Ve hatta, “kayyum” ısrarı ve işin devamının da geleceğinin sinyalinin bilfiil Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan tarafından verilmesi, muhalefetin olması gereken “kırmızı çizgisinin” çoktan aşıldığının ilanı.

Ama, bu “kırmızı çizgiyi” CHP, kendine koyuyor mu?

Kayyum atamaları, hep “ideolojik” ve/veya güvenlikçi bir anlayışın sonucu olarak yorumlanıyor.

Oysa, işin odağında, “normal şartlar” altında asla kazanılamayacak yerel yönetimlerin, “ele geçirilmesi” ve o kentlerin tüm kaynaklarının iktidara tahsis edilmesi (de) yatıyor.

Bahadır Özgür’ün Gazete Duvar’daki “Milyonlarca liralık ‘bağış’ skandalı: Ver parayı, al imarı!” başlıklı yazısında şöyle deniyordu:

“Diyarbakır Belediyesi’nin eski kayyım yönetiminin, ‘şartlı bağış’ adı altında parayı verene ‘kişiye özel imar planı’ hazırladığı ortaya çıktı. 200 bin liradan başlayıp 4 milyon liraya kadar çıkan onlarca ‘bağışın’ sebebi yeşil, spor veya park alanı olan arsaların niteliğinin konut ve ticaret alanına çevrilmesi.”

Atanan kayyımların, yönettikleri şehirlerde halka hizmeti öncelik haline getirmek yerine; aralarına halkla duvar ören, kimseye hesap vermez ve hesap sorulamaz yönetimler oluşturmaları bıkkınlık ve yılgınlık yaratıyor.

Di-En Anket’ten Tacire Baktaş’ın paylaştığı, Aralık 2023’e ait Diyarbakır Batman, Van verileri çarpıcıydı: bu kentlerin insanları, yüzde 80’i aşan oranlarda kayyumlar tarafından yönetilen belediyeleri tercih etmiyordu. 13-17 Aralık 2023’te Diyarbakır Büyükşehir Belediyesi sınırları içinde ikamet eden 2672 kişiyle telefon üzerinden görüşülerek yapılan araştırmaya göre, kentin %82’ye yakını, kayyum yönetimini tercih etmiyordu.

Hakkari’de %70’e yakın destekle seçilmiş bir belediyeye kayyum atamak; belediye meclisine yeni bir başkan seçme imkanını tanımamak, “milli iradeyi”, demokrasiyi tanımamak değil de ne?

Hakkari’de olan Hakkari’de kalmaz; yarın öbür gün başka başka şekillerle, diğer yerel yönetimlere de yapılır. Halkın iradesi ve demokrasinin üzerinde başka yerlerde, farklı biçimlerde de tepinilir.

Kırmızı çizgi gibi bir çizgi bu olmayacaksa, ne olacak?

Normalleşmenin raf ömrü tükenirken…

Normalleşme, “kayyum ısrarı” nedeniyle de, hiç taviz vermeden sürdürülen “tepeden inmeci” tüm diğer yaklaşımlar sebebiyle, hızla “son kullanma tarihi” geçen bir “seçenek” haline dönüşüyor.

Bunun öncelikli sebebi, elbette iktidar cephesinde gerçekten de “normalleşmek” gibi bir niyet olmaması. Tersine, kendine “normal” ama Türkiye için “anormal”de ısrar etmesi.

Sadece son 24 saat içinde olup bitene baktığımızda Hakkari’de kayyum ataması yapılmasını protesto eden milletvekillerine karşı son derece sert müdahaleleri bir yanda; Hatay’daki tapulu mal mülklerinin rezerv alan ilan edilmesine karşı çıkan depremzedelerin defalarca yumruklanması diğer yanda…

Türkiye’nin ekonomik kriz hallerine rağmen, “Afganistan İslam Cumhuriyeti”ne, nam-ı diğer Taliban yönetimine yardım kararnamesi gibi “bir gece ansızın” Cumhurbaşkanlığı kararnameleri öte yanda…Daha önceki gün, aralarında 14 kadının bulunduğu 63 kişiyi stadyumda kamçılatan Taliban yönetiminden bahsediyoruz…

Ancak, mesele iktidarın “niyetsizliği” ötesinde; “normalleşme diyaloğunu” sürdürmek, CHP için giderek maliyetli hale gelmeye başlayacak olması.

