Benim de yüreğim ezildi.

301 gencin, hayalini bile kuramayacakları hapishanede günlerini geçirirken yaşadıklarını en ince ayrıntısına kadar gözümde canlandırabiliyorum. Kolay değil, onların iki haftalarını geçirdikleri koğuşlarda benim dört yılı aşkın zamanım geçti. Oturup bir de Silivri Cezaevi’ni (artık Marmara diyorlar) anlatan, Silivri Postası adıyla hacimli bir kitap kaleme aldım.

Çok kalmayacaklar.

Gençler, başlarına geleni yaşıyorlar. Bedeli çok ağır bir tecrübe. Ben daha çok aklı orada kalan sevenlerini teskin etmek istiyorum.

“Gökyüzünün sadece küçük bir kısmı görünüyor”

Önce iyi taraflarını anlatayım.

Cezaevi şartları, bilhassa siyasi tutukluları yerleştirdikleri 9. Kısım’ın şartları çok fena değil. Resmen “oda” deniyor, ama aslında demir kapısı, mazgalı, hava kararınca kapanan avlu kapısıyla iki katlı bir koğuş. Yaklaşık 25 metrekareden ibaret bir avlu, daha küçük iki katlı bir koğuşu gözlerinizin önüne getirin. Avlu büyük bir nimet, ancak düzen size esaretinizi sürekli hatırlatacak şekilde tasarlanmış. 7 metreyi aşan avlu duvarlarının kare şeklindeki tepesinin kenarları jiletli tellerle, tepesi de baklava dilimli bir kafesle örtülü. Gökyüzünün sadece küçük bir kısmı görünüyor. Mevsim başlayalı epeyce oldu, tepede dört köşede saçaklarda serçeler yuvalarını yapmış kuluçkaya yatmış olmalılar.

Dubleksin ilk katı, 20 metrekareden az bir salon şeklinde. Köşede alaturka bir tuvalet-banyo var. Salonun tuvalete bitişik duvarı bir lavabo ve tezgahtan ibaret çelik bir mutfak şeklinde. Üstünde sizin temin ettiğiniz çaycı ve adam başı birer plastik tabak ile çatal-kaşık ve ucu kısaltılmış bir meyve bıçağı, ayrıca karavanadan yemek almanız için üç adet kapaklı çelik tencereniz var.

Televizyonu kendiniz almanız gerekiyor

Salonda plastik bir masa, üç plastik sandalye ve masanın üstüne yerleştirebileceğiniz küçük ekranlı standart bir led televizyon. Parasını verip kendiniz almanız gerekiyor. Bu çok değerli aletin en fazla 12-13 kanalı var.

Yine parasını verirseniz küçük bir buzdolabına sahip olma hakkınız bulunuyor.

Üst katta üç yaylı yatak ve aralarda çelik ince uzun sabit üç dolap var. Birer yastık ve battaniyeniz size zimmetli.

“Rutin” kontroller

İkinci iyi ayrıntı, İnfaz koruma memurları.

Aralarında kendisini çok mühim zatlar, hatta bizatihi devletin kendisi olarak görenleri saymazsanız insani iletişim kurmak çok kolay. Sabah ve akşam, günde iki kere sayım için 6-7 kişi gürültüyle demir kapıyı açıp koğuşa dalıyorlar ve rutin kontrollerini yapıyorlar. Ağır sorumluluk altındalar ve kurallara harfiyen uymaya çalışıyorlar. Otoriteleri tartışma konusu olmazsa iyi davranıyorlar.

Kantin çeşidi, Kütüphane’den talepler…

Cezaevi düzeni, her türlü iletişimin yazılı yapılması prensibine göre işliyor. Çok basit bir şey söylemek istediğiniz zaman bile dilekçe yazmak zorundasınız. İyi tarafı her şeyin kayıt altına alınması. Kötü tarafı ise çok bıktırıcı olması ve istemediklerinde karşılık alamamanız. İç kantinden gıda ve temizlik malzemelerini tek tek kantin fişine belirlenen günde tek tek yazıyorsunuz ve blok blok dağıtım yapılıyor. Kantin çeşidi çok az. Beklemeyi göze alırsanız dış kantinden de sipariş verebiliyorsunuz.

