Eskiden “İç barış”tan söz edilirdi. Türkiye’nin “iç barışı sağlamak” gibi bir gündemi vardı. Neden? Çünkü kurulu düzen (Müesses nizam) devleti ülkenin farklı toplumsal kesimleriyle sorunlu hale getirmişti. Dindarlar, Kürtler, Aleviler, gayr-ı müslimlerle sorunlar vardı. Bu toplum kesimlerinin birbiriyle de sorunları vardı, ama daha çok devlet tavrı ile sorunları vardı.

Ak Parti iktidarının ilk yılları bir yandan kendi meşruiyet sorunu sebebiyle devletle uğraşmakla geçti. Yüzde 47 oy aldığı dönemde AYM tarafından kapatılmanın kıyısından döndü. Devlet, dindar toplum kesimlerinin ülke yönetimine gelmesini tehlike olarak değerlendiriyor ve “iç barış”ı ıskalayacak yöntemler uygulamaktan kaçınmıyordu. Benzeri uygulama “Kürtler” konusunda da vardı. “Aleviler” konusu da bir anlamda “gözaltı” konusuydu. Gayrı müslimlerle ilgili rezervler de alttan alta devam ediyordu.

Ak Parti iktidarları, bir dönem kendi meşruiyet sorununu çözmeyi de diğer sorunlu alanları ortadan kaldırmayı da görev edindi. Adımlar attı. Oy oranı yüzde 49’lara ulaştı.

Devlet tavrı genelde “CHP çizgisi” ile özdeşti. Adeta “devletin tüm rezervleri”ni CHP sahiplenmişti. Ama o çizginin de toplumsal karşılığı sınırlıydı. “Halka rağmen halk için” deniyordu ama, halk o çizginin kendisi için olduğunu kabullenmemişti.

Sonraları, ister Ecevit’le başlatın ister Baykal ile, ya da Kılıçdaroğlu ile… “Yahu bu böyle olmaz, denildi, jakobenlikle olmaz, böyle iktidara da gelinmez, böyle halkın farklı kesimleriyle de iletişim sağlanmaz, açılmalıyız.” Yani CHP’de de “İç barış” için jeton düştü. Bugünkü CHP yönetimi de böyle bir arayış içinde. Ne kadar açılınır, ne kadar farklı toplum kesimlerinin dünyasına ulaşılır, bu bir sınav alanı…

Cumhur İttifakı’nın, ekonomi ağırlıklı, yönetimin kabalaşması, anti demokratikleşmesi ağırlıklı, yolsuzluk vs ağırlıklı bir “tabanın aşınması” sorunu var. Bu bir gerçek. Onu aşmayı istiyor iktidar. Ama bu aşınma, aynı zamanda süregelen politikaların ürünü. Ara sıra “özeleştiri” söylemleri seslendiriliyor ama, o söylemler, iktidarın alışılagelmişliği anaforunda kayboluyor.

Ama yüzde 50 artı 1 kâbusu var ve onu yakalamak için bir toplum birikimine ihtiyaç var.

İşte sırf bu sebeple iktidar bir “içeriyi toparlama” hesabı yapabilir. Siyaset bunu gerektirebilir.

Ama iktidar bunu böyle bir “siyasi hesap”la yapıyor görünmek yerine, bir “Dış tehdit” karşısında “güvenlik” gerekçesine bağlamayı toplumsal kabule daha elverişli buldu ve yine “Güvenlik” eksenli bir söyleme oturtmayı tercih etti. “Cephe” sözcüğü böyle devreye girmiş olmalı.

“İç cephe”yi, yukardan beri anlattığımız gibi “siyasi hesap”la değil de, Türkiye’ye yönelik tehdit değerlendirmelerinin ürünü bağlamında “samimi” bir arayış olarak görmek de mümkün.

Ak Parti’nin hem temsil ettiğini düşündüğüm “Değerler” itibariyle farklı toplum kesimleriyle iletişimini, hem de kurulu düzenin bütün toplum kesimlerinin hukukunu gözetme sorumluluğunu her zaman önemsemiş bir kişi olarak, “sistem sancısı”nı aşmış bir ülke olabilme umuduyla bu “iç cephe tahkimi”ni de “samimiyet” çerçevesinde görmek mümkündü.

Ama gelinen noktaya bakıldığında, sergilenen yöntemler izlendiğinde, seçilen üslûp masaya yatırıldığında “samimiyet” boyutunun sür’atle aşındığı bir manzara ortaya çıkıyor. “Cephe mantığı”nın iktidarı tahkimle sınırlı olduğu ayan beyan ortada… Hatta bizzat iktidar blokunun kendi içinde bile “cepheleşmeler” oluştuğu bir noktaya gelinmiş bulunuyor. Beştepe kadroları ile diyelim parti kadroları, eskilerle yeniler ayrışmasına bakıldığında, yeniden bir “kim kimdir?” taraması yapma gereği oluşmuş bulunuyor.

