31 Mart'ta CHP'nin kazandığı başarıda Kılıçdaroğlu'nun etkisi ve payı var mı

Hem var hem de yok.

Var.

Çünkü...

Kılıçdaroğlu, CHP'nin pas tutmuş kapılarını muhafazakarlara ve Kürtlere açma cesaretini gösterdi.

CHP'yi Kürt siyasi hareketini düşmanlaştırmayan, Kürtlerin demokratik temsiliyetini destekleyen, uğradığı hukuksuzluklara itiraz eden sosyal demokrat bir çizgiye getirdi.

CHP'yi muhafazakarların dünyasında siyasi misafir olmaktan çıkardı. Başta üniversiteler ve kamuda başörtüsü serbestisi olmak üzere antidemokratik kısıtlamalarda CHP'lileri yumuşattı. Bugün "Türban üniversitelerde tekrar yasaklansın mı" diye sorsanız "Evet" diyecek CHP'li bulamayabilirsiniz.

HELALLEŞME ZARURETİ

Kılıçdaroğlu'nun 'Helalleşme' adını verdiği politikalar seti parti kurullarında alınmış bir karara dayanmıyordu. Genel başkan yardımcıları bile 'Helalleşme'yi Twitter'da izledi.

Kılıçdaroğlu, parti kurullarının değişime kapalı olduğunu düşündüğü için (Ki haksız değildi) CHP'yi dar bir klik ve sayısı belirsiz danışmanlar grubuyla yönetti.

CHP lideri girdiği her seçimi kaybetmenin getirdiği öğrenilmiş çaresizlikle bu açılımları yaptı.Altılı Masa da aynı zaruretten doğdu.

Kılıçdaroğlu, CHP'nin yüzde 25'lik cam tavanı kıramayacağını kaderci bir kabullenişle benimsemişti.

O halde...

Ne yapmalıydı

Cam tavanı ittifaklarla kırabilirdi.

CAM TAVANI İTTİFAKLA KIRMAK

İlk önce 2018 yılında seçime katılabilmesi için İyi Parti'ye 15 milletvekili verildi. Sonra İyi Parti, Saadet ve Demokrat'la Millet İttifakı kuruldu.

CHP'nin, kapısına gidemediği, gitse de yüz bulamadığı muhafazakarlarla Saadet, milliyetçilerle İyi Parti ve merkez sağla Demokrat üzerinden köprüler oluşturuldu.

Millet İttifakı, 2023'te Gelecek ve DEVA'yı kapsayarak, Altılı Masa'ya dönüştürüldü.

Kılıçdaroğlu, ortaklarından habersiz Zafer'le gizli nikah kıydı.

Cumhurbaşkanı adaylığında HDP'nin desteğini aldı.

Türk siyasi tarihinin en geniş tabanlı koalisyonuydu.

Kılıçdaroğlu, yüksek bir organizasyon becerisi ve liderlik performansı gösterdi.

Gel gör ki...

Kılıçdaroğlu, cumhurbaşkanlığı adaylığına destek karşılığında milletvekilliği ve hayali bakanlık dağıttığı Saadet, DEVA, Gelecek ve Demokrat'ın tabanlarının olmadığını hesap edemedi.

'DERSİM' REFERANSI 

Kılıçdaroğlu'nun 'Dersimli' kimliği bu açılımlar için O'na sonsuz bir kredi sağladı.

Türkiye'de sol, sınıfsal değil, kültürel çatışmaların tarafı olduğu için Dersimli Alevi olmak, solculuk için referans kabul ediliyor.

Kılıçdaroğlu, 'Dersimli' olduğu için peşinen solcu...

İmamoğlu ise Trabzonlu diye sağcı sayılıyor.

Yoksa 'bozkurt' işareti yapan, Cumhuriyet'le kavgalı Ekmeleddin İhsanoğlu'nu aday gösteren, Sadullah Ergin'i Ankara'dan milletvekili seçtiren, Kılıçdaroğlu değil de başka bir CHP lideri olsaydı, adını parti tarihinden spatulayla kazıyarak silerlerdi.

İSTANBUL VE ANKARA BAŞARISI

Hakkını teslim etmek gerekir.

2019'da anketlere itibar ederek, İmamoğlu'nu (O'nun itirazına rağmen) İstanbul'a aday gösteren de, bütün Parti Meclisi'ni karşısına alarak, Ankara'da Yavaş'ı tercih eden de Kılıçdaroğlu'ydu.

