İstanbul seçimleri bitti. İBB’nin ilk meclis toplantısında bir fotoğraf ortaya çıktı. CHP mecliste çoğunluğu ele geçirmiş. AK Parti grubu bir önceki dönemden İstanbul’da okuyan genç öğrenciler için ulaşımda bugüne kadar uygulanan yüzde 40 indirimin devamı için bir teklif veriyor. Ve teklif oylamaya sunuluyor. “Kabul edenler, etmeyenler. AK Parti grubunun teklifi reddedilmiştir” diyen İmamoğlu kahvesini yudumluyor.

İmamoğlu, AK Parti grubuna bakarak kahvesini yudumlarken kamera AK Parti grubuna dönüyor. Bir önceki dönem AK Parti Grup Başkanvekili Tevfik Göksu kadrajda. Göksu o kadar derin bir ıstırap içerisinde görünüyor ki bu görüntü üzerine yüzlerce makale yazmaya değer.

AK Parti 2019 yerel seçimlerinde eften-püften meseleler yüzünden seçimi kaybettiğinde seçim süreçlerinde aktif görev alan bugünkü AK Parti Grup Başkanvekili Abdullah Güler ilginç bir tespitte bulundu “İhsan Bey il yönetiminde ve Ankara’dan gelenlerde bir şey fark ettim. Bizim gibi eskilerden başka kimse kaybetmekten dolayı üzülmüyor, sadece biz üzülüyoruz.” Abdullah Beyin bu uyarısı üzerine insanları daha dikkatli dinledim ne kadar haklı olduğunu bizzat görmüş oldum.

Tekrar porte ve hüzün görüntüsü üzerine odaklanacak olursak bu ıstırabın ve acının arka planında ne var?

Erdoğan 1994 yılında İstanbul seçimini kazandığında, kırk yıllık siyasi çabanın bir sonucu olarak bir bayram havasında İstanbul belediyesinin kapısından girilmişti. Bu Refah Partisi geleneği için bir devrim niteliğinde idi.

Muhtemeldir ki Erdoğan İBB’nin Refah Partisi belediye başkanı olarak kapıdan adımını attığında Göksu da kapıdan giren öncülerle birlikteydi.

İstanbul kazanıldığına bu camianın ne kazandığı bilinirse neyin kaybedildiği daha iyi anlaşılır. Tevfik Göksu İstanbul Büyükşehir Belediyesi için aday değildi, peki neden üzülüyordu? Bu kadar derin sarsıntının temeli neydi?

Bu geleneğin 1994’ten önceki kırk yılını birkaç cümleyle özetleyecek olursak. Türkiye’de dindarlar, muhafazakarlar ve milliyetçiler yokluğa mahkum edilmiş, her bir faaliyetleri rejim düşmanlığı olarak tanımlanmış, tehditler, sürgünler, mahpuslar, aşağılamalar, ötekileştirmeler, şeytanlaştırmalar dahil her türlü örselemeye maruz kalmışlardır.

Bizim geleneğimizin vakıf, dernek, yayınevi ve cami derneği kuran insanlar, ilkokul bitirmiş insanlardı. Bunların bir ideali vardı:

Bu ülkede kendi tarihini bilen adamlar olsun.

Bu ülkede dinini bilen adamlar olsun.

Bu ülkede namaz kılan memur olsun.

Bu ülkede Müslüman siyasetçi olsun.

Bir yönüyle bizim büyük düşünen dedelerimiz bu ülkede bir hayal kurdular ve Allah onların hayalini bereketlendirdi. Murad ettikleri birçok şey oldu. Çok şükür.

Erdoğan İstanbul’u kazandığında camia ne kazanmıştı:

Bu milletin evlatları Batı yanlıları karşısında İstanbul’u kazanmıştı.

Gadre uğramışlar kazanmıştı.

Kenar mahallelerdeki mazlumlar kazanmıştı.

Yediden-yetmişe bütün Refah Partililer kazanmıştı.

Camianın vakıfları, dernekleri ve kültür adaları kazanmıştı.

Umutları çalınmış, ötekileştirilmiş bu milletin ezilmişleri kazandı.

İslam dünyasında modern Batı karşısında yenilmiş, içine kapanmış, yenilmişlik psikolojisi içinde yaşayan Müslüman aydınlar umutlanmıştı.

Çökmüş bir İstanbul’da hizmet bekleyen bütün İstanbullular kazandı.

Kazandığınız şeyin ne olduğunu bilirseniz, kaybettiğiniz şeyin ne olduğunu daha iyi anlarsınız.

İBB meclisinde İmamoğlu’nun AK Partililerin yüzüne bakarak kahvesini höpürdetmesinin, Göksu’yu neden ıstıraba gark ettiğini daha iyi anlamış oluruz.

