasiteye ulaştığı hakkında yeni tartışmalar yaratmaya aday. Saldırıların, hepimizin yakınımızda bolca bulunan elektronik cihazlar ya da bataryaları silaha dönüştürerek yapılması, geniş bir dehşet duygusu yarattı. Kimi hayranlık duysa, kimi “doğru” hedefler için meşru saysa bile, hadisenin orta-uzun vadede yaratacağı etki, korku ve şüphe iklimini herkes için daha koyulaştırmak olacak. Zaten şimdiden zengin komplo teorileri üretilmeye başlandı. Ancak distopik filmlerin çok önceden bizi haberdar ettiği gibi, en güvenli sığınağımız, en mahrem alanımız sayılan evlerimizde nasıl bir büyük gözaltı yaşadığımızı, hayatımızı kolaylaştırma iddiasıyla yakınımıza sokulan her şeyin nasıl tehlikeler içerdiğini gayet iyi biliyoruz. 

Bizi dünyaya açtığını düşündüğümüz bilgi teknolojilerinin, aslında bizi kıskıvrak bağlamaya yaradığını da, her davranışımızın kayda alındığı ve manipüle edildiğini de artık iyice öğrendik. Büyük kalabalıklar, bu gelişmeler karşısında elbette korkuya kapılıyorlar ve güvensizlikleri büyüyor ama verdikleri tepkiler, ne insanlığın geldiği zeka seviyesine ne medeniyet düzeyine uygun. Korkuya kapıldıkça en ilkel dürtülere kaçıyorlar. Kendilerini tehdit eden, bu dehşetli gelişmelere daha çok yaklaştıran şeylere -kaynağında- itiraz yerine, bunları kontrol edenlere yakın durmanın (hatta ötekiler için sertleştirerek büyütmenin) derdine düşüyorlar. Otoriterliğin yükselişi, “kolektif amigdalanın” kışkırtılmasıyla yakından ilişkili. Yani, bütün canlıların hayatta kalma motivasyonunu ve dolayısıyla en ilkel güdüleri yöneten alt beynin hükümranlığı genişliyor.

11 Eylül’ün, güvenlik gerekçesiyle nelerin meşru sayılmasını sağladığını hatırlayalım. Bugün uluslararası alanda herhangi bir denetleyici yaptırımın işlememesinin, lazım olduğunda ve rıza temin edildiğinde kuralları ihlal keyfiliğinin tasarlanmış maliyeti olduğunu unutmayalım. Mesela bugün güvenlik kameralarının (CCTV- MOBESE) bir özgürlük ve güvenlik tehditi olduğundan kimse bahsetmiyor. Hatta güvenlik ihtiyacının veya insanların kendilerini güvende saymasının en sağlam aracı gibi işlem görüyor. En son 1990’larda İngiltere’de -İRA saldırıları bahanesiyle yaygınlaştırılan CCTV- kitlesel gösterilerle itirazlara konu olmuştu. Yakında yerli-milli medya, sosyal medya, dijital platformlar ve belki giderek bu alanlara hizmet eden bütün cihazların merkezi kontrole konu olması, bir milli güvenlik meselesi olarak pazarlanacak. 

Modern “ye’cüc-me’cüc”  hikâyesine dönüştürülen göç krizi de benzer bir işlev görüyor. Endişe, her küçük aralıktan sızarak büyüyor, insan zihnini ve elbette politik reflekslerini ele geçiriyor. Hayatından, işinden, geleceğinden emin olmayan insanlar; bu korkuları, bireysel (toplumsal) kompleksleriyle ilişkilendiren kışkırtmalarla yönlendiriliyor. Mesela aklı başında kimsenin bu devirde inandırıcı olmasını beklemeyeceği, “komünistler geliyor” alarmı -üstelik Putin (Rus) dostu aktörler tarafından- ABD seçimlerinin teması yapılabiliyor. Bizim gayet aşina olduğumuz “montaj” görüntüler, her yerde  kullanılıyor. Ancak en büyük tehlike, her türlü korkunun -bizzat yaratanlar tarafından istismar edilmesi sayesinde- etkisini kolayca yayabilmesi. Endişelerin her pozisyonu belirler hale gelmesi. Saldırganın kendi yarattığı dehşetten faydalanması anlamında yaygınlaşması ve karşısındakilerin de neden ve fail  tepki yerine, endişeyle ilişki kurmaya mahkum hale gelmesi. 

İsrail’in yaptığı saldırı, daha önce düzenlediği suikastler ya da sivil saldırılarında olduğu gibi kısa vadedeki etkileri dışında, uzun vadede -kendi bölgesel işlevine ek olarak- sonuçlar doğurabilecek özellikler taşıyor. Televizyonların “sopalı uzmanları” ya da iktidar danışmanları, istihbaratın kıymeti, tedarik zincirlerinin güvenliği, teknolojik üstünlüğün önemi gibi konulara dalarken aslında aynı şeyi anlatıyor ve aynı şeyi besliyor: “Kimse güvende değil”. Evinizde, belki de kucağınızda çocuğunuz olduğu bir anda, cebinizdeki veya masanızdaki bir cihaz patlayabilir. Bu dehşetli bir ihtimal ve birilerinin bu teknolojiye sahip olduğunu ve kullanmaktan çekinmeyeceğini bilmek çok ürkütücü. Fakat daha kalıcı ve tedirgin edici etki, bu bilgiye sahip olan insanların nasıl davranacakları? Bu bilginin onlara ne yaptığı, ne yapacağı? Bu zeminin kimlerce nasıl kullanılacağı? 