CHP, önce kendi tabanı ve 31 Mart’ta oluşan “Türkiye İttifakı” tabanına hitap etmeyi öncelemeliydi

Öncelikle, CHP’nin kendi tabanı ve ötesinde 31 Mart’ta sandıkta iradesini sergilemiş toplumsal muhalefetin algı dünyasında “normalleşme”, muhalefeti “hiçleştiren” bir süreç haline gelmeye başlıyor. Bunun bir sebebi, “Batı cephesinde yeni bir şey yok” misali iktidar cephesinde değişen hiçbir şey olmaması. Ama bunun ötesinde, CHP de temel bir hata yaptı: 2 Mayıs’ta Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan ile görüşmeden önce ve görüşmenin sonrasında kendi tabanını “ikna etmeye” öncelik vermedi. Hele de, tabanın en azından bir kısmında ciddi bir “1 Mayıs şoku ve travması” yaşanırken…

Tersine CHP Yönetimi, 2 Mayıs ve hemen ardında “öteki mahalle” olarak adlandırdıkları, AK Parti ve ötesinde Cumhur İttifakı seçmenine ulaşabilmeyi, onların algısına hitap etmeyi öncelediler.

Halbuki, öncelikle CHP’nin kendi “klasik” seçmenleri ve 31 Mart’ta oluşan, herkese ve herşeye rağmen bir araya gelen “Türkiye İttifakı”na hitap edip; onları muhattap alıp, Erdoğan ve AK Parti ile diyalogdan ne anladıklarını, ne beklediklerini net biçimde ifade etmeleri gerekiyordu. Kendi tabanına, seçmenine öncelik vermeyen, başka tabanları da çekemez. O tabanın parçası olmanın “özel” bir yanı olmalı ki, başka kitleler de, oy tercihini değiştirecek kadar; parti aidiyetinden vazgeçip bir başkasını tercih edecek kadar o tabana “özensin”.

Kendi tabanına özenmeyen, nasıl başka tabanları kendisinden olmaya özendirsin?

Diyalog, görüşme yanlış değildi.

Elbette, Rize Çay Mitingi’nde CHP lideri Özgür Özel’in dile getirdiği gibi, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı hedefe oturtmaya gerek yok. Bu gibi bir üslup, kutuplaşmada keskinliği yeniden körükler; Türkiye İttifakı’nı genişletecek yerde kısıtlar-bu doğru.

Ama muhattap almamak ve kendi yolunda yürümek de bir seçenek. Ve belki de, asıl seçilmesi gereken.

“Vakayı Akşeneriye”

Meral Akşener, çözülmez ve açıkçasının insanın çözmek dahi istemediği “hallerinden” birini daha sergileyip Cumhurbaşkanı Erdoğan ile görüştü malum.

Şimdi Akşener’in, bu ülkenin kadınlarının siyasette önünü açan değil de kapatan “ikinci Tansu Çiller” vakası olmasını ele alalım? Siyasetçilerin tümünün itibarını iyice düşürmesine yaptığı katkıları, politikacılara “güveni” iyice düşüren bir vaka olmasını mı?

“Üzerine konuşmaya bile değmez” deyip geçebilseydik keşke: fakat, Akşener, başta kendi kurduğu partisi, “evi” İYİ Parti’yi çok güç duruma düşürdü. Partisinin yeni lideri Müsavvat Dervişoğlu’nu hiçe saydı ve tabii, partisine emek veren, vermekte olan herkesi de rendice etti. Kendi görüşmeyi doğru bulsa da, önce partisinin izni ve rızasını almalıydı.

Akşener, CHP Genel Başkanı Özgür Özel’in de işini zorlaştırdı: 11 Haziran’da Cumhurbaşkanı Erdoğan ile Özel’in CHP Genel Merkezi’ndeki görüşmesinde, Akşener’in gölgesi de olacak.

“Dokunan yanıyor” düşüncesinin kesifliği, “Erdoğan ile görüşen muhalefet olma özelliğini kaybediyor” algısı, Özel’in de üzerine sinmeye başlayacak.

O nedenle, 11 Haziran görüşmesinin gündeminden iletişimine oyun kurucusu Özgür Özel olmak zorunda.

Öncek

And in fact, the insistence on a "trustee" and the fact that President Recep Tayyip Erdoğan gave the signal that the work will continue is a declaration that the "red line" of the opposition has already been crossed.

But does CHP set this “red line” for itself?

Trustee appointments are always interpreted as the result of an "ideological" and/or security-oriented approach.

However, the focus of the matter is the "capture" of local governments, which could never be won under "normal conditions", and the allocation of all the resources of those cities to the government.

Bahadır Özgür's article in Gazete Duvar "Millions of lira 'donation' scandal: Give the money, get the development!" In his article titled:

“It was revealed that the former trustee administration of Diyarbakır Municipality prepared a 'personal development plan' for those who gave the money under the name of 'conditional donation'. "The reason for the dozens of 'donations', starting from 200 thousand liras and going up to 4 million liras, is to convert the lands that were green, sports or park areas into residential and commercial areas."

