Cumhurbaşkanı Erdoğan, 28 Mayıs’ta seçimi kazandığı akşam daha sevinmeden seçmeninin önüne İstanbul hedefini koymuştu. Partisinde ve tabanda gevşeme olmaması için tedbir almıştı. Kitlesini, rehavete kapılmadan aynı tempoyla İstanbul’u kazanma havasına sokmaya çalışıyordu.

Cumhurbaşkanlığı seçiminin estirdiği rüzgarın İstanbul’u kolaylıkla getireceğini düşünmüştü. 

İstanbul’u alan Türkiye’yi alamadığına göre, Türkiye’yi alan dönüp İstanbul’u alırdı… 

Sonra da motivasyonu hiç kesilmedi, İstanbul hep siyasetinin merkezinde kaldı. O kadar ki adayı bile ince eleyip sık dokumak adına geç açıkladı. Ardından son derece gösterişli bir lansmanla ilan etti.

Kampanya başladığında ise her vilayette mutlaka İstanbul için ricada bulundu veya belediye başkanına yüklenmeyi ihmal etmedi. 

Türkiye’nin kötü yönetildiği, ekonominin bitmek tükenmek bir kriz sarmalına mahkum olduğu ve dışarıda ağır prestij kaybettiğimiz beş yılın ardından 14/28 Mayıs’ta Cumhurbaşkanlığını kazandıktan sonra İstanbul’a rahat kazanması bekleniyordu. Üstelik, Ekrem İmamoğlu’nu başkanlığa taşıyan ittifak yerle bir olmuşken, ilaveten İyi Parti ve DEM kendi adaylarıyla yarışırken, seçim başlamadan bitmeliydi. Gelin görün ki tablo öyle değil… İtimat telkin eden anketler İmamoğlu’nun Kurum’dan önde olduğunu söylüyor. “Seçimi kim kazanır?” sorusunun cevabı ise istisnasız mevcut başkan lehine cevaplanıyor. 

Niye böyle… Parlak bir siyasi figür değil ama bakanlık kariyerinde anlatabileceği işler var ve bunların çoğu da belediye adaylığında işe yarayacak şeyler. Üzerine yeni oy koyamazsa da ittifaktaki partilerin oylarını eksiksiz alabilmeliydi. Ama şu ana kadar buna muvaffak olduğuna dair anket, araştırma veya ölçüm yok. Yine de İyi Parti ve DEM İmamoğlu’nun oylarını eksiltirken, AK Parti- MHP-BBP-DSP ortak adayı Murat Kurum’un öne geçememesinin sebebi sadece parlak aday olmamasına bağlı olamaz.

Kurum’un politik pırıltısının eksiliğinden başka bir sebep da olmalı. Bu, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın İstanbul’u aşırı istemesi ve kendisiyle birlikte bütün bakanlarını seferber edecek kadar talepkâr davranmasıdır. Cumhurbaşkanlığı gibi sınırsız ve hatta sınırlarını istediği gibi tayin edebileceği bir güce hükmederken portföyüne bir de İstanbul’u ekleme ısrarı seçmenin dikkatini çekiyor. Bir kesimi tedirgin ediyor. Genel seçimden sonra siyasete küsen muhalif seçmenleri de sandık için motive ediyor. Yani, yerel seçimin yerel seçim görüntüsünden çıkması iktidarın aleyhine oluyor. Erdoğan’ın stratejisi de -en azından İstanbul’da- sonuç vermiyor. 

Beş yıldır merkezi yönetimin her türlü engeliyle boğuşan, hatta siyasi yasak tehdidiyle yaşayan İmamoğlu’nun yeniden kazanması bir grup seçmenin gözünde siyasi dengenin tesisi ve demokrasinin sağlıklı işlemesi için bir imkanı temsil ediyor. Merkezi yönetimin ardından İstanbul’un da aynı elde olması demokrat, geleneksel sağ hatta bir kısım muhafazakar seçmeni tedirgin ediyor. Erdoğan da seçimi “yerel” olmaktan çıkarıp, iç güç, dış güç, beka küresel odamlar gibi heybesinde ne varsa saha sürerek bu tedirginliği besliyor. 

