AK Parti’nin ve Erdoğan’ın sandıktan ders alarak işleri düzelteceğine dair iyimser beklentileri iktidara yakın medyadaki bazı isimler haricinde canlı tutan kalmadı. Bu listeye, ekonominin içinde bulunduğu müzmin kriz durumun doğal terbiye edici olduğunu ve bunun da kaçınılmaz olarak demokratik hamleler gerektireceğini varsayanları da ekleyebiliriz ama bu da yeterli olmaz. İstikamet çok belli… Kavala ve Demirtaş davaları bir yana iktidar ortağı Bahçeli’nin açık baskısı ve iktidarın büyük ortağı Ak Parti’nin çaresiz sessizliği, iyimser beklentilerden daha fazla şey söylüyor.

Bununla birlikte iyimserlik; yani bir parça demokratikleşmenin önündeki engelin MHP olduğu hükmüne varıp Ak Parti’nin aslında iyi şeyler yapmak istediği ama Bahçeli’nin bırakmadığı kanaati de doğru değil. Hiç böyle olmadı… İki parti taban olarak neredeyse aynileşmiş ve tavan olarak da sekiz seneye varan mükemmel bir uyum sağlamış durumdadır. Hukuk, demokrasi, yargı sistemi, ifade özgürlüğü, dış politika ve genel olarak muhalefete bakışta aralarında fark kalmamıştır. Erdoğan ve sözcüleri ile Bahçeli ve sözcülerinin hemen her açıklamada Cumhur İttifakı’na sadakat ifade etmeleri boşuna değildir. Fevkalade sahicidir. Dolayısıyla, zaman zaman muhalif kesimlerde ortaya atılan Cumhur İttifakı’nda muhtemel bir ayrılık hatta çatlak ve hatta görüş ayrılığı iddiaları da en az iktidarın 31 Mart’tan sonra normale döneceği varsayımı kadar iyimserdir ve gerekten uzaktır.

Zira, iki partinin birbirinden başka çıkar yolu, iktidar umudu ve hatta meşruiyet kaynağı bulunmamaktadır. iki liderin siyasal tutumu kendi açılarından son derece tutarlı ve gerçekçidir. Zira, ne Ak Parti’nin MHP yerine, ne de MHP’nin Ak Parti yerine koyacağı bir veya birden fazla parti bulunmaktadır.

Erdoğan ve Ak Parti de bunun farkında… Nitekim, haftalardır sürmekte olan “sandıktan ders almak/milletin mesajını duymak turları”nda gelinen nokta bile bir dizi şaşaalı hamle duyurularının ardından, iktidar partisinin yapacağı kampta, bakanlar ve bakan yardımcılarına telefonla uluşamayan milletvekillerinin bir araya gelip meselelerini konuşmasına kadar gerilemiştir. Vekiller, bakanlara ve yardımcılarına dertlerini anlatacak ve böylelikle iktidar kadroları arasında uyum yakalanacak. Seçmen de 31 Mart’ta tam da bunu dert etmiş ve iktidara bakanlar telefona çıksın mesajı vermişti!

Erdoğan, siyasi yol haritasını ekonominin yabancı sermaye çekebileceği bir noktaya gelmesine bağlamış durumda ve bu sağlanana kadar zaman kazanmaya çalışıyor. Yabancı sermayeyi çekebilmek için de hukuk ya da demokraside taviz vermek niyeti taşımıyor. Bütün siyasal veriler sabit kalarak, sadece ekonomideki hamlelerle yolun açılabileceğini ve seçim atmosferine girildiğinde elinin bollaşacağı hesabını yapıyor. Tabii bununla birlikte muhalefetin gönlünü ederek bir kez daha seçilme imkanını yakalamayı da… Hal böyleyken, gereksiz yere demokratikleşmenin lüzumu bulunmuyor!