Instead of making public service a priority in the cities they govern, appointed trustees; The fact that they create governments that build a wall between themselves and the people, that are not accountable to anyone and cannot be held accountable, creates weariness and discouragement.

Diyarbakır Batman and Van data for December 2023, shared by Tacire Baktaş from Di-En Survey, were striking: the people of these cities did not prefer municipalities run by trustees at rates exceeding 80 percent. According to the research conducted by telephone interviews with 2672 people residing within the borders of Diyarbakır Metropolitan Municipality on 13-17 December 2023, nearly 82% of the city did not prefer trustee management.

Appointing a trustee to an elected municipality in Hakkari with nearly 70% support; Not allowing the municipal council the opportunity to elect a new mayor is not not recognizing the "national will" and democracy?

What happens in Hakkari does not stay in Hakkari; Tomorrow or the day after, it will be done to other local governments in different ways. The will of the people and democracy are trampled on in other places and in different ways.

If this is not going to be a line like a red line, what will happen?

While the shelf life of normalization is running out...

Normalization is turning into an "option" that is rapidly passing its "expiration date" due to the "insistence of trustees" and all other "top-down" approaches that are pursued without any compromise.

The primary reason for this is, of course, that there is no real intention on the part of the government to "normalize". On the contrary, he insists on what is "normal" for himself but "abnormal" for Türkiye.

When we look at what has happened in the last 24 hours alone, on the one hand, their extremely harsh interventions against the MPs protesting the appointment of trustees in Hakkari; On the other hand, the earthquake victims who opposed the declaration of registered properties in Hatay as reserve areas were repeatedly punched…

Despite Turkey's economic crisis, "suddenly one night" Presidential decrees, such as the decree to aid the "Islamic Republic of Afghanistan", also known as the Taliban administration, are on the other hand... We are talking about the Taliban administration, which whipped 63 people, including 14 women, in the stadium the day before...

However, the issue goes beyond the "lack of intention" of the government; Continuing the “normalization dialogue” will become increasingly costly for the CHP.

CHP should have prioritized appealing to its own base and the base of the "Türkiye Alliance" formed on March 31

First of all, in the perception world of the social opposition, which showed its will at the ballot box on March 31, among CHP's own base and beyond, "normalization" is starting to become a process that "nihilates" the opposition. One reason for this is that nothing has changed on the ruling side, just like "there is nothing new on the Western front". But beyond that, the CHP also made a fundamental mistake: It did not prioritize "persuading" its base before and after meeting with President Recep Tayyip Erdoğan on May 2. Especially when at least part of the base is experiencing a serious "May 1st shock and trauma"...

On the contrary, the CHP Administration prioritized reaching the voters of the People's Alliance within the AK Party and beyond, whom they called "the other neighborhood", on May 2 and immediately after, and appealing to their perception.

However, first of all, he appealed to CHP's own "classical" voters and the "Turkey Alliance", which was formed on March 31 and came together despite everyone and everything; They had to address them and clearly express what they understood and expected from the dialogue with Erdoğan and the AK Party. Those who do not prioritize their own base and voters cannot attract other bases. There must be something "special" about being a part of that base that other masses also change their voting preferences; He should "care" enough about that base to give up his party affiliation and choose another.

How can someone who does not imitate his own base encourage other bases to follow him?

The dialogue and the meeting were not wrong.

Of course, as CHP leader Özgür Özel stated at the Rize Çay Rally, there is no need to target President Erdoğan. Such a style re-ignites the sharpness in polarization; It restricts the Türkiye Alliance instead of expanding it - this is true.

But not having a conversation partner and walking your own path is also an option. And perhaps, the one who should be chosen.

“The Case of Akşeneriye”

As you know, Meral Akşener exhibited one of those "situations" that cannot be solved and that, frankly, one does not even want to solve, and met with President Erdoğan.

Now let's consider Akşener being the "second Tansu Çiller" case, which does not pave the way for women in politics in this country, but blocks it? His contribution to the discrediting of all politicians, and the fact that it is a case that further reduces "trust" in politicians?

I wish we could just say "it's not even worth talking about" and let it go: but, Akşener has put the party she founded, her "home" İYİ Party, in a very difficult situation. He disregarded the new leader of his party, Müsavvat Dervişoğlu, and of course, he disgraced everyone who worked and continues to work for his party. Even if he thought the meeting was right, he should have gotten his party's permission and consent first.

Akşener also made the job of CHP Chairman Özgür Özel difficult: During the meeting between President Erdoğan and Özel at the CHP Headquarters on June 11, Akşener's shadow will also be present.

The harshness of the idea that "those who touch are burned" and the perception that "those who meet with Erdoğan lose their status as oppositionists" will begin to affect Özel, too.

Therefore, the playmaker of the June 11 meeting, from its agenda to its communication, has to be Özgür Özel.