Haftada bir gün Kütüphane’den sipariş ettiğiniz sınırlı kitaplar geliyor. Cezaevinde kulağınıza gelen en müzikal ses, bu kitapların yüklenip dağıtıldığı bildiğiniz market arabasının tekerleklerinin sesi.

Koğuşların hemen üstünde, idare katında bir pratisyen hekim ve muayene odası var. Genel olarak doktorlar teşhis koymakta zorluk çekiyorlar. Kampüste yer alan Cezaevi hastanesine gidebilmek yine zaman gerektiriyor. İlaçlarınız gecikmeden getiriliyor. Nedense hep becerikli memurlar bu işlere bakıyor. Koğuşta, kalp krizi gibi acil bir durumda müdahale etmeleri bir yığın prosedürü geçmeleri gerektiği için çok zaman alıyor.

Periyodu şimdi nasıl bilmiyorum, ancak spor için küçük bir halı saha ebatlarında bir alanda bir saat bulunma hakkınız var. Halısı da sahası da bahane, asıl açık gökyüzü çok etkileyici. Nazım Hikmet’in Bursa Cezaevi’nde yazdığı “Bugün beni ilk defa güneşe çıkardılar” şiirini tam hakkını vererek okuyorsunuz.

Yemekler kötü, yalnız infaz memurları da sizinle aynı yemeği yedikleri için size özgü bir sorun değil. Kara Şimşek adı verilen bir mercimek yemeği tam bir felaket. Kullandıkları yağda sorun var.

“Zor olan onurunuzun kırılması”

Tavsiyem, bol su içmeleri ve sabah akşam birer saat spor yapmaları. Meyve ve sebzeyi bol yiyip, kafaya bir şey takmamaları.

Cezaevi hayatı zor değil; insanın sınırlarını zorlamıyor. Zor olan onurunuzun kırılması, esaret duygusu. Kelepçeler elinize takılıp çıkartılırken, avlu kapısı gürültüyle kilitlenirken, görüş günü heyecanlanırken, kafesten gökyüzüne bakarken hissettiğiniz esaret duygusu. Bu esaretin bir de haksızlık eseri olduğunu biliyorsanız.

Cezaevi hayatı katı kurallara bağlı. Bu kuralları öğrenmek, haklarınızı bellemek için İnfaz Kanunu ile İnfaz yönetmeliğinin bir nüshasını fotokopi parası karşılığı isteyebilirsiniz ve çok işinize yarar.

Silivri’ye yakınlarını emanet edenlere…

Cezaevi işte böyle. İyi tarafından bakarsanız güvenli bir yer. Başınıza bir şey gelme ihtimali dışarıya göre daha az.

Kısaca gençler için çok fazla endişe etmeyin.

Gençler kendi hikayelerini yazmakla meşguller. Bu günler de geçecek. Siz yeter ki üzerlerine sevgiden, şefkatten örülme ilave yükler bindirmeyin.

My heart was crushed too.

I can visualize in great detail what 301 young people experienced while spending their days in prison, which they could never even dream of. It is not easy, I spent more than four years in the wards where they spent two weeks. I also wrote a voluminous book called Silivri Postası, which tells the story of Silivri Prison (now called Marmara).

They won't stay long.

Young people are experiencing what is happening to them. It is an experience that has a very heavy price. I want to comfort their loved ones whose minds are still there.

“Only a small part of the sky is visible”

Let me tell you about the good sides first.