Muhtemeldir ki 1994’ten önceki kırk yıl bir hayal ikliminde gözünün önünden akıp geçmiştir. Erdoğan İBB başkanı olunca yaşanan heyecan İstanbul’da değişim yapan hizmetler, camianın inkişafı ve bu çabaların AK Parti’nin kuruluşu ile birlikte nasıl bir Türkiye devrimine dönüştüğünü hayal etmiştir.

Bütün bu devrim niteliğindeki çabalar sonucunda siyaset üretiminin gerilemesiyle, AK Parti’nin devrimsel hizmetleri karşılığında hiçbir değer üretmeyen, İstanbulluyu reklamla kandıran bir müteahhit belediye başkanına İstanbul’u pisi pisine teslim etmenin ıstırabını hissetmiştir.

Abdullah Güler’in sözü ile yazıyı sonlandıracak olursak, bu camianın hikayesini bilmeyenler için kaybetmenin hiçbir anlamı yoktur. Çünkü neyi kazandığımızdan haberleri yok.

Biz hikayesi büyük bir milletiz, hikayesi büyük bir hareketiz ve köklerimizi ve hikayemizi unutmayacağız.

Istırabını yaşadığımız süreçlerde geri alma heyecanını uhdemizde saklı tutacağız.

Görelim Mevla neyler.

#

Istanbul elections are over. A photo appeared at the first council meeting of IMM. CHP captured the majority in the parliament. The AK Party group is making a proposal to continue the 40 percent discount applied to young students studying in Istanbul from the previous term. And the proposal is put to vote. “Those who accept, those who do not. "The AK Party group's offer has been rejected," says İmamoğlu, sipping his coffee.

While İmamoğlu is sipping his coffee while looking at the AK Party group, the camera turns to the AK Party group. Former AK Party Group Deputy Chairman Tevfik Göksu is in the frame. Göksu looks in such deep agony that it is worth writing hundreds of articles on this image.

When the AK Party lost the election in the 2019 local elections due to minor issues, current AK Party Group Deputy Chairman Abdullah Güler, who took an active role in the election processes, made an interesting observation: “I noticed something in the provincial administration of İhsan Bey and those who came from Ankara. "No one is upset about the loss except old guys like us, only we are." Following Abdullah Bey's warning, I listened to people more carefully and saw firsthand how right he was.

If we focus again on the portrait and the image of sadness, what is behind this suffering and pain?

When Erdogan won the Istanbul election in 1994, he entered the gates of the Istanbul municipality in a festive atmosphere, as a result of forty years of political effort. This was a revolution for the Welfare Party tradition.

It is likely that when Erdogan stepped through the door as the mayor of IMM's Welfare Party, Göksu was with the pioneers who entered the door.

If we know what this community gained when Istanbul was won, it will be better understood what was lost. Tevfik Göksu was not a candidate for Istanbul Metropolitan Municipality, so why was he upset? What was the basis of such deep shock?

If we were to summarize the forty years of this tradition before 1994 in a few sentences. In Turkey, religious people, conservatives and nationalists have been condemned to extinction, their every activity has been defined as hostility to the regime, and they have been subjected to all kinds of harassment, including threats, exiles, prisoners, humiliations, marginalization and demonization.

In our tradition, the people who founded foundations, associations, publishing houses and mosque associations were people who graduated from primary school. They had an ideal:

Let there be men in this country who know their own history.

Let there be men in this country who know their religion.

The one who prays in this country should be a civil servant.

Let there be a Muslim politician in this country.

In one sense, our great-thinking ancestors had a dream in this country and God blessed their dream. Many things happened that they wanted. Thank god.

What did the community gain when Erdoğan won Istanbul:

The sons of this nation won Istanbul against the supporters of the West.

The defeated ones had won.

The oppressed people in the suburbs had won.

All Welfare Party members from seven to seventy had won.

The community's foundations, associations and cultural islands had won.

The oppressed of this nation, whose hopes were stolen and marginalized, won.

Muslim intellectuals in the Islamic world, who were defeated by the modern West, became introverted, and lived in a defeatist psychology, were hopeful.

All Istanbulites waiting for service in a collapsed Istanbul won.

If you know what you have gained, you will better understand what you have lost.

We can understand better why İmamoğlu slurping his coffee while looking at the faces of AK Party members in the Istanbul Metropolitan Municipality Assembly made Göksu miserable.

It is likely that the forty years before 1994 passed before his eyes in an atmosphere of imagination. The excitement experienced when Erdoğan became the president of Istanbul Metropolitan Municipality imagined the services that changed in Istanbul, the development of the community, and how these efforts turned into a revolution in Turkey with the establishment of the AK Party.

With the decline of political production as a result of all these revolutionary efforts, the AK Party felt the pain of handing over Istanbul to a contractor mayor who did not produce any value in return for its revolutionary services and deceived Istanbulites with advertisements.

If we end the article with Abdullah Güler's words, there is no point in losing for those who do not know the story of this community. Because they have no idea what we have won.

We are a nation with a great story, we are a movement with a great story, and we will not forget our roots and our story.

We will keep the excitement of taking back the suffering during the times we experience it.

Let's see what happens Mevla.