Bu tercihleri İmamoğlu ve Yavaş'ın ilçe belediye başkanı olmaktan çıkıp ulusal çapta siyasetçi olmasını sağladı.

Şaşırtıcı olan şudur:

2014'te Ekmelettin İhsanoğlu'nu, 2018'de Muharrem İnce'yi adayı gösteren ve ısrarla parti liderinden cumhurbaşkanı olmayacağını savunan Kılıçdaroğlu, 2023'te anlaşılmaz şekilde önceki görüşünden çark etti.

Kılıçdaroğlu, adaylıkta diretmese, İmamoğlu ya da Yavaş'ın elinikaldırsa bugün 'ikinci ebedi şef' olarak CHP'nin genel başkanlık koltuğunda oturuyor olacaktı.

İnönü ile Kılıçdaroğlu'nun ortak kaderi 

Kılıçdaroğlu'nun yazgısı İsmet İnönü ile benzeşiyor.

İnönü, 1965'te, solcu olmadığı halde CHP'yi ortanın soluna yerleştirmişti.

'Solcu' CHP, 1969'da hezimete uğradı.

Bölündü ve içinden Cumhuriyetçi Güven Partisi çıktı.

İnönü, 1972'deki kongrede, milletvekili ve bakan yaptığı Bülent Ecevit'e yenilmeyi hazmedemedi. Kurultayı kaybetti ve CHP'den istifa etti.

İsmet Paşa öldüğünde CHP üyesi değildi.

Partisinin 1973'te seçimden birinci çıkıp iktidar olduğunu göremedi.

Kılıçdaroğlu'nun İnönü'den farkı ise zaferi görmüş olmasıdır.

Şimdi başlıktaki soruya geri döneyim.

Kılıçdaroğlu'nun 31 Mart'ta payı var mı

Yanıt veriyorum.

'7. CHP Genel Başkanı'nın 31 Mart'taki başarıda güncel bir katkısı, rolü ve payı yoktur.

Aksine kurultayda kaybettiği liderliğe kavuşmak için 31 Mart'ı fırsat ve imkan olarak gördüğünü söylersek haksızlık etmiş olmayız.

HEDEF İMAMOĞLU

Kılıçdaroğlu, 14 Mayıs sonrası özeleştiri vermedi, vermeye yanaşmadı.

Elverse "Kazandım" diyecekti.

Partinin başında kalmak için aday oldu.

İmamoğlu destekli Özel karşısında kaybetti. Özel'in elini kaldırmadan salondan ayrıldı.

Haftasında ofis tuttu.

Kurultayı 'Satın alınmış delegelerle' kaybettiğine inandığı için İmamoğlu'na öfkesi bitmedi. İmamoğlu'nun telefonlarını açmadı, yemek davetlerini reddetti. 

Ofisi, İmamoğlu ve Özel karşıtı CHP'lilerin uğrak yeri ve ziyaretgahı oldu.

Kılıçdaroğlu taraftarları siyasi kariyerlerini 31 Mart'ta olası bir mağlubiyetin üzerine kurdu.

Hedefleri İmamoğlu idi.

İstanbul'un düşmesi gerekiyordu.

Did Kılıçdaroğlu have an influence and share in the success of CHP on March 31?

It both exists and does not exist.

There is.

Because...

Kılıçdaroğlu showed the courage to open the rusty doors of the CHP to conservatives and Kurds.

He brought the CHP to a social democratic line that did not antagonize the Kurdish political movement, supported the democratic representation of the Kurds, and objected to the injustices it suffered.

It made CHP no longer a political guest in the world of conservatives. He softened the CHP supporters' anti-democratic restrictions, especially the freedom to wear headscarves in universities and the public sector. If you ask today, "Should the headscarf be banned again in universities?", you may not find a CHP member who would say "Yes".

THE NECESSITY OF GALALIZATION

The set of policies that Kılıçdaroğlu called 'Halalization' was not based on a decision taken by the party boards. Even the vice presidents watched the 'Halalization' on Twitter.

Because Kılıçdaroğlu thought that the party boards were closed to change (which he was not wrong), he governed the CHP with a narrow clique and an unspecified group of advisors.

The CHP leader made these expansions with the learned desperation that came with losing every election he participated in. The Table of Six was born from the same necessity.