Görünen ve açıklamalarından duyulan o ki Bahçeli de bu hesaba yakın bir yerde duruyor. Ekonomi düzelirse ve Erdoğan bir kez daha aday olabilirse, bundan gayrı problem görmüyor. İki liderin pozitif ajandaya yaklaşmaması ayrıca, ekonomideki kısmi düzelmenin bile İttifak’a ve Erdoğan’a kolaylıkla seçim kazandıracağı varsayımlarına dayanıyor. Yani, iktidardan demokratik değişim bekleyen iyimserlerin bir benzeri de bizatihi iktidarın lider kadrosudur. İki kanat da “her şey güzel olacak” havasında ama tamamen farklı gerekçeler ve hedeflerle…

Peki bütün bunlara rağmen Erdoğan ve Bahçeli’nin ortamı yumuşatma ve gerilimi azaltma ihtimali hiç mi yok? Elbette var. İktidarda kalma hesapları sapmaya başlar ve istikametin bir seçim yenilgisine daha doğru gittiği kanaati oluşursa gayet tabii uçağın burnunu yukarı kaldırmak için ne gerekiyorsa yapmaktan sakınmazlar. O zaman, iki liderin o çok merak edilen görüşmelerinin tek konusu demokratikleşme bile olabilir. Ama bu, gerçekleşmesi birçok değişkene bağlı bir varsayım ve doğal olarak üzerine hesap yapılamaz. Ekonominin yoluna gireceği düşünülen 2027’ye kadar ise hiç yapılamaz. Zaten Erdoğan ve Bahçeli de böyle bir hesap yaparak dikkatlerini dağıtmıyor.

No one keeps alive the optimistic expectations that the AK Party and Erdoğan will learn from the ballot box and fix things, except for some names in the media close to the government. We can also add to this list those who assume that the chronic crisis the economy is in is a natural chastener and that this will inevitably require democratic moves, but this would not be enough. The direction is very clear... Kavala and Demirtaş cases aside, the open pressure of the ruling partner Bahçeli and the helpless silence of the ruling party's major partner, the AK Party, say more than optimistic expectations.

However, optimism; In other words, it is not correct to conclude that the obstacle to some democratization is MHP and that the AK Party actually wanted to do good things but Bahçeli did not let go. It has never been like this... The two parties have almost become the same in terms of base and have achieved perfect harmony in terms of ceiling for up to eight years. There is no difference between them in terms of law, democracy, the judicial system, freedom of expression, foreign policy and the opposition in general. It is not in vain that Erdoğan and his spokesmen and Bahçeli and his spokesmen express loyalty to the People's Alliance in almost every statement. It is extraordinarily real. Therefore, the claims of a possible separation, even a crack, or even a difference of opinion in the People's Alliance, made from time to time by opposition groups, are at least as optimistic as the assumption that the government will return to normal after March 31, and are far from reality.

Because the two parties have no other means of interest, hope of power, or even source of legitimacy other than each other. The political stance of the two leaders is extremely consistent and realistic in their own terms. Because there is one or more parties that neither the AK Party can replace the MHP nor the MHP can replace the AK Party.

Erdoğan and the AK Party are also aware of this... As a matter of fact, even the point reached in the "learning from the ballot box/hearing the message of the nation tours" that have been going on for weeks, is after a series of spectacular move announcements, in the camp to be held by the ruling party, where the MPs who cannot reach the ministers and deputy ministers by phone will come together and discuss their problems. He regressed until his speech. Deputies will explain their problems to ministers and their deputies, and thus harmony will be achieved among the ruling staff. The voters were concerned about exactly this on March 31 and gave the message that the government ministers should call the government!

Erdogan has linked his political road map to the economy reaching a point where it can attract foreign capital, and he is trying to gain time until this is achieved. It has no intention of making concessions in law or democracy in order to attract foreign capital. He calculates that with all political data remaining constant, the path can only be paved with moves in the economy, and that he will have plenty of money once the election atmosphere enters. Of course, at the same time, gaining the opportunity to be elected once again by pleasing the opposition... This being the case, there is no need for unnecessary democratization!

It seems and what is heard from his statements that Bahçeli is also close to this calculation. If the economy improves and Erdogan can become a candidate once again, he sees no other problem. The fact that the two leaders do not approach a positive agenda is also based on the assumption that even a partial recovery in the economy will easily win the election for the Alliance and Erdoğan. In other words, the same type of optimists who expect democratic change from the government is the leadership of the government itself. Both wings are in the mood of "everything will be fine", but with completely different reasons and goals...

So, despite all this, is there any chance that Erdoğan and Bahçeli will soften the atmosphere and reduce the tension? Of course there is. If their plans to stay in power begin to deviate and they become convinced that the direction is heading towards an election defeat, they will of course not hesitate to do whatever is necessary to raise the nose of the plane. In that case, democratization may even be the sole subject of the much-anticipated talks between the two leaders. But this is an assumption whose realization depends on many variables, and naturally it cannot be calculated. It cannot be done at all until 2027, when it is thought that the economy will recover. In any case, Erdoğan and Bahçeli do not distract themselves by making such a calculation.