Bugün sadece Sırrı Süreyya Önder’e veda yazısı yazmak istiyordum.

“Sevene de sövene de selam olsun” diyecek kadar büyük bir yüreği olan Sırrı Ağabey’le vedalaşmaktı niyetim.

Aşağı Ayrancı’daki komşuluğumuzdan, Güvenlik Caddesi’ndeki kahve sohbetlerimizden, anlattığı cezaevi anılarından, Türkiye’deki sol hareketiyle ilgili görüşlerinden, Kürt siyasi hareketi içindeki rolünden söz edecektim.

Belki de yazımın finalini “Sırrı Süreyya Önder sadece Kürt siyasi hareketinin değil Türkiye siyasetinin en önemli kazanımıydı” cümlesiyle yapacaktım.

***

Ancak, bütün Türkiye’nin Sırrı Süreyya Önder’i son yolculuğuna uğurladığı, cezaevindeki yoldaşı Selahattin Demirtaş’ın deyişiyle “on binlerce insanın kalbine gömüldüğü” günde öyle bir olay yaşandı ki bir gazeteci olarak o konuyu hak ettiği şekilde görmezsem kendimi suçlu hissedeceğimi fark ettim.

Evet, CHP lideri Özgür Özel’in Sırrı Süreyya Önder’in cenaze töreninde uğradığı saldırıyı kastediyorum.

Kendisini “Osmanlı torunu” diye tarif eden bir evlat katili caninin Özel’i hedef almasından söz ediyorum.

***

Lafı dolandırmayıp kitabın ortasından yazacağım.

- Özel’e yönelik o saldırının 19 Nisan 2019 günü Ankara’nın Çubuk ilçesinde Kemal Kılıçdaroğlu’na yönelik saldırıdan hiçbir farkı yoktur.

- Özel’e yönelik saldırı, Kılıçdaroğlu’na yönelik saldırıdaki faillerin karşılaştığı “sırt sıvazlama” ve “cezasızlık” kültürünün bir sonucudur.

- Özel’e yönelik saldırı, 2004’te 17 ve 19 yaşında iki çocuğunu öldürüp 11 yaşındaki çocuğunu yaralayıp, 20 yıl dahi yatmadan iktidarın yaptığı infaz düzenlemesi sayesinde serbest kalan ve büyük ihtimalle “Nasıl olsa iktidar arkamda olacak, başıma hiçbir şey gelmeyecek, hatta iktidar mensupları gelip Özel’e vurduğum elimi öpecektir” diye düşünen bir canavarın icraatıdır.

- Özel’e yönelik saldırı, “telef olacaklar” söyleminden cesaret alan birinin saldırısıdır.

- Özel’e yönelik saldırı, bir siyasetçinin “Özgür Özel aklını başına almazsa sokakta bile yürüyemeyecektir” sözlerinin sokakta vücut bulmuş tezahürüdür.

***

Saldırı sonrası iktidar mensuplarının yaptığı açıklamaları samimi bulmuyorum.

Tersine, son zamanlarda Özel’in canlarını sıktığı anları akıllarından geçirerek iç sesleriyle “oh oldu, vuranın eline sağlık” dediklerini düşünüyorum.

Zira “Saldırgan hukuk önünde hesap verecektir” diyen AK Parti Genel Başkanı Ömer Çelik ya da saldırıyı saldırganın adını kamuoyundan saklayarak kınayan İçişleri Bakanı Ali Yerlikaya,

- 2014’te Kılıçdaroğlu’na TBMM’de yumruk atan Orhan Övet’in iki saat sonra adli kontrolle serbest bırakıldığını, mahkemedeki son sözü sorulduğunda “Hepsi Bizans uşağıdır, başka da diyeceğim yoktur” dediğini biliyor mu acaba?

- Çubuk’ta 2019’da linç edilmek istenen Kılıçdaroğlu’na saldıran Osman Sarıgün’ün asliye ceza mahkemesinde sıradan bir adli vaka gibi yargılama süreci yaşadığını ve yumruk atan elinin AK Partililerce öpüldüğünü ne çabuk unuttu.