Aylardır süren soykırım sınırındaki İsrail saldırıları, onbinlerce insanın ölmesine yol açarak yoluna devam eden Ukrayna savaşı veya çok daha küçük alanlardaki mikro şiddet pratikleri, karşılarında çaresiz kalan ve her adımda bunu daha çok hisseden kalabalıklar üretiyor. “Kimsenin güvende olmadığı” fikri, güvenliği bozanları hedefe koymuyor, şiddet araçlarına sahip olanları güçlü kılıyor. İtirazın ve isyanın gözden düşürülmesi hatta bizzat tehdit olarak işaret edilmesiyle, endişeden ibaret varoluşun tek sığınağı, içine girmeye razı olunacak kalın duvarların arkası haline geliyor. “Realiteyi”, farkında olunduğu için itiraz edilecek bir durum olmaktan çıkarıp, kabul ve tabi olunacak bir çerçeve olarak algılayınca, bundan kimin kazançlı çıktığı ya da çıkacağı gayet açık. Mesela Netanyahu’nun en çok tepki aldığı hamlelerinin, aynı zamanda onu iktidarda tutan asıl dinamik olduğu tespitinin harcıalem yorum olması, bu yüzden kimseye şaşırtıcı gelmiyor.   

The bombings in Lebanon, which no one doubts were carried out by Israel, are likely to create new discussions about the capacity of the war machine, whose technology and basic strategy have changed. The fact that the attacks were carried out by turning electronic devices or batteries, which we all have in abundance, into weapons has created a widespread sense of terror. Although some admire them and some consider them legitimate for the “right” targets, the medium-long term effect of the incident will be to deepen the climate of fear and suspicion for everyone. Rich conspiracy theories have already begun to be produced. However, as dystopian movies have informed us long ago, we know very well how we are experiencing great detention in our homes, which are considered our safest shelters and most private areas, and how everything that is brought close to us with the claim of making our lives easier contains dangers. 

We have now learned that information technologies, which we thought opened us to the world, actually serve to bind us tightly, and that every behavior of ours is recorded and manipulated. Large crowds are of course afraid of these developments and their insecurity grows, but their reactions are neither in line with the level of intelligence that humanity has reached nor the level of civilization. As they become afraid, they retreat to their most primitive instincts. Instead of objecting to the things that threaten them and bring them closer to these terrifying developments - at their source - they become concerned with staying close to those who control them (or even making them stronger and bigger for others). The rise of authoritarianism is closely related to the provocation of the "collective amygdala". In other words, the dominance of the lower brain, which governs the survival motivation of all living beings and therefore the most primitive instincts, is expanding.

Let us remember what September 11 allowed to be considered legitimate on security grounds. Let us not forget that the fact that no supervisory sanctions are in effect in the international arena today is the designed cost of arbitrariness in violating rules when necessary and when consent is obtained. For example, today no one talks about security cameras (CCTV- MOBESE) being a threat to freedom and security. In fact, they are treated as the most reliable tool for the need for security or for people to consider themselves safe. The last time CCTV was the subject of mass demonstrations in England in the 1990s - when it was popularized under the pretext of IRA attacks - was objected to. Soon, the central control of local-national media, social media, digital platforms and perhaps all devices serving these areas will be marketed as a national security issue. 

The migration crisis, which has been transformed into a modern “gog-magog” story, serves a similar function. Anxiety grows by seeping through every small gap, taking over the human mind and of course political reflexes. People who are unsure of their lives, jobs and futures are guided by provocations that associate these fears with their individual (social) complexes. For example, the alarm that “the communists are coming”, which no sane person would expect to be credible in this era, can be used as the theme of the US elections - and moreover by Putin (Russian) friendly actors. “Montage” images that we are very familiar with are used everywhere. However, the greatest danger is that all kinds of fears can easily spread their effects - thanks to the exploitation of those who create them. Anxiety can come to determine every position. It becomes widespread in the sense that the attacker benefits from the terror he creates, and those against him are condemned to relate to anxiety instead of the cause and effect of the reaction. 

The attack carried out by Israel, like its previous assassinations or civilian attacks, has features that, in addition to its short-term effects, may have long-term consequences -in addition to its own regional function. While the “experts with sticks” or government advisors on television delve into issues such as the value of intelligence, the security of supply chains, and the importance of technological superiority, they are actually telling and feeding the same thing: “Nobody is safe.” A device in your pocket or on your desk could explode at a moment when you have a child in your home, perhaps on your lap. This is a terrifying possibility, and it is very frightening to know that someone has this technology and will not hesitate to use it. However, the more permanent and disturbing effect is how people who have this information will behave? What does this information do to them, what will it do? Who will use this ground and how? 

The Israeli attacks that have been going on for months, bordering on genocide, the ongoing war in Ukraine that has caused tens of thousands of people to die, or micro-violence practices in much smaller areas, produce crowds that are helpless against them and feel this more and more with each step. The idea that “nobody is safe” does not target those who disrupt security, but empowers those who possess the means of violence. By discrediting objection and rebellion, and even pointing them out as threats themselves, the only shelter for an existence that consists of anxiety becomes behind thick walls that one will consent to enter. When “reality” is perceived as a framework to be accepted and subjected to, rather than a situation to be objected to because one is aware of it, it is quite clear who benefits or will benefit from this. For example, it does not come as a surprise to anyone that the most criticized moves of Netanyahu are also the main dynamics that keep him in power.