KULLANICI ADLARI VE ŞİFRELER

Instagram: siyasett.06 -> Michigan401

X: siyasett06

Youtube: https://www.youtube.com/@siyasett

Gmail: siyasett06@gmail.com -> Boston81! (Youtube buna kayıtlı)

Server=5.230.195.19

Port=6552

Database=siyasett

User Id=siyaset

Password=syst22/*

Enlist=false

Değerli Müşterimiz,

Sanal Pos başvurunuz tamamlanmış olup kullanıcı bilgileriniz aşağıdaki gibidir.

Sizin için oluşturulan güvenlik kodu ile 0212 319 06 07 numaralı destek hattını arayarak geçici şifrenizi öğrenebilirsiniz.

Rapor arayüzü için kullanıcı bilgileri:                          

Kullanıcı ve şifre işlemlerini tamamladıktan sonra , web sitenizin entegrasyonunda kullanılmak üzere api rol tabanlı bir kullanıcı tanımlamanız ve kendi IT ekibiniz ile paylaşmanız gerekmektedir. 

Sanal POS kullanım , entegrasyon dokümanları ve işlem detaylarınıza https://spos.isbank.com.tr veyahttps://sanalpos.isbank.com.tr adresinden erişebilirsiniz.

Visual Studio Code’dan deploy işlemi:

Terminal

cd Siyasett.Web

dotnet run  

GitHub’daki kodları visual’a çekmek için:

Terminal

Cd Code

Cd Siyasett

git reset --hard origin/master

Terminal’de bir alt directory için: 

cd ~

---------

Aşağıdaki adımları izleyerek güncelleyebilirsiniz:

1. Sunucuya bağlanıyoruz:

ssh -i ../pem/siyasett-app_key.pem sysroot@20.123.41.166

~/code/pem/siyasett-app_key.pem

2. github’dan master branch’in son şeklini çekiyoruz. 

cd ~/Siyasett

git fetch

(eğer sunucuda bir şeyleri bozmuşsak, sucunudaki değişiklikleri iptal ederek çekmek için) -> git reset —hard origin/master

git pull

cd Siyasett.Web

dotnet clean

dotnet build

dotnet publish -c Release -> sudo

3. siyasett servisini tekrar başlatıyoruz.

sudo systemctl stop siyasett.service

sudo systemctl start siyasett.service

Güncelleme tamam.

--------

GITHUB’DAN DEPLOY İŞLEMİ (Siyasett klasörünün altından)

ssh -i ../pem/siyasett-app_key.pem sysroot@20.123.41.166

cd ~/Siyasett

git fetch

git pull

cd Siyasett.Web

dotnet publish -c Release

sudo systemctl stop siyasett.service

Cumhurbaşkanı Erdoğan ile CHP Genel Başkanı Özgür Özel’in Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde resepsiyon salonunun hemen yanındaki Mermerli Salon’da çekilen fotoğrafları, öncesinde ve sonrasındaki heyecan nasıl bir anomali içerisinden geçtiğimizin ilanı idi aslında.

İktidarın kutuplaştırma siyasetinin bilinçli bir yansıması olan kamplaşmada ana sorumlu haliyle bu çizginin mimarı Erdoğan’dı. Bulunduğu konum itibariyle meclisteki parti liderlerini ülke sorunlarını konuşmak için defalarca birlikte ya da tek tek çağırabilecek iken arada bakan göndermekle yetinen, meydanlarda yüz yüze bakmayı imkansızlaştıran bir dil kullanan, ezici iktidar gücünü kalanları muhatap almama yönünde bir meşruiyet zemini olarak gören Erdoğan Yenikapı’da oluşan havadan sonra bile sadece MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli’yi yanına alarak ilerlemeyi tercih etti.

Muhalefet liderlerinin eleştiri sınırlarını aşan, Erdoğan’ın kişisel hukukunu zedeleyen tutumları da elbette bir faktör idi. Ama CHP milletvekillerinin tutuklandığı, Kılıçdaroğlu’nun devlet yetkililerinin bakanların gözü önünde neredeyse linçin eşiğinden döndüğü, ana muhalefet liderini yumruklayanların iltifata mazhar olduğu bir dönemde daha makul bir muhalefet olur muydu zor soru. Ya da CHP’nin muhalefet anlayışı ne zaman ne kadar makul idi sorgulanabilir.

Böylesi bir sert mirasın üstüne 23 Nisan fotoğrafı gelince ülkenin en büyük iki siyasi partisinin genel başkanlarının aynı odada bulunması, birbirlerinin elini kerhen değil gözlerinin içine bakarak sıkması hani neredeyse siyasi devrim havasına evrildi.

23 Nisan’da ve TBMM çatısı altında olması ile sembolik önemi artan bu anlık çay randevusu 31 Mart sonrası Türk siyasetinin evre değiştirdiğinin en kritik göstergesi.