Evet, Erdoğan ile Bahçeli, zaman zaman buluşarak, senkron yakalamaya itina gösteriyorlar, ama onların dışındaki alanlarda fırtına esiyor. Bugün Ak Parti dünyasında “Yola birlikte çıkanlar” ile “Yolda buluşanlar” arasındaki derin ayrışmayı görmeyen var mı? Bugün Ak Parti dünyasında “Bahçeli gerçekte ne yapmak istiyor?” sorusuna dört başı mamur cevap verebilen var mı? Bugün Mehmet Uçum’lu Beştepe danışmanlarının mesela “Devlet” atıflı racon keserken gerçekte kimi – neyi temsil ettiklerini bilen var mı? Bugün Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın “Partili” hüviyetiyle mesela kendi partisi dışında, belki biraz da MHP camiası dışında, diğer toplum kesimleriyle ilişkilerinin sağlıklı yürüdüğünü söyleyebilen var mı?

O zaman nasıl bir “iç cephe”den ve onun “tahkimi”nden söz edilecek? Nerede ise bülûğa ermeden alıp eğittiğiniz, süze süze mezuniyete getirdiğiniz, üstelik birincilikle ödüllenen genç teğmenlerle farklı düştünüz. Farklı yemin ettiler, farklı slogan attılar. Ne yapalım bu teğmenleri? Atalım mı satalım mı? “İÇ cepheyi tahkim” vardı ya bir. Ne yapmalı onu ve bu gençleri? Sınav zor değil mi?

In the past, people used to talk about “internal peace”. Turkey had an agenda of “ensuring internal peace”. Why? Because the established order (Established Order) had created problems for the state with different social segments of the country. There were problems with the religious, Kurds, Alevis, non-Muslims. These segments of society also had problems with each other, but they had more problems with the state’s attitude.

The first years of the AKP government were spent dealing with the state due to its own legitimacy problem. It narrowly escaped being shut down by the Constitutional Court when it received 47 percent of the votes. The state considered the coming of religious segments of society to the administration of the country as a threat and did not hesitate to implement methods that would undermine “internal peace”. Similar practices were also present regarding the “Kurds” issue. The “Alevi” issue was also a matter of “detention” in a sense. Reservations regarding non-Muslims continued covertly.

The AKP governments, for a period of time, took it as their duty to solve their own legitimacy problem and eliminate other problematic areas. They took steps. The vote rate reached 49 percent.

The state's stance was generally identical with the "CHP line". The CHP had virtually taken over "all the state's reserves". But that line also had limited social resonance. It was said "for the people, despite the people", but the people did not accept that line was for them.

Later, whether you start with Ecevit, Baykal, or Kılıçdaroğlu… “Well, it was said, this cannot be done with Jacobinism, this is not how you come to power, this is not how you communicate with different segments of the population, we must open up.” In other words, the penny dropped for “internal peace” in the CHP. The current CHP administration is also in such a quest. How much you can open up, how much you can reach the worlds of different segments of society, this is a test area…

The People's Alliance has a "base erosion" problem, mainly due to the economy, the coarsening of the administration, anti-democratization, corruption, etc. This is a fact. The government wants to overcome it. But this erosion is also the product of ongoing policies. Occasionally, "self-criticism" statements are voiced, but those statements are lost in the whirlpool of the government's habitualness.

But there is a nightmare of 50 percent plus 1, and a society's accumulation is needed to catch up with it.

For this reason alone, the government may consider "pulling things together". Politics may require this.

But instead of appearing to do this with such a “political calculation,” the government found it more socially acceptable to attribute it to the justification of “security” in the face of an “external threat,” and preferred to base it on a discourse centered on “security.” This must be how the word “front” came into play.

It is also possible to see the “home front” not as a “political calculation” as we have explained above, but as a “sincere” pursuit in the context of the product of threat assessments towards Turkey.

As a person who has always attached importance to both the AK Party's communication with different segments of society in terms of the "Values" that I think it represents, and the responsibility of the established order to observe the rights of all segments of society, it was possible to see this "internal front strengthening" within the framework of "sincerity" with the hope of becoming a country that has overcome the "system pain".

But when we look at the point reached, when the methods exhibited are followed, when the chosen style is put on the table, a picture emerges where the dimension of “sincerity” is rapidly eroding. It is obvious that the “front logic” is limited to consolidating power… In fact, we have reached a point where “fronts” are forming even within the ruling bloc itself. When we look at the separation of Beştepe cadres and, let’s say, party cadres, old and new, there is a need to conduct a “who is who” scan again.

Yes, Erdoğan and Bahçeli occasionally meet and take care to catch up, but there is a storm brewing in areas outside of them. Is there anyone in the AKP world today who does not see the deep division between those who “set out together” and those who “met on the road”? Is there anyone in the AKP world today who can give a complete answer to the question of “What does Bahçeli really want to do?” Is there anyone who knows who or what the advisors of Beştepe, including Mehmet Uçum, are actually representing when they are making a point referring to the “State”? Is there anyone today who can say that President Erdoğan, with his “party” identity, has healthy relations with other segments of society, for example, outside his own party, and perhaps to some extent outside the MHP community?

Then what kind of an “internal front” and its “fortification” will be spoken of? You differed with the young lieutenants whom you took and trained almost before they reached puberty, whom you brought to graduation with great care, and who were furthermore awarded first place. They took different oaths, shouted different slogans. What should we do with these lieutenants? Should we fire them or sell them? There was “fortification of the internal front”. What should we do with them and these young people? Isn’t the exam difficult?