Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın büyük bir değişim göstererek CHP Lideri Özel’le “yumuşama” yahut “normalleşme” mesaisine giriştikten sadece kırk beş gün sonra geri adım atması hiç “normal” değil. Ama daha anormal olan, bunu ortağı MHP Lideri Bahçeli’nin kamuoyu önündeki açık ve ısrarlı tehdidiyle yapmasıdır. Erdoğan’ın MHP’ye bağımlılığı bir sır değildi ama bu kadarı şaşırtıcı oldu. İki liderin baş başa görüşme rutini varken bunu aralarında konuşmamış olduklarının anlaşılması ve Erdoğan’ın ana muhalefet ile şansını deneyebileceğini zannetmesi ve sadece bir iki gün içinde böyle bir yetkisi olmadığının anlaşılması ise son derece sıra dışı…

Elbette Bahçeli hoşnut olmadığında Erdoğan’ın şansını denemekten vazgeçeceğini tahmin etmek güç değildi. Çünkü, iki parti birbirine hayati organlarıyla bağlı durumdadır ve ayrılmayı istese bile -ki sanılanın aksine baştan beri böyle bir düşüncesi olmadı- Erdoğan’ın elinde MHP’nin yerine ikame edeceği bir parti yok; hatta topla oylarından yararlanmayı denese iki parti bile yok. MHP, Cumhurbaşkanı için vazgeçilmez değil vazgeçilemezdir. Hem oy açısından, hem de siyasi meşruiyet kaynağı olarak. İki partinin toplam oyları yüzde 50’nin üzerinden 40’lara kadar inmiş olsa da böyle…

Peki Erdoğan, risk alıp Özel’le “normalleşerek” neyi hedefliyordu?

Birincisi, muhtemel bir anayasa değişikliği veya erken seçim kararıyla kendisine bir dönem daha seçilme yolunun açılmasını umdu. İkincisi,Özel’i öne çıkararak başta İmamoğlu olmak üzere CHP’deki muhtemel Cumhurbaşkanı adaylığı senaryosunda kafa karıştırmayı denemek ki normalleşmeye veda konuşmasında İBB Başkanı’nı suçlayarak bunu umutsuzca son bir kez yapmaya çalıştı. Üçüncü ve en zayıf hedefi de dünyaya muhalefetle uyum içinde olduğu görüntüsünü vererek ekonomik programa itibar kazandırmaktı. Sonuç, üçte sıfır…

Erdoğan’ın Özel’le masaya oturtan şey CHP’nin birinci parti konumuna gelerek siyasi güç merkezi olmasıydı ama Cumhurbaşkanı, kafasındaki üç maddeyi çalıştırırken karşısında hala eski, güçsüz ve iltifata eğilimli CHP olduğu zannetmeye devam etti. Bu bir hataydı. Zira, Özel hayat pahalılığı, Sinan Ateş cinayeti, atanamayan öğretmenler, Kavala, Gezi tutukluları gibi bambaşka konuları konuşurken bile pekala Erdoğan’ın hedeflediği şeyleri biliyordu ve bunlara ortak olması düşünülemezdi.

Gelelim hasar tespit raporuna. Kim kazandı, kim kaybetti?

Bu kadar kısa süreli bir girişim büyük kazandırmaz ama kaybettirebilir.Bahçeli karşısında savunmasız olduğu görülen Erdoğan bu süreçten yaralı çıktı. Baksanıza, Erdoğan ittifak ortağının zehir zemberek konuşması için, “Konuyu böyle kapatması iyi oldu” diyor. Hangi konuyu? O ana kadar Cumhurbaşkanı’nın heves edip, çok faydalı olacağına inandığı konuyu… Elbette bu durumda, Bahçeli’nin Cumhur İttifakı içindeki hissesi ve portföy değeri arttı. Ortağını yoklukla tehdit ederken elbette sonu O’nun kendisine dönüşüyle sonuçlanacağı belli bir hamle yaptı. Ama bunu arka kapı diplomasisiyle değil açıktan yapması, ittifak içinde bugüne kadar iki tarafa da kendini iyi hissettiren güç dengelerini alt üst etti. AK Parti kanadı artık eskisi kadar iyi hissedemez.

