Kayseri’de yaşanan ve başka şehirlere tatsız olaylar üzerinde daha fazla düşünmek, kafa yormak gerekiyor. Saldırganların çeşitli suçlardan sabıkalı olduğunun ortaya çıkması toplumdaki mülteci tepkisinin boyutunu görmezden gelmemize mazeret teşkil etmemeli. Eş zamanlı olarak, özellikle Suriye’de yaşanan olayların peşine sosyal medyaya yansıyan dil ve öfke rüzgarı ise asla dikkatten kaçmamalı. 

Suriyeli göçmenler sadece son olaylardan dolayı değil baştan beri savunmasızdır ve seslerini çıkaramayacak kadar tedirgindir. Kayseri ve devamında gelişen olaylardan dolayı yaşadıklarını ve hissettiklerini KARAR’da yayınlanan röportajları okuyanlar bilir. Yaşadıkları korku ve kaygıyı Suriye’deki saldırılara benzetiyorlar: “Çaresizce evlerimizin yakılışını izledik, tıpkı savaş günlerindeki gibi.”

Evlerine hapis durumdalar ve birçoğu sadece komşularının getirdiği yemeklerle günlerini geçiriyor. Dükkanları ve işyerleri yakıldı, yağmalandı ve tepkiler evlerinin kapılarına kadar ulaştı: “Sizi burada istemiyoruz!”

Ülkemize bizim davet ettiğimiz ve misafirimiz olarak kabul ettiğimiz bu insanlara karşı yapılanlar insanlık ayıbıdır ve tekrarlanmaması için acilen önlem alınmalıdır. Suriyeliler Türkiye’ye can güvenlikleri olmadığı için geldiler ve geri dönecek olurlarsa yine can güvenlikleri yoktur. Yani, onları kovmak ölüme gitmelerini istemektir. Suriyelilerin geri dönüşüne dair bir program üzeninde çalışmak başka, döndükleri zaman ölüm tehlikesi yokmuş gibi davranmak başkadır. Mültecilerin geldiği dönemdeki şartlar ve geliş sebepleri hala ortadan kalkmamıştır. Üzerinden çok zaman geçti ve Suriye’de artık başka dengeler var ama bu gerçek değişmedi. 

Değişmeyen bir gerçek ise, iktidarın en başından Esad’ın gideceğine dayalı politikası gereği göçmenlerin geleceğine dair bir fikre sahip olmamasıdır. Politikasızlık başta neyse bugün de o. Üstüne üstlük bir ara, mültecileri Avrupa’ya karşı koz olarak kullanma girişimleri oldu ve onlar da fiyaskoyla sonuçlandı. Ne var ki o girişimler, Suriyelileri içeride daha fazla hedefe koydu ve istenmez hale getirdi. 

Politikasızlık üzerine politikasızlık hata üzerine hata ve böylelikle Kayseri olaylarına kadar geldik.

Öte yandan, Erdoğan’ın Esad’la görüşme umudu ve bunun içinPutin’in de devreye girebileceğini duyurması Türkiye’nin dış politika acizliğinin resmi olsa da toplum nazarında bütün bunlar mültecilerin geri dönüşü için bir umut olarak görülüyor. İnsanlar Suriye konusundaki zigzagı umursamadan Suriyelilerden kurtulma ihtimalini önemsiyor. 

Bu bir yol olabilir ama gerçekçi olalım çok uzun ve şartları çok ağır bir yol…Öncelikle. Esad’ın hafızasını silip iç savaş yılları boyuncaErdoğan’ın kendisine ve rejimine yönelik hatıralının unutması gerekiyor. Yani dört milyona yakın insanı geri alabilmek için Erdoğan’a mutlak güven duyacak noktadan söz ediyoruz. Ne kadar mümkün? Oldu diyelim; bu kez Erdoğan’ın da Esad’ın ön şart olarak ileri sürdüğü Suriye’deki askerlerimizin geri çekme kararı alması gerekecek. Zor karar… Bir zorluk da bunu yapacak olsa dahi Esad’a Türkiye’yi rahatsız eden PYD/YPD yapılanmasını tasfiye etme konusunda güvenebilmesi lazım. Hepsinden önemlisi ise, bir görüşme olsa ve o görüşmeden sonra iki ülke arasında ilişkiler normalleşme yoluna girse bile, sıranın mültecilerin iadesine gelmesi kimbilir ne kadar zaman alacaktır! 