Seçmen Erdoğan’ı Cumhurbaşkanı, Özel’i ana muhalefet lideri sıfatları ile değil ama her ikisini de parti genel başkanı şapkaları ile göz hizasında daha eşit bir konuma getirdi. Salı akşamı yansıyan fotoğraflar da o eşitlenmenin bir yansıması.

O fotoğrafın ana aktörü ne çaya davet eden Cumhurbaşkanı Erdoğan ne de randevu isteyeceğini söyleyen, ‘içeriği mekâna kurban etmem” benzeri mesajlarla yapıcı bir süreç izleyen CHP Genel Başkanı Özel’di. O karenin tam ortasında aslında seçmen vardı.

Seçmen, liderleri o görüşmeye mecbur kıldı. Kılıçdaroğlu’nu çekilmeye zorlayan, Erdoğan’a kaybettiren, İmamoğlu-Yavaş ikilisi ile başlayan dile kredi veren, 31 Mart ile CHP’yi birinci parti yapan seçmen o gece verilen görüntünün de mimarı.

Eğer son bir yıldaki seçim sonuçları bu şekilde cereyan etmese idi ne siyasiler bugünü kurgular ne de isteseler bile tek başlarına bunu başarabilirlerdi. Dolayısıyla siyasi aktörlere kredi vermeden önce Sezar’ın hakkını Sezar’a teslim etmek şart.

23 Nisan fotoğrafı, 31 Mart’a kadar Ankara’da daha önce AK Parti Genel Merkezi’ne bile değil onu iki kilometre yakınındaki Cumhurbaşkanlığı Külliyesi’ne neredeyse kazık çakmış siyasi sıklet merkezini TBMM ile Beştepe arasında bir yere oturttu. Düne kadar siyasal haritada görünmez hale gelen Meclis yeniden bir aktör konumuna geldi.

Geçen beş yılda haber bile olmayan ya da kim-kiminle tokalaşmadı, kim ayağa kalkmadı üzerinden gündeme giren TBMM’nin açılış ve 23 Nisan resepsiyonları bu sefer yeni bir siyasi atmosferi görünür hale getirdi. 23 Nisan resepsiyonu o kadar kalabalıktı ki bakanlar bile girmek için salon önünde sıra beklemek zorunda kaldılar. Bunda İsmailağa’nın şeyhinin cenazesine katılmak için Meclis’in oturumuna gelmekten vazgeçen Erdoğan’ın resepsiyona katılma kararının da rolü vardı tabii.

Elbette temkinli olmak gerek. Tek bir fotoğraf, bir randevu, bir toplantı iki siyasi kesim arasındaki pozisyon farklarını, karşıtlıkları yok edecek değil.

Her iki lider de tabanlarını diğerinin karşısına konumlandırmışken mesafe almak hem siyasi söylem ve içerik hem de geçmiş bagajlar nedeniyle kolay değil. Ancak ne AK Parti 31 Mart’ı yok sayabilir ne de CHP her şeyi yerel seçimlerle başlatabilir.

Üstelik AK Parti, CHP ile diyalogu sadece kendi tabanını dikkate alarak değil Cumhur İttifakı içindeki dengeleri de gözeterek yönetmek zorunda. Partiler arasındaki duvarların esnemesinden, çoğulcu ve daha demokrat bir siyasal dilin gelişmesinden, parlamentoda farklı parti eşleşmelerinin en azından senaryo düzeyinde bile konuşulur olmasından en çok rahatsız olması gerekenin MHP olduğunu öngörmek zor değil.

Erdoğan’ın Bahçeli’ye koşulsuz mecburiyeti MHP’ye oy oranının çok ötesinde bir etki alanı sunarken bunun zayıflaması da Erdoğan’a farklı bir esneklik tanıyacaktır.

Cumhurbaşkanı 2020 Kasım’ında Biden’ın seçilmesinden bu yana kendi elleriyle kurduğu sonra da esiri olduğu Cumhur İttifakı’nı esnetme arayışında. Ancak bunda hem Bahçeli’nin söyleminin ve Soylu’nun İçişleri pratiklerinin izin vermemesi hem de başta İYİ Parti olmak üzere başka aktörlerin yanaşmaması ile muvaffak olamadı.

Erdoğan’a bu imkân hiç beklemediği bir yerden gelebilir. Konu bazlı ve başlıklar üzerinden CHP’nin AK Parti’ye alan açması, Anayasa tartışmalarında MHP’nin katı ve uzlaşmaz tutumunun yalnız kalması siyasete yeni bir dinamik kazandırabilir.

Bunların hepsi erken, belki fazla iyimser değerlendirmeler olabilir. Ama AK Parti’nin mottosu ile 23 Nisan akşamı hiçbir şey olmadı ise de bir şeyler oldu. Tam olarak ne olup olmadığını görmek için de çok beklememiz gerekmeyecek.