Siyasetin cilvesi, Bahçeli’yle birlikte Özel de kazandı. Bir… Sürece dahil olarak oyun bozan olmadığın gösterdi ve günahın üzerine kalmamasını sağladı. Normalleşememek artık onun suçu sayılamaz. İki… Erdoğan, CHP’nin kafasını karıştırmayı hedeflerken sakin durarak Cumhur İttifakı’nın bırakın kafasını karıştırmayı dağılmanın eşiğine kadar getirdi. CHP Lideri, oyun oynamayı bildiğini ve sandıktan çıkan desteği taşıyabildiğini gösterdi. Az zamanda büyük iş…

Kurban bayramınızı tebrik ediyorum. Sağlıklı, huzurlu nice bayramlar diliyorum.

It is not "normal" for President Erdoğan to make a big change and step back just forty-five days after engaging in "softening" or "normalization" efforts with CHP Leader Özel . But what is more abnormal is that he did this with the open and persistent threat of his partner, MHP Leader Bahçeli , to the public. Erdoğan 's dependence on MHP was not a secret, but this much was surprising. It is extremely unusual for the two leaders to understand that they did not discuss this between themselves, although they had a routine of meeting privately, and for Erdoğan to think that he could try his luck with the main opposition, and to understand that he did not have such authority in just a day or two...

Of course, it was not difficult to guess that Erdoğan would give up trying his luck if Bahçeli was not satisfied . Because, the two parties are connected to each other through their vital organs, and even if he wanted to leave - which, contrary to popular belief, he did not have such an idea from the beginning - Erdogan does not have a party to replace MHP; In fact, there are not even two parties that try to benefit from the total votes. MHP is not indispensable for the President, but indispensable. Both in terms of votes and as a source of political legitimacy. Even though the total votes of the two parties dropped from 50 percent to 40 percent, this is the case...

So, what was Erdoğan aiming for by taking risks and "normalizing" with Özel ?

First, he hoped that a possible constitutional amendment or early election would pave the way for him to be elected for another term. Secondly, to try to confuse the possible Presidential candidacy scenario of the CHP, especially İmamoğlu , by highlighting Özel, which he desperately tried to do one last time by blaming the President of the Istanbul Metropolitan Municipality in his farewell speech for normalization. His third and weakest goal was to give credibility to the economic program by giving the world the impression that he was in harmony with the opposition. The result is zero out of three…

What brought Erdoğan to the table with Özel was that the CHP became the first party and became the center of political power, but the President continued to think that while he was working on the three items in his mind, he was still facing the old, weak and flattering CHP. This was a mistake. Because, even while talking about completely different topics such as the high cost of living, Sinan Ateş's murder, unappointed teachers, Kavala and Gezi detainees, he knew exactly what Erdoğan was targeting and it was unthinkable for him to be a party to them.

Let's get to the damage assessment report. Who won, who lost?

Such a short-term initiative will not make big profits, but it may cause losses. Erdoğan, who was seen to be defenseless against Bahçeli , emerged injured from this process. Look, Erdoğan says , "It's good that he closed the issue like this" about his alliance partner's poisonous speech . Which subject? Until that moment, the President was enthusiastic about the issue and believed that it would be very useful. Of course, in this case, Bahçeli 's share in the People's Alliance and his portfolio value increased. While threatening his partner with extinction, he made a move that was certain to result in his return to him. But the fact that it did this openly, rather than through backdoor diplomacy, upset the balance of power within the alliance that had made both sides feel good until now. The AK Party wing can no longer feel as good as before.

The irony of politics is that Özel won along with Bahçeli . A… By being involved in the process, he showed that he was not a spoilsport and made sure that the blame was not left on him. Not being able to normalize can no longer be considered his fault. Two... While Erdoğan aimed to confuse the CHP, he remained calm and brought the People's Alliance to the brink of disintegration, let alone confusion. The CHP Leader showed that he knows how to play games and can carry the support from the ballot box. Big job in a short time…

I congratulate you on Eid al-Adha. I wish you many healthy, peaceful holidays.