Kılıçdaroğlu had accepted with a fatalistic acceptance that the CHP would not be able to break the 25 percent glass ceiling.

In that case...

what should he do

He could break the glass ceiling with alliances.

BREAKING THE GLASS CEILING WITH AN ALLIANCE

First, in 2018, the İyi Party was given 15 deputies to participate in the elections. Then the Nation Alliance was established with İyi Party, Saadet and Demokrat.

Bridges were built through Saadet with the conservatives, whom the CHP could not reach and could not find face even if it did, through the İyi Parti with the nationalists, and through the Democrat party with the centre-right.

The Nation Alliance was transformed into a Six-Party Table in 2023, including Future and DEVA.

Kılıçdaroğlu had a secret marriage with Zafer without the knowledge of his partners.

He received the support of HDP in his presidential candidacy.

It was the broadest-based coalition in Turkish political history.

Kılıçdaroğlu demonstrated high organizational skills and leadership performance.

Come see...

Kılıçdaroğlu failed to calculate that Saadet, DEVA, Future and Demokrat, to whom he distributed parliamentary seats and fictitious ministries in exchange for support for his presidential candidacy, did not have a base.

'DERSIM' REFERENCE

Kılıçdaroğlu's 'Dersimli' identity provided him with endless credit for these initiatives.

Since the left in Turkey is a party to cultural conflicts, not class conflicts, being an Alevi from Dersim is considered a reference for leftism.

Kılıçdaroğlu is a leftist in advance because he is from 'Dersim'...

İmamoğlu is considered right-wing because he is from Trabzon.

Otherwise, if it had been another CHP leader, not Kılıçdaroğlu, who made the 'grey wolf' sign, nominated Ekmeleddin İhsanoğlu, who is at odds with the Republic, and had Sadullah Ergin elected as a member of parliament from Ankara, they would have erased his name from the party's history by scratching it with a spatula.

ISTANBUL AND ANKARA SUCCESS

It is necessary to give him his due.

It was Kılıçdaroğlu who relied on the polls in 2019 and nominated İmamoğlu for Istanbul (despite his objection), and who chose Yavaş in Ankara against the entire Party Assembly.

These choices enabled İmamoğlu and Yavaş to become national politicians rather than district mayors.

The surprising thing is this:

Kılıçdaroğlu, who nominated Ekmelettin İhsanoğlu in 2014 and Muharrem İnce in 2018 and insisted that the party leader would not become president, inexplicably reversed his previous view in 2023.

If Kılıçdaroğlu had not insisted on his candidacy and if İmamoğlu or Yavaş had raised their hands, he would be sitting in the chairmanship of the CHP today as the 'second eternal chief'.

The common fate of İnönü and Kılıçdaroğlu

Kılıçdaroğlu's fate is similar to İsmet İnönü.

In 1965, İnönü placed the CHP to the left of center, even though he was not a leftist.

The 'Leftist' CHP was defeated in 1969.

It split and the Republican Confidence Party emerged.

İnönü could not stomach being defeated by Bülent Ecevit, whom he made a member of parliament and a minister, at the congress in 1972. He lost the congress and resigned from CHP.

İsmet Pasha was not a member of CHP when he died.

He could not see his party come first in the elections in 1973 and come to power.

The difference between Kılıçdaroğlu and İnönü is that he has seen victory.

Now let me go back to the question in the title.

Does Kılıçdaroğlu have a share in March 31?

I answer.

'7. The CHP Chairman has no current contribution, role or share in the success of March 31.

On the contrary, we would not be unfair if we say that he saw March 31 as an opportunity and opportunity to regain the leadership he lost in the congress.

TARGET IMAMOGLU

Kılıçdaroğlu did not give self-criticism after May 14, nor was he willing to do so.

If possible, he would say "I won".

He became a candidate to remain at the head of the party.

He lost against İmamoğlu-backed Özel. He left the hall without raising Özel's hand.

He held an office during the week.

His anger towards İmamoğlu did not end because he believed that he lost the congress with 'bought delegates'. He did not answer İmamoğlu's calls and rejected his dinner invitations.

His office became a frequented and visiting place for CHP members who were against İmamoğlu and Özel.

Kılıçdaroğlu supporters built their political careers on a possible defeat on March 31.

Their target was İmamoğlu.

Istanbul had to fall.