The photographs of President Erdoğan and CHP Chairman Özgür Özel taken in the Mermerli Hall, right next to the reception hall in the Grand National Assembly of Turkey, and the excitement before and after were actually a declaration of what an anomaly we were going through.

The architect of this line was Erdoğan, who was the main responsible for polarization, which was a conscious reflection of the government's polarization policy. Erdoğan, who, due to his position, could call the party leaders in the parliament many times together or one by one to talk about the country's problems, was content to send ministers from time to time, used a language that made it impossible to meet face to face in the squares, and saw the overwhelming power of power as a basis of legitimacy for not dealing with the rest. Even then, he preferred to move forward only by taking MHP Chairman Devlet Bahçeli with him.

The attitudes of opposition leaders that went beyond the limits of criticism and damaged Erdogan's personal rights were also a factor. But the difficult question is whether there would be a more reasonable opposition at a time when CHP MPs were arrested, Kılıçdaroğlu's state officials were almost lynched in front of the ministers, and those who punched the main opposition leader were praised. Or how reasonable CHP's understanding of opposition was and when it was can be questioned.

When the April 23 photo came on top of such a harsh legacy, the presence of the leaders of the country's two largest political parties in the same room, shaking each other's hands by looking into each other's eyes rather than reluctantly, almost evolved into an atmosphere of political revolution.

This instant tea date, whose symbolic importance increased as it took place on April 23 and under the roof of the Turkish Grand National Assembly, is the most critical indicator that Turkish politics changed phase after March 31.

Voters placed Erdoğan in a more equal position at eye level, not with the title of President and Özel as the main opposition leader, but with both of them wearing party chairman hats. The photographs captured on Tuesday evening are also a reflection of that equalization.

The main actor of that photo was neither President Erdoğan, who invited him to tea, nor CHP Chairman Özel, who said that he would not ask for an appointment and followed a constructive process with messages such as 'I would not sacrifice the content for the place'. There was actually a voter in the middle of that frame.

The voters forced the leaders to that meeting. The voters who forced Kılıçdaroğlu to withdraw, made Erdoğan lose, gave credit to the language that started with the İmamoğlu-Yavaş duo, and made CHP the first party on March 31, are also the architects of the image given that night.

If the election results of the last year had not been this way, politicians could not have imagined today, nor could they have achieved this on their own even if they wanted to. Therefore, before giving credit to political actors, it is necessary to deliver to Caesar what is Caesar's.

The April 23 photo placed the political center of gravity, which until March 31, in Ankara, which had previously almost impaled not even the AK Party Headquarters, but the Presidential Complex two kilometers away from it, somewhere between the Turkish Grand National Assembly and Beştepe. The Parliament, which was invisible on the political map until yesterday, has become an actor again.

The opening and April 23 receptions of the Turkish Grand National Assembly, which were not even news in the past five years or were on the agenda based on who did not shake hands with whom or who did not stand up, made a new political atmosphere visible this time. The April 23 reception was so crowded that even ministers had to wait in line in front of the hall to enter. Of course, Erdoğan's decision to attend the reception, who gave up coming to the Parliament session in order to attend the funeral of İsmailağa's sheikh, also played a role in this.

Of course, you have to be cautious. A single photograph, an appointment, or a meeting will not eliminate the differences in positions and oppositions between the two political segments.

While both leaders have positioned their bases against the other, it is not easy to make headway due to both the political discourse and content and past baggage. However, neither the AK Party can ignore March 31 nor the CHP can start everything with local elections.

Moreover, the AK Party has to manage the dialogue with the CHP by taking into account not only its own base but also the balance within the People's Alliance. It is not difficult to foresee that it is the MHP that should be most disturbed by the loosening of the walls between the parties, the development of a pluralist and more democratic political language, and the fact that different party pairings are being discussed in the parliament, at least at the scenario level.

While Erdoğan's unconditional obligation to Bahçeli offers MHP an area of ​​influence far beyond its vote share, its weakening will also give Erdoğan a different flexibility.

Since the election of Biden in November 2020, the President has been seeking to stretch the People's Alliance, which he founded with his own hands and then became a slave to. However, he could not succeed in this because Bahçeli's rhetoric and Soylu's Internal Affairs practices did not allow it, and other actors, especially the İYİ Party, did not agree.

This opportunity may come to Erdoğan from a place he never expected. CHP's opening of space for the AK Party through issue-based and headlines, and MHP's strict and uncompromising attitude being left alone in the Constitutional debates, may bring a new dynamic to politics.

These are all premature, perhaps overly optimistic assessments. But according to the AK Party's motto, although nothing happened on the evening of April 23, something did happen. We won't have to wait long to see what exactly it is.