Mülteci meselesi büyük ve sıkıntılı ve de yakın gelecekte bir çözüm görünmüyor ama sıkıntıyı daha fazla büyütmemek elimizdedir. Bunu da sosyal gerilim ve çatışma potansiyelinin aktif hale gelmesini önleyerek, bunu için çaba göstererek yapabiliriz. Suriyelileri bir an önce geri göndermek isteyenlerin pek duymak istediği bir tavsiye olmasa da tek yol “gerçekçi olmak”tan geçiyor. Gerçekçi olmanın ilk şartı da mevcut durumu kabullenmektir. 

Mevcut durum Suriyeliler göre göndermeyi planlamadan, dönecekleri yeri güvenli hale getirmeyi gerektiriyor. Unutmayayım, geri dönüş kolay olsaydı o insanların yarıdan en az fazlası bir anlaşma beklemeden zaten ülkelerine gitmiş olurdu. 

It is necessary to think and ponder more about the unpleasant events that took place in Kayseri and other cities. The fact that the attackers had criminal records for various crimes should not be an excuse to ignore the extent of the refugee reaction in society. Simultaneously, the wind of language and anger reflected on social media, especially after the events in Syria, should never go unnoticed.

Syrian immigrants are vulnerable not only because of recent events but from the beginning and are too anxious to speak out. Those who read the interviews published in KARAR know what they experienced and felt due to Kayseri and the subsequent events. They compare the fear and anxiety they experienced to the attacks in Syria: “We watched helplessly as our houses were burned, just like in the days of war.”

They are confined to their homes, and many of them spend their days eating only meals brought by their neighbors. Their shops and workplaces were burned and looted, and the reactions reached their doorsteps: “We don't want you here!”

What was done against these people, whom we invited to our country and accepted as our guests, is a shame against humanity and urgent measures must be taken to prevent it from happening again. Syrians came to Turkey because they had no security of life, and if they were to return, they would have no security of life again. So, kicking them out is asking them to go to death. It is one thing to work on a program for the return of Syrians, but it is another to act as if there is no danger of death when they return. The conditions of the period when the refugees came and the reasons for their arrival have still not been eliminated. A lot of time has passed and there are now different balances in Syria, but this fact has not changed.

An unchanging fact is that the government had no idea about the future of the immigrants due to its policy based on Assad 's departure from the very beginning . Lack of politics is the same today as it was in the beginning. Moreover, at one point there were attempts to use refugees as leverage against Europe, and they also fizzled. However, those initiatives made Syrians more targeted inside and made them undesirable.

Lack of policy, lack of policy, mistake after mistake, and thus we came to the Kayseri events.

On the other hand, although Erdoğan 's hope of meeting with Assad and his announcement that Putin may also step in for this are a picture of Turkey's foreign policy impotence, in the eyes of the society, all of these are seen as a hope for the return of the refugees. People care about the possibility of getting rid of the Syrians, regardless of the zigzag over Syria.

This may be a path, but let's be realistic, it is a very long path and the conditions are very difficult... First of all. Assad 's memory must be erased and Erdogan 's memories of him and his regime during the civil war years must be forgotten. In other words, we are talking about a point where there will be absolute trust in Erdoğan in order to take back nearly four million people . How possible? Let's say it happened; This time, Erdogan and Assad will have to decide to withdraw our soldiers from Syria, which Assad put forward as a precondition. Difficult decision... One difficulty is that even if he were to do this, he should be able to trust Assad to liquidate the PYD/YPD structure that disturbs Turkey. Most importantly, even if there is a meeting and relations between the two countries begin to normalize after that meeting, who knows how long it will take for the refugees to be returned!

The refugee issue is big and troublesome and there does not seem to be a solution in the near future, but it is up to us not to exaggerate the problem further. We can do this by preventing the potential for social tension and conflict from becoming active and by making efforts to achieve this. Although it is not the advice that those who want to send Syrians back as soon as possible want to hear, the only way is to "be realistic". The first condition of being realistic is to accept the current situation.

The current situation requires securing a safe place for Syrians to return to before planning to send them away. Let me not forget, if returning was easy, at least more than half of those people would have already gone to their countries without waiting for an agreement.