The conditions in the prison, especially in Section 9, where they put political prisoners, are not too bad. Officially, it is called a “room,” but it is actually a two-story ward with an iron door, a grate, and a courtyard door that closes when it gets dark. Picture a courtyard of about 25 square meters, a smaller two-story ward. The courtyard is a great blessing, but the order is designed to constantly remind you of your captivity. The square-shaped top of the courtyard walls, which are over 7 meters high, is covered with razor wire on the edges, and the top is covered with a diamond-shaped cage. Only a small part of the sky is visible. It has been a long time since the season started, and the sparrows must have made their nests and are nesting in the eaves at the four corners of the hill.

The first floor of the duplex is a living room of less than 20 square meters. There is a Turkish style toilet-bathroom in the corner. The wall of the living room adjacent to the toilet is a steel kitchen consisting of a sink and a counter. On it, you have a plastic plate, fork-spoon and a fruit knife with a shortened tip, provided by the tea maker and the person, and three steel pots with lids for you to take food from the caravan.

You have to buy the TV yourself

In the living room, there is a plastic table, three plastic chairs and a standard LED television with a small screen that you can place on the table. You have to pay for it and buy it yourself. This very valuable device has at most 12-13 channels.

Again, if you pay for it, you have the right to have a small refrigerator.

Upstairs there are three spring beds and three long thin steel fixed wardrobes in between. A pillow and a blanket are your responsibility.

“Routine” checks

The second good detail is the correctional officers.

It is very easy to establish human communication, unless you count those who consider themselves very important people, even the state itself. Twice a day, in the morning and evening, 6-7 people noisily open the iron door for the count, rush into the ward and do their routine checks. They are under heavy responsibility and try to follow the rules to the letter. They behave well if their authority is not questionable.

Canteen type, requests from the Library…

The prison system works according to the principle that all communication should be done in writing. Even when you want to say something very simple, you have to write a petition. The good thing is that everything is recorded. The bad thing is that it is very tedious and you don't get a response when they don't want it. You write down the food and cleaning supplies from the inner canteen one by one on the canteen slip on the specified day and the distribution is done block by block. The canteen variety is very limited. If you are willing to wait, you can also order from the outer canteen.

Once a week, the limited books you ordered from the Library arrive. The most musical sound you hear in prison is the sound of the wheels of the shopping cart that loads and delivers these books.

There is a general practitioner and examination room on the administration floor, just above the wards. Doctors generally have difficulty making diagnoses. It takes time to go to the prison hospital on the campus. Your medicines are brought without delay. For some reason, skilled officers always take care of these matters. In the ward, it takes a long time to intervene in an emergency situation such as a heart attack, as they have to go through a bunch of procedures.

I don't know what the period is now, but you have the right to be in an area the size of a small indoor football pitch for one hour. The indoor football pitch and the pitch are just excuses, but the clear sky is really impressive. You are reading the poem "Today they took me out into the sun for the first time" written by Nazım Hikmet in Bursa Prison, doing it full justice.

The food is bad, but it's not a problem specific to you since the prison guards eat the same food as you. A lentil dish called Black Lightning is a disaster. There's a problem with the oil they use.

“The hard part is having your dignity broken”

My advice is to drink plenty of water, exercise for an hour in the morning and evening, eat plenty of fruits and vegetables, and not worry about anything.

Prison life is not difficult; it does not push a person to their limits. What is difficult is the loss of your dignity, the feeling of captivity. The feeling of captivity you feel when the handcuffs are put on and taken off your hands, when the courtyard door is locked with a noise, when you are excited about the day of the visit, when you look up at the sky from the cage. If you know that this captivity is also a result of injustice.

Prison life is subject to strict rules. In order to learn these rules and to remember your rights, you can request a copy of the Execution Law and Execution Regulation for a photocopy fee, which will be very useful.

To those who entrusted their loved ones to Silivri…

Prison is like that. On the bright side, it's a safe place. The chances of something happening to you are less than outside.

In short, don't worry too much about the young ones.

Young people are busy writing their own stories. These days will pass too. Just don't put additional burdens made of love and compassion on them.