Üzerine, İstanbul’un metrolarını ikiye ayıran yanlışın yanlış tutumu sürdürüp, belediyesiz “bakanlık istasyonları” açarak reaksiyonu büyütüyor. Parası belediyenin; yani İstanbul halkının cebinden çıkan bu tür yatırım ve açılışlar iktidarın iyi icraat yaptığını değil, benden/senden ayrımcılığındaki ısrarını gösteriyor. Hiç yapmaması gereken birşey varsa buydu… Zira, iktidar imkanlarıyla centilmenlik dışı yarışmak rakibine güç veriyor. Hatta bu tutum bir kısım AK Partili seçmeni bile mutlu etmiyor. 

Tabiatıyla bütün bunlar da araştırmalara yansıyor. 

Son düzlüğe girilirken anlaşılan o ki başta İstanbul olmak üzere büyükşehirler gösteriş, orantısız propaganda ve özellikle güç gösterisine tahammül edemiyor. Bakalım son hafta sahneye neler çıkacak?

On the evening of May 28, when he won the election, President Erdoğan set the target of Istanbul for his voters, even before he was happy. He took precautions to prevent relaxation in his party and its base. He was trying to put his audience in the mood to win Istanbul with the same tempo, without falling into complacency.

He thought that the wind blown by the presidential election would easily bring Istanbul.

Since the one who took Istanbul could not take Turkey, the one who took Turkey would return and take Istanbul...

Afterwards, his motivation never stopped, Istanbul always remained at the center of his politics. So much so that he even announced the candidate late in order to scrutinize it carefully. Then he announced it with a very flashy launch.

When the campaign started, he made a request for Istanbul in every province or did not neglect to criticize the mayor.

After winning the Presidency on May 14/28, after five years in which Turkey was mismanaged, the economy was doomed to an endless spiral of crisis, and we lost heavy prestige abroad, it was expected that he would easily win Istanbul. Moreover, while the alliance that carried Ekrem İmamoğlu to the presidency had collapsed and in addition, İyi Parti and DEM were competing with their own candidates, the election should have ended before it even started. However, the picture is not like that... Confidence-inspiring surveys show that İmamoğlu is ahead of the Authority . “Who will win the election?” The answer to the question is answered in favor of the current president without exception.

Why is this? He is not a bright political figure, but he has things he can talk about in his ministerial career, and most of them are things that will be useful in his candidacy for municipality. Even if he could not add new votes, he should have been able to get the votes of the parties in the alliance completely. But so far there is no survey, research or measurement showing that this has been achieved. Still, while İyi Party and DEM decreased İmamoğlu 's votes, the reason why AK Party-MHP-BBP-DSP joint candidate Murat Kurum could not come forward cannot be solely due to the fact that he is not a bright candidate.

There must be a reason other than Kurum's lack of political sheen. This is because President Erdoğan wants Istanbul so much and is so demanding that he mobilizes all his ministers together with him. While ruling over an unlimited power like the Presidency, which can even determine its borders as he wishes, his insistence on adding Istanbul to his portfolio attracts the attention of the voters. It makes some people uneasy. It also motivates opposition voters, who were offended by politics after the general election, to come to the polls. In other words, if local elections lose the appearance of local elections, it is to the detriment of the government. Erdoğan 's strategy does not yield results either - at least in Istanbul.

The re-election of İmamoğlu , who has been struggling with all kinds of obstacles of the central government for five years and even lived with the threat of a political ban, represents an opportunity for the establishment of political balance and the healthy functioning of democracy in the eyes of a group of voters. The fact that Istanbul is in the same hands after the central government makes democratic, traditional right and even some conservative voters uneasy. Erdoğan feeds this uneasiness by making the election less "local" and using whatever he has in his bag, such as internal power, external power, and global survival.

On top of that, it continues the mistaken attitude of dividing Istanbul's subways into two and increases the reaction by opening "ministry stations" without municipalities. The municipality's money; In other words, such investments and openings coming from the pockets of the people of Istanbul do not show that the government is doing well, but rather their insistence on discrimination between me and you. If there was one thing he should never do, this was it... Because competing unsportsmanlikely with the means of power gives power to his opponent. This attitude does not even make some AK Party voters happy.

Naturally, all of these are reflected in research.

As we enter the final stretch, it seems that metropolitan cities, especially Istanbul, cannot tolerate ostentation, disproportionate propaganda and especially show of power. Let's see what will come to the stage in the last week.