- Konya’da CHP otobüsüne saldıran AK Partili gencin, karakolda bizzat kolluk kuvvetleri tarafından “ben aslında CHP’liyim, sevincimden ateş ettim” tarzında bir ifade vermeye yönlendirildiğine, avukata dahi ihtiyaç duymadığından haberdar oldu mu acaba?

***

Ez cümle, kutuplaşmadan beslenen siyasetçiler, özellikle de iktidarda olanlar, milyonlara seslenirken ağızlarından çıkan sözlere dikkat etmezse, memlekette yaygın hale gelen ikili hukuk sistemi “iktidardan olanlara ayrı, muhalefete ayrı hukuk” anlayışıyla böyle saldırganları cezasız bırakmayı sürdürürse bu tür saldırılara daha tanık oluruz.

Today I just wanted to write a farewell letter to Sırrı Süreyya Önder.

My intention was to say goodbye to Sırrı Ağabey, who had a heart big enough to say, “Greetings to both those who love and those who curse.”

I was going to talk about our neighboring neighborhood in Aşağı Ayrancı, our coffeehouse conversations on Güvenlik Street, his prison memories, his views on the left movement in Türkiye, and his role in the Kurdish political movement.

Perhaps I would have ended my article with the sentence, “Sırrı Süreyya Önder was the most important achievement not only of the Kurdish political movement but also of Turkish politics.”

***

However, on the day when all of Türkiye bid farewell to Sırrı Süreyya Önder on his final journey, when he was “buried in the hearts of tens of thousands of people,” as his comrade in prison, Selahattin Demirtaş, put it, such an event took place that I realized that I would feel guilty if I did not cover that issue in the way it deserved, as a journalist.

Yes, I am referring to the attack that CHP leader Özgür Özel suffered at the funeral of Sırrı Süreyya Önder.

I am talking about the targeting of Özel by a murderer of children who describes himself as an “Ottoman grandson.”

***

I will not beat around the bush and write from the middle of the book.

- That attack on Özel is no different from the attack on Kemal Kılıçdaroğlu in Ankara's Çubuk district on April 19, 2019.

- The attack on Özel is a result of the culture of “patting on the back” and “impunity” that the perpetrators of the attack on Kılıçdaroğlu faced.

- The attack on Özel is the act of a monster who killed his two children, aged 17 and 19, and injured his 11-year-old child in 2004, and who was released without serving even 20 years thanks to the execution arrangement made by the government, and who most likely thought, "The government will be behind me anyway, nothing will happen to me, and even the members of the government will come and kiss the hand I used to hit Özel."

- The attack on Özel is the attack of someone who is emboldened by the rhetoric of "they will perish."

- The attack on Özel is the street-based manifestation of a politician's words, "If Özgür Özel does not come to his senses, he will not even be able to walk on the street."

***

I do not find the statements made by members of the government after the attack sincere.

On the contrary, I think they are thinking about the moments when Özel has upset them recently and saying to themselves, "Oh, that's it, good job to the one who shot him."

Because AK Party Chairman Ömer Çelik, who said, “The attacker will be held accountable before the law,” or Interior Minister Ali Yerlikaya, who condemned the attack by hiding the name of the attacker from the public,

- Does he know that Orhan Övet, who punched Kılıçdaroğlu in the Turkish Grand National Assembly in 2014, was released on probation two hours later, and that when he was asked for his last words in court, he said, "They are all servants of Byzantium, I have nothing else to say"?

- How quickly he forgot that Osman Sarıgün, who attacked Kılıçdaroğlu, who was about to be lynched in Çubuk in 2019, was tried in the criminal court of first instance as an ordinary judicial case and that his punching hand was kissed by AK Party members.

- Did the young AKP member who attacked the CHP bus in Konya know that he was directed by the security forces to give a statement like "I am actually a CHP member, I fired the shot out of joy" and that he did not even need a lawyer?

***

In short, if politicians who feed on polarization, especially those in power, do not pay attention to the words they say when addressing millions, if the dual legal system that has become widespread in the country continues to leave such attackers unpunished with the understanding of “separate law for those in power and separate law for the opposition,” we will witness more such attacks.